Στησημερινή ευαγγελική περικοπή βλέπουμε το δράμα μιας γυναίκας η οποία ήτανσυγκύπτουσα. Ήταν καμπουριασμένη τόσο που δεν μπορούσε «ανακύψαι εις τοπαντελές», δεν μπορούσε καθόλου να ανορθωθεί, να ατενίσει καθόλου προς τα πάνω.Για 18 χρόνια βρισκόταν στην κατάσταση αυτή και υπέφερε. Παρόλα αυτά όμωςθεωρούσε καθήκον της επιτακτικό να βρίσκεται στη συναγωγή για την καθιερωμένηλατρεία του Θεού και τη μελέτη του νόμου Του που γινόταν κάθε Σάββατο. Εκεί τηνβρίσκει ο Ιησούς βλέπει την ταλαιπωρία της, την βαθιά της πίστη και με ένα μόνολόγο την θεραπεύει.
Πέρααπό το θαύμα που επιτέλεσε ο Ιησούς που φανερώνει την θεϊκή του παντοδυναμία ησημερινή ευαγγελική περικοπή μας στέλνει και άλλα διαχρονικά μηνύματα.
Πρώτατο παράδειγμα της συγκύπτουσας που πηγαίνει στην συναγωγή παρά την ασθένειάτης. Βλέπουμε στις μέρες μας όλο και πιο πολύ να παραμελείται το καθήκον τουεκκλησιασμού ενώ προβάλλονται πολλά ψευδοεπιχειρήματα γι’ αυτό. Και πρώτοπαρουσιάζουν το επιχείρημα της πανταχού παρουσίας του Θεού. Σ’ αυτούς θαμπορούσαμε να ανταπαντήσουμε ότι κανένας δεν αμφιβάλλει για την αξία ή τηναναγκαιότητα της ατομικής προσευχής. Δεν μπορεί όμως αυτή ούτε νααντικαταστήσει αλλ’ ούτε και να συγκριθεί προς την κοινή λατρεία. Στην αγίαΓραφή υπάρχει το παράγγελμα «Εν εκκλησίαις ευλογείτε τον Θεόν». Σε κοινέςσυνελεύσεις, κοινές συγκεντρώσεις δηλ. να υμνείτε, να λατρεύετε τον Θεό.
Ηπαρουσία των άλλων που προσεύχονται, ο διάκοσμος του ναού με τις εικόνες καιτις άλλες παραστάσεις, η ψαλμωδία, το θυμίαμα, δημιουργούν ατμόσφαιρα μοναδικήπου ανυψώνει στα ουράνια. Προβάλλουν και άλλο επιχείρημα ακόμα: ότι δενκαταλαβαίνουν τα όσα λέγονται στην θεία λειτουργία και στις ιερές ακολουθίες.Μα όταν απέχουν από τον εκκλησιασμό και δεν έρχονται δεν καταλαβαίνουν κάτιπερισσότερο. Απεναντίας περισσότερο βυθίζονται στο σκοτάδι και χάνουν και αυτότο λίγο που μπορούσαν με λίγη προσπάθεια να καταλάβουν. Πρέπει να ξέρουμε ακόμαότι η πίστη μας δεν είναι μόνο διανοητική, εγκεφαλική, γνωσιολογική αλλά καικαρδιακή πνευματική. Πολλές φορές έστω και αν αδυνατεί ο νους να συλλάβεικάποια πράγματα κατανοούνται καρδιακά. Στην θεία λειτουργία που τελείται στηνεκκλησία τέλος θα βρούμε αυτό που δεν υπάρχει πουθενά αλλού το Σώμα και το Αίματου Χριστού. Αφού κοινωνήσουμε άξια ενωνόμαστε με τον Θεό και θεονόμαστεαπολαμβάνοντας την βασιλεία του θεού που δεν είναι τίποτε άλλο παρά η κοινωνίαμας με το άκτιστο τον Θεό. Να γιατί είναι απαραίτητη η παρουσία μας στοναό κάθε Κυριακή και κάθε γιορτή. Υπόδειγμα προς μίμηση η σημερινή συγκύπτουσα.
Υπάρχεικαι δεύτερο σημείο άξιο προσοχής όμως στη σημερινή ευαγγελική περικοπή. Κι’αυτό αναφέρεται στην ορθή στάση μας απέναντι στην αργία της Κυριακής. Για τουςΕβραίους ήταν θεσμοθετημένη στο Νόμο η αργία του Σαββάτου. Η εντολή έλεγε :«Μνήσθητι την ημέραν των Σαββάτων αγιάζειν αυτήν...». Ο Θεός όρισε την ημέρατου Σαββάτου για σωματική ανάπαυση αλλά και να την αφιερώνουν σε έργα ευποιίαςκαι να αποφεύγουν κάθε κερδοφόρα εργασία. Σιγά-σιγά όμως οι θρησκευτικοί ηγέτεςτων Εβραίων είχαν παραχαράξει το Νόμο κι είχαν διαστρεβλώσει το θέλημα τουΘεού, εγκλωβίζοντας τις εντολές του Θεού σε μια σειρά από ξηρούς τύπους.Έφτασαν στο σημείο πολλοί λεγόμενοι «ευσεβείς» Εβραίοι να διερωτώνται ανεπιτρεπόταν το Σάββατο να έχουν μαζί τους ένα μαντηλάκι, γιατί κάθε μεταφοράβάρους εθεωρείτο αθέτηση της εντολής. Βάρους βέβαια εξωτερικού. Γιατί για τοβάρος των αμαρτιών, το βάρος της εγκληματικής συνείδησης, το βάρος του άδικουπλούτου, δεν γινόταν καμία συζήτηση. Τέτοιο βάρος οι ραβίνοι ούτε καν τουποπτεύονταν ότι είναι δυνατό να υπάρχει. Μετρούσαν την ευσέβεια με τηνεξωτερική συμπεριφορά. Δεν έστρεφαν την προσοχή στο εσωτερικό του ανθρώπου,εκεί που θεμελιώνεται η αρετή : Στις ακαθαρσίες του νου, στο βόρβορο τηςκαρδιάς, στο μολυσμό της ψυχής. Ο Χριστός στη σημερινή θεραπεία ήθελε ναδιδάξει ποιο είναι το ορθό νόημα της αργίας του Σαββάτου και ότι «το Σάββατονδιά τον άνθρωπον εγένετο και ουχ ο άνθρωπος διά το Σάββατον». Αργία τουΣαββάτου -για μας της Κυριακής- δεν σημαίνει απραξία των καλών. Αντίθεταμάλιστα. Σημαίνει αφιέρωση της μέρας - μετά την Θ. Λειτουργία- στην επιτέλεσητου καθήκοντος προς τον συνάνθρωπο, αφού έτσι πάλιν τηρούμε τις εντολές τουΘεού.
Υπάρχειόμως και τρίτο δίδαγμα από τη σημερινή περικοπή. Κι αυτό είναι η αποφυγή τηςυποκρισίας. Ο λόγος του Χριστού ήταν κεραυνοβόλος. «Υποκριτά» λέει στοναρχισυνάγωγο. Ζείς μέσα στο νόμο και τους προφήτες αλλά εκτελείς τυπικά καιυποκριτικά τα καθήκοντα σου χωρίς αληθινή αγάπη για τους συνανθρώπους σου.Πάντοτε δυστυχώς υπάρχουν μέσα στην κοινωνία υποκριτές. Γνωρίσματα φαρισαϊκήςσυμπεριφοράς παρουσιάζονται με εντυπωσιακή συχνότητα όχι μόνο στους εκτός τηςΕκκλησίας αλλά και στη ζωή των θρησκευόμενων ανθρώπων. Οι υποκριτές δεν είναιευσεβείς αλλά ευσεβοφανείς. «Θεόν ομολογούσιν ειδέναι, τοις δε έργοιςαρνούνται». Είναι τακτικοί στην εκκλησία, ανάβουν τα κεριά τους, προσκυνούνεπιδεικτικά τις εικόνες. Όταν όμως αναχωρήσουν από την εκκλησία, η ζωή και ηδιαγωγή τους κάθε άλλο παρά χριστιανική και θεάρεστη είναι. Είναιγι’ αυτούς που ο Θεός είπε «τοις χείλεσιν αυτών με τιμώσι, η δε καρδίααυτών πόρρω απέχει απ’ εμού». Η υποκρισία είναι αρρώστια της ψυχής. ΤοΕυαγγέλιο καταπολεμεί την υποκρισία γιατί αυτή βάζει προσωπεία, μάσκες, σταπρόσωπα. Κάνει τους ανθρώπους διχασμένες προσωπικότητες, αναγκασμένους νααλλάζουν συμπεριφορά ανάλογα με τις περιστάσεις. Παράδειγμα υποκρισίας προςαποφυγήν μας προβάλλει η Εκκλησία τον Ιούδα. «Ηκολούθει γαρ τω διδασκάλω καικαθ’ εαυτώ εμελέτα την προδοσίαν». Ήταν «τοις μαθηταίς συναυλιζόμένος και τοιςΙουδαίοις συναγαλλόμένος». Μιλούσε «περί φιλοπτωχείας» αλλά «εζήτει τααργύρια».
Σπουδαίαλοιπόν τα μηνύματα της σημερινής ευαγγελικής περικοπής. Ας προσπαθήσουμε ναδιδαχθούμε από αυτά, ιδιαίτερα τώρα που πλησιάζουν τα Χριστούγεννα, για ναμπορέσουμε επάξια να δεχθούμε τον Χριστό που έρχεται να γίνει άνθρωπος για χάρημας.
Ιεροδιάκονος Τυχικός – Μητρόπολη Πάφου
