Μικρό ευλαβικό μνημόσυνο(1906 έως 2 Δεκεμβρίου 1991)
Του Πρωτοπρεσβυτέρου ΓεωργίουΔορμπαράκη
Στη διεθνή πια ορθοδοξία τοόνομα του Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου λειτουργεί ως σημείο αναφοράς,ως αυθεντικός όρος φανέρωσης της ορθόδοξης πνευματικής ζωής, ως επί πλέοναπόδειξη ορατής παρουσίας σήμερα εν τω κόσμω του αγίου Πνεύματος. Αυτός, όπωςκαι οι σύγχρονοί του Γέρων Παΐσιος Αγιορείτης, Γέρων Ιάκωβος Τσαλίκης, ΓέρωνΣωφρόνιος Σαχάρωφ, θεωρούνται από εκείνους που η Εκκλησία μας έχει χαρακτηρίσει«Γέροντες», πνευματικούς δηλαδή καθοδηγητές, οι οποίοι ζώντας τον συνάνθρωπομέσα στην καρδιά τους ως οργανικό στοιχείο της ύπαρξής τους, άνοιγαν σ’ αυτόν προοπτικές ελπίδας και ζωής, εκεί πουόλα φάνταζαν σ’ αυτόν αδιέξοδα. Κι αυτόγιατί η πλατειά αγάπη τους στον άνθρωπο – αποτέλεσμα της σκληρής ασκητικήςπροσπάθειας να καθαρίσουν την καρδιά τους από κάθε εμπαθή κίνηση και νόημα –τους έκανε να φωτίζονται από τον Θεό, ώστε να διαβλέπουν (διόραση) και ναπροβλέπουν (προόραση) τα «κλειστά» στους κοινούς ανθρώπους πράγματα και νοήματατου κόσμου τούτου. Με άλλα λόγια, οι Γέροντες αυτοί ήταν στα σύγχρονα με εμάςχρόνια που έζησαν ένα διαφανές πέρασμα, ώστε στο πρόσωπό τους να ψαύουμε τονίδιο τον Θεό μας. Τον Χριστό ζούσαν, Αυτόν φανέρωναν, Αυτόν εξέπεμπαν, χωρίςπολλά λόγια τις περισσότερες φορές, αλλά πρωτίστως με το παράδειγμά τους.
Δεν είναι επισήμως ακόμηδιακηρυγμένη από την Εκκλησία μας η αγιότητα του Γέροντος Πορφυρίου. Ποιος όμωςπου τον είδε ή που άκουσε και διάβασε γι’ αυτόν έχει την παραμικρή αμφιβολίαπερί της αγιότητας αυτής; Εν προκειμένω έχουμε μία πανορθόδοξη αποδοχή για τηναγιότητα του ανδρός, τέτοια που είναι θέμα ολίγου χρόνου η ένταξή του στοεορτολόγιο της Εκκλησίας μας, όταν μάλιστα έχει μαρτυρηθεί από όλα τα σημείατου πλανήτη η απειρία των θαυμάτων του. Κι είναι τούτο βεβαίως το σημαντικότεροαποδεικτικό στοιχείο: η συνείδηση του πιστού λαού. Στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας,ως γνωστόν, δεν είναι ένα εκκλησιαστικό ιεραρχικό όργανο που καθορίζει τηνένταξη στις δέλτους των αγίων, μία κίνηση εκ των άνω, θα λέγαμε, αλλά ο ίδιος οπιστός λαός, που έχει ζήσει τον άγιο άνθρωπο και βεβαιώνει εμπειρικά τηναγιότητά του. Το εκκλησιαστικό όργανο έρχεται στη συνέχεια να επικυρώσει αυτόπου ο λαός έχει διαπιστώσει. Τέτοιος άγιος λοιπόν, μαρτυρημένος από όλους,είναι και ο Γέρων Πορφύριος.
Οι καταγραφές της θαυμαστήςεπέμβασής του στους ανθρώπους που τον πλησίαζαν και ζητούσαν τη βοήθειά του,όσο ζούσε, αλλά και σ’ εκείνους που τον επικαλέστηκαν και μετά την κοίμησή του,είναι τόσες πολλές, ώστε πρέπει κανείς να προβληματιστεί πολύ, για το ποιοβιβλίο να επιλέξει από τα κυκλοφορούμενα γι’ αυτόν. Υπάρχουν πάντως εκείνα που φαίνεται η αυθεντική καταγραφή για τονΓέροντα και που επιβεβαιώνεται η γνησιότητά τους και από τους υπευθύνους τουΗσυχαστηρίου του στη Μαλακάσα Αττικής, της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος. Κι είναιπάντοτε μία ώρα χάριτος η επαφή του πιστού, ακόμη και του μη πιστού θα έλεγεκανείς, με κάποιο από αυτά τα βιβλία. Είναι σαν να διαβάζει τα παλαιάΓεροντικά, με τις ασκητικές ιστορίες και τα αγιασμένα λόγια των παλαιών μεγάλωναββάδων και οσίων. Η αίσθηση που αποκομίζει κανείς είναι η αύρα της παρουσίαςτου αγίου Πνεύματος: η παρηγορία της καρδιάς, η αύξηση της προσευχητικήςδιαθέσεως, η ενίσχυση της κλονισμένης θελήσεως, η ανάγκη αγαπητικής σχέσεως μετον συνάνθρωπο.
Δεν πρόκειται νααναφερθούμε σε περιστατικά των παραπάνω βιβλίων. Ο καθένας, είπαμε, μπορεί νατα βρει και να τα μελετήσει. Ας μου επιτραπεί όμως να καταγράψω μερικά απόεκείνα που μου εμπιστεύτηκε πολύ γνωστός και αγαπητός κληρικός της Ι. Μ. Π., οπ. Γ.Κ., γέροντας και αυτός όχι μόνον κατά την ηλικία, αλλά και κατά τον τρόποτης ζωής, που έτυχε να γνωρίσει τον Γέροντα Πορφύριο και να τον έχει μάλιστακαι ως πνευματικό του από το 1947. Μου έλεγε λοιπόν ότι στα πρώτα χρόνια τηςσχέσεώς του με εκείνον δεν τον είχε καταλάβει επακριβώς. Ο Γέρων Πορφύριος τουαπεκάλυπτε κατά καιρούς στοιχεία και περιστατικά από την προσωπική καιοικογενειακή του ζωή (του γέροντος ιερέως), αλλά εκείνος δεν έδινε τη δέουσασημασία, θεωρώντας ότι ο ίδιος του τα είχε πει. Για παράδειγμα, κάποια φορά οδιορατικός Γέρων έφερε χαρτί και μολύβι και ζωγράφισε επακριβώς το πατρικό σπίτι του ιερέως στηνεπαρχία, αναφέροντας λεπτομέρειες που τον έκαναν να μείνει έκθαμβος. Σιγά σιγάσυνειδητοποιούσε περί τίνος επρόκειτο, ποιον είχε ενώπιόν του.
Άλλη φορά έλεγε σ’ εκείνονκαι σε συγγενείς του, με τους οποίους είχε επισκεφτεί τον Γέροντα, ότι πολλέςφορές «του ανοίγεται μπροστά του σαν ένα παράθυρο, από το οποίο βλέπει καιπαρακολουθεί τη ζωή των ανθρώπων μέχρι και την Αφρική». Κι αυτό είναι απειράκιςβεβαιωμένο από πάμπολλους ανθρώπους, οι οποίοι αν και ζούσαν σε άλλες ηπείρουςαπό εκείνον, τους έπαιρνε ξαφνικά τηλέφωνο ο Γέροντας, για να τους πει ότι τουςβλέπει και ότι πρέπει να προφυλαχτούν από συγκεκριμένους κινδύνους ή καισυγκεκριμένα πρόσωπα, ακόμη δε και να τους επαινέσει για κάποιες ενέργειέςτους.
Κάποια φορά, μετά τηνκοίμηση του Γέροντα, ο π.Γ.Κ. πηγαίνοντας σε κάποια εργασία κοντά στο μοναστήριτου π. Πορφυρίου, σκέφτηκε να περάσει να προσκυνήσει. Ήταν προχωρημένη όμως ηώρα και γι’ αυτό, μολονότι κτύπησε τη θύρα, δεν του άνοιξαν. «Γέροντα», είπενοερά, «σε επισκέφτηκα, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να περιμένω άλλο. Συγχώρεσέμε». Κι έφυγε. Την επομένη ημέρα, τον επισκέφτηκε η κόρη του, η οποίαπαραξενεμένη του είπε: «Πατέρα, είδα ένα περίεργο όνειρο. Παρουσιάστηκε ο ΓέρωνΠορφύριος, ο οποίος μου είπε να σου ειπώ πως χάρηκε πολύ από την επίσκεψη πουτου έκανες χθές». Δάκρυσε ο καλός ιερέας. Διότι βεβαίως δεν είχε αναφέρει σεκανέναν ότι έκανε παράκαμψη για το μοναστήρι του Γέροντος.
Ο μακαριστός πια κι αυτός,γαμπρός του π.Γ.Κ., σύζυγος της αναφερθείσης κόρης του, με μεγάλη πράγματι αγάπηστον Γέροντα, είχε τη συνήθεια το πρωί που ξυπνούσε να φιλά το μέτωπο του π.Πορφυρίου από μία φωτογραφία του που είχε κρεμασμένη. Πολύ συγγενικό πάλιπρόσωπο του π.Γ.Κ. είδε εξίσου με το προηγούμενο «περίεργο» όνειρο, χωρίςβεβαίως να γνωρίζει κι αυτός τη συνήθεια του ανθρώπου. Είδε τον Γέροντα ναείναι μαζί με τον ιερέα Γ.Κ. και με τον περί ου ο λόγος γαμπρό του. Κι απόρησε,όταν άκουσε τον π. Πορφύριο να λέει σ’ αυτόν: «Εσύ, έλα να με φιλήσεις εδώ»,δείχνοντας το μέτωπό του.
Ο Γέροντας είναι ολοζώντανος,έστω κι αν έχει φύγει από τη ζωή αυτή εδώ και αρκετά χρόνια. «Δίκαιοι εις τον αιώνα ζώσι» μαςβεβαιώνει ο λόγος του Θεού, κι αυτό ισχύει για όλους τους αγίους μας, ισχύεικαι για τον άγιο Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη. Και δεν εννοούμε τη ζωντάνια του,λόγω του ότι ζει απλώς στις καρδιές των ανθρώπων ούτε ότι ευρίσκεται όπως όλοιοι κεκοιμημένοι «εν χειρί Θεού».Εννοούμε τη ζωντάνια που έχουν οι άγιοι, οι οποίοι μέτοχοι της δόξας του Θεούκαι της αγάπης Του, εν Πνεύματι και χάριτι βλέπουν την κατάσταση του κόσμου,ακούνε τις προσευχές των ανθρώπων, επεμβαίνουν με την παρρησία που έχουν στονΚύριο να δώσει λύση στα προβλήματά τους. Ο ίδιος ο Γέροντας Πορφύριος το είχεβεβαιώσει: «Μετά τον θάνατό μου θαβρίσκομαι περισσότερο κοντά σας. Αν τώρα, έχοντας το σώμα μου μπορώ και σας παρακολουθώ, τότε ακόμη πιο πολύ».
Άγιε Γέροντα Πορφύριε,πρέσβευε και υπέρ ημών.
Ακολουθείν
