Δεν είναι η πρώτη φορά στη μακραίωνη ιστορία του έθνους μας που αυτό δοκιμάζεται σκληρά. Και τι δεν έχουμε περάσει! Πάντοτε όμως καταφέρναμε να ανταπεξέλθουμε ενώ τις δύσκολες ώρες υπήρχαν προσωπικότητες και θεσμοί που όρθωναν το ανάστημά τους. Ένας από τους θεσμούς αυτούς ήταν και η Εκκλησία η οποία πάντα έβγαινε μπροστά για να υπερασπιστεί το δοκιμαζόμενο άνθρωπο.
Σήμερα όμως η Εκκλησία σε επίπεδο κεντρικής ιεραρχίας είναι με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις (π.χ. μητροπολίτες Πειραιώς, Μεσογαίας, Σιατίστης) απλά εξαφανισμένη.
Η τελευταία φορά που η Ιεραρχία ξεκήσωσε το λαό ήταν πριν από 11 1/2 χρόνια για το ζήτημα των ταυτότητων με τις επιτυχημένες λαοσυνάξεις όσον αφορά τη συμμετοχή, οι οποίες όμως περισσότερο έγιναν στα πλαίσια επίδειξης δύναμης παρά ενός σχεδιασμού με αρχή μέση και τέλος.Έκτοτε σιγή ασυρμάτου. Η δε τραγική ειρωνεία είναι πως παρά την εκλογή της “Δεξιάς του Κυρίου” οι προφητείες δεν εκπληρώθηκαν. Απεναντίας, σαν πήγε να ανακινηθεί το θέμα των ταυτοτήτων με βάση τη δέσμευση του κ. Καραμανλή, μια σειρά σκανδάλων αληθινών και ψεύτικων ήρθαν στο φως. Η Εκκλησία κόντυνε και πλέον δεν δικαιούτο να ομιλεί.
Η Εκκλησία η οποία ουδέποτε προχώρησε σε πραγματική αυτοκάθαρση (καθώς όσο κι αν κάποιοι επιθυμούσαν να την κοντύνουν δε θα μπορούσαν να το επιτύχουν αν δεν έβρισκαν τα απαραίτητα πατήματα) εξακολουθεί να σιωπά. Αλλά πλέον για άλλους λόγους.
Προσπερνώντας τις φήμες που αναφέρονται στις σχέσεις του προκαθήμενου της Ελλαδικής Εκκλησίας με το κυβερνόν κόμμα, το μισθολόγιο των κληρικών, ο περιορισμός των χειροτονιών στα πλαίσια του 1/10, η φορολόγηση της Εκκλησιαστικής περιουσίας επιβάλλουν τη διατήρηση του νέου νόμου της σιωπής στην ανώτατη Ιεραρχία λησμονώντας πως “καν εγώ σωπήσω οι λήθοι κεκράξονται”.
Ο αρχιεπίσκοπος που και που ψελλίζει κάτι, περισσότερο όμως γιατί πρέπει παρά διότι το θέλει. Αντίθετα, όταν κάποιοι τόλμησαν και μίλησαν όπως ο Σεραφείμ, τους έγιναν διακριτικά συστάσεις να ενδιαφέρονται περισσότερο για το έργο τους… Ευτυχώς, δεν ανταποκρίθηκαν…
Την ίδια στιγμή ο αρχιεπίσκοπος ταξιδεύει με αμφιλεγόμενη συνοδεία για δουλειές στο Κατάρ! Κατανοητό το γεγονός πως η Εκκλησία οφείλει να αξιοποιήσει την περιουσία της αλλά αν προσλάμβανε κι έναν Image maker θα του συνιστούσε απλά να στείλει κάποιον μη ρασοφόρο εκπρόσωπο. Στον αντίποδα όμως, ο μητροπολίτης Μεσογαίας Νικόλαος αποφάσισε να διαθέσει το ταμείο της φιλοπτώχου (περί τις € 50.000,00) για να συνδράμει οικονομικά οικογένειες που αδυνατούν να πληρώσουν το τέλος των ακινήτων ενώ προχώρησε όπως λέγεται από μόνος στη χειροτονία δύο διάκων για τις ανάγκες της μητρόπολης δίνοντάς τους το δικό του μισθό.
Άλαλα τα χείλη λοιπόν όχι μόνο για την αφαίμαξη του λαού, αλλά και το αλυσοδέσιμό του με μια σειρά ηλεκτρονικών καρτών (φοροκάρτα, κάρτα του πολίτη) που πέρα από την κατάφωρη παραβίαση-στέρηση της ελευθερίας του έρχονται τα γεγονότα αυτά να κρούσουν κώδωνες εσχατολογικών αληθειων της Εκκλησίας. Η Ιεραρχία όμως απεφάνθη. Θα μιλήσει όταν δει το σχέδιο νόμου.
Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος. Κι αυτός δείχνει να ενδιαφέρεται περισσότερο για την κατοχύρωση της οικουμενικότητάς του παρά για το ότι οι Ρωμιοί της ελεύθερης (;) Ελλάδας υποφέρουν. Πρώτος στα συλλείτουργα και τις συμπροσευχές αλλά τελευταίος στις απαίτησεις του οικουμενικού θρόνου αν αναλογιστεί κανείς την ιστορία του θεσμού και με ποια ιερά τεράτα οφείλει να συγκριθεί. Προκάτοχοί του όπως ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος εξορίζονταν στα βουνά του Πόντου και της Αρμενίας τα χρόνια της Αυτοκρατορίας γιατί κατήγγειλαν στο λαό τα στραβά του παλατιού.
Σε μια λοιπόν από τις κρισιμότερες στιγμές στην ιστορία του Έθνους, ένας βασικός της στηλοβάτης που δε δείλιασε μπροστά σε καίσαρες και λιοντάρια, πανίσχυρους αυτοκράτορες της Πόλης, που κράτησε το γένος ζωντανό με το κρυφό σχολειό και δε διέφυγε όπως άλλοι τη σφαγή στη Σμύρνη, απλά αναζητείται.
Μπορεί η συνεργασία κράτους – Εκκλησίας να ήταν κάποτε επιβεβλημένη με τη δεύτερη να παραχωρεί περιουσία της και την πολιτεία να αναλαμβάνει την εκπλήρωση υποχρεώσεών της, όμως τότε υπήρχαν άλλα ήθη και νοοτροπίες. Σήμερα μάλλον ο διαχωρισμός στα οικονομικά ζητήματα είναι επιβεβλημένος για να απαγκιστρωθεί η Εκκλησία από συμβιβαστικές συμπεριφορές και κάποια στιγμή ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ να σταθεί στα πόδια της.
Ας μην πείθεται στα λόγια των εκάστοτε κυβερνώντων αντιμαχόμενη σε αυτό που η ίδια διδάσκει “μη πεποίθατε επ’άρχοντας, επί υιούς ανθρώπων, οις ουκ έστι σωτηρία”. Ας προσπαθήσει να αρέσει περισσότερο στο Θεό που υπηρετεί παρά τους άρχοντες σκεπτόμενη αυτό που η ίδια κηρύττει “Πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή ανθρώποις”.
Διότι κάπου εκεί θα πρέπει να αναζητηθεί η αιτία γιατί μερίδα των πιστών αρχίζει να αμφιβάλλει, πολλοί αρνούνται και αρκετοί βρίσκονται στο μεταίχμιο. Επειδή βλέπουν μια “στρατευομένη” όπως χαρακτηρίζεται Εκκλησία αντί να πολεμά, να απολαμβάνει την τρυφή που η ίδια στα κηρύγματα καταγγέλει, να κάνει επαγγελματικά ταξίδια και να ενδιαφέρεται για την κατοχύρωση τίτλων. Αλίμονο όμως σε αυτόν δι ου το σκάνδαλο έρχεται…
Αν το μέλημα της Ανώτατης Ιεραρχίας είναι απλά να συμπληρώνει το κάδρο, να επικροτεί δια της σιωπής, και με φροντισμένες γενειάδες, ευτραφείς κοιλίες, χρυσοποίκιλτα άμφια να ορκίζει κυβερνήσεις που δεν επέλεξε/εξέλεξε ο λαός και τον οποίο βασανίζουν, τότε τα λόγια είναι περιττά.
Τους υπενθυμίζω μόνο πως ο Χριστός συνιστούσε να ακούμε τις διδαχές αλλά να μην ακολουθούμε το παράδειγμά των αρχιερέων ενώ οργισμένος από το κατάντημα έλεγε:
“Μη ποιείτε τον οίκον του Πατρός μου οίκον εμπορίου”
Μαζίδης Στρατής
