Παγκοσμιοποίηση, Ἐκκλησία καὶ Ἐθνικὴ Αὐτοσυνειδησία
“ΟΥΚ ΕΝΙ… ΕΛΛΗΝ”; (1)
Μὲ ἀφορμὴ Ἀνακοίνωση τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν Βόλου
Δάφνη Βαρβιτσιώτη, Ἱστορικός
Σὲ γενικὲς γραμμές, ἡ παγκοσμιοποίηση παρουσιάζει δύο ἐκ διαμέτρου ἀντίθετες δράσεις:
Ἀπὸ τὴν μιά, εὐνοεῖ τὴν διατήρηση –ἢ καὶ τὴν δημιουργία– πολυεθνικῶν-πολυφυλετικῶν κρατικῶν ὀντοτήτων, ἐφ’ ὅσον οἱ πληθυσμοί τους –ὡς ἐκ τῆς ψυχοσυνθέσεώς τους καὶ τῆς πολιτιστικῆς-θρησκευτικῆς παραδόσεώς τους– εὔκολα χειραγωγοῦνται, ὑπακούουν καὶ ὑποτάσσονται σὲ ἀπολυταρχικὰ ἢ/καὶ θεοκρατικὰ καθεστῶτα· καὶ ὑπὸ τὸν ὅρο ὅτι, τὰ καθεστῶτα αὐτὰ ἐξυπηρετοῦν τὰ συμφέροντα καὶ τὰ σχέδια τῶν παγκοσμιοποιητῶν.
Ἀπὸ τὴν ἄλλη, ἀπεργάζεται, μὲ κάθε δυνατὸ τρόπο, τὴν διάλυση τῶν ἐθνικῶν κρατῶν καὶ τὴν ἐξάλειψη τῆς ἐθνικῆς αὐτοσυνειδησίας καὶ τῆς πολιτιστικῆς ἰδιαιτερότητός τους, ἐφ’ ὅσον αὐτὰ –ἐμφορούμενα ἀπὸ δυτικογενεῖς θεμελιώδεις ἀρχὲς καὶ προσκολλημένα στὶς δημοκρατικὲς ἐλευθερίες, τὴν ἀνεξαρτησία καὶ τὴν ἐθνικὴ κυριαρχία τους– δὲν ὑποτάσσονται στὶς βουλὲς τῶν παγκοσμιοποιητῶν.
Ὁ Ἐχθρὸς τῶν Παγκοσμιοποιητῶν: Τὸ γεγονὸς ὅτι, οἱ παγκοσμιοποιητὲς ἀνέχονται μόνον ὅσους ὑποτάσσονται στὴν δύναμη τῆς ἐξουσίας, κοσμικῆς-πολιτικῆς ἤ/καὶ ψυχοπνευματικῆς, ἀποδεικνύει ὅτι –ὡς ἐκπρόσωποι τῆς πεπτωκυΐας φύσεως τοῦ ἀνθρώπου, στὴν ἔσχατη ἐκδοχή της– διακατέχονται ἀπὸ ἐξουσιαστικότητα καὶ ὁλοκληρωτισμό. Κατὰ συνέπεια, ἀπεχθάνονται, τόσο ὅσους ἐμφοροῦνται ἀπὸ δίψα γιὰ ἐλευθερία, ὅσο καὶ κάθε ψυχοπνευματικὴ παράδοση ποὺ θέλει τὸν ἄνθρωπο ἐλεύθερο, ἐσωτερικὰ καὶ ἐξωτερικά.
Ἀλλά, ὁ μόνος πολιτισμὸς πού, στὴν γνήσια ἐκδοχή του, ἐγγενῶς καὶ διαχρονικῶς ἐμπεριέχει, διαμορφώνει, καλλιεργεῖ –καὶ μὲ τὴν Ὀρθοδοξία, τελειοποιεῖ– τὴν ἐλευθέρα βούληση, εἶναι ὁ εὐρωπαϊκὸς πολιτισμός.
Καί, παρὰ τὶς ἀλλοιώσεις ποὺ ἔχει ὑποστεῖ κατὰ τὴν μακραίωνη ἱστορικὴ πορεία του λόγῳ τῶν ζυμώσεων –τῶν ὀφειλομένων στὴν πεπτωκυΐα φύση ὅσων τὸν εἶχαν ὡς βίωμά τους, ἀλλὰ καὶ στὴν πεπτωκυΐα φύση τῶν πληθυσμῶν ποὺ τὸν ἐνστερνίσθηκαν–, ὁ εὐρωπαϊκὸς πολιτισμὸς διατηρεῖ ἀκόμα καὶ σήμερα (εἰδικὰ στὴν Ὀρθοδοξία) τὴν διαχρονικὴ ψυχοπνευματικὴ δυναμικὴ ἀντιστάσεως τοῦ ἀνθρώπου ἔναντι τοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ καὶ τῶν πάσης φύσεως καὶ προελεύσεως ἐξουσιαστῶν.
Ὁ Ἀθέατος Πόλεμος: Γιὰ νὰ ἐξαφανίσουν, συνεπῶς, τὴν ψυχοδυναμικὴ αὐτή, οἱ παγκοσμιοποιητὲς ἐκήρυξαν μονομερῶς ἕναν ἀθέατο πόλεμο κατὰ τῶν θεμελιωδῶν ἀρχῶν τοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ –ἤτοι, κατὰ τῆς Λογικῆς, τοῦ ἀνθρωπισμοῦ (ἀρχαιοελληνικοῦ καὶ δυτικοῦ) καὶ τοῦ Χριστιανισμοῦ (γνήσια ἐκδοχὴ τοῦ ὁποίου εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία). Πρῶτο θῦμα τοῦ πολέμου αὐτοῦ ἦσαν οἱ Η.Π.Α., στὶς ὁποῖες τὸ μόνο ἐναπομεῖναν γνήσιο δυτικογενὲς στοιχεῖο εἶναι ἡ ἐπιστημονικο-τεχνολογικὴ μεθοδολογία, καὶ αὐτή, τελοῦσα ὑπὸ τὸν ἀπόλυτο ἔλεγχο τῶν παγκοσμιοποιητῶν.
Τώρα, οἱ παγκοσμιοποιητὲς ἀπεργάζονται τὴν –ἐν καιρῷ εἰρήνης, δι’ εἰρηνικῶν μέσων καὶ ἐκ τῶν ἔνδον– κατάρρευση τῆς ἴδιας τῆς Εὐρώπης καὶ τοῦ πολιτισμοῦ της, μὲ προεξάρχουσα τὴν μήτρα ἀμφοτέρων: τὴν Ἑλλάδα –καί, εἰδικώτερα, τὴν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα1.
Ἑλλὰς καὶ Παγκοσμιοποίηση: Σήμερα, λοιπόν, ἐν καιρῷ εἰρήνης, ἡ μὲν Ἑλλὰς καταστρέφεται, οἱ δὲ Ἕλληνες –ἔχοντας ὑποστεῖ ὑπερεικοσαετῆ ἐκστρατεία κατασυκοφαντήσεως καὶ καταστολῆς τῆς ἐθνικῆς, ἱστορικῆς καὶ θρησκευτικῆς αὐτοσυνειδησίας τους– ἀποδεκατίζονται, θύματα μιᾶς ἰδιότυπης, εἰρηνικῆς, ψυχοπνευματικῆς καὶ φυσικῆς γενοκτονίας, καὶ μιᾶς “βελούδινης” ἐθνοκαθάρσεως, διὰ τῆς σιωπηρῆς ἀντικαταστάσεώς τους ἀπὸ τὰ ἑκατομμύρια λαθρομεταναστῶν –ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον μουσουλμάνων– ποὺ εἰσρέουν ἀνεμπόδιστα στὴν χώρα.
Διορθόδοξος Ἐκκλησιολογικὸς Συναγερμός: Οὕτως ἐχόντων τῶν πραγμάτων, πολλοὶ Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι ἔμειναν ἄναυδοι ὅταν πληροφορήθηκαν ὅτι, τὸ θέμα τοῦ διεθνοῦς διορθοδόξου συνεδρίου, ποὺ συγκαλεῖ ἡ Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν Βόλου τῆς Ἱ. Μ. Δημητριάδος –στὸ Συνεδριακὸ Κέντρο Θεσσαλίας (Μελισσάτικα), ἀπὸ 24 ἕως 27 Μαΐου 2012–, εἶναι: «Ἐκκλησιολογία καὶ Ἐθνικισμὸς στὴ Μεταμοντέρνα Ἐποχή».
Διαβάζοντας τὴν σχετικὴ Ἀνακοίνωση τῆς Ἀκαδημίας2, τὸ ὀρθόδοξο ποίμνιο τῆς Ἑλλάδος –τὸ μεταμνημονιακὸ μέλλον τοῦ ὁποίου ὑπολογίζεται ὅτι θὰ εἶναι κατὰ παρασάγγας τραγικώτερο τῆς Μικρασιατικῆς Καταστροφῆς–, διερωτᾶται, πῶς εἶναι δυνατόν, οἱ συντελεστὲς τῆς Ἀκαδημίας Βόλου νὰ εἶναι τόσο ἀπληροφόρητοι, ἢ τόσο ἀποκομμένοι ἀπὸ τὴν πραγματικότητα, ἢ τόσο συναισθηματικὰ ἀποστασιοποιημένοι ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς ὑπολοίπους (ἢ τί ἄλλο, ἄραγε;), ὥστε νὰ θεωροῦν ὅτι, σήμερα, τὸ…
«Σοβαρότερο μᾶλλον πρόβλημα, ποὺ ἀντιμετωπίζει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μετὰ τὴν πτώση τοῦ Βυζαντίου (1453)» εἶναι ὁ «θρησκευτικὸς φυλετισμός», ὁ «ἐθνοκεντρισμός», ὁ «νεο-ἐθνικισμός», ἡ «“ἐθνικὴ λογική”, τόσο στὴν ἐκκλησιολογικὴ δομή, ὅσο καὶ στὴν θεολογικὴ αὐτοσυνειδησία» τῆς Ἐκκλησίας, ἡ «ταύτιση Ἐκκλησίας καὶ Ἔθνους, Ἐκκλησίας καὶ ἐθνο-πολιτισμικῆς ταυτότητας, Ἐκκλησίας καὶ ἐθνικῆς ἰδεολογίας, Ἐκκλησίας καὶ Κράτους», ὁ «“ἐθνικὸς ρόλος” τῆς Ἐκκλησίας», ἡ «συνεχὴς ἐπίκληση τοῦ παρελθόντος καὶ τῆς προσφορᾶς της στοὺς ἀγῶνες καὶ στὶς περιπέτειες τοῦ Ἔθνους», ἡ «ἐπιστροφὴ στὴν ἔνδοξη καὶ πονεμένη ἱστορία τοῦ Βυζαντίου, τῆς Τουρκοκρατίας ἢ τῆς “χριστιανικῆς αὐτοκρατορίας”»· καί, γενικῶς, ὅλες «οἱ ἀναφορὲς στὸ Ἔθνος καὶ τὰ σχήματα τῆς κωνσταντίνειας περιόδου».
Ἡ Γένεση τοῦ «Προβλήματος»: Μέσῳ αὐτοῦ τοῦ (διαθλαστικοῦ) πρίσματος θεάσεως τῆς Ἱστορίας, οἱ συντελεστὲς τῆς Ἀκαδημίας ἐντοπίζουν τὴν γένεση τοῦ «προβλήματος» στὴν πτώση τοῦ Βυζαντίου, ἡ ὁποία, κατ’ αὐτούς, ὁδήγησε τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία σὲ μιὰ «περίοδο ἐσωστρέφειας, μὲ κυρίαρχο αἴτημα αὐτὸ τῆς ἐπιβίωσης σὲ ἐξαιρετικὰ δυσμενεῖς καὶ ἐχθρικὲς καταστάσεις» (σ.σ. τὰ ἔντονα στοιχεῖα δικὰ μας).
Ἀκολούθως, ἐντοπίζουν τὰ «πρῶτα σημάδια τοῦ ἐθνικοῦ ρόλου τῆς Ἐκκλησίας» κατὰ τὸν 15ο-16οαἰ., δηλαδή, κατὰ τοὺς χρόνους τῆς τουρκικῆς κατακτήσεως. Ἐνῶ, κατ’ αὐτούς, τὸ «πρόβλημα», παγιώθηκε «μετὰ ἀπὸ πολύπλοκη ἱστορικὴ διαδικασία, κυρίως μετὰ τὴν δημιουργία τῶν συγχρόνων “ὀρθόδοξων” κρατῶν, κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ 19ουαἰῶνα καὶ τὶς πολὺ πιὸ πρόσφατες πολιτικὲς ἐξελίξεις στὴν Κεντρικὴ καὶ Ἀνατολικὴ Εὐρώπη».
«Νεωτερισμός», ὁ Ἐθνικὸς Ρόλος τῆς Ἐκκλησίας: Βάσει τῆς ἀνωτέρω συλλογιστικῆς, οἱ συντελεστὲς τῆς Ἀκαδημίας Βόλου ἰσχυρίζονται ὅτι:
Ἡ «ταύτιση Ἐκκλησίας καὶ Ἔθνους καὶ ὁ “ἐθνικὸς” ρόλος τῆς Ἐκκλησίας συνιστοῦν ἕνα νεωτερισμὸ γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ποὺ ὑπῆρξε, γιὰ πολλοὺς αἰῶνες, ἡ Ἐκκλησία τῆς πολυεθνικῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας»· δηλαδή, μιὰ Ἐκκλησία, πού, «παρὰ ἤ, ἴσως, ἐξαιτίας τῶν δεσμῶν της μὲ τὴν αὐτοκρατορικὴ ἐξουσία, ἀγνοοῦσε κάθε μορφῆς “ἐθνικὴ λογική”, τόσο στὴν ἐκκλησιολογική της δομή, ὅσο καὶ στὴ θεολογική της αὐτοσυνειδησία»· μιὰ Ἐκκλησία τῆς ὁποίας «ἡ βάση καὶ τὸ κριτήριο τῆς ἐκκλησιολογίας της(…) πάντοτε καθοριζόταν ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς τοπικῆς καὶ ὄχι τῆς ἐθνικῆς Ἐκκλησίας».
Ἐθνικοπολιτιστικὴ Ταυτότης: Τὶς εὐθύνες γιὰ τὸ «πρόβλημα» αὐτό, οἱ συντελεστὲς τῆς Ἀκαδημίας Βόλου ἐπιρρίπτουν στὴν «ἐπιμονὴ πολλῶν “ὀρθοδόξων” κρατῶν νὰ βλέπουν τὴν Ὀρθοδοξία ὡς μέρος τῆς ἐθνικῆς τους ταυτότητας καὶ τοῦ πολιτισμοῦ τους, ποὺ σχετίζεται μὲ τὰ ἔθιμα καὶ τὸν παραδοσιακὸ λαϊκὸ πολιτισμό».
Τοῦτο σημαίνει ὅτι, σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ στὴν Ἑλλάδα, πιστεύουν ὅτι τὸ «πρόβλημα» θὰ λυθεῖ μὲ τὸν πλήρη διαχωρισμὸ Ἐκκλησίας καὶ Κράτους, ἀπαραίτητη προϋπόθεση τοῦ ὁποίου (διαχωρισμοῦ) εἶναι ἡ ἀποεθνικοποίηση τῆς αὐτοσυνειδησίας τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων, ὥστε αὐτοὶ νὰ πάψουν νὰ θεωροῦν αὐτονόητη τὴν συναλληλία Ἐκκλησίας-Κράτους, Ἐκκλησίας-Ἔθνους καὶ Κράτους-Ἔθνους.
Ἐκστρατεία Ἀποεθνικοποιήσεως: Σημειωτέον ὅτι, στὴν χώρα μας, οἱ πρῶτες προσπάθειες ἀποεθνικοποιήσεως τῆς αὐτοσυνειδησίας τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων ἐμφανίσθηκαν μαζὺ μὲ τὰ πρῶτα κύματα λαθρομεταναναστῶν.
Ἀποσκοπώντας στὴν καταστολὴ κάθε ἀντιδράσεως ἔναντι τοῦ φαινομένου, ὅσοι κατέβαλλαν τὶς προσπάθειες ἀποεθνικοποιήσεως τοῦ Ἑλληνικοῦ Λαοῦ –λαϊκοὶ καὶ κληρικοὶ– ἐξαπέλυσαν ἐναντίον του μιὰ πρωτοφανοῦς ἐντάσεως ἐκστρατεία πνευματικῶν ἐκβιασμῶν ―ἠπιώτερη μορφὴ τῆς ὁποίας εἶχε ἀποδώσει ἤδη καρποὺς στὶς λοιπὲς εὐρωπαϊκὲς κοινωνίες.
Χειραγώγηση καὶ Ὁλοκληρωτισμός: Τὴν αἰχμὴ τοῦ δόρατος τῆς ἐν λόγῳ ἐκστρατείας ἀποτελοῦσαν οἱ γνωστὲς χειριστικὲς κατηγορίες περὶ ἐθνικισμοῦ, ἐθνοφυλετισμοῦ, ναζισμοῦ, φασισμοῦ, ξενοφοβίας, ρατσισμοῦ, «αὐγοῦ τοῦ φιδιοῦ» κ.ο.κ., ποὺ κατέστειλαν τὶς ἀντιδράσεις, διότι ταύτιζαν τὴν ἀγάπη πρὸς τὴν πατρίδα καὶ τὴν προστασία τοῦ Ἔθνους, μὲ τὸν ὁλοκληρωτισμό.
Σημειωτέον ὅτι, σήμερα, ἐξ ἴσου χειριστικὲς ἀποδεικνύονται –ἴσως ἐν ἀγνοίᾳ τους– ὅσες (παρα)πολιτικὲς ὀντότητες ἢ μεμονωμένα ἄτομα ἐπαληθεύουν, μὲ τὴν ἀκραία δράση καὶ τὴν ὁλοκληρωτικὴ ἰδεολογία τους, τὶς κατηγορίες αὐτές. Καὶ τοῦτο διότι, ὅταν αὐτοὶ προβάλλουν ἐθνικῶς συμφέρουσες θέσεις, ἐξωθοῦν τὸν λαό, εἴτε νὰ τὶς ἀπορρίψει αὐτομάτως (ὡς ἐντασσόμενες στὸν ὁλοκληρωτισμό τους) καὶ ἑπομένως νὰ βλάψει ἑαυτὸν οἰκειοθελῶς· εἴτε νὰ τὶς υἱοθετήσει, καὶ ἑπομένως νὰ υἱοθετήσει καὶ τὸ σύνολο τῶν ὁλοκληρωτικῶν τους θέσεων, μὲ ὅ,τι αὐτό συνεπάγεται γιὰ τὴν ἐλευθερία τῆς βουλήσεώς του, πόσον μᾶλλον γιὰ τὸ μέλλον του.
Δεδομένου λοιπὸν ὅτι, στὴν χώρα μας, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία –ὡς ἐκ τοῦ “ἐθνικοῦ ρόλου” της– προβάλλει (ἀκόμα) ἐθνικὲς θέσεις, δὲν εἶναι νὰ ἀπορεῖ κανεὶς ὅταν, στὸ προαναφερθὲν συνέδριο, τίθεται, ὡς θέμα Εἰσηγήσεως, τὸ ἐρώτημα: «Σημεῖα Ἐθνικοσοσιαλισμοῦ στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, σήμερα;».
“Οὐκ Ἔνι Ἰουδαῖος Οὐδὲ Ἕλλην”: Ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ συνηθισμένα ἐπιχειρήματα, ποὺ χρησιμοποιήθηκαν μέσα στὰ πλαίσια τῆς ἐκστρατείας πνευματικῶν ἐκβιασμῶν, ἦταν ἡ ἑρμηνεία τῆς ρήσεως τοῦ Ἀποστόλου Παύλου “οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην” (Γαλ. 3. 28) ὡς «κάλεσμα τοῦ Εὐαγγελίου γιὰ ὑπερφυλετικὲς ἢ ἀκόμα καὶ ὑπερεθνικὲς κοινότητες».
Νὰ εἶναι, ἄραγε, τυχαῖο ὅτι, μία ἐκ τῶν Εἰσηγήσεων τοῦ παραπάνω Συνεδρίου ἔχει ὡς θέμα: «“Οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην”. Ἐθνότητα καὶ Καθολικότητα»;
Μόνον “Οὐκ Ἔνι Ἕλλην”: Καί, ἐνῶ, ὡς ὀρθόδοξο ποίμνιο, εἴμαστε πλέον ἐξοικειωμένοι καὶ μὲ τὶς πιὸ ἀπίθανες ἐκδοχὲς τοῦ ἐκβιαστικοῦ διλήμματος “χριστιανὸς καὶ ἀποεθνικοποιημένος, ἢ πατριώτης καὶ αἱρετικός;”3, περιμένουμε μὲ μεγάλο ἐνδιαφέρον νὰ δοῦμε τὸ πῶς ὁ διαπρεπὴς καὶ σεβάσμιος Εἰσηγητὴς θὰ παρουσιάσει τὸ θέμα αὐτό, χωρὶς νὰ καταλήξει –καὶ αὐτός–, ἔστω καὶ ἐμμέσως, στὸ γνωστὸ συμπέρασμα ὅτι, θείῳ προστάγματι, “οὐκ ἔνι Ἕλλην”.
Ἡ Πλήρης Ρήση: Διότι, ἐπὶ εἴκοσι καὶ πλέον ἔτη, στὸ συμπέρασμα αὐτὸ κατέληγαν ὅσοι ἀπομόνωναν –ἐν ἐπιγνώσει ἢ ἐν ἀγνοίᾳ τους– τὸ πρῶτο σκέλος τῆς συγκεκριμένης ρήσεως. Ὅμως, ἡ πλήρης ρήση τοῦ Ἀποστόλου Παύλου εἶναι: «οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδὲ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν οὐδὲ θῆλυ».
Ὡς ἐκ τούτου, θὰ ἦταν ἀπολύτως ἀδιανόητο γιὰ ἕναν Ἱεράρχη τοῦ βεληνεκοῦς τοῦ συγκεκριμένου Εἰσηγητῆ νὰ ἀπομονώσει –καὶ αὐτός– πέντε λέξεις ἀπὸ μία πρόταση ἑνὸς κειμένου, γιὰ νὰ οἰκοδομήσει ἐπ’ αὐτῶν τὴν ὅποια θεωρία, ἐρήμην τοῦ γενικοῦ νοήματος τοῦ κειμένου –πόσον μᾶλλον ὅταν πρόκειται περὶ κειμένου τῆς Καινῆς Διαθήκης.
Συνέπεια καὶ Καθολικότητα: Ἀπὸ τὸν διακεκριμένο Εἰσηγητῆ ἀναμένουμε, συνεπῶς, τὸ ἀπολύτως αὐτονόητο· ἤτοι, ὅτι, τὰ θεολογικὰ κριτήρια καὶ τὰ λογικὰ ἐπιχειρήματα, ποὺ θὰ χρησιμοποιήσει γιὰ νὰ διαπραγματευθεῖ τὸ θέμα «“Οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην”. Ἐθνότητα καὶ Καθολικότητα», ὅσο καὶ τὰ συμπεράσματα, ποὺ θὰ ἐξάγει ἀπὸ αὐτά, θὰ πληροῦν τὶς ἑξῆς αὐτονόητες προϋποθέσεις ἐπιστημονικῆς συνεπείας:
1η.-Θὰ ὑπηρετοῦν τὸ σύνολο τῆς ρήσεως τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. Ὅτι, δηλαδή, θὰ μποροῦν νὰ ὑπηρετήσουν, συνολικῶς, τὸ θέμα: «“Οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδὲ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν οὐδὲ θήλυ”. Ἐθνότητα, Δουλεία, Φῦλα καὶ Καθολικότητα»·
2η.-Δὲν θὰ ἀφίστανται τοῦ γενικοῦ νοήματος τοῦ κειμένου τοῦ συγκεκριμένου κεφαλαίου τῆς Πρὸς Γαλάτας Ἐπιστολῆς τοῦ Ἀποστόλου·
3η.-Θὰ βασίζονται στὶς περὶ Ἐθνῶν καὶ ἐθνικῆς αὐτοσυνειδησίας θέσεις τοῦ Ἀποστόλου Παύλου –τοῦ ἀποκληθέντος Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν–, σύμφωνα μὲ τὸν ὁποῖον, ὁ Θεὸς «ἐποίησέ τε ἐξ ἑνὸς αἵματος πᾶν ἔθνος ἀνθρώπων κατοικεῖν ἐπὶ πᾶν τὸ πρόσωπο τῆς γῆς, ὁρίσας προστεταγμένους καιροὺς καὶ τάς ὁροθεσίας τῆς κατοικίας αὐτῶν» (Πράξεις, 17. 26).
Προϋποθέσεις Σωτηρίας: Στὴν ἑπομένη ἑνότητα θὰ ἐξετάσουμε ποία εἶναι ἡ «νέα πολιτικὴ πρόταση», τὴν ὁποίαν οἱ συντελεστὲς τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν Βόλου θέτουν ὡς «ἀπαράβατο ὅρο», ὥστε ἡ Ὀρθοδοξία «νὰ ἐπιστρέψει στὴν κυρίως ἀποστολή της, ποὺ εἶναι ὁ εὐαγγελισμὸς καὶ ἡ μεταμόρφωση τοῦ κόσμου, τὸ κήρυγμα τῆς ἐρχόμενης Βασιλείας τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴ σωτηρία καὶ τὴν ἀποκατάσταση ὁλάκερης τῆς κτίσης».
_______________________________
(1) -Δάφνη Βαρβιτσιώτη, «“Νέα Ἐποχή”: Ἐξέλιξη ἢ Χειραγώγηση;», ἐκδ. Ἀθ. Σταμούλη, Ἀθήνα 2004.
(2) -«Οἱ Πατρομάχοι τώρα ζητοῦν τὸν ἀπογαλακτισμὸν τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπὸ τὸ Βυζάντιον καὶ τὸ Ἔθνος», ἑβδομ. ἐφημ. “Ὀρθόδοξος Τύπος” τῆς 27.4.2012 (σ. 7).
(3) -Δάφνη Βαρβιτσιώτη, «Χριστιανὸς καὶ Κομμουνιστής, ἢ Πατριώτης καὶ Αἱρετικός», Ο.Τ., 1.5.2009 κ. ἑπ..
