Ο ποιητής Γιώργος Σαραντάρης
Γράφει ο Μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης
Έχω και παλαιότερα ασχοληθεί με την ποίηση, τους ποιητές και τα ποιήματα. Μάλιστα σε καιρούς πεζούς και ημέρες δύσκολες. Η ποίηση θεάται σήμερα ειρωνικά.
Εν τούτοις συνεχίζουν να ασχολούνται αρκετοί μ’ αυτή. Η πρόσφατη ανάγνωση ενός ωραίου γι’ αυτή βιβλίου μ’ έκανε να σύρω ευχάριστα τις παρακάτω γραμμές.
Πρόκειται και για το καλοτύπωτο έργο του έγκριτου δημοσιογράφου κ. Γ. Ν. Παπαθανασόπουλου «Γ. Σαραντάρης, ο άνθρωπος, ο ποιητής, ο διανοούμενος». Την εργασία του ταπεινόφρονα αναφέρει ως «δημοσιογραφική έρευνα για τη ζωή και το έργο του». Στο προοίμιο του βιβλίου ο συγγραφέας αναφέρει ότι κινείται στα γραφόμενά του από αγάπη και θαυμασμό. Ο ποιητής κατέληξε στο ότι «όποιος παραδέχεται την αλήθεια του Χριστού δεν μπορεί να παραδεχθεί άλλη αλήθεια». Αυτό συγκινεί τον συγγραφέα.
Ο ποιητής Γιώργος Σαραντάρης (1908-1941) γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη από Τσάκωνες γονείς, που ήταν από το Λεωνίδιο της Πελοποννήσου. Μεγαλώνει και σπουδάζει στην Μπολόνια της Ιταλίας. Από νωρίς ασχολήθηκε με τη νομική, τη φιλοσοφία και την ποίηση. Για ένα μικρό διάστημα και με τη δημοσιογραφία. Ανεπαύθη ανδρεία στον ελληνοϊταλικό πόλεμο στα βουνά της Αλβανίας. Τον ενθουσίαζε ο Ντοστογιέφσκι, τον ενέπνεε ο Διονύσιος Σολωμός και τον προβλημάτιζε ο Σπυρίδων Ζαμπέλιος.
Πολλοί μιλούν αρκετά θετικά για την ποίηση του Σαραντάρη, Έλληνες και ξένοι. Έμεινε στην Ελλάδα δέκα χρόνια. Κάπου αντιγράφει: «Δεν υπάρχει παρά μόνο μία δυστυχία, κι αυτή είναι να μην είναι κανείς άγιος». Είχε μεγάλη αγάπη στη μητέρα του και σώζονται τρυφερά του γράμματα προς αυτή.
Συνδέθηκε πολύ με το σπουδαίο έργο του μεγάλου Ντοστογιέφσκι. Τα βιβλία του τα διάβαζε με δάκρυα. Ο Σαραντάρης αγάπησε τον Χριστό και την ορθοδοξία από τον Ντοστογιέφσκι. Επηρεασμένος από τον ρώσο συγγραφέα γράφει για τη ζωή, τον θάνατο και την ηδονή ως μητέρα του θανάτου. Σε άρθρο του αναφέρει: «Όποιος ατενίζει την Αρχαία Ελλάδα και παραμερίζει τον Χριστό, είναι σαν να μην υποπτεύεται πως είμαστε προορισμένοι στην αιωνιότητα». Τολμά να γράψει: «Για μας η πίστη στον θεάνθρωπο οφείλει να είναι το ιδανικό των ατόμων όλων των εποχών.
Πάνω σε τούτο δεν δεχόμαστε συζήτηση...». Ο Σαραντάρης αγάπησε το Ευαγγέλιο θερμά και μελέτησε και τους Πατέρες της Εκκλησίας. Παρά τις αδυναμίες του πίστεψε δυνατά στον Χριστό.
Συμφωνούμε με τον καλό συγγραφέα ότι ο ποιητής δεν έγραψε για «ερημοκλήσια» και «προσευχές» γιατί δεν ήταν φορμαλιστής χριστιανός και ξέφυγε από την παραδοσιακή θρησκευτικότητα. Δεν ηθικολόγησε, αλλά βίωσε και εξέφρασε τα βιώματά του, μόνο με την αγάπη και τον προορισμό του ανθρώπου. Θεωρεί ως μεγαλύτερο ποιητή τον Διονύσιο Σολωμό. Εκτιμά τον Ανδρέα Κάλβο. Επιφυλάσσεται ως προς τον Κωστή Παλαμά και τον Κ. Π. Καβάφη. Εκτιμούσε ιδιαίτερα και τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη. Έτρεφε εκτίμηση για τον Θεσσαλονικιό Νίκο Γαβριήλ Πεντζίκη και για τον Γιώργο Σεφέρη, αλλά και για άλλους ποιητές του καιρού του. Αγαπούσε πολύ τη Θεσσαλονίκη. Κατά τον Ν.Γ. Πεντζίκη, η ζωή στη συμπρωτεύουσα είναι πιο φιλική, πιο ανθρώπινη, πιο ήρεμη σε σχέση με αυτή στην πολύβουη και ατομοκεντρκή πρωτεύουσα. Συμπαθούσε την ποίηση της Ζωής Καρέλλη και της Μελισσάνθης. Είχε φιλίες και συνεκτίμηση από διάφορους θεσσαλονικείς λογοτέχνες.
Ειλικρινά ευχαριστούμε πολύ τον κ. Γ. Ν. Παπαθανασόπουλο για την πολύμοχθη, αξιόλογη και αξιοπρόσεκτη εργασία του. Η αγνότητα, η απλότητα, η αγάπη στην ορθοδοξία και την πατρίδα κάνουν επίκαιρο τον ποιητή Γιώργο Σαραντάρη, αν κι έφυγε πριν ογδόντα χρόνια. Οι πέντε συλλογές του είναι ποιημάτων ευαίσθητης και ωραίας καρδιάς. Γράφει: «Μιλώ γιατί υπάρχει ένας ουρανός που με ακούει».
Μακεδονία/ 24/06/2012
