Λάμπει τὸ Φῶς στὴν Ἐκκλησία!
«Καὶ μετεμορφώθη ἔμπροσθεν αὐτῶν» (Ματθ. 17,2)
Εορτή, ἀγαπητοί μου, ἑορτὴ μεγάλη σήμερα. Ἑορτὴ ποὺ διαφέρει ἀπὸ τὶς ἄλλες. Ἐκεῖνες εἶνε ἑορτὲς ἁγίων, ἐνῷ σήμερα δὲν ἑορτάζει ἕνας ἅγιος, ἑορτάζει Ἐκεῖνος ποὺ εἶνε ὁ Ἅγιος τῶν ἁγίων, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Δεσπότης καὶ «Ἀφέντης» –ἔτσι τὸν ἔλεγε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός. Σήμερα εἶνε ἡ δεσποτικὴ ἑορτὴ τῆς Μεταμορφώσεως.Δὲν ξέρω ἂν ἔχετε διάθεσι ν᾽ἀκούσετε λόγο Θεοῦ. Ἐγὼ ὀφείλω νὰ πῶ λίγα λόγια.
Μεταμόρφωσις. Τί θὰ πῇ μεταμόρφωσις ἀδελφοί μου; Μεταμόρφωσις θὰ πῇ, νά ᾽νε κανεὶς μαῦρος σὰν τὴν πίσσα καὶ νὰ γίνῃ ἄσπρος σὰν τὸ χιόνι, νά ᾽νε ἄσχημος καὶ νὰ γίνῃ ὁ ὡραιότερος, νά ᾽νε φτωχὸς καὶ νὰ γίνῃ πλούσιος, νά ᾽νε σαύρα ποὺ σέρνεται καὶ νὰ γίνῃ ἀετὸς ποὺ πετάει.
Μεταμόρφωσις θὰ πῇ, νά᾽νε κανεὶς ἁμαρτωλὸς καὶ νὰ γίνῃ ἅγιος. Ἁμαρτωλοὶ γεννιώμαστε, καὶ ὅλοι ἔχουμε ἐλαττώματα καὶ κακίες.
Ὁ ἄνθρωπος ἁμάρτησε . Ἀρχικὰ βεβαίως πλάστηκε νὰ μὴν ἁμαρτάνῃ. Ἀλλὰ δυστυχῶς ἔπεσε ἀπὸ τὸ ὕψοςποὺ τὸν ἔβαλε ὁΘεός. Ἔπεσε πολύ, διεφθάρη σὲ τέτοιο σημεῖο, ὥστε ὁ προφήτης Δαυῒδνὰ λέῃ θρηνώντας·«Ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὢν οὐ συνῆκε, παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καὶ ὡμοιώθη αὐτοῖς»· ὁ ἄνθρωποςδὲν συνειδητοποίησε τὴν τιμητική του θέσι, ἔπεσε στὸ ἐπίπεδο τῶν ζῴων, ἔγινε ὅμοιος μ᾽αὐτά(Ψαλμ. 48,13,21).Θρηνεῖ καὶ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος ἐξηγών-τας τὸ ῥητὸ αὐτό. Μὲ σκληρὲς λέξεις περιγράφει τὴν πτῶσι.
Πῶς νὰ σὲ πῶ ἄνθρωπο;λέει. Ἀπ᾽ ὅλα τὰ ζῷα μόνο ἐσὺ εἶσαι ὀρθοβάμων, βαδίζεις ὄρθιος, κοιτάζεις ψηλά, ἐνῷ τὰ ἄλλα, τὰ τετράποδα, κοιτάζουν πρὸς τὴ γῆ.Ἐν τούτοις λακτίζεις ὅπως ὁ ὄνος, κλωτσᾷςσὰν τὸ γαϊδούρι, εἶσαι πείσμων ὅπως ὁ ἡμίονος, εἶσαι πεισματάρης σὰν τὸ μουλάρι ποὺ δὲν κουνάει ἀπ᾽ τὴ θέσι του, χρεμετίζεις γιὰ τὶς γυναῖκες ὅπως ὁ ἵππος, χλιμιντρίζεις σὰν ἄλογο ὅταν βλέπει τὸ θηλυκὸ σὲ καιρὸ ὀργασμοῦ, ἁρπάζεις τὰ ξένα πράγματα σὰν τὸ λύκο, ὀργίζεσαι καὶ θυμώνεις σὰν τὴν τίγρι, κεντᾷς καὶ πληγώνεις σὰν τὸ σκορπιό, ἐκδικεῖσαι σὰν τὴν καμήλα. Πῶς νὰ σὲ πῶ ἄνθρωπο, ποὺεἶσαι κατώτερος ἀπ᾽ ὅλα τὰ ζῷα;
Ἄνθρωπος ἄψογος πάνω στὸν πλανήτημας ὑπῆρξε ἕνας μόνο, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Ἦταν Θεὸς τέλειος, ἀλλὰ φό-ρεσε τὴν ἀνθρώπινη σάρκα καὶ κατέβηκε στὴγῆ. Τὸν ἔβλεπανοἱ ἄνθρωποι καὶ δὲν φαντάζονταν ὅτι κάτω ἀπὸ τὸ ταπεινὸ σχῆμα τοῦ Θεανθρώπου κρύβεται ἡ θεότης. Γι᾿αὐτὸ σήμερα βλέπουμε, ὅτι προτοῦ νὰ πάθῃ καὶ νὰ σταυρωθῇ ἀνέβηκε στὸ ὄρος Θαβὼρ καὶ ἐκεῖ ἔδειξε μερικὲς ἀκτῖνες τοῦ θεϊκοῦ του μεγαλείου. Ἄστραψε, ἔλαμψε τὸ πρόσωπό του «ὡς ὁ ἥλιος» , τὰ ἐνδύματά του ἔγιναν «λευκὰ ὡς τὸ φῶς» , καὶ τότε ἀκούστηκε φωνὴἀπὸ τὸν οὐρανό· «Οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπη- τός, ἐν ᾧ εὐδόκησα· αὐτοῦ ἀκούετε» (Ματθ. 17,2,5).
Μεγάλο, ἀγαπητοί μου, τὸ μυστήριο τῆς Μεταμορφώσεως. Ἀλλ᾽ ὅπως ὁ Χριστὸς μεταμορφώθηκε, ἔτσικαὶ κάθε ἄνθρωπος, κάθε Χριστιανός, ὅσο ἁμαρτωλὸς κι ἂν εἶνε, μπορεῖ νὰ μεταμορφωθῇ, νὰ δεχθῇ λάμψι θεϊκή, νὰ γίνῃ ὅπως οἱ ἅγιοι, οἱ μάρτυρες, οἱ ὁμολογη-ταί. Μποροῦμε ὅλοι, ἀρκεῖ νὰ ἀκοῦμε τὸ Χριστό. Αὐτὸ τὸν ὅρο, ὅπως βλέπουμε, θέτει σήμερα ὁ οὐράνιος Πατέρας· «Αὐτοῦ ἀκούετε» .Καὶ ἐρωτῶ· ἐμεῖς ἀκοῦμε τὸ Χριστό; ἐκτελοῦμε τὶς ἅγιες ἐντολές του;
Μία ἀπὸ αὐτὲς εἶνε καὶ ἡ ἐντολὴ τοῦ ἐκκλησιασμοῦ . Ὁ Κύριος ὥρισε νὰ ἐκκλησιαζώμαστε. Ἑφτὰ μέρες ἔχει ἡ βδομάδα· Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο, δουλειά. Ξημέρωσε Κυριακή, χτύπησαν οἱ καμπάνες; Φτερὰ στὰ πόδια, ὅλοι στὴν ἐκκλησία! Σήμερα τί γίνεται στὸ θέμα αὐτό; Ἦταν κάποτε ἐποχὴ ποὺ ἐκκλησιάζονταν ὅλοι. Τώρα ἀπὸ τοὺς χίλιους οὔτε εἴκοσι. Οἄλλοι ποῦ εἶνε, ποῦ βρίσκονται; Δὲν εἶνε μικρὸ καὶ ἀσήμαντο αὐτό. Στρατιώτης ποὺ ἀπουσιάζει ἀπὸ τὶς τάξεις τοῦ στρατοῦ κηρύσσεται λιποτάκτης, μαθητὴς ποὺ δὲν πηγαίνειστὸ σχολεῖο του μένει στάσιμος, καὶ Χρι-στιανὸς ποὺ δὲν ἐκκλησιάζεται –ἁπλούστατα–δὲν εἶνε Χριστιανός. Ἀπουσιάζουν ἰδίως οἱ ἄντρες καὶ τὰ παιδιά· ὁ ἱερεὺς πολλὲς φορὲς δὲν ἔχει ποιός νὰ τὸν ὑπηρετήσῃ.Μὲ τὸν ἐκκλησιασμὸ ὁ πιστὸς ἀξιώνεται νὰ λάβῃ τὶς μεγαλύτερες δωρεές. Σήμερα τῆς Μεταμορφώσεως θέλεις νὰ σὲ περιλάμψῃ τὸ Φῶς;
Ἔλα στὴν ἐκκλησία. Ἡ ἐκκλησία λάμπει ἀπὸτὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ, γίνεται Θαβώρ. Τὸ Θα-βὼρ μὴν τὸ ζητᾷς μακριά, στὴν ἐκκλησία εἶνε.Προσέξατε πῶς τελειώνει ἡ θεία Λειτουργία; «Εἴδομεν τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν…» (θ. Λειτ.).
Πρὶν τελειώσω θὰ σᾶς πῶ μιὰ ἱστορία. Κάποτε ἕνας ἀσκητὴς ποὺ εἶχε διορατικὸ χάρισμα πῆγε στὴν πόλι νὰ ἐκκλησιασθῇ. Στάθηκε ἔξω ἀπὸ τὴν ἐκκλησία καὶ παρατηροῦσεπῶς μπαίνουν οἱ Χριστιανοί, ἄντρες γυναῖκες καὶ παιδιά. Πῶς τοὺς εἶδε; Ἔμπαιναν μαῦροι,καὶ ὁ ἀσκητὴς ἔκλαιγε. Ἦταν ὅλοι μὲ πρόσωπα σκοτεινά, γιατὶ ἡ καθημερινὴ ζωή τους κυλοῦσε μακριὰ ἀπὸ τὶς θεῖες ἐντολὲς καὶ ἔρχονταν στὸν οἶκο τοῦ Θεοῦ φορτωμένοι τὸ μολυσμὸ τῆς ἁμαρτίας. Ὅταν τελείωσε ἡ θεία λειτουργία στάθηκε πάλι ἀπ᾽ ἔξω καὶ κοίταζε.
Πῶς τοὺς εἶδε; Μαῦροι μπῆκαν καὶ μαῦροι τώρα ἔβγαιναν . Γιατί πάλι μαῦροι; Γιατὶ μέσαστὴν ἐκκλησία δὲν πρόσεχαν, εἶχαν ἀλλοῦ τὸ μυαλό τους. (Ὅπως καὶ σήμερα, ποὺ ἐνῷ οἱψάλτες ψάλλουν τὰ παιδιὰ θορυβοῦν, ὁ ἕνας σκέπτεται βιωτικὲς μέριμνες, ἡ ἄλλη κουβεντιάζει κ.τ.λ.. Ποιός προσέχει; Γι᾽ αὐτὸ μαῦροι μπαίνουμε, μαῦροι βγαίνουμε, καὶ καμμιά ὠφέλεια δὲν γίνεται.) Ἀλλὰ ὁ ἀσκητὴς ἐκεῖνος,καθὼς παρατηροῦσε αὐτοὺς ποὺ ἔβγαιναν,εἶδε κάτι παράξενο· ἕνας ἄνθρωπος ἀπ᾽ αὐτούς, ἐνῷ προηγουμένως μπῆκε μαῦρος, τώρα ἔβγαινε ἄσπρος . Τὸν φωνάζει κοντὰ καὶτοῦ λέει· –Ἔλα ἐδῶ· πῶς ἐσὺμπῆκες μαῦρος καὶ βγαίνεις ἄσπρος;
–Ἐγώ, ἀπαντᾷ ἐκεῖνος,εἶμαι πολὺ ἁμαρτωλός. Ἔκανα πολλὰ ἐγκλήματα· καὶ σκότωσα, καὶ πόρνευσα, καὶ μοίχευσα, καὶ ἔκλεψα, καὶ λῃστὴς στὰ βουνὰ βγῆκα,καὶ πολλὲς ἄλλες ἀτιμίες ἔκανα. Εἶχα νὰ πάωστὴν ἐκκλησία σαράντα χρόνια· δὲν πατοῦσα ἐκεῖ, ὅταν ἄκουγα καμπάνες νὰ χτυποῦν δαι-μονιζόμουν. Ἀλλὰ σήμερα δὲν ξέρω τί ἔπαθα·τὴν ὥρα ποὺ ἄκουσα τὴν καμπάνα νὰ χτυπάῃ,θυμήθηκα τὴ μάνα μου ―τί ἐπίδρασι ἀσκεῖ ἡμάνα, ποὺ λέει «Παιδί μου, ἅμα ἀκοῦς καμπάνα, φτερὰ στὰ πόδια νὰ πᾷς στὴν ἐκκλησία»!―, θυμήθηκα τὴ μάνα μου κ᾽ εἶπα νὰ πάω στὴν ἐκκλησία. Ἀλλὰ καὶ πάλι πάλεψα πολύ·ἕνας λογισμὸς μοῦ ᾽λεγε νὰ μὴνπάω, ἄλλος λογισμὸς μοῦ ᾽λεγε νὰ πάω. Τέλος νίκησε ἡκαλὴ σκέψι καὶ μπῆκα μέσα. Στάθηκα σὲ μιὰ γωνιά, κι ὅταν βγῆκε τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὰ ἅγια ἔκλαψα. «Θεέ μου, συχώρεσέ με», εἶπα, «Θεέ μου συχώρεσέ με», «Θεέ μου συχώρεσέ με»!Τὸ εἶπα, κ᾽ ἐλπίζω ὁΘεὸς νὰ μὲ συχωρέσῃ…Ἔτσι ἐξηγεῖται πῶς αὐτὸς μπῆκε μαῦρος ἀλλὰ βγῆκε ἄσπρος.
Τί δύναμι ἔχει ὁ ἐκκλησιασμός , ὅταν γίνεται ὅπως θέλει ὁ Θεός! Κ᾽ἐμεῖς ἔχουμε πέσει σὰν ἄνθρωποι. Ἀλλ᾽ ἀπὸ ἐμᾶς ἐξαρτᾶται· ἂν πιστεύουμε, ἂν ἀκολουθοῦμε τὸ Εὐαγγέλιο, ἂν ἐρχώμαστε στὴν ἐκκλη-σία, θὰ ζήσουμε τὸ μυστήριο τοῦ Θεοῦ καὶ τελειώνοντας τὴ θεία λειτουργία θὰ ποῦμε μαζὶμὲ ὅλους «Εἴδομεν τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν…» .Γι᾽ αὐτὸ σᾶς παρακαλῶ πολὺ νὰ ἐκκλησιάζεσθε ὅλοι, μικροὶ καὶ μεγάλοι, ἄντρες καὶ γυναῖκες. Κι ὅσοι εἶστε γονεῖς, προσέξτε πολύ·ὁ πατέρας νὰ μὴν ἐκκλησιάζεται ποτέ μόνος του, καὶ ἡ μάνα ποτέ μόνη της, ἀλλὰ νὰ παίρνουν μαζὶ καὶ τὰ παιδιά. Δυστυχῶς λείπουν τὰ παιδιά. Κοιμοῦνται. Καὶ πῶς νὰ μὴν κοιμοῦνται, ὅταν τὶς νύχτες ξενυχτοῦν βλέποντας ἄθλια βίντεο; Θεέ μου, ποῦ καταντήσαμε!
Ὁ Κύριος νὰ μᾶς φωτίσῃ ν᾿ ἀγαπήσουμε τὴν Ἐκκλησία του καὶ νὰ πηγαίνουμε τακτικά. 168 ὧρες ἔχει ἡ ἑβδομάδα· τί ζητάει λοιπὸν ὁ Θεὸς ἀπὸ μᾶς; Μόνο μιὰ ὥρα · τόσο διαρκεῖ ἡ θείαλειτουργία. Ἀπ᾿ τὶς 168 ζητάει 1 ὥρα, νὰ ἐκκλησιαστοῦμε, νὰ τοῦ ποῦμε ἕνα «εὐχαριστῶ» γιὰ τὶς ἄπειρες εὐεργεσίες του, ἕνα «Κύριε,ἐλέησον» ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς μας, ἕνα «Ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ» (Λουκ. 18,13) ,ἕνα «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου» (ἔ.ἀ. 23,42) . Ἅμα τὸ πῇς μὲ πίστι, μιὰ φορὰ νὰ τὸ πῇς, θὰ γίνῃ τὸ θαῦμα τοῦ Θεοῦ.Πιστεύεις ἢ δὲν πιστεύεις; Ἐὰν πιστεύῃς, ἔλα στὴν ἐκκλησία· ἐὰν δὲν πιστεύῃς, μὴν πατᾷς ποτέ· ἐσὺ θὰ ζημιωθῇς καὶ ὄχι ὁ Χριστός.Τὴν ἅγια αὐτὴ ἡμέρα νὰ δώσετε ὑπόσχεσι στὸν ἑαυτό σας ὅτι θ᾽ ἀρχίσετε νὰ ἐκκλησιάζεστε. Καὶ τότε, ὅταν ἐκκλησιάζεστε, μαῦροιθὰ μπαίνετε –ἄσπροι θὰ βγαίνετε. Ὁ Κύριοςνὰ ἐλεήσῃ καὶ φωτίσῃ ὅλους μας. Ἀμήν.
Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ταξιαρχῶν Πύργων - Ἑορδαίας τὴν 6-8-1991 μὲ ἄλλο τίτλο.
