«Οι συνειρμοί που προκαλούνται από κάποιες αποφάσεις των έσωθεν και έξωθεν κέντρων εξουσίας, όπως οι συνεχείς αλλαγές και αποπνευματώσεις στην παιδεία (η οποία -σημειωτέον- έπαψε να είναι εθνική), η αποκαθήλωση των συμβόλων της πίστεώς μας από τις αίθουσες των δημοσίων καταστημάτων των δικαστηρίων και των σχολείων, οι προτάσεις για κατάργηση της εξομολόγησης, του εκκλησιασμού των μαθητών, του θρησκευτικού όρκου κ.ά. μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι μόνο τυχαία δεν συμβαίνουν όλα αυτά.»
Σκληρή απάντηση σε όσους σχεδιάζουν μέτρα που πλήττουν την Εκκλησία και την πίστη δίνει μέσω της «κυριακάτικης δημοκρατίας» ο δυναμικός μητροπολίτης Κορίνθου κ. Διονύσιος. Ο σεβασμιότατος κάνει λόγο για οργανωμένο σχέδιο αποδόμησης της «κουλτούρας» του Ελληνα από έσωθεν και έξωθεν κέντρα εξουσίας, προειδοποιεί ότι «υπάρχει Θεός και θεία πρόνοια που θα φέρει και πάλι τη γαλήνη» και τονίζει ότι έχει ιερή υποχρέωση να βρίσκεται στο πλευρό του λαού και να μιλάει ανοιχτά (και φωναχτά) για τα δραματικά αδιέξοδα της πατρίδας.
Σεβασμιότατε, πόσο δύσκολη είναι η οικονομική κατάσταση για τη Μητρόπολή σας;
Η Ι.Μ. Κορίνθου, ως μέρος της κοινωνίας και της Εκκλησίας της Ελλάδος, δεν μπορεί να αποτελεί εξαίρεση στον γενικό κανόνα της οικονομικής δυσπραγίας, που ταλανίζει τη χώρα μας. Την τελευταία διετία είναι ορατά τα σημάδια της εξαθλίωσης και της φτώχειας, όχι μόνον στους απόρους αλλά εσχάτως και σε οικογένειες που δεν είχαν αντιμετωπίσει προβλήματα ποτέ στο παρελθόν. Η Εκκλησία μας και ειδικότερα η Ι.Μ. Κορίνθου, αναλώνοντας μέχρι και την τελευταία ικμάδα όλου του υλικού και έμψυχου δυναμικού της, προσπαθεί να ανακουφίσει όσους περισσότερους από τους ενδεείς συνανθρώπους μας μπορεί. Ωστόσο, ποτέ η προσπάθεια αυτή δεν θα είναι αρκετή, ούτε όμως και θα επιτρέψουμε να σταματήσει παρά τα λίγα μέσα τα οποία διαθέτουμε. Το μήνυμα της αγάπης, μέσα από τη διδασκαλία του Κυρίου μας και τον προς Κορινθίους «Υμνο της Αγάπης» του Απ. Παύλου, πρέπει να είναι για εμάς εντολή και υπόμνηση θυσιαστικής προσφοράς.
Στον τομέα της φιλανθρωπίας πού εστιάζετε τις προσπάθειες;
Στα 6 χρόνια, που με τη Χάρη του Θεού διαποιμένω την Ι.Μ. Κορίνθου, έχουν επιτευχθεί σημαντικά βήματα στον τομέα της φιλανθρωπίας. Εχω τη χαρά, την τιμή και την ευλογία, οι άνθρωποι της μητροπολιτικής μας επαρχίας, το ποίμνιό μου, να είναι γαλαντόμοι, ευσυνείδητοι και πρόθυμοι να ακούσουν τη φωνή του ποιμένα τους. Οποτε τους ζήτησα τη βοήθειά τους για τον συνάνθρωπό μας, έτρεξαν με πολλή αγάπη και στοργή να συνδράμουν, γι’ αυτό το λιγότερο που μπορώ να κάνω είναι να τους ευχαριστώ δημόσια, να τους επαινώ και να τους προτρέπω να συνεχίσουμε την προσπάθειά μας αυτή. Αναλυτικότερα, «τα γεύματα αγάπης», με την Τράπεζα Τροφίμων και Ενδυμάτων «Θεοπροσφορά», που τρέφουν πάνω από 3.000 άτομα ημερησίως, η αιμοδοσία, που το 2011 έφτασε τις 2.000 μονάδες αίματος και είναι ο πρώτος φορέας στον νομό μας, με κάλυψη 20% της συνολικής προσφοράς αίματος στο Γ.Ν. Κορίνθου, η «Βοήθεια στο σπίτι», μια δράση που παρέχει κατ’ οίκον νοσηλεία, συμβουλευτική στήριξη σε εξαρτημένους από ναρκωτικές ουσίες και συμπαράσταση σε κοινωνικά αποκλεισμένα άτομα, η προστασία και η περίθαλψη με απόλυτη εχεμύθεια των υποσιτιζόμενων μαθητών μέσω της επικοινωνίας των δασκάλων με τους αρμόδιους ιερείς και βέβαια τα 2 Γηροκομεία της Μητρόπολής μας είναι μερικές από τις φιλανθρωπικές παρεμβάσεις μας.
Η κρίση είναι ανίκητη;
Η πατρίδα μας στα τελευταία 200 χρόνια της σύγχρονης ιστορίας της, για να μην αναφερθώ στα πρότερα, αντιμετώπισε αληθινά πολύ δυσκολότερες καταστάσεις από τη σημερινή. Ενδεικτικά αναφέρω: παγκόσμιους πολέμους, Μικρασιατική Καταστροφή, γερμανοϊταλική Κατοχή, Εμφύλιο και πολλά άλλα. Η σημερινή οικονομική κρίση, όσο δυσβάσταχτη κι αν φαντάζει, με τη βοήθεια του Θεού και την απαράμιλλη ελληνική αλληλεγγύη θα ξεπεραστεί. Εκείνο όμως που πραγματικά με ανησυχεί και με προβληματίζει είναι η κρίση θεσμών, η οποία πλήττει την πατρίδα μας και ουσιαστικά αποτελεί το σημαντικότερο σκέλος της πνευματικής κρίσης. Θεωρώ ότι η ενορχηστρωμένη επίθεση, που δέχεται η Εκκλησία, σε συνδυασμό με τις αντίστοιχες επιθέσεις στην πολύπαθη ελληνική γλώσσα μας, είναι μέρος του γενικότερου σχεδίου -αν κάποιος υπολογίσει και τη μείωση του πληθυσμού μας κατά περίπου 1.000.000- για αποδόμηση της ψυχοσύνθεσης και της «κουλτούρας» του Ελληνα, που στηρίζονται αλλά και επιβεβαιώνουν το τρίπτυχο «πατρίδα, πίστη, οικογένεια». Οι συνειρμοί που προκαλούνται από κάποιες αποφάσεις των έσωθεν και έξωθεν κέντρων εξουσίας, όπως οι συνεχείς αλλαγές και αποπνευματώσεις στην παιδεία (η οποία -σημειωτέον- έπαψε να είναι εθνική), η αποκαθήλωση των συμβόλων της πίστεώς μας από τις αίθουσες των δημοσίων καταστημάτων των δικαστηρίων και των σχολείων, οι προτάσεις για κατάργηση της εξομολόγησης, του εκκλησιασμού των μαθητών, του θρησκευτικού όρκου κ.ά. μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι μόνο τυχαία δεν συμβαίνουν όλα αυτά. Απαντώ, λοιπόν, με στεντόρεια φωνή ότι υπάρχει Θεός και θεία πρόνοια, που εμπνέουν και θα εμπνεύσουν τον Ελληνα και την ηγεσία του και θα επιφέρουν και πάλι τη γαλήνη και την ηρεμία στον τόπο μας, εξαφανίζοντας τις διχοστασίες, την οικονομική κρίση και την παντοειδή κατάρρευση.
Είστε ένας ιεράρχης που δεν μασάει τα λόγια του. Τα κηρύγματά σας είναι πύρινα και αιχμηρά. Πιστεύετε ότι η Εκκλησία (συνολικά) θα πρέπει να οξύνει τον δημόσιο λόγο της;
Αγαπητέ κ. Ριζούλη, μου δίνετε την ευκαιρία να θίξω ένα θέμα που με απασχολεί αρκετά το τελευταίο χρονικό διάστημα. Εχει δημιουργηθεί τεχνηέντως μια συζήτηση για το εάν οι ιεράρχες πρέπει ή δεν πρέπει να έχουν «πολιτικό» λόγο και παρουσία στο κοινωνικό και εθνικό γίγνεσθαι. Οσοι, όμως, ισχυρίζονται το αντίθετο πρέπει να γνωρίζουν και δημοκρατικά να αποδέχονται ότι και ο επίσκοπος είναι ζωντανό κύτταρο και παράγων της κοινωνίας, άμεσα και ποικιλοτρόπως εμπλεκόμενο σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής της. Είναι παντελώς λανθασμένη η βάση που τίθεται το θέμα, κατά την προσωπική μου άποψη. Γιατί (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) όταν ένας ιεράρχης εκφράζει την άποψη του δεν εκφέρει «κομματικό» λόγο, πολύ περισσότερο δεν προπαγανδίζει υπέρ κανενός. Ο επίσκοπος έχει ιερή υποχρέωση απέναντι στον Θεό και στη συνείδησή του να διαφυλάττει και να προστατεύει το ποίμνιό του σύμφωνα με τις χριστιανικές επιταγές, την εκκλησιαστική πρακτική και τον τρόπο ζωής της Εκκλησίας. Εάν αυτό μονομερώς πλην πονηρώς εκλαμβάνεται ως «πολιτικός» λόγος, με συγχωρείτε, αλλά εγώ διαφωνώ. Εχω όχι μόνο κάθε δικαίωμα, όπως όλοι οι συμπατριώτες μου, αλλά και ιερή υποχρέωση να εκφράζω την άποψή μου, κατά τον χαρακτήρα μου, τη συνείδησή μου και τα κρατούντα θέσμια, στηριζόμενος στα ευαγγελικά προστάγματα. Ομως, στην Εκκλησία μας υπάρχουν και οι υπόλοιποι εκλεκτοί αδελφοί, πολλοί από τους οποίους έχουν επιλέξει μια διαφορετική προσέγγιση για κατήχηση, επικοινωνία και δράση με το δικό τους ποίμνιο. Πολλές φορές αυτή η ήρεμη προσπάθεια έχει πολύ καλύτερα αποτελέσματα από μία επιθετική ή δυναμική. Πώς, λοιπόν, εγώ νομιμοποιούμαι να κρίνω τον οποιοδήποτε αδελφό, εάν και αυτός είναι αποτελεσματικός, αλλά με διαφορετικό τρόπο; Εξάλλου, είναι τέτοια η δομή, η σύνθεση και ο ρόλος της Ιεραρχίας μας, που όχι μόνο επιτρέπουν, αλλά και επιβάλλουν την πολυφωνία και την αντιμετώπιση των προβλημάτων με ποικιλόμορφες μεθόδους και πρακτικές.
Η Εκκλησία πιστεύετε ότι θα μπορούσε να κάνει περισσότερα για την κρίση;
Εχθρός του καλού είναι πάντα το καλύτερο. Η επανάπαυση ιδιαίτερα σε περιόδους κοινωνικών κρίσεων δεν ενδείκνυται σε καμία περίπτωση, ωστόσο, κ. Ριζούλη, ας είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας. Βλέπετε εσείς αυτή τη στιγμή άλλον φορέα στον τόπο μας, πλην της Εκκλησίας, να σκύβει πραγματικά και αποτελεσματικά πάνω από τα προβλήματα του κόσμου; Υπάρχει κανείς άλλος, που απλά, ελεύθερα, με αγάπη και διακριτική ευπρέπεια να το κάνει, χωρίς φυλετικές, κοινωνικές κ.ά. διακρίσεις και σε καθημερινή βάση; Και πιο είναι το ευχαριστώ; Βαλλόμεθα πανταχόθεν απ' όλους ανεξαιρέτως τους πολιτειακούς φορείς, οι οποίοι ανακαλύπτουν «θέματα» για να πλήξουν το κύρος ακόμα και των προσώπων και της Εκκλησίας. Είναι ψέμα ότι από τη στιγμή που η κρίση χτύπησε την πόρτα μας προκύπτουν καθημερινά προτάσεις με φανερά ή κρυφά αντιεκκλησιαστικά και αντικληρικά μηνύματα και τοποθετήσεις; Σε τι αποσκοπούν όλα αυτά; Δεν γνωρίζουν αυτοί που τα διακινούν ότι ο μοναδικός παράγοντας ανακούφισης των αναξιοπαθούντων της χώρας μας είναι η Εκκλησία; Ποιους πλήττουν όταν βάλλουν εναντίον Της, παρά μόνο αυτούς που έχουν ανάγκη τη βοήθειά Της; Τους καλώ, λοιπόν, έστω και αυτή την ύστατη ώρα και μέσα από τις στήλες της εφημερίδας σας να ασχοληθούν με τα προβλήματα, που οι ίδιοι με την κακή και αλόγιστη διαχείρισή τους δημιούργησαν στον κόσμο και τον τόπο κι ας αφήσουν εμάς να διαχειριστούμε «τα του οίκου μας». Δεν τους ζητάμε τίποτα προσωπικό παρότι, καταχρηστικά και έκνομα, μας στοχοποιούν και μας απειλούν συνεχώς για το «κόψιμο» του μισθού των 10.000 κληρικών μας. Τους ζητάμε να αναλογιστούν τις ευθύνες τους απέναντι στον τόπο και τον λαό και να δεχτούν σιωπηλά, αφού δεν μπορούν να το κάνουν με την καρδιά τους, τη φιλανθρωπική μας παρέμβαση παραδειγματιζόμενοι από την προσφορά και τη φιλοπατρία μας. Αυτή θα είναι μια καλή αρχή. Αλλωστε, εμείς δεν ασκούμε κρατική κοινωνική πολιτική, αλλά, βάσει της πίστεώς μας, ασκούμε φιλανθρωπία, αξιοποιώντας τίμια και καθαρά μέχρι και το τελευταίο σεντ του κεριού και των δωρεών των χριστιανών μας. Αλλοι είναι αυτοί που, ενώ φορολογούν ακρίτως, δεν μας επιτρέπουν να έχουμε ούτε συντάξεις ούτε φάρμακα και στοιχειώδη περίθαλψη ούτε καν την απαραίτητη τροφή και ενδυμασία.
Βλέπετε με αισιοδοξία το μέλλον του λαού μας;
Η θέση μου ως ποιμενάρχη αλλά και ως ανθρώπου δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετική. Οπως προανέφερα, η χώρα μας έχει περάσει τόσα πολλά στο παρελθόν που ελάχιστα μένουν να την τρομάξουν. Ο Ελληνας είναι ζυμωμένος με τα «προβλήματα» και τις «κρίσεις» και εξέρχεται πάντα από αυτές δυνατότερος, σοφότερος και αποτελεσματικότερος. Αρκεί να θυμηθούμε τον Θεό μας, να σκύψουμε αλληλέγγυοι ο ένας στον άλλο και οι καλύτερες μέρες θα έρθουν. Εξάλλου, δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι πολύ χειρότερο για εμάς, απ' αυτό που ήδη βιώνουμε.
Δημήτρης Ριζούλης
