Πότε άραγε θα ανανήψωμε;
Επανερχόμαστε και πάλι στο μείζον και φλέγον θέμα της μεγάλης δοκιμασίας, που διέρχεται ένα μεγάλο μέρος των εν Χριστώ αδελφών μας, στο μεγάλο δράμα της πολύπλευρης κρίσεως με όλα τα συνεπακόλουθά της, που υπομένει τον τελευταίο καιρό η Πατρίδα μας. Για το θέμα αυτό μας δόθηκε η ευκαιρία να αρθρογραφήσουμε και άλλη φορά, είναι όμως ανάγκη και πάλι να επανέλθουμε σ’ αυτό. Και τούτο, διότι η Εκκλησία, που είναι η πνευματική μητέρα μας, που είναι το σώμα του Χριστού, δεν είναι δυνατόν να μένει ψυχρή και αδιάφορη, όταν ορισμένα μέλη της πάσχουν και υποφέρουν, από διάφορες αιτίες, αλλά οφείλει, να απευθύνει προς τα πιστά τέκνα της προ πάντων τώρα, στις δύσκολες αυτές ώρες, λόγον αφυπνιστικόν, ενισχυτικό και παρηγορητικό, λόγον αγάπης και συμπαραστάσεως, λόγον πίστεως στον Θεόν και ελπίδος στην πρόνοιά του, και να συμβάλει έμπρακτα, όσον της είναι δυνατόν, στην ανακούφιση των πασχόντων αδελφών μας. Τούτο δε καθίσταται ακόμη περισσότερο αναγκαίο, καθ’ όσον ή κατάσταση όχι μόνο δεν βελτιώνεται, αλλά προχωρεί από το κακό στο χειρότερο και δεν φαίνονται στον ορίζοντα, προς το παρόν τουλάχιστον, σημάδια ανορθώσεως και ανακάμψεως. Εκείνο το οποίον έχει σημασία, νομίζω, πριν από όλα, είναι να κάνουμε μια αυτοκριτική και έναν αυτοέλεγχο όλοι μας, άρχοντες και λαός. Να συνειδητοποιήσουμε πώς και γιατί φθάσαμε σ’ αυτό το δραματικό αδιέξοδο, που βιώνουμε όλοι μας σήμερα. Και στη συνέχεια να προσδιορίσουμε τον τρόπο της ανορθώσεώς μας. ΄
Όπως έχει κατά κόρον τονιστεί ήδη, δεν πρέπει να βλέπουμε το θέμα στην οικονομική του μόνο διάσταση. Είναι μεγάλο λάθος αυτό. Το πρόβλημα είναι πολύ βαθύτερο. Η οικονομική κρίση είναι το τελικό αποτέλεσμα μιάς βαθειάς και πολύπλευρης ηθικής και πνευματικής κρίσεως, που έχει διαβρώσει και διαποτίσει ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Οι ρίζες του κακού βρίσκονται στην αποστασία και την απομάκρυνσή μας από τον Θεό και την Εκκλησία. Στο ότι περιφρονήσαμε αιώνιες αρχές και αξίες, που συγκροτούν και συνέχουν όλο το οικοδόμημα του εθνικού και κοινωνικού μας βίου. Χλευάσαμε και υβρίσαμε κάθε έννοια αρετής και φιλοπατρίας. Ξεπουλήσαμε τον πολύτιμο θησαυρό της ελληνορθοδόξου παραδόσεώς μας. Παραδοθήκαμε στην ασωτία, στην σπατάλη και την πλεονεξία. Ανυψώσαμε ως υπέρτατη αξία στη ζωή μας το χρήμα, που έγινε ο κύριος και προσδιοριστικός παράγων κάθε ενέργειάς μας στη ζωή μας. Η κατάσταση τραγική, εφιαλτική, απογοητευτική, δίχως φως, δίχως ελπίδα. Oι μισθοί και οι συντάξεις περικόπηκαν, τα επιδόματα αφαιρέθηκαν, τα χρέη αυξήθηκαν, τα σπίτια φορολογήθηκαν, τα συσσίτια επλήθυναν, η φτώχεια και η ανέχεια περίσσεψαν, οι άνεργοι συναγωνίζονται σε αριθμούς τους εργαζομένους, οι γέροντες αγωνιούν, οι νέοι ξενιτεύονται, οι ελπίδες μας στέρεψαν, τα οράματα πέθαναν. Η Ελλάδα αιμορραγεί και αργοπεθαίνει. Στηρίξαμε τις ελπίδες μας όχι στον Θεό αλλά στην ενωμένη Ευρώπη. Ωστόσο το ευρωπαϊκό όραμα για μια πανίσχυρη και παγκόσμια οικονομική δύναμη, μετατράπηκε σε εφιαλτικό όνειρο, σε χίμαιρα και αυτα-πάτη, αφού και αυτή ακόμη η Ευρώπη αρχίζει και νιώθει αισθητά πλέον τους κραδα-σμούς από ενδεχόμενη κατάρρευση της Ευρωζώνης. Οι υποσχέσεις των πολιτικών αποδείχθηκαν φουσκωμένα λόγια, ανόητα ψέματα. Ο θεός της δημοκρατίας, στον ο-ποίο ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού επίστευσε και ελάτρευσε, δεν μπόρεσε δυστυχώς να μας σώσει από την πνευματική και οικονομική μας εξαθλίωση. Φθάσαμε στο σημείο μετά από 38 χρόνια δημοκρατικού βίου, (από την μεταπολίτευση και εντεύθεν), ο ελληνικός λαός να απαξιώνει συλήβδην όλο το πολιτικό σύστημα. Ο λαός, πικραμένος και αγανακτισμένος, δεν υποφέρει πλέον να βλέπει πολλούς πολιτικούς μας να μεταβάλλονται σε πιόνια, σε πειθήνια όργανα ξένων συμφερόντων, σε ανθρωπάκια, που σκύβουν δουλοπρεπώς το κεφάλι και υποτάσσονται στις επιταγές του διεθνούς Σιωνιστικού Συστήματος. Η παιδεία μας εκφυλισμένη, έπαυσε προ πολλού να διαπλάθει ολοκληρωμένες προσωπικότητες, νέους με αρετή και ήθος, με αγνή φιλοπατρία και ηρωϊσμό, έτοιμους να θυσιάσουν και την ζωή τους ακόμη, αν χρειαστεί, για την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητος της Πατρίδος. Η Εκκλησία, εγκλωβισμένη στα δίχτυα του Οικουμενισμού και της Πανθρησκείας, στενάζει κάτω από το βάρος της φοβερής αυτής αιρέσεως και αναζητεί τους κατάλληλους εκείνους εκκλησιαστικούς ηγέτες, που θα την απελευθερώσουν. Ο θεσμός της οικογενείας σε κατάσταση σχεδόν διαλύσεως με τα διαζύγια και τις εκτρώσεις να αυξάνουν κατά γεωμετρική πρόοδο. Εκατοντάδες χιλιάδες αθώες υπάρξεις φονεύονται κάθε χρόνο, προτού καν προλάβουν να γνωρίσουν το φως αυτού του κόσμου, με πριμοδότηση της πολιτείας, ενώ το νομοσχέδιο περί του γάμου των ομοφυλοφίλων βρίσκεται επί θύραις. Η ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση απειλεί, να διασπάσει την συνοχή του ελληνικού λαού, υποσκάπτει τα θεμέλια της εθνικής μας ταυτότητος και ιδιοπροσωπίας και οδηγεί σταδιακά στην πλήρη αλλοτρίωση της Ελλάδος. Παραμένει μέχρι σήμερα, παρά τις επισημάνσεις των ειδικών, ένα μείζον και φλέγον ζήτημα, που έχει ανάγκη αποτελεσματικής αντιμετωπίσεως. Το σκάφος της Πατρίδος μας φαίνεται να πλέει μέσα σε πυκνό σκοτάδι, εν μέσω τρικυμισμένης θαλάσσης, χωρίς ικανούς και έμπειρους κυβερνήτες, πραγμα-τικούς ηγέτες με πίστη στο Θεό, με θυσιαστική αγάπη για την Πατρίδα, με υψηλούς οραματισμούς, με τόλμη και ηρωϊσμό, με πολιτική ευστροφία και διπλωματικές ικανότητες, με παλμό και ζωή. «Ο πλούς εν νυκτί, πυρσός ουδαμού», σύμφωνα με τον λόγο του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου. Κάναμε το λάθος, όπως πολύ εύστοχα παρατηρεί σύγχρονος ιεράρχης, να ελπίσουμε εκεί, που δεν έπρεπε. Κάναμε τον κόπο, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, να ψηφίσουμε αυτούς που δεν αξίζουν. Κάνουμε το έγκλημα να μη μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Και το χειρότερο, ενώ φθάσαμε σε βάθος κακών, εξακολουθούμε να παραμένουμε σε κατάσταση αμετανοησίας και αναισθησίας.
Παράλληλα η γενικότερη παγκόσμια κατάσταση διαγράφεται πολύ ζοφερή στον ορίζοντα. Ο τοπικός εμφύλιος σπαραγμός στην Συρία τείνει να μετεξελιχθή σε γενικότερη παγκόσμια σύρραξη με απρόβλεπτες συνέπειες για όλη την ανθρωπότητα. Πολλοί ομιλούν για επικείμενο τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο, αφού, όπως είναι πλέον ολοφάνερο, στις πολεμικές αναμετρήσεις έχουν εμπλακεί οι γνωστές υπερδυνάμεις Ανατολής και Δύσεως σε θέση αντιπαραθέσεως και επιζητούν να παίξουν καθοριστικό και κυριαρχικό ρόλο στο πολιτικό γίγνεσθαι σ’ όλη την Μέση Ανατολή.
Όμως, παρά την τραγικότητα της καταστάσεως, δεν πρέπει να απελπιστούμε. Καιρός να ανανήψουμε έστω και τώρα, την ενδεκάτη ώρα, χωρίς αναβολή. Ο λόγος του αποστόλου Παύλου «ώρα ημάς ήδη εξ’ ύπνου εγερθήναι» (Ρωμ.13,11) είναι ιδιαίτερα επίκαιρος στην παρούσα περίσταση. Καιρός να μετανοήσουμε. Τώρα, χωρίς αναβολή. Αργότερα ίσως είναι πλέον αργά. Να ομολογήσουμε με συντριβή την αποστασία μας και να κάνουμε στροφή 180 μοιρών. Καιρός να επιστρέψουμε όπως ο άσωτος υιός της παραβολής στον Κύριο, να επιστρέψουμε στη ζωή της Εκκλησίας, και ως πρόσωπα και ως Έθνος. Με εκτενείς δεήσεις και προσευχές, με αγρυπνίες και λιτανείες. Να παραδεχθούμε τα λάθη μας και να αρχίσουμε την διόρθωση. Να αναλάβουμε ο καθένας τις ευθύνες του. Να επαναξιολογήσουμε και να εγκολπωθούμε τον πνευματικό και εθνικό μας πλούτο, την πνευματική μας κληρονομιά. Να εμπνευσθούμε από την ένδοξη εθνική μας ιστορία, από τα ηρωϊκά κατορθώματα των προγόνων μας. Να κλείσουμε τα αυτιά μας στην στοχευμένη εθνομηδενιστική ιδεολογία της Νέας Εποχής, που προβάλλεται και πλασσάρεται από τα ΜΜΕ. Και τέλος καλούμαστε, να παρακαλέσουμε εκτενώς τον Κύριο, να αναδείξει άρχοντες ικανούς, ηγέτες με πίστη και αγάπη προς την Εκκλησία, με νούν Χριστού, ανθρώπους της αρετής, αληθινούς πατριώτες, με υψηλούς οραματισμούς, πολιτική σύνεση και ηρωϊκή βούληση. Μόνον τότε μπορούμε να ελπίζουμε σε ανάκαμψη και ανάσταση της Πατρίδος μας. Μόνον έτσι θα ξεπλύνει τον διεθνή διασυρμό και χλευασμό, τον οποίον τώρα υφίσταται. Μόνον έτσι θα μπορέσει και πάλι να μεγαλουργήσει και να γράψει νέες σελίδες δόξης.
