(Λουκ. η΄41-56) (Γαλ. β΄16-20)
Στις κορυφογραμμές της πίστης
Δύο ακόμα θαύματα του Κυρίου διασώζει η σημερινή ευαγγελική περικοπή. Πρόκειται για μια θεραπεία γυναίκας και την ανάσταση της κόρης του Ιαείρου.
Η σώζουσα πίστη
Η πίστη του Ιαείρου καταθρυμάτιζε τα στεγανά των τύπων και διείσδυε στην πεμπτουσία της αλήθειας. Τον έσπρωχνε να παραδοθεί με ολοκληρωτική εμπιστοσύνη στην αγάπη του Χριστού. Όχι μόνο τον ίδιο αλλά και ολόκληρη την οικογένειά του. Επιθυμούσε διακαώς την θεραπεία της κόρης του. Ωστόσο δεν τολμούσε να ζητήσει κάτι τέτοιο. Έκανε όμως κάτι πολύ πιο σημαντικό. Εμπιστεύθηκε τον Κύριο. Και βέβαια, αυτή η πίστη του Ιαείρου δεν διέλαθε της προσοχής του Χριστού. Γι’ αυτό χωρίς αναστολές ξεκίνησε αμέσως για το σπίτι του.
Ο πολύς κόσμος είχε περικυκλώσει τον Χριστό. Ο συνωστισμός ήταν τέτοιος που υπήρχε το αδιαχώρητο.
Ευλογημένη επικοινωνία
Δείγματα αληθινής πίστης και κοινωνίας, απορρέουν και από το περιστατικό με την αιμορροούσα γυναίκα. Υπέφερε για πάνω από δώδεκα χρόνια από ακατάσχετη αιμορραγία. Απογοητευμένη από τον εαυτό της, η γυναίκα φανέρωσε την αγάπη της στον Χριστό με τον πιο αθόρυβο τρόπο. Θεωρούσε τον εαυτό της ανάξιο να παρακαλέσει τον Κύριο για το πρόβλημά της. Η καρδιακή ωστόσο επικοινωνία που ξεχύνεται τόσο αυθόρμητα έσπαζε τα οποιαδήποτε φράγματα. Ήταν σίγουρη ότι και απλώς να ακουμπούσε το κράσπεδο του ιματίου του Ιησού θα γινόταν καλά. Η θεραπεία της πραγματοποιήθηκε. Η αγάπη της απέσπασε τη θεϊκή θαυματουργή δύναμη της αγάπης του Κυρίου. Με την όλη στάση και συμπεριφορά της, η αιμορροούσα βλέπουμε ότι γίνεται ισχυρό παράδειγμα και πρότυπο ζωής.
Ο Κύριος πάντοτε επιβραβεύει την αυθεντική πίστη όπως ήταν εκείνη που επέδειξε η αιμορροούσα γυναίκα. Η απλή αυτή γυναίκα ήθελε να κρατήσει την σχέση της με τον Χριστό κρυμμένη από τους άλλους. Η αρετή της ταπείνωσης βαθειά ριζωμένη μέσα της αναδείκνυε το εσωτερικό μεγαλείο και την αρχοντιά της. Ακριβώς, η αγάπη και η ταπείνωση της γυναίκας απέσπασαν τη θεϊκή δύναμη του Χριστού και «έγνω τω σώματι ότι ίαται από της μάστιγος». Ενώ εκείνη έτρεμε και ομολογούσε πως «ιάθη παραχρήμα», ο Χριστός την επιβράβευσε δημοσίως: «θάρσει θύγατερ, η πίστις σου σέσωκέ σε, πορεύου εις ειρήνην».
Η αληθινή πίστη στον Χριστό είναι εκείνη που σώζει τον άνθρωπο. Από την άλλη όμως όταν η πίστη στρέφεται στον εαυτό μας και μόνο τότε εκδηλώνεται με τη μορφή του εγωισμού και προκαλεί σοβαρές εμπλοκές. Αφήνει τον άνθρωπο αδύναμο να προσεγγίσει και να κατανοήσει τα γεγονότα. Αυτό συνέβη και με τους ανθρώπους που είχαν μαζευτεί στο σπίτι του Ιαείρου όταν έμαθαν πως το κορίτσι πέθανε. Όταν ο Κύριος έφθασε στο σπίτι και είπε: «μη κλαίετε, ουκ απέθανεν, αλλά καθεύδει», τότε όλοι μαζί «κατεγέλων αυτού ειδότες ότι απέθανεν». Δεν μπορούσαν να αντιληφθούν ότι μπροστά τους είχαν «τον κυριεύοντα ζωής και θανάτου Κύριον». Δεν κατανόησαν ότι με την αγάπη του Χριστού ο δρόμος του θανάτου μεταβάλλεται σε πύλη της αιωνιότητας.
Αγαπητοί αδελφοί, η πίστη που εκδήλωσαν τόσο η αιμορροούσαν γυναίκα όσο και ο Ιάειρος, είναι εκείνη που μπορεί να καταξιώσει τον άνθρωπο για να ανέβει τα σκαλοπάτια της αληθινής ζωής. Αυτή η πίστη που βλασταίνει μέσα από τη μυστηριακή ζωή μας καθιστά μέτοχους των θαυμαστών ενεργειών του Κυρίου. Με μεταβάλλει σε αποδέκτες του λόγου του Κυρίου προς τον Ιάειρο: «μη φοβού, μόνο πίστευε και σωθήσεται».
Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος –Εκκλησία Κύπρου
