Ηαγία μάρτυς Ιουλιανή
Του Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Δορμπαράκη
«Η αγία Ιουλιανή έζησε επί τηςβασιλείας του Μαξιμιανού και ήταν κόρη πλουσίων γονέων, οι οποίοι τηνμνήστευσαν με κάποιο συγκλητικό, ονόματι Ελεύσιο. Ενώ ο Ελεύσιος ήθελε να τηννυμφευθεί, δεν δέχτηκε η αγία, η οποία του είπε: Εάν δεν αποκτήσεις πρώτα τηνεξουσία της πόλεως, δεν συνέρχομαι σε γάμο μαζί σου. Αυτός πράγματι καταστάθηκεστο αξίωμα του επάρχου, αλλά αυτή του είπε πάλι: Εάν δεν μεταστραφείς στηνπίστη των χριστιανών από τη θρησκεία των ειδώλων, δεν καταδέχομαι την κοινωνίασε γάμο με εσένα. Αυτός τότε αποκάλυψε τα πάντα στον πατέρα της παρθένου, οοποίος, επειδή δεν μπόρεσε να της αλλάξει την πίστη στον Χριστό, την παρέδωσεκατά τους νόμους της εποχής προς εξέταση στον έπαρχο και μνηστήρα της. Ομνηστήρας της την γύμνωσε από τον χιτώνα της και έδωσε εντολή σε ένδεκαστρατιώτες να την μαστιγώσουν με ωμά βούνευρα, τόσο που την καταξέσχισαν. Στησυνέχεια την κρέμασαν από τα μαλλιά, ώστε αποσπάσθηκε το δέρμα της κεφαλής της,έπειτα κατέφλεξαν τις πλευρές της με σίδερα πυρωμένα, όπως και διαπέρασαν απότο μέσο των μηρών της άλλο σίδερο πυρακτωμένο και αυτό.
Στο τέλος, έδεσαν ταχέρια της στα πλευρά της και κατά την εντολή του επάρχου την οδήγησαν στηφυλακή. Την ίδια λοιπόν νύκτα που ρίχτηκε στη φυλακή και ενώπροσευχόταν, της εμφανίστηκε ο αφανής εχθρός και πολέμιος όλων διάβολος, σεσχήμα αγγέλου, ο οποίος την προέτρεπε να θυσιάσει στα είδωλα και ναελευθερωθεί. Η αγία όμως, αφού τον απώθησε, τον έκανε και χωρίς τη θέλησή τουνα ομολογήσει όλα τα σχετικά με αυτόν. Την οδήγησαν πάλι στον έπαρχο και επειδήπαρέμενε αμετάθετη στην αγάπη του Χριστού, την έριξαν σε καμίνι που το είχανανάψει πολύ. Το καμίνι σβήστηκε με παράδοξο τρόπο, με αποτέλεσμα πεντακόσιοιάνδρες να πιστέψουν στον Χριστό, οι οποίοι και τελειώθηκαν αμέσως με ξίφος,μαζί με εκατόν τριάντα γυναίκες. Η μάρτυς στη συνέχεια ρίχτηκε σε φλογισμένολέβητα, αλλά ο λέβητας έγινε λουτρό για τη μακάρια Ιουλιανή. Κι όχι μόνο αυτό:ο λέβητας λύθηκε και χύθηκε έξω το πυρακτωμένο περιεχόμενό του, σαν να κινήθηκεαπό κάποια μηχανή, και κατέστρεψε τους απίστους που βρίσκονταν ολόγυρά του. Απόόλα αυτά η μάρτυς παρέμεινε αβλαβής, γι’ αυτό και υπέστη τελικά τον διά ξίφουςθάνατο. Ήταν δε όταν μνηστεύτηκε τον Ελεύσιο ένδεκα χρονών, ενώ ότανμνηστεύτηκε τον Χριστό διά του μαρτυρίου, δεκαοκτώ χρονών. Τελείται δε η σύναξήτης στο μαρτύρειο αυτής, που βρίσκεται πλησίον της αγίας μάρτυρος Ευφημίας στοΠέτριο».
Η αγία Ιουλιανή συνιστά, κατά τον άγιοΙωσήφ, τον υμνογράφο της αγίας, τον μαγνήτη, που μαγνήτισε τον ίδιο τον Κύριοκαι Θεό της. Ήταν τέτοιες και τόσες οι αρετές της, λόγω της πληγωμένης απόέρωτα Κυρίου καρδιάς της, ώστε Εκείνος την αγάπησε για το κάλλος της ψυχής τηςκαι την οδήγησε στον νυμφώνα της βασιλείας Του. Για τον υμνογράφο δηλαδή η αγίαΙουλιανή ανήκει στη χορεία των πέντε παρθένων της γνωστής παραβολής, που «εισήλθονμετ’ αυτού εις τους γάμους». Η παρθενία της δεν υπήρξε στείρα καιάκαρπη, αλλά πλήρης του ελαίου της χάριτος του Θεού. «Ετρώθης τω γλυκυτάτωέρωτι Χριστού πανεύφημε» (πληγώθηκες από τον γλυκύτατο έρωτα του Χριστού,πανεύφημε), «όθεν σου ο Κύριος νυν ηράσθη του κάλλους και προς φωτεινότατον σενυμφώνα εισήξεν» (γι’ αυτό ο Κύριος αγάπησε το κάλλος σου τώρα και σε έβαλεμέσα στον φωτεινότατο νυμφώνα Του). Η αγία δηλαδή κατενόησε από πολύ μικρή ότιο Χριστός, αν θέλει κανείς να νιώσει τη δύναμη και τη χάρη Του, δεν είναι τοπεριθώριο της ζωής, αλλά το κέντρο και η διαρκής αναφορά. Όπως Εκείνος μαςπροσέφερε όλον τον Εαυτό Του, κατά τον ίδιο τρόπο ζητάει και τη δική μαςολοκληρωτική προσφορά. «Ολόκληρον σαυτήν τω Θεώ προσενήνοχας» (ολόκληρο τονεαυτό σου πρόσφερες στον Θεό), σημειώνει ο υμνογράφος.
Με τον τρόπο αυτό η αγία Ιουλιανή είδεεμπειρικά να πραγματοποιείται και στον εαυτό της η υπόσχεση του Κυρίου, ότιόποιος θα Τον αγαπήσει αληθινά, θα γίνει κατοικητήριο δικό Του, θα Τον δει ναφανερώνεται ο Ίδιος στην ύπαρξή του. Κι είναι αυτό που αδιάκοπα κραυγάζειη Εκκλησία και οι άγιοί μας: η πίστη μας δεν είναι κάτι το θεωρητικό, αλλάαγκαλιάζει και το σώμα και την ψυχή μας. Μόλις νιώσει κανείς λίγο την αγάπη τουΘεού, αμέσως Εκείνος καθίσταται ένοικος της ψυχής και του σώματος του ανθρώπου.«Ετέλεσας την ψυχήν, ναόν πανάγιον Θεού, ένδοξε» (έκανες την ψυχή σου πανάγιοναό του Θεού, ένδοξε). Ο υμνογράφος όμως γίνεται σαφής. Δεν θέλει να αφήσειπεριθώριο παρεξήγησης, ώστε να νομίσει κανείς ότι έχει φτάσει αυτήν την αγάπη.Συνεχίζει λοιπόν για την αγία: «θείοις ναοίς πάντοτε, ύμνοις και ευχαίςπαρεδρεύουσα». Δηλαδή: έκανες την ψυχή σου ναό πανάγιο του Θεού, με το να ζειςπάντοτε μέσα στους θείους ναούς, με τους ύμνους και τις προσευχές. Με άλλαλόγια, η αγάπη του Θεού προϋποθέτει την ένταξη στην Εκκλησία, την αγάπη για τιςακολουθίες της Εκκλησίας, την αγάπη για τους ύμνους και τις προσευχές.Πράγματι, δεν υπάρχει πιο άμεσος και αποτελεσματικός τρόπος να αγαπήσει κανείςτον Θεό από το να εμβαπτίζει διαρκώς την ύπαρξή του σε ό,τι αποτελεί χώρο τουΘεού και τραγούδια του Θεού. Που σημαίνει: αν σήμερα η αγάπη προς τον Θεό έχειυποχωρήσει, κατά το μεγαλύτερο μέρος φταίει η μικρή ή και μηδαμινή σχέση τουανθρώπου με την λατρεία της Εκκλησίας.
Ο άγιος Ιωσήφ, εν αγνοία του,επισημαίνει κάτι που ιδιαιτέρως στην εποχή μας αποτελεί σχεδόν παραδοξότητα: το «ερύθηματης παρθενίας». Λέγοντας για την μάρτυρα ότι στράφηκε ολοκληρωτικά προς τονΧριστό τονίζει ότι έκανε το φυσικό κόκκινο χρώμα της παρθενίας, το κοκκινάδιδηλαδή της σεμνότητας και της ντροπαλοσύνης, πιο λαμπρό με το αίμα τουμαρτυρίου της. Τι ωραία εικόνα! Τι ποιητική σύλληψη! Μας λέει να δούμε με ταμάτια της ψυχής μας την αγία γεμάτη σεμνότητα, με κόκκινα τα μάγουλά της από τηχάρη της παρθενίας της. Κι αυτό το κόκκινο να το δούμε πιο έντονο πια, μετά τομαρτύριό της. Το μαρτύριό της δηλαδή ήταν η συνέχεια της παρθενίας της. Ηεπιβεβαίωση της σεμνότητάς της και της χάρης που την διακατείχε. Έτσι μαςκαθοδηγεί ο υμνογράφος να δούμε και το νόημα της παρθενίας: ως της καθαρότηταςπρωτίστως της ψυχής διά της ανατάσεως αυτής προς τον Σωτήρα Χριστό. Κι αυτή ηανάταση είναι ένα είδος μαρτυρίου, του μαρτυρίου της συνειδήσεως, που προεκτείνεταικαι με το μαρτύριο του αίματος, όταν ζητηθεί κάτι τέτοιο.
Πώς να μην ενεργήσει η χάρη του Θεούμέσα σε ένα τέτοιο πλάσμα; Πώς ο Χριστός να μην την διατηρήσει αβλαβή από όσαοι δαιμονοκίνητοι διώκτες της της έκαναν; Πώς να μην επηρεαστούν βλέποντάς τηνόλοι οι καλοπροαίρετοι άνθρωποι; Και τι λέει επ’ αυτού ο άγιος Ιωσήφ; Όλοιαυτοί που μέσω της αγίας βρήκαν την πίστη του Χριστού υπήρξαν και η δική τηςπροίκα σ’ Εκείνον. «Ώσπερ προίκα πολύτιμον τω Νυμφίωπροσήγαγες, αθληφόρε ένδοξε, δήμον άγιον, τοις θαυμασίοις πιστεύσαντα, οιςπίστει ετέλεσας» (Σαν πολύτιμη προίκα πρόσφερες στον Νυμφίο Χριστό, αθλοφόρεένδοξε Ιουλιανή, όλους εκείνους τους αγίους ανθρώπους, που πίστεψαν στον Χριστόαπό τα θαυμάσια που με πίστη τέλεσες). Η αγία Ιουλιανή μας καθοδηγεί και σ’αυτήν την αλήθεια: η αγία βιοτή μας, η συνεπής πορεία μας πάνω στα χνάρια τουΧριστού λειτουργεί ιεραποστολικά: φέρνει και άλλους στον Χριστό. Κι αυτόλογαριάζεται σε εμάς. Συνιστά την προίκα μας μπροστά στον Χριστό. Πόση «προίκα»τέτοια άραγε θα φέρουμε κι εμείς μαζί μας; Πόσους ανθρώπους δηλαδή θα έχουμεεπηρεάσει θετικά σε όλη την επίγεια ζωή μας, ώστε αυτό να «μετρήσει» υπέρ ημώνστην κρίση του Θεού;
Ακολουθείν
