Ακούμε συχνά για τις συναντήσεις που έχουν οι κυβερνητικοί και οι υπουργοί και λοιποί την Κυριακή το πρωί. Κλείνουν δηλαδή συναντήσεις και ταξίδια εν ώρα θείας Λειτουργίας. Αλήθεια, δεν υπάρχει άλλη ώρα; Δεν είναι βαπτισμένοι οι άνθρωποι αυτοί; Δε θα πάνε ποτέ εκκλησία; Μόνο επίσημα στις δοξολογίες ή στο Άγιο Όρος και στην Παναγία της Τήνου θα εμφανίζονται και σύμφωνα πάντα με ένα πρωτόκολλο, μετά τη λειτουργία; Σαν ψυχές δεν αισθάνονται την ανάγκη και μάλιστα μέσα σε τόσα προβλήματα να καταφύγουν στο Θεό; Λέει το πρωτόκολλο ότι δεν πρέπει να εκκλησιάζεται ο πρωθυπουργός και ότι πρέπει να πηγαίνει πάντοτε με όλο τον αστυνομικό μηχανισμό; Έρχονται πάντοτε συνοδευόμενοι - φυλασσόμενοι και ούτε αντίδωρο παίρνουν.
Όμως στο Μέτωπο της Β. Ηπείρου το 1940 μέσα στον ορυμαγδό του βομβαρδισμού υπαίθρια εκκλησιάζονταν όλοι. Ο Καποδίστριας πήγαινε κάθε Κυριακή πρώτος στον όρθρο, μέχρι που βρέθηκαν οι ανεγκέφαλοι βαλτοί και τον δολοφόνησαν. Οι αγωνιστές του 1821 όταν δεν είχαν μάχες, ξημεροβραδιάζονταν στα μοναστήρια με προσευχές και εξομολογήσεις. Ο Κανάρης είχε ο ίδιος Εκκλησία δίπλα στο σπίτι του, όπου και έψελνε. Οι Μακεδονομάχοι με πρώτο και καλύτερο τον Π. Μελά εκκλησιάζονταν και κοινωνούσαν. Τα εκστρατευτικά μας σώματα είχαν πάντοτε τον στρατιωτικό τους ιερέα. Τί δηλαδή, πάνω από τη λειτουργία και την αθάνατη ψυχή είναι οι δουλειές μας και τα Υπουργεία μας; Πάνω από την ορθόδοξη χριστιανική μας ταυτότητα είναι η πολιτική και κομματική ιδιότητα;
Και όχι μόνο αυτό. Η απαράδεκτη αυτή συνήθεια έχει περάσει και στο λαό. Φροντιστήρια, προπονήσεις, συναντήσεις, σεμινάρια, εξετάσεις, όλα σε βάρος του εκκλησιασμού. Τα παιδιά εκκλησιάζονται, όταν και άν, στην εορτή των Τριών Ιεραρχών και λίγο πριν από τις Πανελλήνιες. Έτσι όμως δεν πάμε μπροστά. Χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται και τίποτε δεν ευλογείται.
Μάλιστα φτάσαμε στο σημείο λόγω Ευρωπαϊκής Ένωσης, όταν έχουν Μ. Πέμπτη ή Πάσχα οι καθολικοί, νάχουν αργία εκείνοι, όντως στις χώρες τους να μη γίνεται τίποτε εκείνες τις μέρες, και όταν εμείς έχουμε τις δικές μας μεγάλες γιορτές της Ορθοδοξίας μας, τότε νάχουμε και Γιούρο γκρούπ και ποδοσφαιρικές συναντήσεις και να μη μπορούμε να μεταθέσουμε τίποτε.
Τι πιο ωραίο θα ήταν, οι χριστιανοί ορθόδοξοι άρχοντες, όχι εθιμοτυπικά, αλλά πραγματικά και ουσιαστικά, όσοι θέλουν, να εκκλησιάζονται με τις οικογένειές τους. Εκτός αν δεν θέλουν. Αλλά αυτό να μας το πούνε προεκλογικά.
Παλιά στα ανάκτορα υπήρχε ναός και ιερέας. Τώρα ας κάνουν στη Βουλή ένα ναό ή στο Μαξίμου και εκεί επί τόπου να εκκλησιάζονται. Να γίνεται λειτουργία και με ασφάλεια κάθε Κυριακή. Εκτός κι αν προσκυνάνε αλλού στα σκοτάδια και τα μεσάνυχτα...Δεν έχουν αφήσει τζαμί και συναγωγή, όπου πάνε, κι εδώ στην Πατρίδα; Καλά δεν μιλάμε για τους απροσκύνητους στο Σταυρό του Χριστού μας ή τους μουσουλμάνους βουλευτές...Τους αγαπάμε και τους συμπονάμε κι αυτούς, αλλά δεν θα καθορίσουν αυτοί τις πνευματικές συντεταγμένες του εθνικού μας βίου.
Δεν είναι λοιπόν όλα κομματικά και διπλωματικά, υπάρχουν και ψυχές που έχουν κι αυτές δικαιώματα σωτηρίας και αιώνιας ζωής. Αλήθεια, γιατί μια ολόκληρη εκκλησία, το εκκλησίασμα δηλαδή, κλήρος και λαός, να περιμένει στις Εθνικές Επετείους τα τύμπανα απέξω να βαρέσουν πότε θάρθει ο υπουργός και ο πρόεδρος και οι άλλοι, και στις επαρχίες μάλιστα να περιμένουν στα γραφεία και τα αυτοκίνητά τους, πότε θα πάει 10.00 η ώρα για να εμφανισθούν οι "βασιλιάδες", μπροστά στα έκπληκτα και περίεργα μάτια των αφελών συνήθως εκκλησιαζομένων και τότε να αρχίσει η δοξολογία; Να έρθουν όλοι στην ώρα τους! Κι αυτοί στο λαό του Θεού ανήκουν. Προηγουμένως γίνεται Θεία Λειτουργία. Η Εκκλησία θα τους βάλει μπροστά, όπως και τώρα γίνεται, σεβόμενη τη λαϊκή ετυμηγορία, που τους εξέλεξε, αλλά όχι να συμβαίνει κι αυτό το σημερινό χάλι.
Και δεν χρειάζεται έξω από την Εκκλησία η Φιλαρμονική να προαναγγέλλει και να παιανίζει για τον καθένα επίσημο, λές και κάνει κάτι σπουδαίο που εκκλησιάζεται. Καθήκον του είναι. Ούτε τα χειροκροτήματα στην κατάθεση στεφάνων χρειάζονται. Τι ανοησίες είναι αυτές; Μετά δακρύων έπρεπε να στεφανώνουμε τους ήρωές μας.
Αυτό το πρωτόκολλο πρέπει να σπάσει. Γιατί όλα εδώ πληρώνονται. Και εδώ. Να μη στενοχωριούνται μετά που δεν τους κοιτάνε τα ελληνόπουλα στην Παρέλαση ή τους μουτζώνουν ή που δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν στο δρόμο ασυνόδευτοι και αφύλακτοι. Ο σεβασμός και η τιμή εμπνέονται και υπαγορεύονται από τη ζωή και δεν επιβάλλονται από πρωτόκολλα.
Το καλύτερο παράδειγμα για το λαό θα ήταν ο εκκλησιασμός των αρχόντων, αλλά και για τους ίδιους θα ήταν ωφέλιμο. Θα δίσταζαν μετά να διαπράττουν εγκλήματα και αδικίες. Θα είχαν τη χάρη και την ειρήνη του Θεού. Η συμμετοχή τους στην Εκκλησία από τη μια μεριά και μια αντίθετη ζωή από την άλλη, θα έφερνε σαν αποτέλεσμα την κατακραυγή του λαού, οπότε και αυτοί θα ήταν πιο συγκρατημένοι. Τώρα υπάρχει ασυδοσία, αναισθησία, έλλειψη ελέγχου και το στίγμα της πολιτικής ζωής το δίνει συνήθως ο άθεος κομματισμός των ανεκκλησίαστων πολιτικών και δημοσιογράφων. Κρίμα!
Κρίμα να καταστρέφεται μια μακραίωνη παράδοση ευσέβειας του λαού μας, η οποία ως πρακτική υπήρχε και προ Χριστού με τη συμμετοχή στις μεγάλες εορτές των Αθηναίων και των άλλων πόλεων πρώτων και καλύτερων των αρχόντων… Ας αφήσουμε την πάγια συνήθεια στη Βυζαντινή μας παράδοση να «ψάλλει δεξιά ο βασιλιάς ζερβά ο Πατριάρχης…». Τουλάχιστον ας εκκλησιάζονται ταπεινά οι άρχοντές μας και όχι εθιμοτυπικά ή ψηφοθηρικά. Διότι αυτό καταντά τελικά βεβήλωση της θείας Λειτουργίας, του εκκλησιαστικού σώματος, της παράδοσής μας και της ψυχής μας.
Χριστιανική ΕστίαΛαμίας