ΕἰσήγησηστήνἩμερίδαμέθέμα: «Μεταμοσχεύσεις: Δωρεάἤἀφαίρεσηζωῆς;»
Σάββατο 20-4-2013 καίὥρα 4 ἕως 9 μ.μ. στόΣτάδιοΕἰρήνηςκαίΦιλίας
ΟΡΓΑΝΩΣΗ: ἙστίαΠατερικῶνΜελετῶν καί ἙνωμένηΡωμηοσύνη ὑπότήναἰγίδατῆςἹ.Μ.ΠειραιῶςσέσυνεργασίαμέτήνἹ.Μ.Γλυφάδας.
Σάββατο 20-4-2013 καίὥρα 4 ἕως 9 μ.μ. στόΣτάδιοΕἰρήνηςκαίΦιλίας
ΟΡΓΑΝΩΣΗ: ἙστίαΠατερικῶνΜελετῶν καί ἙνωμένηΡωμηοσύνη ὑπότήναἰγίδατῆςἹ.Μ.ΠειραιῶςσέσυνεργασίαμέτήνἹ.Μ.Γλυφάδας.
Ἡ παροῦσα εἰσήγηση ἀφορᾶ στήν κριτική μας ἀντίθεση πρός τό κείμενο «Βασικές Θέσεις ἐπί τῆς ἠθικῆς τῶν μεταμοσχεύσεων» πού προτάσσεται 12 μελετῶν ἰατρικῶν θεολογικῶν καί νομικῶν καί ἐκδεδομένων σέ ἑνιαῖο τόμο ἀπό τή Συνοδική ἐπιτροπή ἐπί τῆς Βιοηθικῆς τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ὑπό τόν τίτλο «Ἐκκλησία καί Μεταμοσχεύσεις».
Ἐπί τῶν Θέσεων ἔχει ἀσκηθεῖ εὔστοχη ἐπί μέρους κριτική, ἀπό κείμενα ὅπως ἡ Ἐπιστολή τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Γλυφάδας κ. Παύλου καί ἡ Ἐγκύκλιος τοῦ φιλοξενοῦντος τήν ἡμερίδα μας σεβ. Μητροπολίτου Πειραιῶς κ. Σεραφείμ ἀλλά καί ἀπό γραπτές καί προφορικές τοποθετήσεις τοῦ π. Κ. Στρατηγόπουλου καί π. Στεφάνου Στεφόπουλου, καί τῶν σεβαστῶν καθηγητῶν κ.κ. Ἀβραμίδη Παναγόπουλου καί Καρακατσάνη.
Σ΄αὐτή μας τήν εἰσήγηση ἀσχολούμεθα ἀποκλειστικῶς μέ τίς Θέσεις καί ἀναζητοῦμε τίς βασικές συνιστῶσες τους, τήν ἐντελέχειά τους, τήν ἐν γένει φιλοσοφία τους.
Πρίν προχωρήσουμε στήν ἐπί μέρους κριτική τῶν «θέσεων» νομίζουμε χρειάζεται μιά βασική διόρθωση καί μιά ἀπαραίτητη ἐπισήμανση. Ἡ διόρθωση: Δέν πρόκειται στήν πραγματικότητα γιά «Θέσεις», ὅπως παραπλανητικά τιτλοφορεῖται τό κείμενο, δηλαδή γιά ἀποφασισμένες συνοδικά τοποθετήσεις ἐπί τοῦ Θέματος τῶν μεταμοσχεύσεων, - ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος δέν ἀποφάσισε σχετικῶς - ἀλλά γιά προτάσεις γιά «πρώτη ὕλη πού θά μποροῦσε νά ὁδηγήσει σέ ἐπί πλέον σκέψη καί προβληματισμό καί νά συντελέσει στήν τελική διαμόρφωση τῆς ἐκκλησιαστικῆς τοποθετήσεως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου», ὅπως ἀναφέρεται στά εἰσαγωγικά τοῦ προαναφερθέντος βιβλίου ἀπό τήν Ἐπιτροπή Βιοηθικῆς (σ. 20). Ἡ ἐπισήμανση: Οἱ ὅροι «δότης» καί «λήπτης», πού κατά κόρον χρησιμοποιοῦνται στίς «Θέσεις» γιά τήν ἁρπαγή τῶν ὀργάνων, θυμίζουν τό δοῦναι καί λαβεῖν τῶν συναλλασσομένων καί δέν ἁρμόζουν στόν κατ’εἰκόνα Θεοῦ πλασθέντα ἄνθρωπο. Κάνουμε καί ἐμεῖς τήν χρήση τῶν ὅρων αὐτῶν γιά λόγους συνεννοήσεως.
Ὑπάρχει κάποιο γενικό χαρακτηριστικό πού διατρέχει, διαποτίζει καί ἐμπνέει τό κείμενο τῶν «Θέσεων»; Δυό λέξεις πικρές τό ἀποδίδουν πλήρως : Ἀπροσμέτρητη ὑποκρισία! Σύμφωνα μέ τόν Μ. Βασίλειο ὑποκριτές εἶναι οἱ «ἄλλα μέν ἐν τῇ καρδίᾳ φέροντες, ἄλλα δέ ἐν τῇ ἐπιφανείᾳ τοῖς ἀνθρώποις δεικνύντες». Ἀπό τόν ἅγιο Μάξιμο ἀποκαλεῖται ἡ ὑποκρισία «ἀπάτη, ἀληθείας ἔχουσα μόρφωσιν» ἐνῷ ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος λέγει ὅτι εἶναι κατάστασις τῆς ψυχῆς «ἐπινοίαις πάσαις ἐμπεπλεγμένη» πού θά πεῖ ὅτι αὐτή ἡ ἀπάτη τῆς ὑποκρισίας, τό «διπλοῦν τοῦ ἤθους»(Μ. Βασίλειος) συμπλέκεται μέ ἕνα σωρό ἰδέες καί σκέψεις πού ἐπινοεῖ ὁ ὑποκρινόμενος γιά νά πείσει τούς ἄλλους. Μέ ὁδηγό τούς λόγους τῶν ἁγίων Πατέρων μποροῦμε νά διακρίνουμε στίς «Θέσεις» τό πνεῦμα τῆς ὑποκρισίας,(ἄλλα ἐν τῇ καρδίᾳ καί ἄλλα ἐν τῇ ἐπιφανείᾳ) τήν ἀπάτη πού φοράει τό προσωπεῖο τῆς ἀλήθειας τήν «ἀπάτη τήν ἔχουσα μόρφωσιν[μορφή] ἀληθείας» καί τήν ἀπίθανη ἐφευρετικότητα σέ ἰδέες(τίς «ἐπίνοιες») ἀπίστευτης ἐλαφρότητος καί τραγικῆς θυμηδίας (blackhumor). Τί ἔχουν στό νοῦ τους, τί στοχεύουν οἱ «Θέσεις»; Τήν ἁρπαγή τῶν ὀργάνων. Τί διακηρύττεται ὅμως urbietorbi; Ἀπό τήν μιά ἡ ἀγάπη καί ἡ αὐτοθυσία τῶν δοτῶν καί ἀπό τήν ἄλλη τό ἐνδιαφέρον γιά τήν «ἀθάνατον ψυχήν των».
Ἄς δοῦμε παράλληλα δείγματα πού διαφαίνεται στά μέν ὁ ἀληθινός σκοπός στά δέ ἡ ὑποκρισία - ἀπάτη τῶν Θέσεων :
Θέση 20 σ.27: «Ἡ Ἐκκλησία ἀσκοῦσα τήν μεταμοσχευτικήν ποιμαντικήν της ἴσως ἐξασφαλίσῃ ἕναν ἀριθμόν μοσχευμάτων καί συντελέσῃ οὕτως εἰς τήν ἐπιβίωσιν ἀντιστοίχων ἀνθρώπων» (Ἀληθινός σκοπός). Θέση 5α σ. 22 : «Ὅσον ἀνωτέρα εἶναι ἡ ψυχή τοῦ σώματος κατά τοσοῦτον μεγαλύτερον εἶναι τό πνευματικόν ὄφελος τοῦ δότου»(Ὑποκρισία-ἀπάτη). Θέση 48 σ.35-36: ὀργάνωση «ἡμέρας δότου ἤ ἐκστρατείας ὑποστηρίξεως τῶν μεταμοσχεύσεων μέ σκοπόν τήν συγκέντρωσιν τοῦ μεγαλυτέρου ἀριθμοῦ μοσχευμάτων....» (Ἀληθινός σκοπός). Θέση 45 σ.35 : «Συμπερασματικῶς ἡ ποιμαντική τῆς Ἐκκλησίας πρός τούς δότας, τούς λήπτας καί τούς ἰατρούς δέον ὅπως εἶναι τοιαύτη, ὥστε δι’ὅλων τούτων τῶν τρόπων νά δοξάζηται ὁ Θεός, νά ὁλοκληρώνωνται πνευματικῶς οἱ ἄνθρωποι καί…μπλά-μπλά»(Ἀπάτη ὑποκρισία). Καί κάποιο δεῖγμα πού περιλαμβάνει δύο σέ ἕνα, ἀλήθεια καί ἀπάτη, Θέση 39 σ.33-34: «Ἡ Ἐκκλησία ὀφείλει ...νά δημιουργήσῃ ἡ ἰδία μίαν μεταμοσχευτικήν πνευματικήν παράδοσιν προσανατολισμένην πρός τάς πνευματικάς ἀνάγκας προσφορᾶς αἰσθημάτων τοῦ δότου(ὑποκρισία). Μέ τόν τρόπον αὐτόν ἡ ἐξεύρεσις μοσχευμάτων καί ἡ προώθησις; τῶν μεταμοσχεύσεων δέν θά ἀποτελοῦν ἐπιδιωκόμενον σκοπόν ἀλλά φυσικόν ἀποτέλεσμα» (Ἀληθινός σκοπός).
Ἡ ὑποκρισία εἰδικότερα γιά τό πρόσωπο τοῦ δότου πού διαφαίνεται στίς Θέσεις εἶναι παρόμοια μέ τῶν Φαρισαίων πού ἔλεγαν περί τοῦ Χριστοῦ ὅτι πρέπει ἕνας νά ἀποθάνει ὑπέρ τοῦ λαοῦ (Ἰω. 11, 50) χάριν τηρήσεως τοῦ νόμου καί προστασίας τοῦ ναοῦ τοῦ Σολομῶντος. Μήπως ἔνοιαζε τούς Φαρισαίους ὁ λαός πού τόν ἀποκαλοῦσαν έπικατάρατο ἤ ὁ νόμος πού τόν καταπατοῦσαν ξεδιάντροπα ἤ ὀ ναός πού τόν εἶχαν μετατρέψει σέ «οἶκον ἐμπορίου» ; Ὄχι· ὁ σκοπός ἦταν νά φύγει ἀπό τή μέση ὁ «δύσχρηστος» Χριστός. Παρόμοια, στό κείμενο τῶν «Θέσεων» «καρφί δέν τοῦ καίγεται» γιά τόν δότη καί τήν δῆθεν πνευματική του ὠφέλεια, ἀλλά ζητοῦν μόνο νά κατέβει ἀκρωτηριασμένος στό τάφο ἀφοῦ ἀφαιρεθοῦν τά ὄργανά του. Ἰδού καί ἡ ἀνατριχιαστική ἀπόδειξη ἀπό κείμενο φίλα προσκειμένου στίς μεταμοσχεύσεις : «Εἶναι τόσο καλύτερο νά σέ κατεβάζουν στή γῆ στεγνό καί κομματιασμένο ἀπό ἀγάπη, παρά διατηρώντας τήν ἀκεραιότητα τῆς φιλαυτίας καί τήν ἀπόδειξη τῆς ἐγωϊστικῆς σου αὐτοεξασφάλισης...» ( Ἐλεύθεροι ἀπό τό γονιδίωμα σ. 305).
Ὅτι δέν νοιάζονται οἱ «Θέσεις» καί δέν σέβονται τό πρόσωπο τοῦ δότη Ἀπόδειξη α΄: Δέχονται τήν ἀνωνυμία λήπτου καί δότου ὀργάνων γράφοντας μάλιστα ὅτι «τοιοῦτον τι δέν ἀντιτίθεται κατ΄ἀνάγκην πρός τήν ἠθικήν τῆς Ὀρθόδοξης Χριστιανικῆς Ἐκκλησίας»(Θ. 27) δῆθεν γιά νά ἀποφευχθεῖ ἡ ἐμπορική συναλλαγή. Πῶς ἐφόσον τόσο σέβονται τό δότη δέν συναινοῦν νά προσφέρει τά ὄργανά του σέ φίλο ἤ συγγενῆ του; Ἴσως στήν περίπτωση αὐτή κατά τή σφαγή τοῦ δότη θά ἀποφευγόταν τουλάχιστον ἡ ἐμπορική συναλλαγή. Ἀλλά τό κατεστημένο τό θέλει τελικῶς αὐτό;
Ἀπόδειξη β΄ : Τόσο πολύ σέβεται τήν ἐλεύθερη βούληση τοῦ δότου ὥστε γράφεται στίς θέσεις ὅτι «κατ’ οἰκονομίαν [ἡ Ἐκκλησία] θά ἠδύνατο νά δεχθῇ καί τήν ὑποκατάσταση τῆς βουλήσεως τοῦ δότου ὑπό τῶν συγγενῶν αὐτοῦ». Ἔτσι αὐτός ὁ ταλαίπωρος ὑποψήφιος δότης, ἐνῷ ζῶν καί ἐνεργῶν αὐτοβούλως δέν δύναται ἐκ τοῦ νόμου νά δωρήσει σέ περίπτωση ἐγκεφαλικοῦ θανάτου του στούς συγγενεῖς τά ὄργανά του, ὅταν πιά δέν μπορεῖ να ἐκφρασθεῖ μποροῦν οἱ συγγενεῖς νά ὑποκαταστήσουν τή βούλησή του! Τί ὡραία ἀμφίδρομη σχέση πού καλλιεργεῖται μεταξύ δότου καί συγγενῶν! Τί σεβασμός ἀγάπη καί μέριμνα γιά τόν δότη καί τήν «ἀθάνατον ψυχήν του»!
Ὡραιότατα μαθήματα ὑποκρισίας δίνει καί ὁ νόμος 3984 ἀρθρο 3, παρ. ι΄ «ἀφαίρεση ὀργάνου : ἡ διαδικασία μέ τήν ὁποία τά δωριζόμενα ὄργανα καθίστανται διαθέσιμα».
Ἀφήνοντας τήν ὑποκρισία πού ἀποτελεῖ τό γενικό background (ὑπόβαθρο) τοῦ κειμένου τῶν Θέσεων ἐρχόμαστε σέ ἕνα ἄλλο χαρακτηριστικό πού εἶναι ἡ
- Ἔλλειψη θεολογικῆς βάσεως. Δέν ἀσχολοῦμαι ἐδῶ μέ τή θεολογική προσέγγιση τῶν μεταμοσχεύσεων - ὁ π. Κων/νος θά τήν πραγματευθεῖ - ἀλλά μέ τήν ἔλλειψη θεολογίας πού χαρακτηρίζει τό κείμενο τῶν «Θέσεων», πού ἐπροτάθη ἐπισήμως πρός συζήτηση.
Οἱ «Θέσεις» ἀφοροῦν στήν «ἠθική τῶν μεταμοσχεύσεων». Ἡ ἠθική, ἡ ὀρθόδοξος ἠθική, δέν εἶναι μιά γενικῶς παραδεκτή διδασκαλία περί τοῦ ὀρθῶς σκέπτεσθαι, ἐκφράζεσθαι καί ζῆν ἴσως καί μέ κάποιο χριστιανοειδές ἐπίχρισμα, ἀλλά εἶναι ἡ εὐαγγελική καί ἁγιοπατερική διδασκαλία πού χρησιμοποιώντας τόν ὀρθόδοξο δογματικό θεολογικό λόγο ὁρίζει πῶς κάθε πράξη καί σκέψη μας θά συμφωνεῖ μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἀλλά ἡ ἠθική τῶν «Θέσεων» κινεῖται ἀνθρωποκεντρικά, «βιοηθικά», σχεδόν προτεσταντικά χωρίς θεολογικό ὑπόβαθρο.
Στήν προσπάθειά του ὁ συντάκτης τῶν «Θέσεων» νά ἀρθρώσει θεολογικό λόγο γράφει ὅτι «ἐάν τό...ἐπιστημονικό ἐπίτευγμα [ἐνν. οἱ μεταμοσχεύσεις] εἶναι συμβατόν πρός τήν θεολογικήν παράδοσιν, διδασκαλίαν καί ἐμπειρίαν της, τήν ἰδιοφυᾶ ἀνακάλυψιν[τίς μεταμοσχεύσεις]τήν ἀντιμετωπίζει μέ τήν τόλμην τῆς πνευματικῆς καινοτομίας της»(σ. 21 Θ. 2). [Δέν μᾶς λέει ὁ συντάκτης τῶν θέσεων τί πρέπει νά κάνει ἡ Ἐκκλησία στήν περίπτωση πού οἱ μεταμοσχεύσεις εἶναι ἀσύμβατες πρός τήν θεολογική παράδοση. Λέει μόνο ὅτι «ἄν κάτι βλάπτει τήν ψυχήν ἤ ὑποβιβάζει τάς πνευματικάς ἀξίας, ἀνεπιφυλάκτως τό ἀπορρίπτει»]. Ὅμως ὁ συντάκτης ἀντί νά βρεῖ τό συμβατό ἤ ἂσύμβατο τῆς ὀρθοδόξου παραδόσεως μέ τίς μεταμοσχεύσεις-καί πῶς νά τὄβρει; στή Θέση 39 ἀντιφάσκοντας λέει τά ἑξῆς ἀμίμητα : «..ἡ Ἐκκλησία ὀφείλει...νά δημιουργήσῃ ἡ ἰδία μίαν μεταμοσχευτικήν πνευματικήν παράδοσιν προσανατολισμένην πρός τάς πνευματικας ἀνάγκας προσφορᾶς αἰσθημάτων τοῦ δότου»(σ. 33-34 Θ.39) Πρώτη φορά ἀκούσαμε ὅτι ἡ Ἐκκλησία «δημιουργεῖ» παράδοση.
Ἡ Παράδοσις στήν Ἐκκλησία εἶναι ὁ ζῶν Χριστός παραδιδόμενος ἐν τῇ θεία Εὐχαριστίᾳ καί τῇ διδασκαλίᾳ τῶν ἁγίων Ἀποστόλων καί Πατέρων. Θεοφωτίστως οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι καί Πατέρες παραλαμβάνουν καί παραδίδουν τὀν Χριστό καί πάντα ὅσα συντελοῦν στήν ὀρθή πρός αὐτόν πίστη καί τήν κατά Χριστό ζωή. Ὅλα τά δόγματα ὅλες οἱ πρακτικές ἡ τάξη τῆς Λατρείας καί οἱ Κανόνες δέν εἶναι δημιουργήματα καί ἐφευρήματα τῆς φαντασίας κάποιων διδασκάλων πρός ἐξυπηρέτηση συμφερόντων ἤ προσαρμογή στό πνεῦμα τοῦ κόσμου, στίς ἀπαιτήσεις τοῦ πεπτωκότος ἀνθρώπου, ἀλλά ἀβίαστη θεοδίδακτη διδασκαλία τῶν Ἁγίων σύμφωνα μέ τήν Ἁγία Γραφή μέ σκοπό τήν κοινωνία τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Χριστό καί τή θέωσή του.
Ἀθετώντας λοιπόν οἱ «Θέσεις» τήν περί Παραδόσεως διδασκαλία «δημιουργοῦν» τή δική τους Παράδοση κατασκευάζοντας τή δική τους Ποιμαντική καί διδάσκοντας μιά παράδοξη ἔννοια τῆς Οἰκονομίας. Ἄς τά ἐξηγήσουμε.
α)Ἡ γενικότερη παραφθορά πού ὑπέστη τά τελευταῖα χρόνια ὁ ὅρος Ποιμαντική πέρασε καί στίς «Θέσεις». Ἡ ποιμαντική-ἐπιστήμη ἐννοεῖται- εἶναι μέθοδος τοῦ ἀληθοῦς ποιμένος πρός καθοδήγηση τῶν λογικῶν προβάτων –μάλιστα ἑνός ἑκάστου – στήν ὁδό τῆς σωτηρίας. Ὁ πνευματικός πατέρας πότε εἶναι ἐπιεικής, πότε αὐστηρός προσφέροντας τά κατἀλληλα φάρμακα γιά τήν ἐν Χριστῷ θεραπεία τῆς ψυχῆς. Ἀδιαφορεῖ γιά τή λογική καί τίς ἀπαιτήσεις τοῦ κόσμου. Δέν κολακεύει καί δέν χαϊδεύει τά αὐτιά τῶν πνευματικῶν του παιδιῶν. Ἡ ποιμαντική δέν εἶναι μιά κοινωνική θρησκευτικοῦ τύπου μέθοδος βοηθείας τῶν ἀνθρώπων μιά ἐνδοκοσμική ψυχοθεραπευτική διαδικασία μέ τούς κανόνες τοῦ πεπτωκότος ἀνθρώπου. Εἶναι μέθοδος ἁγιοπνευματική πού γνωρίζει νά θεραπεύει στοργικά, ἀλλά καί νά κινεῖ «θυμόν τόν δικαιότατον» καί «τῇ σφενδόνῃ τοῦ Πνεύματος» νά ἐκσφενδονίζει ἔξω ἀπό τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας «τούς λοιμώδεις λύκους». Τί ρόλο ὅμως παίζει στίς «Θέσεις» ἡ ποιμαντική; Διαβάζουμε : «Ἡ Ἐκκλησία ἀσκοῦσα τήν μεταμοσχευτικήν ποιμαντικήν της, ἴσως ἐξασφαλίσῃ ἕναν ἀριθμόν μοσχευμάτων καί συντελέσῃ οὕτως εἰς τήν ἐπιβίωσιν ἀντιστοίχων ἀνθρώπων»(σ. 27 Θ. 20). Ἐδῶ ἡ ποιμαντική γίνεται ἐργαλεῖο προωθήσεως τῆς θεωρίας τοῦ ἐγκεφαλικοῦ θανάτου, μέσο προπαγάνδας μέ θρησκευτικό προκάλυμμα γιά ἐξασφάλιση μοσχευμάτων.
β) Οἰκονομία. Ἡ οἰκονομία εἶναι ἡ ἐπιεικής ἐφαρμογή διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν Ἱερῶν Κανόνων κατά περίπτωση μέ σκοπό τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Δέν εἶναι μιά αὐθαίρετη παράκαμψη τῆς ἀκριβοῦς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι πράξη ἐκκλησιαστική καί ἀσκεῖται ἀπό τόν ἐπίσκοπο καί τούς ἐντεταλμένους ἀπ΄αὐτόν πνευματικούς. Ὁ Θεόδωρος Στουδίτης γράφει σέ ἐπιστολή του ὅτι η ἐκκλησιαστική οἰκονομία γίνεται «κατά καιρόν καί λόγον» (Ἐπιστολή κα΄, PG 99, 981).. Ποῦ κάνουν λόγο γιά Οἰκονομία οἱ Θέσεις; Θέσις 22 : «Ἡ Ἐκκλησία ὑπό ὅρους καί κατ΄Οἰκονομίαν ἐντός τῆς προοπτικῆς τῆς ἱερότητος τῶν συγγενικῶν δεσμῶν καί τῆς ἐπιδιωκομένης καλλιεργείας τῶν σχέσεων κοινωνίας, θά ἠδύνατο νά δεχθῇ καί τήν ὑποκατάστασιν τῆς βουλήσεως τοῦ δότου ὑπό τῶν συγγενῶν αὐτοῦ...Ἡ πρόνοια διά τούς οἰκείους ἀποτελεῖ ἔκφρασιν πίστεως» Καί παραθέτει τό χωρίο Α΄Τιμ. ε΄, 8 πού λέει ὅτι «ὅστις τῶν οἰκείων οὐ προνοεῖ τήν πίστιν ἤρνηται». Τό νά δέχεται ἡ Ἐκκλησία τήν ἀφαίρεση τῆς ζωῆς ἑνός βαρέως ἀσθενοῦντος Χριστιανοῦ γιά νά ζήσει κάποιος ἄλλος, χωρίς ὁ ἄρρωστος νά ἔχει ἐκφράσει τή βούλησή του ἀρκούμενη στό Ο.Κ. τῶν συγγενῶν του εἶναι ἐκκλησιαστική πρᾶξις κατ΄ οἰκονομίαν; Ἀποβλέπει στή σωτηρία κάποιου; καί τήν οἰκονομία της ἀσκεῖ ὁ κάθε γιατρός; Καί τί εἴδους διδασκαλία εἶναι αὐτή πού ἑρμηνεύει ὡς πρόνοια γιά τούς δικούς μας ἀνθρώπους τήν ἀφαίρεση τῆς ζωῆς τους ἤ ἔστω τήν παραχώρηση τοῦ σώματός τους χωρίς τή βούλησή τους; καί ἄλλο ἐρώτημα: Πότε ἡ Ἐκκλησία ἐπιτρέπει τήν ὑποκατάσταση τῆς βουλήσεως τοῦ ἀνθρώπου «κατ’΄οἰκονομίαν»; Κοινωνοῦμε π.χ. ἕναν ἑτοιμοθάνατο χριστιανό, ὁ ὁποῖος ποτέ δέν ἤθελε ὅσο εἶχε τά μυαλά του νά κοινωνήσει ὅσο κι ἄν ἐπιμένουν οἱ συγγενεῖς του; Βεβαίως ὄχι. Καί θά τοῦ πάρουμε μέ τό ἔτσι θέλω τά ὄργανά του; Ποῦ εἶναι ἐδῶ ὁ σεβασμός στήν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου; Ὄχι· αὐτή εἶναι κατά τόν ἅγιο Θεόδωρο τόν Στουδίτη μιά ἐπίπλαστη καί νόθος Οἰκονομία, μιά διεστραμμένη καί ἀντίχριστη διδασκαλία. Blackhumor ἀποτελεῖ καί ἡ συνέχεια τῆς 22ας Θέσεως : «Μέ δεδομένην τήν ἀγάπην, ἡ ἀπόφασις τῆς δωρεᾶς τοῦ σώματος τοῦ ἄλλου ἴσως νά εἶναι καί δυσκολωτέρα τῆς δωρεᾶς τοῦ ἰδικοῦ μας σώματος. Ὑπ΄αὐτήν τήν ἔννοιαν, ὁ πραγματικός δότης εἶναι οἱ συγγενεῖς»(σ. 29). Ἐδῶ κλαῖμε ἤ γελᾶμε μέ τά κροκοδείλια δάκρυα τοῦ συγγενοῦς πού ἀπό... πολλή ἀγάπη δέχεται τό σφαγιασμό τοῦ συγγενοῦς του – εἰδικά ἄν ὁ χαρακτηρισθείς ὡς ἐγκεφαλικά νεκρός ἦταν ἕνας τυρρανικός σύζυγος ἤ μιά κακιά πεθερά - καί ἀπό πάνω, χωρίς νά χάσει οὔτε μιά στάλα αἷμα, θεωρεῖται καί δότης;!! Μήπως σέ κάποιες περιπτώσεις καί μέ τό ἀζημίωτο;
Μετά τήν ἀθεολόγητη suigeneris «ποιμαντική τους», μή μπορώντας νά πείσουν θεολογικά τή συνείδηση τῶν πιστῶν γιά τό συμβατό μέ τήν ὀρθόδοξη πίστη ἐγχείρημά τους οἱ Θέσεις «ποντάρουν» στό ὀρθόδοξο φιλότιμο καί προσπαθοῦν νά ἐπιβληθοῦν μέ συναισθηματικό βομβαρδισμό καί ἔτσι προσπαθοῦν νά δημιουργήσουν ἐνοχές στή συνείδηση τῶν ἀρνουμένων τή δωρεά ὀργάνων. Μόνιμη ἐπωδός ἡ ἀγάπη καί θυσία τῶν δοτῶν καί ἡ φιλοζωΐα τῶν μή δωρητῶν. «Κάθε τί τό ὁποῖον ὑπερβαίνει τόν ἀτομικισμόν καί τήν φιλοζωΐαν καί συνδέει τούς ἀνθρώπους μέ σχέσιν ἀμοιβαιότητος καί κοινωνίας...ἡ Ἐκκλησία τό προστατεύει καί τό ὑποστηρίζει»(Θ. 3) «Ἡ Ἐκκλησία δύναται νά δεχθῇ τάς μεταμοσχεύσεις μόνον εἰς ἀτμόσφαιραν ἀγάπης...ἐξόδου ἀπό τόν κλοιόν τῆς φιλαυτίας καί φιλοζωΐας μας..(Θ. 5,γ). «Ἡ ζωή εἶναι δῶρον τοῦ Θεοῦ, τό ὁποῖον δέν μᾶς χαρίζεται διά νά βιώνωμεν τήν φιλαυτίαν καί τήν κτητικότητά μας»(Θ. 8). «Ἡ συνειδητή συναίνεσις...ἐνέχει τάς ἀρετάς τῆς ἀνιδιοτελείας...τῆς αὐτοπροσφορᾶς καί τῆς ἀπαλλαγῆς ἀπό τό φρόνημα τῆς φιλοζωΐας»(Θ. 19).
Κάνοντας μιά παρένθεση θέλουμε νά ποῦμε ὅτι οἱ Θέσεις ἐδῶ χρησιμοποιοῦν καταχρηστικά τίς ἔννοιες τῆς αὐτοθυσίας καί τῆς ἀγάπης τοῦ δότου. Ἡ αὐτοθυσία ὅμως εἶναι ἀληθινή ὅταν γίνεται μέ πλήρη συνείδηση καί χωρίς βίαιη παρέμβαση στή ζωή πού χάρισε ὁ Θεός στόν δότη, π.χ. ὅταν βάζει ὁ καλός ποιμήν τή ζωή του σέ κίνδυνο γιά νά προστατεύσει τά πνευματικά του παιδιά. Ὅταν δέν τρώει ἡ μάνα καί κινδυνεύει νά πεθάνει ἀπό τήν πεῖνα γιά νά φᾶνε τά παιδιά της, ὅταν δίνεις ἕνα ἀπό τά διπλά ὄργανα π.χ. τό νεφρό σου μέ πλήρη συναίσθηση τῶν συνεπειῶν στήν Ὑγεία σου. Ἡ θυσία ἐξ ἄλλου γίνεται χάριν συγκεκριμένων προσώπων ἤ ἐξ ἀγάπης πρός τόν Χριστό. Στήν περίπτωση αὐτή δέν παρεμβαίνει βίαια ὁ δότης στήν πολύτιμη ζωή πού τοῦ δώρησε ὁ Θεός εἴτε μέ τήν δική του συγκατάθεση(τοῦ δότη) εἴτε μέ τή συναίνεση τῶν τρίτων.. Θά μποροῦσε νά παραδώσει ὁ δότης τή ζωή του ἕτοιμη γιά θυσία στόν Χριστό, γιά νά τή διαχειρισθεῖ ὅμως, ὅπως θέλει Ἐκεῖνος καί ὄχι ὅπως οἱ συγγενεῖς καί φίλοι. Καί πολλές φορές παρεμβαίνει Ἐκεῖνος μέ τή Χάρη Του καί σώζει καί τή ζωή τοῦ δότη καί τῶν ἄλλων τή ζωή. Τό ἴδιο καί στό μαρτύριο. Παραδίδει ὁ ἅγιος μάρτυς τή ζωή του στόν θάνατο χάριν τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά πιστεύει ὅτι Ἐκεῖνος ἀποφασίζει γι΄ αὐτό. Κι᾿ ἔτσι ἔχουμε τούς ἁγίους Ὁμολογητές πού ὑπέμειναν μαρτύρια ἀλλά ἔζησαν.
Μέ τή δωρεά ὀργάνων ὅμως ἀποφασίζει κανείς γιά τή ζωή του καί τό σῶμα του ὡς ἐάν ἦταν δικά του. Ἀποφασίζει τό φόνο του ἀναθέτοντας στό δήμιο μεταμοσχευτή τή δολοφονία του(εὐθανασία) χάριν κάποιων ἀγνώστων. Τό ἀντίστροφο λοιπόν ἰσχύει. Ὄχι οἱ ἀρνούμενοι τή δωρεά ὀργάνων, ἀλλά οἱ δωρητές, ὅταν γνωρίζουν ὅτι εἶναι ζωντανοί κατά τήν ἀφαίρεση τῶν ὀργάνων τους, «βιώνουν» πλήρως τήν φιλαυτία καί τήν κτητικότητά τους» (κάνω τό σῶμα μου ὅ,τι θέλω).
Κλείνοντας τήν παρένθεση τονίζουμε ὅτι τά περί θυσίας καί προσφορᾶς εἶναι ὅλο κι ὅλο τό «πνευματικό» ὁπλοστάσιο τῶν «Θέσεων».
Ἀπογυμνωμένες ἀπό κάθε θεολογική στήριξη οἱ Θέσεις, κόντρα στή θεολογική παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, ἀρνοῦνται τήν ἁρμοδιότητά της, ἀπεμπολοῦν τὀ δικαίωμα τῆς Ἐκκλησίας (« ἄν καί δέν εἶναι ἁρμοδία», γράφουν )νά ὁρίζει τό τέλος τοῦ ἀνθρώπου καί ὁδηγοῦνται
-σέ ἀπροϋπόθετη παράδοση στά κριτήρια τῆς ψευδοεπιστήμης, πού κατασκευάζει ἕναν ψευδῆ θάνατο γιά χρησιμοθηρικούς σκοπούς,(ἄς θυμηθοῦμε τόν βαρύ χαρακτηρισμό τοῦ Πλάτωνος: «Πᾶσα ἐπιστήμη χωριζομένη δικαιοσύνης καί τῆς ἄλλης ἀρετῆς πανουργία τις καί οὐ σοφία φαίνεται») καί χαρακτηρίζεται ἀπό ἔπαρση καί ὕβρη. Ἔτσι διαβάζουμε ὅτι «ἡ Ἐκκλησία...θά ἠμποροῦσε νά δεχθῇ τήν διεθνῶς ὁμόφωνον ἄποψιν ὅτι ὁ ἐγκεφαλικός θάνατος ταυτίζεται μέ τό ἀμετάκλητον βιολογικόν τέλος τοῦ ἀνθρώπου». Διακρίνει κανείς μιά βαθειά μειονεξία πού κάνει τίς Θέσεις νά ἰσχυρίζονται ὅτι «ἡ τεχνητή ὑποστήριξις τῆς ἀναπνοῆς» δέν ἀναχαιτίζει τήν ἀναχώρησιν τῆς ψυχῆς»(σ. 25 Θ. 13). Αὐτή εἶναι ἡ «μεταμοσχευτική πνευματική παράδοση» τῶν Θέσεων. Τά κριτήρια τοῦ Harvard καί τῆς Minessota, ἡ ψευδοεπιστήμη, καθορίζει πότε φεύγει ἡ ψυχή μας! Γι΄αὐτό θεωρῶ φυσικό πού καταλήγουν πάλι σέ φρικτό Blackhumor καθώς ὁ συντάκτης τους προτείνει πρίν τήν κατακρεούργηση τοῦ δότου «ὁ ἱερεύς τοῦ νοσοκομείου νά διαβάσῃ μίαν κατάλληλον εὐχήν ἤ νά τελέσῃ κάποιαν ἁγιαστικήν πρᾶξιν (χρῖσιν δι’ ἐλαίου, σταύρωμα κλπ)»(σ. 34 Θ.43). Σέ ποιόν τά κάνεις αὐτά, παππούλη μου, ἐρωτῶ. Στόν νεκρό; Τί εἴδους νεκροζώντανος εἶναι ὁ ἐγκεφαλικά νεκρός σύμφωνα μέ τίς Θέσεις; Ἄν εἶναι νεκρός τοῦ διαβάζεις τή νεκρώσιμη ἀκολουθία; Ὄχι! Τοῦ βάζεις ὅμως λαδάκι καί τόν σταυρώνεις; Δηλαδή εἶναι ζωντανός; Μπερδεύεσαι σίγουρα ὀρθόδοξε μεταμοσχευτή μου. Αὐτό ὅμως εἶναι τό ἀποτέλεσμα τῆς φαρισαϊκῆς ὑποκρίσεως.
Ὁ κατήφορος μεγαλώνει. Μέσω τῆς ψευδοεπιστήμης οἱ Θέσεις-ὄχι ἡ Ἐκκλησία- δένονται σέ
- Ἄμεση συνεργασία μέ τή νεοεποχήτικη κρατική ἐξουσία.
Ἡ Ἐκκλησία ἐμφανίζεται δεμένη χειροπόδαρα στό ἅρμα τῆς πολιτείας ἐξυπηρετώντας τούς σκοπούς της πού καταλήγουν στήν ἐμπορευματοποίηση τοῦ ἀνθρώπου. Διαβάζουμε : «Αἱ μεταμοσχεύσεις εἶναι ἴσως ἕν ἐκ τῶν ὀλίγων θεμάτων εἰς τά ὁποῖα ἡ πολιτεία ἔχει τήν ἄμεσον ἀνάγκην τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτό δημιουργεῖ εἰς τήν Ἐκκλησίαν οὐσιαστικά δικαιώματα καί μεγάλες ὑποχρεώσεις»(σ. 35 Θ. 46). Τά «δικαιώματα»τῆς Ἐκκλησίας εἶναι νά καταθέτει τίς ἀντιρρήσεις της –πού ἡ Πολιτεία δέν τίς λαμβάνει καθόλου ὑπ΄ὄψιν της, ὅπως συνέβη μέ τήν ἐπιβολή τῆς εἰκαζόμενης συναίνεσης στήν ὁποία οἱ Θέσεις» ἔχουν - ἄς ὑποθέσουμε - ἀντίθετη γνώμη. Καί οἱ «ὑποχρεώσεις» τῆς Ἐκκλησίας; Αὐτές εἶναι νά προπαγανδίζει τή δωρεά ὀργάνων εὐτελίζοντας καί καταχρώμενη τήν Παράδοσή της. Αὐτή ἡ προπαγάνδα εἶναι μακρᾶς πνοῆς. Γι’αὐτό γράφεται ὅτι «Ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι ἐστραμμένη μόνον εἰς τούς πραγματικούς, ἀλλά καί εἰς τούς δυνητικούς δότες»(σ. 28 Θ.20). Σύμφωνα μέ τή Θέση 40 «ἡ Ἐκκλησία δύναται νά ὀργανώσει προγράμματα ἀγωγῆς δοτῶν μέ σκοπόν τήν καλλιέργειαν σημαντικῶν ἀρετῶν...(μνήμης θανάτου, αὐτοπροσφορᾶς, θυσιαστικοῦ φρονήματος κλπ.) Τοιουτοτρόπως θά δίδῃ τήν μαρτυρίαν τοῦ ἤθους της εἰς τήν κοινωνίαν μέ ἕναν ἐντελῶς σύγχρονον τρόπον»(σ. 34 Θ. 40). Ἐδῶ πρόκειται γιά εὐτελισμό, διαστρέβλωση καί ἐμπορευματοποίηση τοῦ νοήματος τῆς ὀρθοδόξου νηπτικῆς ἐργασίας, τῆς θυσιαστικῆς διακονίας πρός τούς ἐμπεριστάτους ἀδελφούς, καί τοῦ διά Χριστόν καί ἀδελφούς μαρτυρίου.
Γι΄αὐτό σύμφωνα μέ τίς «Θέσεις» εἶναι ἕτοιμη γιά «τό ἐνδεχόμενον ὀργανώσεως ἡμέρας δότου ἤ ἐκστρατείας ὑποστηρίξεως τῶν μεταμοσχεύσεων μέ σκοπόν τήν συγκέντρωσιν τοῦ μεγαλυτέρου δυνατοῦ ἀριθμοῦ μοσχευμάτων» (σ. 36 Θ. 48). Γι’αὐτό στόν σχεδιασμό τῶν «Θέσεων» ἦταν νά «προκαλέσῃ διάλογον καί εὐκαιρίας ἐνημερώσεως μέσα εἰς τούς κόλπους της (σεμινάρια πνευματικῶν, ὁμιλίας κλπ)» νά ἐκδόσει σχετικά φυλλάδια καί νά ὀργανώσει ἡμερίδα (σ. 36 Θ. 49).
Στά πλαίσια τῆς ὑποταγῆς της στίς ἀπαιτήσεις τῆς κοσμικῆς ἐξουσίας ἡ Ἐκκλησία σύμφωνα μέ τίς «θέσεις» προτείνει τήν ἵδρυση «ἀξιοπίστων μεταμοσχευτικῶν κέντρων»(σ. 38 Θ. 53)- ἤδη ὁ νόμος 3984 ἀρθρ. 13, 1 τό... φρόντισε περιλαμβάνοντας στά μεταμοσχευτικά κέντρα ἰδιωτικές κλινικές - εἶναι ἕτοιμη «νά ἐπιμεληθῇ τήν συμμετοχήν δι΄ἐκπροσώπων της εἰς ἐπιστημονικά συνέδρια σχετιζόμενα μέ τίς μεταμοσχεύσεις»(σ. 38 Θ. 54) καί προτείνει δημιουργία ἀρχείου γιά τό ἠλεκτρονικό φακέλλωμα τῶν δοτῶν «τό ὁποῖον νά ἐλέγχεται ἀπό κεντρικόν ἀδιάβλητον μηχανισμόν»(σ. 30 Θ. 26). Τό τελευταῖο μοιάζει μέ κακόγουστο ἀνέκδοτο, ἄν κάποιος γνωρίζει ὀλίγα τινά γιά τό πόσο διάτρητο εἶναι κάθε ἠλεκτρονικό ἀρχεῖο καί ἄν λάβει κανείς ὑπ’ὄψιν του τόν καινούργιο νόμο πού προβλέπει δυνατότητα προσβάσεως στή βάση δεδομένων τῶν ἀντιτιθεμένων στή δωρεά ὀργάνων μόνο στούς «ἁρμοδίους ὑπαλλήλους τοῦ ΕΟΜ καί τούς συντονιστές Μεταμοσχεύσεων»( (ν. 3984/11, ἀρθρ. 9, 4).
(Ἀλήθεια, μήπως ὅλον τόν σχεδιασμό ἐνημερώσεως θά ἔπρεπε νά κάνει ἡ Ἐκκλησία μας γιά τή συστηματική διδασκαλία τῆς ὀρθοδόξου πίστεως καί τήν πρόληψη καί καταστολή τῆς δράσεως τῶν ποικίλων καταστροφικῶν αἱρέσεων; γιά τή διδασκαλία τῆς ψυχορραγούσης ἑλληνικῆς γλώσσης, γιά τήν ἐνημέρωση ἐπί τῆς εἰσβολῆς τῶν ἀνορθοδόξων θεραπευτικῶν μεθόδων πού δυναστεύουν τό λαό μας;)
Τό ἀποτέλεσμα πάντως αὐτοῦ τοῦ κατήφορου εἶναι ἡ πλήρης ἐκκοσμίκευση, ἡ παράδοση στό πνεῦμα τοῦ κόσμου, πού ἀρνεῖται τήν ἐν Χριστῷ αἰώνια προοπτική τοῦ ἀνθρώπου καί τόν ἐγκλωβίζει γιά πάντα στό ἐνθάδε. Μοῦ ἔκανε ἐντύπωση αὐτό πού διάβασα στή Θέση 5α : «Ἡ Ἐκκλησία αἰσθάνεται...τό φιλάνθρωπον αὐτῆς χρέος ἔναντι τοῦ λήπτου-ὁ ὁποῖος ἔχει ἀνάγκην νά ζήσῃ»( σ. 22 Θ. 5α )μιά φράση πού συνοψίζει τἠν ταύτιση τῶν Θέσεων μέ τό πνεῦμα τοῦ κόσμου. Δέν ξεχνῶ ποτέ αὐτό πού ἔλεγε ὁ μακαριστός π. Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος ὅτι ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι διακονία βίου ἀλλά διακονία ζωῆς. Ἡ ἐκκοσμίκευση πού διαπερνᾶ τίς Θέσεις εἶναι τό ἀποτέλεσμα τῆς ἀρνήσεως τῆς πιστότητος στό Εὐαγγέλιο καί τῆς πατερικῆς διδασκαλίας.
Μετά τά ἀνωτέρω καταλαβαίνουμε ὅτι δέν πρόκειται κατόπιν τῆς ἀντιπαραθέσεως τῶν λεγομένων «Βασικῶν Θέσεων» καί τῶν Ἀντιθέσεων νά προκύψει κάποια σύνθεση σύμφωνα μέ τό ἐγελειανό σχῆμα Θέση-ἀντίθεση-σύνθεση. Μᾶλλον προκύπτει μιά ἀντιστροφή. Οἱ ἀντιθέσεις πού προβάλλει ἡ ὀρθόδοξη παράδοση κατά τοῦ ἐγκλήματος τῶν μεταμοσχεύσεων εἶναι Θέσεις, εἶναι ἕνα ἀνάχωμα στίς ἀντιθέσεις τῆς ψευδωνύμου γνώσεως ἐκείνων τῶν γνωστικῶν τῆς Νέας Ἐποχῆς πού σταδιακά ἀποδομοῦν στή συνείδηση τῶν ἀνθρώπων τή θεανθρώπινη διδασκαλία καί ὁδηγοῦν τόν ἄνθρωπο στό ἀπάνθρωπο ἀντίχριστο μονοπάτι.
Ἡ Νέα Ἐποχἠ μέ βάση τό σχεδιασμό της μᾶς ὁδηγεῖ στή φτώχεια, τήν πεῖνα καί τίς ἀρρώστειες˙ διαστρέφει τήν ἠθική μας συνείδηση˙ ἀκυρώνει τή μοναδικότητα τῆς Ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ˙ παίρνει τά ὄργανά μας μέ τό ζόρι καί θέλει μέ τήν προωθούμενη καύση τῶν νεκρῶν νά καίγονται σάν ἀπορρίμματα τά σώματά μας. Μᾶς ὁδηγεῖ στήν ἀχρήματη κοινωνία˙ κάνει τά πάντα γιά νά μᾶς ἀναγκάσει στήν ἀποδοχή τοῦ ἀντιχρίστου σφραγίσματος. Ἀλλά ζεῖ Χριστός. Ἔχοντες τήν ἑνότητα τῆς πίστεως καί τήν κοινωνίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος «ἑαυτούς καί ἀλλήλους καί πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα». Αὐτό εἶναι τό ἀκαταμάχητο ὅπλο μας, «ἡ ὑψίστη φιλοσοφία» μας, ὅπως ἔγραφε ὁ μακαριστός γέροντάς μας Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος. Ἐν Χριστῷ ὀρθή πίστη, ἐν Χριστῷ νῆψις καί ὀρθή ζωή εἶναι τά οὐσιαστικά ἀντίβαρα στήν φοβερή αὐτή καταπίεση τῆς Ἀντίχριστης Νέας Ἐποχῆς. Εὐχαριστῶ.