ΣΧΟΛΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ «ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ» ΤΟΥ ΚΑΙΡΟΥ
«Στό Νέο Π.Σ. γιά τό ΜτΘ Δημοτικοῦ-Γυμνασίου»
(2ον)
Συνεχίζουμε σήμερα τό σχολιασμό, πού ἀρχίσαμε τήν προηγούμενη ἑβδομάδα, στήν “Τοποθέτηση στό Νέο Πρόγραμμα Σπουδῶν γιά τό Μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν Δημοτικοῦ και Γυμνασίου”, πού δημοσιοποίησε ὁ Πανελλήνιος Θεολογικός Σύνδεσμος ΚΑΙΡΟΣ τήν 23 Φεβρουαρίου τ.ἔ.
Στή δεύτερη, λοιπόν, παράγραφο τῆς “Τοποθέτησης”, πού ἔχει τόν τίτλο “Β”. Ὁ χαρακτήρας τοῦ Νέου Προγράμματος Σπουδῶν”, γίνεται λόγος, σύντομος βεβαίως - καί σωστά - ,γιά τό πιό σημαντικό στοιχεῖο τοῦ Νέου Π.Σ.
Γιά τήν πρώτη κιόλας φράση τῆς παραγράφου πρέπει να ποῦ με καί νά ξαναποῦμε ὅτι ἕνα ΜτΘ, πού εἶναι ὀρθόδοξο θεολογικό κατά τήν παράδοση τῶν Ἑλλήνων –τῶν Ρωμηῶν Ἑλλήνων–, δέν μπορεῖ να ἀρκεῖται στό νά εἶναι μόνο “γνωριμία καί κατανόηση” τῆς ὀρθόδοξης πίστης καί ζωῆς.
Ὀφείλει νά εἶναι ἀπό τήν ἀφετηρία του (ἰδίως ἀπ᾽ αὐτήν) μέχρι τήν ὁλοκλήρωσή του (στην ὕστατη ἐφηβεία) ἔμ πνευση πίστης καί προσπάθεια ἐγκεντρισμοῦ τῆς πίστης αὐτῆς, ἐν προκειμένῳ τῆς πίστης τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων, στά παιδιά τους. Καί ἡ μέ βάση αὐτή την πίστη στό Χριστό καί στή διδασκαλία Του καί στό μεγάλο μήνυμά Του καλλιέργεια τῆς προσωπικότητάς τους καί ἀνάπτυ- ξη τῆς συνειδήσεώς τους. Σύμφωνα ἄλλωστε α) μέ τή Διεθνῆ Σύμβαση τῆς Ρώμης (τό 2ο συνημμένο πρωτόκολλο) γιά την προστασία τῶν δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου καί τῶν θεμελιωδῶν ἐλευθεριῶν· καί β) με τό Σύνταγμα τῆς ʻΕλλάδος (το ἄρθρο 16).
Δυστυχῶς αὐτά “ξεχνοῦν” ἤ “παραλείπουν ἠθελημένα” οἱ ἀγαπητοί συνάδελφοι τοῦ “Καιροῦ γιά τήν ἀναβάθμιση τῆς θρησκευτικῆς ἐκ παίδευσης”.
Παραλείπουν βασικά δικαιώματά μας καί ἔχουν τήν ἀξίωση να θεωροῦν τήν παράλειψη αὐτή ἀναβάθμιση! Ἐμεῖς δεχόμαστε ὁπωσδήποτε τό ἀναγκαῖο τῆς “γνωριμίας καί κατανόησης”, ἀλλά δέν ξεχνᾶμε, δέν ἀπαρνιόμαστε καί τήν καλλιέργεια τῆς συνείδησης καί τήν διάπλαση διά τῆς Παιδείας (ὄχι μόνο τῆς ἐκπαίδευσης) τῆς ὅλης προσωπικότητας τοῦ νέου ἀνθρώπου. Καί λαχταροῦμε και εὐχόμαστε, καί ἀγωνιζόμαστε γιά τήν ἐπίτευξη τοῦ πολλαπλοῦ αὐτοῦ στόχου.
Θά σημειώσει παρακάτω ἡ “Τοποθέτηση” πώς ἡ σημερινή ἑλληνική κοινωνία “ἀπό τή μια σφυρηλατεῖται... ἀπό τό βίωμα τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς πίστης καί ἀπό τήν ἄλλη... εἶναι ἀνοιχτή σέ ρεύματα ἀνθρώπων καί ἰδεῶν… (καί) υἱοθετεῖ με ἄνεση σχήματα καί τρόπους ζωῆς, πού ἀντιστρατεύονται τήν ἐκκλησιαστική τους παράδοση”.
Σωστό εἶναι τοῦτο. Μά γι᾽ αὐτό ἀκριβῶς καί δέν πρέπει να ἐγκαταλειφθεῖ ἡ διδασκαλία τῆς πίστης τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων. Ἄν τήν ἐξαιρέσουμε ἀπό τό ΜτΘ, τότε ἀκριβῶς ἐγκαταλείπουμε τά παιδιά μας στά “ρεύματα ἀνθρώπων και ἰδεῶν... πού ἀντιστρατεύονται... τήν ἐκκλησιαστική μας παράδοση”. Δέν θέλουμε νά πιστέψουμε πώς ἡ “Τοποθέτηση” ἐννοεῖ πώς πρέπει νά ἀποδεχθοῦμε αὐτά τά “ρεύματα”. Μά, ἀγαπητοί, ἄν αὐτό δέν εἶναι προδοσία, τῶν παιδιῶν μας, τῶν νέων μας, τοῦ λαοῦ μας,… τότε τί εἶναι;
Ὑποστηρίζει κατόπιν ἡ “Τοποθέτηση” ὅτι τό μάθημα πού καταστρώθηκε (ἀπό τό Νέο Π.Σ. βεβαίως) “δέν ἐξυπηρετεῖ την ὑποχρεωτική ἀποδοχή τῆς Ὀρθόδοξης χριστιανικῆς διδασκαλίας....”. Ἀλλ᾽ ἐδῶ φαίνεται πώς ὑπάρχει μιά ἀπίθανη ἰδεοληψία.
Ἡ λέξη “ὑποχρεωτική” εἶναι ἐν τελῶς ἐκτός πάσης πραγματικότητας ὄχι μόνο στό σύγχρονο κόσμο, ἀλλά γενικῶς στόν κόσμο τῆς θρησκευτικῆς ζωῆς (κάθε θρησκείας). Ὅποιοι θεωροῦν τήν “ὑποχρεωτική ἀποδοχή” τῆς ὅποιας θρησκευτικῆς διδασκαλίας ἤ ζοῦν ἀκόμη στήν ἐποχή τῶν κονκισταδόρων ἤ δέν μποροῦν νά ἐννοήσουν τό πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἐμεῖς δέν μποροῦμε, κατά κανένα τρόπο, νά ἐννοήσουμε τήν ὅποια διδασκαλία μας, ἀκόμη καί τήν ἐκκλησιαστική κατήχηση, σάν “ἐξυπηρέτηση ὑποχρεωτικῆς ἀποδοχῆς τῆς χριστιανικῆς διδασκαλίας”.
Τό ᾽χουμε γράψει καί ἄλλες φορές. Τό θέμα τῆς ἀποδοχῆς τῆς πίστης (ὅποιας θρησκευτικῆς πίστης) δέν εἶναι θέμα διδασκαλίας, οὔτε κατήχησης, οὔτε ἐξαναγκασμοῦ. Εἶναι θέμα ζωῆς καί ἀγώνα ζωῆς, ὁλόκληρης ζωῆς. Ἐμεῖς θεωροῦμε ὅτι μέ τό ΜτΘ, τό ὀρθόδοξο θεολογικό μας μάθημα, τό “ὁμολογιακό” ὅπως τό λένε συνήθως, δέν “ὑποχρεώνουμε”. Προσπαθοῦμε νά κερδίσουμε μαζί με τή γνώση καί τήν ἐκτίμηση, την ἀγάπη, τήν ἐθελούσια ἀποδοχή, (ἀποδοχή καί τοῦ νοῦ καί τῆς καρδιᾶς) τοῦ Χριστοῦ καί τῆς διδασκαλίας Του, ἀλλά καί τῆς ἀγάπης καί τῆς χάρης Του, ἀπό τό νέο ἄνθρωπο, πού ἀνοίγεται στή ζωή καί στόν ἀγῶνα της.
Καί γιά νά μή ἐπεκταθοῦμε περισσότερο σήμερα, πρέπει να ποῦμε ὅτι φυσικά εἶναι ἀπολύτως ἀποδεκτές γιά προβληματισμό, συζήτηση, βελτίωση καί παιδευτικές ἐφαρμογές, κατά τά ἑκάστοτε δεδομένα τῆς παιδαγωγικῆς ἐπιστήμης, οἱ τιθέμενες παρακάτω στήν παράγραφο αὐτη “παιδαγωγικές προσεγγίσεις”. Λυπούμαστε μόνο πού οἱ ἀσχολούμενοι κατά ὑπηρεσιακή ἁρμοδιότητα μέ τό θέμα, ἐξακολουθοῦν νά μᾶς ἀγνοοῦν (ἀκόμα και τούς ἀκαδημαϊκούς δασκάλους τῆς χριστιανικῆς παιδαγωγικῆς) στούς ὅποιους σχεδιασμούς τῶν ἐμπειρογνωμόνων.
Αὐτά γιά σήμερα. Μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ ἐλπίζουμε ὅτι θα συνεχίσουμε μέ τά περιλαμβανόμενα στίς ἑπόμενες παραγράφους τῆς “Τοποθέτησης”, τήν ἑπόμενη ἑβδομάδα.
Ορθόδοξος Τύποε,26/04/2013