Μιά ἀστεῖα ἱστορία-ἀνέκδοτο λέει:
Ἦταν μιά κυρία γύρω στά πενήντα καί χρειάστηκε νά νοσηλευτεῖ γιά κάποιοπρόβλημα ὑγείας. Στό νοσοκομεῖο φοβισμένη προσευχήθηκε νά μήν πεθάνει πρόωρακαί ὁ Θεός -λέει τό ἀνέκδοτο- τῆς ὑποσχέθηκε ὅτι ἔχει ἀκόμη τριανταπέντε χρόνιαζωῆς.
Τότε ἡ κυρία ἀναθάρρησε· ἀνέρρωσε γρήγορα καί πρίν βγεῖ ἀπό τόν Νοσοκομεῖοἔκανε τήν σκέψη, μιά καί ἔχει χρόνια μπροστά της, νά κάνει καί ἕνα «λίφτινγκ».Μιά πλαστική προσώπου· γιά νά φύγουν οἱ ρυτίδες!
Πραγματοποίησε λοιπόν τήν σκέψη της, ἔμεινε λίγες μέρες παραπάνω στό Νοσοκομεῖοκαί μόλις πλέον πῆρε τό ἐξιτήριο καί βγῆκε στόν δρόμο πλήρως «ἀνακαινισμένη»,τήν χτυπάει ἕνα ἀσθενοφόρο καί τήν ἀφήνει στόν τόπο. Φθάνοντας τότε, ἀναπάντεχαμπροστά στόν Κύριο, κάνει τά παράπονα της: «Κύριε, Σύ δέν μέ βεβαίωσες ὅτι ἔχωἀκόμη νά ζήσω 35 χρόνια;»
Τότε ὁ Κύριος τήν κοιτάζει ἔκπληκτος· γουρλώνει τά μάτια του καί τῆς ἀπαντάει:
-Ἐσύ ἤσουν βρέ παιδί μου! Δέν σέ γνώρισα...
Βλέπετε τό «λίφτινγκ» τήν εἶχε κάνει... ἀγνώριστη!
* * *
Μπήκαμε στό 2012. Περπατᾶμε τίς πρῶτες μέρες τοῦ καινούργιουχρόνου καί ἐμεῖς πολλές φορές ξεγελιώμαστε καί περνώντας τά χρόνιαἐπικεντρώνουμε καί ἑστιάζουμε τήν προσοχή μας στίς ἐξωτερικές καί ἐπιφανειακέςσυνέπειες τοῦ χρόνου.
Προσέχουμε μόνο τίς «ἀλλαγές» στήν φάτσα μας· τίς ρυτίδες στάμοῦτρα μας· τό ἄσπρισμα στίς τρίχες μας...
Ὅμως ἀληθινή σύνεση καί φρονιμάδα εἶναι νά μᾶς νοιάζει καί νάμᾶς ἀπασχολεῖ τί γίνεται μέ κάποιες ἄλλες «ρυτίδες», ἀλλοιώσεις καί ζημιές, πούπροξενοῦνται στό ἀνθρώπινο πρόσωπο ὅταν «χρονίζουν» καί πολυκαιρίζουν τά πάθη.Ὅταν κινδυνεύει νά καταντήσει τό πρόσωπό μας καρικατούρα ἀνθρωπίνου προσώπουἀπό τίς «παραμορφώσεις» τῆς ἐνεργείας τῶν παθῶν· καί ὄχι μόνο κάποιων «χοντρῶν»καί εὔκολα διακρινομένων παθῶν ὅπως τῆς πλεονεξίας, τῆς φιλαργυρίας καί ἄλλωνπολλῶν. Ἀλλά πρέπει νά κοιτᾶμε καί τά πιό ἐπικίνδυνα καί «λεπτά» ψυχικά πάθη,τά ὁποῖα ὅμως δημιουργοῦν ζημιά στό ἀνθρώπινο πρόσωπο.
Τέτοια εἶναι οἱ «ρυτίδες» καί οἱ ἀλλοιώσεις τῆς ποικίλης κακίαςμας· τοῦ φθόνου· τῆς κατάκρισης καί ἀπόρριψης τοῦ ἄλλου· τῆς καταφρόνησης καίἀπαξίωσης τοῦ συνανθρώπου μας· τῆς ψυχικῆς μιζέριας· τῆς νοοτροπίας «νά μήχρωστᾶς καλή κουβέντα» γιά κανένα· νά τά βλέπεις ὅλα στραβά καί ἀνάποδα· ἡγκρίνια, ἡ κακολογία, ἡ μεμψιμοιρία, ἡ μικροψυχία καί ἡ στενοκαρδία· ἡ ζήλια.
Ὅλα αὐτά τά ἐκδηλώματα τῆς φιλαυτίας μας, ὅταν τά ἀφήνουμε στήνπάροδο τοῦ χρόνου ἀνεπιμέλητα καί ἀθεράπευτα, δημιουργοῦν τίς ἐπικινδυνώτερεςστρεβλώσεις στό πρόσωπό μας. Τότε κινδυνεύουμε ὄχι στά ἀστεῖα, ὅπως ἡ κυρία τοῦἀνεκδότου, πού δέν τήν ἀνεγνώρισε ὁ Κύριος.
Κινδυνεύουμε στά σοβαρά, «κρούοντες τήν θύραν» καί λέγοντας«Κύριε, Κύριε ἄνοιξον ἡμῖν», νά πάρουμε τήν ἀπάντηση: «ἀληθῶς οὐκ οἶδα ἡμᾶς».Στ᾿ ἀλήθεια «δέν σᾶς γνωρίζω». Έπειδή παραμορφώσαμε σέ τέτοιο βαθμό τόν ἑαυτόμας, ὥστε νά καταντήσουμε ἀγνώριστοι στό Χριστό!
Ἀρχιμ. Σ. Δ
-«Λυχνία»Μηνιαίο Περιοδικό Ι.Μ. Νικοπόλεως & Πρεβέζης Αρ. Φύλλου 342 Ιανουάριος2012
