Η Εκκλησία μας τιμά τη σύναξη τουΤιμίου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου. Ο Τίμιος Πρόδρομος είναι το πρόσωποεκείνο, το οποίο εγκωμίασε ο Χριστός περισσότερο από κάθε άλλοάνθρωπο. “Μείζων εν γεννητοίς γυναικών προφήτης Ιωάννου του Βαπτιστούουδείς εστί” (Λουκ. ζ’ 28). Είναι ο μεγαλύτερος των Προφητών, όχι ως προς τηνηλικία, αφού έζησε μόνο τριάντα χρόνια, αλλά ως προς τη χάρη και τη δόξα, γιατίαξιώθηκε όχι μόνο να δει, αλλά και να βαπτίσει “τον κηρυττόμενον” Μεσσία. Στη συνέχεια όμως ο Χριστόςτόνισε ότι ο μικρότερος στη Βασιλεία των Ουρανών είναι μεγαλύτερος από τον άγιοΙωάννη τον Πρόδρομο. Και το είπε αυτό, σύμφωνα με την ερμηνεία του ιερούΧρυσοστόμου, για να μη παρασυρθούν οι όχλοι από την υπερβολή των επαίνων καιθεωρήσουν τον Ιωάννη ανώτερο από τον Θεάνθρωπο Χριστό. Αλλά και σύμφωνα με μιαάλλη ερμηνεία, του εκκλησιαστικού Συγγραφέα του 4ου μ.Χ. αιώνα, Διδύμου τουΤυφλού, ο μικρότερος από τους Αγίους Αποστόλους, ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος,είναι μεγαλύτερος του Προδρόμου, αφού οι Απόστολοι είναι ανώτεροι από τουςΠροφήτες.
Είναιγέννημα στείρας γυναίκας και καρπός προσευχής. Από έμβρυο έξι μηνών στην μήτρατης Ελισάβετ έλαβε τη χάρη του Αγίου Πνεύματος και σκίρτησε ότανη Παναγία συνάντησε τη μητέρα του και με το στόμα της προφήτευσε και ονόμασε τηΜαρία Μητέρα του Θεού. Το όνομα Ιωάννης, που έλαβε, ήταν και αυτό δώρο τουΘεού, όπως και ο ίδιος.
Ηασκητική του ζωή σκανδάλισε πολλούς από τους συγχρόνους του, που δεν μπορούσαννα αντιληφθούν τον αγγελικό τρόπο της ζωής του, και τον κατηγορούσαν ότι είναιδαιμονισμένος. Βέβαια, το γεγονός αυτό, δηλαδή το να κατηγορούν οι άνθρωποικάποιο συνάνθρωπό τους, επειδή θέλει να ζήσει όχι όπως εκείνοι, αλλά με διαφορετικό τρόπο, συνέβαινε και σε άλλες εποχές,όπως συμβαίνει και στις ημέρες μας, αφού και σήμερα υπάρχουν πολλοί πουκατηγορούν αυτό που δεν μπορούν να καταλάβουν με τη δική τους λογική. Εκτός όμωςαπό το καταλαβαίνω υπάρχει και το αισθάνομαι. Δηλαδή, πέρα από τη λογική υπάρχει και η καρδιά, που όταν μεθά από το δυνατό κρασί τηςάκτιστης χάρης του Αγίου Πνεύματος, απαρνείται όλες τις ψευτοχαρές της εφήμερηςαυτής ζωής. Αυτή τη μέθη οι άγιοι Πατέρες την ονομάζουν νηφάλια. Όταν κάποιοςγευτεί την αγάπη του Θεού, τότε περιφρονεί όλες τις άλλες αγάπες, προς τα υλικάπράγματα εννοείται, γιατί τις βρίσκει ψεύτικες.
ΟΤίμιος Πρόδρομος προετοίμασε τους ανθρώπους να δεχθούν το Χριστό. Το κήρυγμάτου ήταν κήρυγμα μετανοίας. Ο λόγος του ήταν γεμάτος ανδρεία και δύναμη. Δενδείλιασε και δεν δίστασε να τα βάλει με το κατεστημένο της εποχής του. Ήλεγξετην παρανομία του βασιλιά Ηρώδη. Αλλά και τουςΦαρισαίους, που καταδυνάστευαν τον λαό φορτώνοντάς τον φορτία βαριά καιδυσβάστακτα, τους αποκάλεσε φίδια και γεννήματα εχιδνών.
Προπορεύθηκετου Χριστού και στον άδη και μάλιστα με χαρά, όπως ψάλλουμε στο Απολυτίκιό του,για να κηρύξει στους απ’ αιώνος θανόντας “Θεόν φανερωθέντα εν σαρκί”.
Στησυνέχεια, θα τονίσουμε τρία σημεία, λαμβάνοντας αφορμή από τα γεγονότα της ζωήςτου, αλλά και από το βίο και την πολιτεία του.
Πρώτον,ότι κατηγορήθηκε ως δαιμονισμένος γιατί η ζωή του, που την είχε αφιερώσει στοΘεό, ήταν διαφορετική από εκείνη των πολλών. Δεν έμενε στην πόλη, αλλά έφυγεστην έρημο, όπου ζούσε ασκητικά. Δεν έτρωγε φαγητό, αλλά τρεφόταν με ακρίδες,δηλαδή με τις τρυφερές άκρες των φυτών, και με μέλι άγριο. Και σήμερα,δυστυχώς, υπάρχει από πολλούς η ίδια αντιμετώπιση, όταν αποφασίσει κάποιος, καιιδίως νέος και μορφωμένος, να αφιερωθεί στο Χριστό και στην Εκκλησία Του ως ιερέας ή ως Μοναχός. Και αν δεν τον αποκαλούνδαιμονισμένο, σίγουρα λένε ότι κάτι έπαθε στο μυαλό. Στις περισσότερεςπεριπτώσεις οι άνθρωποι που αντιτίθενται και προκαλούν πολλά εμπόδια και δυσκολίες,δεν είναι άθεοι ή άσχετοι με την Εκκλησία, αλλά αντίθετα εκκλησιάζονται καιμάλιστα τιμούν τους Αγίους, που ακολούθησαν τον ίδιο δρόμο. Αυτό αν δεν είναιπαραλογισμός τότε τί είναι;
Δεύτερον.Αν ήλεγξε την παρανομία του Ηρώδη και την υποκρισία των Φαρισαίων, το έκανε απόαγάπη και όχι από εμπάθεια, αφού ήταν απαθής και “πλήρης Πνεύματος Αγίου”.Σκοπός του δεν ήταν η διαπόμπευσή τους, αλλά η διόρθωση και η θεραπεία τους.
Σήμεραυπάρχει η νοοτροπία να δικαιολογούμε τα λάθη μας και τα πάθη μας στηρίζοντάς τααγιογραφικά και αγιολογικά, δηλαδή φέροντας παραδείγματα από την Αγία Γραφή καιαπό την ζωή των Αγίων. Έτσι, πολλοί βρίζουν, συκοφαντούν καισπιλώνουν υπολήψεις τάχα για τη δόξα του Θεού. Οι Άγιοι, όταν αναγκάζονταν ναελέγξουν, το έκαναν με πόνο, αγάπη και πολλή προσευχή για τα συγκεκριμέναπρόσωπα και αφού είχαν εξαντλήσει κάθε άλλο μέσο.
Τρίτον.Τα γεγονότα της ζωής του, ο Τίμιος Πρόδρομος, ευχάριστακαι οδυνηρά, τα θεωρούσε ότι προέρχονται κατ’ ευθείαν από το Θεό, αφού χωρίς τηθέλησή Του τίποτα δεν μπορεί να συμβεί. Και πράγματι, όχι μόνον η γέννηση καιτα άλλα περιστατικά της ζωής του έγιναν επειδή το θέλησε ο Θεός, αλλά και αυτόςο θάνατός του έγινε θεϊκή Οικονομία, για να κηρύξει και “τοις εν άδη”.
Τοίδιο συμβαίνει και με κάθε έναν από εμάς. Ο Θεός μας γνωρίζει πριν ακόμα γεννηθούμε, αφού αυτός είναι ηαιτία της δημιουργίας μας. Μας αγαπά περισσότερο από ό,τι νομίζουμε καιφροντίζει για τον καθένα μας ξεχωριστά. Τίποτε από όσα συμβαίνουν στην ζωή μαςδεν είναι τυχαίο. Τις αποτυχίες, τις αναποδιές και τις πιο οδυνηρές ακόμηασθένειες τις επιτρέπει ο Θεός από αγάπη, γιατί όταν αντιμετωπισθούν σωστάμπορούν να αποδειχθούν ως οι μεγαλύτερες ευλογίες. Πόσοι δεν μετανόησαν καιέγιναν πραγματικοί άνθρωποι μετά από μια δύσκολη περιπέτεια ή μια βαριά αρρώστια;
Ηεμπιστοσύνη στην αγάπη και την πρόνοια του Θεού αποτελεί το πιο σταθερόστήριγμα και στις μεγαλύτερες αναποδιές. Διώχνει τις ανασφάλειες και το άγχοςκαι μας θέτει στην σωστή προοπτική για την ψύχραιμη και σωστή αντιμετώπιση καιτων πιο δύσκολων προβλημάτων.
(Πηγή: Ι.Μονή Αγ.Διονυσίου, Στροφάδων)
