Ευγνωμοσύνη, η λησμονημένη αρετή
Είναιιδιαιτέρως αξιοσπούδαστη η συμπεριφορά των δέκα λεπρών, τη θαυμαστή θεραπείατων οποίων μας περιγράφει η σημερινή ευαγγελική περικοπή. Ο πρώτος, ο αλλοεθνήςΣαμαρείτης, ενσαρκώνει μια από τις πιο μεγάλες και τόσο λησμονημένες στις μέρεςμας αρετές: την ευχαριστία και την ευγνωμοσύνη. Οι άλλοι, οι εννέα, μιασυμπεριφορά από τις πιο συνηθισμένες και σήμερα και πάντοτε: την αχαριστία καιτην αγνωμοσύνη. Και οι δέκα έλαβαν μια μεγάλη δωρεά του Θεού. Την απαλλαγή απότη φοβερή αρρώστια της λέπρας. Πόσο όμως διαφορετική είναι η συμπεριφορά τουενός και των άλλων εννέα! Ο Σαμαρείτης, ας ήταν ένας σχισματικός, ότανσυνειδητοποιεί τη θαυμαστή ίασή του, γυρνά πίσω. Τρέχει προς τον ευεργέτη του,τον Θεάνθρωπο Κύριο, για να του εκφράσει την ευγνωμοσύνη του. Να τον δοξάσεικαι να τον ευχαριστήσει. Οι άλλοι, οι εννιά Ισραηλίτες, αδιαφορούν. Δέχονταιτην ευεργεσία, αλλά ξεχνούν τον ευεργέτη. Βλέπουν την αποκατάσταση της υγείαςτους, όμως λησμονούν μιαν ιερή υποχρέωσή τους: Να εκφράσουν την ευγνωμοσύνητους στο μεγάλο ιατρό. Να τον συναντήσουν για να του πούν ένα ειλικρινές“ευχαριστώ”.
Όπωςοι δέκα λεπροί, έτσι κι εμείς γινόμαστε καθημερινά δέκτες της ανέκφραστηςαγάπης και των απείρων ευεργεσιών του Θεού. Μας έφερε από την ανυπαρξία στηνύπαρξη. Μας στόλισε μ΄ ένα πλήθος χαρισμάτων και δωρεών. Άνθρωπε, “τί έχεις, οουκ έλαβες;” αναρωτιέται ο απόστολος Παύλος (Α΄ Κορ. δ, 7). Προνοεί καιφροντίζει ακατάπαυστα για τον καθένα μας. Έστειλε τον Μονογενή Υιό Του νασταυρωθεί για τη δική μας σωτηρία. Μας φανέρωσε με το Ευαγγέλιο το αιώνιοθέλημά Του. Μας προσκάλεσε με το άγιο Βάπτισμα στο δρόμο της σωτηρίας. Μαςτρέφει με την ουράνια Τροφή, το σώμα και το αίμα Του. Φρουρεί το πολύτιμο δώροτης υγείας και μας προφυλάσσει από τόσους κινδύνους. Για όλα αυτά πουδίνει ο Θεός σε όλους μας και για πολλά άλλα που παρέχει ξεχωριστά στον καθέναμας, ποια είναι η δική μας συμπεριφορά απέναντί Του; Τον ευχαριστούμε;Του εκφράζουμε την ευγνωμοσύνη μας; Δυστυχώς οι πολλοί στεκόμαστε ψυχροίκαι αδιάφοροι. Κυριευμένοι από ένα παχυλό υλισμό, παύσαμε να σκεπτόμαστε τονμεγάλο Ευεργέτη. Να υψώνουμε ευγνώμονα τα μάτια μας προς τον ουρανό. Να υμνούμετο όνομά Του. Να τον ευχαριστούμε για τα δώρα Του. Να τον ευγνωμονούμε για τηνάπειρη αγάπη Του. Από εγωϊσμό και μόνο προσπαθούμε να πείσουμε τους εαυτούς μαςπως όλα αυτά τα δώρα του Θεού, οι μεγάλες ευεργεσίες Του, είναι πράγματαφυσικά, τυχαία γεγονότα ή αποτελέσματα των δικών μας ικανοτήτων. Ισχύει και γιατην εποχή μας ο προφητικός λόγος του αποστόλου Παύλου: «Εν εσχάταις ημέραιςενστήσονται καιροί χαλεποί, έσονται γαρ οι άνθρωποι... αχάριστοι» (Β΄ Τιμ. γ,1-2).
Ευγνώμονεςκατ΄ αρχάς προς τον Θεό και Πατέρα μας. Έχουμε χρέος να τον ευχαριστούμε και νατον δοξάζουμε για όλα αυτά που η αγάπη Του μας παρέχει. Και αυτό, βέβαια, όχιδιότι ο Θεός έχει ανάγκη της ευγνωμοσύνης ή των ευχαριστιών μας αφού δεν είναιδυνατόν ούτε και για την πιο ασήμαντη δωρεάν Του να τον ευχαριστήσουμε επάξια,αλλά διότι με την ταπεινή και ευγνώμονα ευχαριστία εξευγενίζουμε την ψυχή μας.Ενωνόμαστε με τον ευεργέτη μας Κύριο. Γινόμαστε σκεύη δεκτικά περισσοτέρωνευλογιών. Άξιοι της Βασιλείας Του. Αυτό ακριβώς μας διδάσκει ο άγιος Ιωάννης οΧρυσόστομος: “Η ευχαριστία εκείνω μεν (τω Θεώ) ουδέν προστίθησιν, ημάς δεοικειοτέρους αυτώ κατασκευάζει”.
Αγαπητοίαδελφοί, δεν υπάρχει πιο απεχθές πράγμα - αμάρτημα βαρύ, θα λέγαμε - απότην αχαριστία. Και όσο απεχθής συμπεριφορά είναι η αγνωμοσύνη, τόσο μεγάλη καιαξιοζήλευτη αρετή είναι η ευγνωμοσύνη. Ας είμαστε, λοιπόν, πάντοτε ευγνώμονεςπρος τον Θεό και Πατέρα μας. Και προς τους συνανθρώπους μας.
Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος – ΕκκλησίαΚύπρου
