«Ὁ πνευματικός ἐπαναβαπτισμόςμας στἠν ἁγιαστική παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας»
Ἀρχιμ. Ἀθανασίου Ἀναστασίου ΠροηγουμένουἹερᾶς Μονῆς Μεγάλου Μετεώρου
Ὁμιλία στήν κοπή τῆς Βασιλόπιτας τῆς ἐνορίαςτῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας Λαρίσης
Λάρισα, Ξενοδοχεῖο Imperial, 15 Ἰαν.2012, ὥρα 6.00 μ.μ.
Σεβασμιώτατε,
Ἅγιε πρωτοσύγκελλε, σεβαστοί πατέρες, ἀγαπητέἀδελφέ καί συλλειτουργέ π. Ἰωαννίκιε, ἀξιότιμες κ. ἀντιδήμαρχοι, προσφιλέστατοιἐν Χριστῷ ἀδελφοί μας, καλή καί εὐλογημένη χρονιά.
Θά θέλαμε κατ’ ἀρχήν νά σᾶς εὐχαριστήσουμεγιά τήν πρόσκλησή σας νά παρευρεθοῦμε ἀπόψε ἐδῶ σέ αὐτή τήν τόσοπολυπληθή πνευματική, ὄμορφη καί ζεστή ἐκδήλωση, παρουσίᾳ καί τοῦΣεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαρίσης καί Τυρνάβου κ. Ἰγνατίου,στό πρόσωπο τοῦ ὁποίου τρέφουμε βαθύτατο σεβασμό καί ἰδιαίτερη εὐλάβια.
Θά θέλαμε, ἐπίσης, νά συγχαροῦμε τόνπ. Ἰωαννίκιο γιά τό καρποφόρο πνευματικό, ἱεραποστολικό καί ἀνοικοδομητικότου ἔργο, καθώς καί ὅλους ἐσᾶς τούς συνεργάτες καί τούς ἐνορίτες τῆςνεοσυσταθείσας ἐνορίας τῆς Ἁγίας τοῦ Θεοῦ Σοφίας, πού τόν περιβάλλετεμέ ἀγάπη καί ἐμπιστοσύνη καί συμβάλλετε στήν ἀνέγερση τοῦ νέου ἐνοριακοῦναοῦ.
Στήν ἀποψινή μας ὁμιλία, ἀφοῦ ἀναφερθοῦμε,δι’ ὀλίγων, εἰσαγωγικά στόν Μεγάλο Βασίλειο, πρός τιμή τοῦ ὁποίουκαθιερώθηκε ἡ βασιλόπιτα, καί στήν σημασία τῆς ἐνορίας στήν ζωήτῆς Ἐκκλησίας μας, θά κλείσουμε μέ κάποιες ἁπλές καλογερικές σκέψεις,καρπό τῆς πολυετοῦς διακονίας μας στό μυστήριο τῆς ἱερᾶς ἐξομολογήσεωςκαί τῆς ἀναστροφῆς καί ἐνασχολήσεώς μας μέ πλῆθος ἀνθρώπων, πού πέρασανἀπό τήν ἁγιομετεωρίτικη μετάνοιά μας –τό μοναστήρι μας-, καί τάποικίλα προβλήματά τους.
Στήν ἀποψινή μας ὁμιλία, ἀφοῦ ἀναφερθοῦμε,δι’ ὀλίγων, εἰσαγωγικά στόν Μεγάλο Βασίλειο, πρός τιμή τοῦ ὁποίουκαθιερώθηκε ἡ βασιλόπιτα, καί στήν σημασία τῆς ἐνορίας στήν ζωήτῆς Ἐκκλησίας μας, θά κλείσουμε μέ κάποιες ἁπλές καλογερικές σκέψεις,καρπό τῆς πολυετοῦς διακονίας μας στό μυστήριο τῆς ἱερᾶς ἐξομολογήσεωςκαί τῆς ἀναστροφῆς καί ἐνασχολήσεώς μας μέ πλῆθος ἀνθρώπων, πού πέρασανἀπό τήν ἁγιομετεωρίτικη μετάνοιά μας –τό μοναστήρι μας-, καί τάποικίλα προβλήματά τους.
Ὁ Μέγας Βασίλειος, ὅπως ὅλοι γνωρίζετε,ἦταν ἕνας ἀπό τούς μεγαλύτερους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, ἕνας ἀπότούς οἰκουμενικούς διδασκάλους καί γι’ αὐτό ὀνομάστηκε Μέγας καί Οὐρανοφάντωρ.Ὑπῆρξε πανεπιστήμων καί λογιώτατος ἀσκητής καί ὁμολογητής Ἐπίσκοποςμέ τεράστια κοινωνική εὐαισθησία, δραστηριότητα καί προσφορά.
Ὁ Μ. Βασίλειος διετέλεσε ἐπίσκοποςστήν Καισάρεια τῆς Καππαδοκίας σὲ μία πολὺ δύσκολη περίοδο τῆς ἐκκλησιαστικῆςμας ἱστορίας, τὴν περίοδο μεταξύ τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ποὺἔγινε στὴν Νίκαια τῆς Βιθυνίας τὸ 325 μ.Χ., καὶ τῆς Β΄ ΟἰκουμενικῆςΣυνόδου, ποὺ ἔγινε τὸ 381 μ.Χ. στήν Κωνσταντινούπολη. Ὁ Μέγας Βασίλειοςδογμάτισε γιά τόν Τριαδικό Θεό, γιά τό Ἅγιο Πνεῦμα καί γιά τίς σχέσειςμεταξύ τῶν Προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος. Δογμάτισε «θεοπρεπῶς», ὅπωςμᾶς λέει τό ἀπολυτίκιό του. Δηλαδή ἡ θεολογία του δὲν ἦταν ἀκαδημαϊκή,ὀρθολογιστική καί συναισθηματική, ἀλλὰ καθαρὰ ὀντολογική. Ἡ θεολογίατου ἦταν καρπός τοῦ φωτισμοῦ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τῶν ἐμπειριῶν τουκαί τῶν θείων ἀποκαλύψεων.
Ταυτόχρονα μέ τό θεολογικό του ἔργο ὁΜέγας Βασίλειος ἀνέπτυξε καί μία παροιμιώδη κοινωνική δραστηριότητα.Ὁ ἱστορικὸς Σωζόμενος (ἤ Σωζομενός) μᾶς πληροφορεῖ γιά τήν περίφημη«Βασιλειάδα» καί μιλᾶ περὶ «Βασιλειάδος ὃ πτωχῶν ἐστιν ἐπισημότατονκαταγώγιον (τό πιό φημισμένοκατάλυμα), ὑπὸ Βασιλείου κατασκευασθέν, ἀφ’ οὗ τὴν προσηγορίαντὴν ἀρχὴν ἔλαβε καὶ εἰς ἔτι νῦν ἔχει (ἀπότόν ὁποῖο, δηλαδή, καί πῆρε ἀρχικά, ἀλλά ἀκόμη καί μέχρι σήμερα διατηρεῖτήν ὀνομασία του)». Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος χαρακτηρίζειτήν Βασειλιάδα «καινὴν πόλιν» ὅπου «νόσος φιλοσοφεῖται καὶ συμφορὰμακαρίζεται καὶ τὸ συμπαθὲς δοκιμάζεται».
Ἡ ἱστορία τῆς βασιλόπιτας εἶναι ἐνδεικτικήτοῦ φρονήματος καί τῆς ἁγιότητος τοῦ Μεγάλου Βασιλείου. Γι’ αὐτόκαί ἀξίζει νά τήν ξαναθυμηθοῦμε, παρότι μᾶς εἶναι λίγο ἕως πολύγνωστή ἔτσι, ὅπως τήν διασώζει ὁ λαογράφος Φαίδων Κουκουλές, κατὰτὴν παρουσίαση τοῦ Δημήτρη Λουκάτου. Σύμφωνα μὲ αὐτὴν «ὅταν ὁ ἅγιοςΒασίλειος ἦταν Ἐπίσκοπος στὴν Καισάρεια, ὁ τότε Ἔπαρχος τῆς Καππαδοκίαςπῆγε μὲ σκληρὲς διαθέσεις νὰ εἰσπράξει φόρους. Οἱ κάτοικοι φοβισμένοιἐζήτησαν τὴν προστασία τοῦ ποιμενάρχη τους. –"Σᾶς προτρέπω εὐθύς,τοὺς εἶπε ἐκεῖνος, νὰ μοῦ φέρει ἕκαστος ὅ,τι πολύτιμον ἔχει ἀντικείμενον".Μάζεψαν πολλὰ δῶρα, καὶ βγῆκαν μαζὶ μὲ τὸν Δεσπότη τους οἱ Καισαρεῖςνὰ προϋπαντήσουν τὸν Ἔπαρχο. Ἦταν ὅμως τέτοια ἡ ἐμφάνιση καὶ ἡ πειθὼτοῦ Μ. Βασιλείου, ποὺ ὁ Ἔπαρχος καταπραΰνθηκε, χωρὶς νὰ θελήσει νὰπάρει τὰ δῶρα. Γύρισαν πίσω χαρούμενοι, κι ὁ ἅγιος Βασίλειος πῆρενὰ τοὺς ξαναδώσει τὰ τιμαλφῆ. Ὁ χωρισμὸς ὅμως ἦτο δυσχερής, διότιπολλὰ ὅμοια εἶχον προσφέρει, δακτυλίους δηλαδή, νομίσματα κ.λπ. ὉΒασίλειος τότε σκέφθηκε ἕνα θαυματουργὸν τρόπο: Διέταξε νὰ κατασκευασθῶσιτὴν ἑσπέραν τοῦ Σαββάτου πλακούντια (δηλ. μικρὲς πίτες) καὶ ἐντὸς ἑνὸςἑκάστου ἔθηκεν ἀνὰ ἓν ἀντικείμενον, τὴν δ’ ἑπομένην ἔδωκεν ἀνὰ ἓνεἰς ἕκαστον Χριστιανόν. Ποῖον θαῦμα! Ἐντός τοῦ πλακουντίου του εὗρενἕκαστος ὅ,τι εἶχε προσφέρει! Ἀπὸ τότε, λέγει ἡ παράδοση, κάθε στὴγιορτὴ τοῦ ἁγ. Βασιλείου κάνουμε κι ἐμεῖς πίτες καὶ βάζουμε μέσα νομίσματα»(Δημητρίου Λουκάτου, Χριστουγεννιάτικα καί τῶν ἑορτῶν).
Σεβασμιώτατε,
Ἡ ἵδρυση καί λειτουργία μίας νέας ἐνορίας,ὅπως ἡ τῆς τοῦ Θεοῦ Ἁγίας Σοφίας Λαρίσης, εἶναι ἕνα ἐξόχως σημαντικόγεγονός μέ πάμπολλες εὐεργετικές διαστάσεις. Εἶναι μιά ἠχηρή ἀπάντησηκαί μιά θετική καί ἐλπιδοφόρα πρόκληση στήν ἄρνηση καί τόν μηδενισμότῆς ἐποχῆς μας. Ἀκόμη καί μέσα σέ αὐτή τήν τραγική κατάσταση τῶν ἡμερῶνμας, σέ πεῖσμα τῶν σχεδιασμῶν τῆς νέας τάξεως πραγμάτων, πού ἐπιβάλλουντήν ἐθνική μας συρρίκνωση, τήν οἰκονομική καί κοινωνική ἐξαθλίωσητοῦ λαοῦ μας, σέ πεῖσμα τῆς νέας ἐποχῆς, πού ἀλλοτριώνει ἀνθρώπουςκαί ἀλλοιώνει ἀρχές καί ἀξίες, σέ πεῖσμα τοῦ θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ,τοῦ οἰκουμενισμοῦ καί τῆς πανθρησκείας, πού νοθεύει τήν ὀρθόδοξη πίστηκαί διδασκαλία, συστάθηκε μία νέα ἐνορία.
Δημιουργήθηκε ἕνας νέος θύλακας πνευματικῆςἀντιστάσεως, ἀνεφοδιασμοῦ καί ἀνατροφοδοσίας, μία ἰσχυρή πνευματικήβάση, ἕνας πυρήνας συνοχῆς καί αὐτοσυνειδησίας, ἕνα σχολεῖο ἁγιασμοῦκαί γυμναστήριο πνευματικῆς ἀθλήσεως. Δημιουργήθηκε ἕνα παυσίλυποθλίψεων καί κέντρο φιλανθρωπίας, ἕνα ἀλεξιτήριο δαιμόνων καί πειρασμῶν,ὅλα ὅσα δηλαδή συναποτελοῦν μία ὀρθόδοξη ἐνορία.
Ἡ ἀνέγερση ἑνός ναοῦ ἀποτελεῖ ὑψίστηὁμολογία τοῦ Ὀνόματος τοῦ Θεοῦ καί πηγή ἀπείρων εὐλογιῶν γιά ὅλουςὅσους συμβάλλουν στήν οἰκοδόμησή του, σέ καιρούς μάλιστα πού στίς χῶρεςτοῦ ἐξωτερικοῦ οἱ ναοί τῶν ἑτεροδόξων αἱρετικῶν κλείνουν ὁ ἕναςμετά τόν ἄλλο καί μετατρέπονται σέ ἑταιρεῖες καί σέ χώρους διασκεδάσεωςκαί ἀποθηκεύσεως.
Ὁ ὅρος ἐνορία παράγεται ἀπό τό ἐπίθετο ἐνόριος, πού σημαίνει τόν χῶροἐντός ὁρίων, μία καθορισμένη περιοχή ἤ τοπική περιφέρεια. Ἐνορίαεἶναι ἡ ἐκκλησιαστική περιφέρεια ἑνός ναοῦ, ἀπό τόν ὁποῖο ἀντλεῖτό ὄνομά της, καθώς καί τό σύνολο τῶν ὀρθοδόξων πιστῶν πού κατοικοῦνστήν ἴδια περιφέρεια καί συνέρχονται στίς ἐκκλησιαστικές συνάξεις.
Ἡ Ἐνορία ἀποτελεῖ τὸ κύτταρο τῆς ἐκκλησιαστικῆςζωῆς καὶ ἐκεῖ ἐκφράζεται ἡ ἀγάπη τῶν χριστιανῶν-ἐνοριτῶν πρὸς τὸνΘεὸ καὶ τοὺς συνανθρώπους τους. Σύμφωνα μέ τόν Ὁμότιμο Καθηγητή τῆςΘεολογικῆς Σχολῆς πρωτοπρεσβύτερο π. Γεώργιο Μεταλληνό: «Ὁ πιστὸςζῆ τὸ μυστήριον τῆς Ἐκκλησίας στὴν ζωὴ καὶ πράξη τῆς Ἐνορίας του, μέσαστὴν ὁποία, ἀγωνιζόμενος καὶ ἁγιαζόμενος, ἑνώνεται μὲ τὸν Χριστόν,τὸν Κύριόν της Ἐκκλησίας, καὶ τοὺς ἐν Χριστῷ ἀδελφούς του, πραγματοποιώνταςσυνεχῶς τὴν ἐν Χριστῷ ὕπαρξη καὶ ἐκκλησιαστικότητά του. Ὁ λόγος,συνεπῶς, γιὰ τὴν ἐνορία καὶ τὴν ζωὴ της εἶναι κατ' οὐσίαν λόγος γιὰτὴν ἴδια τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν παρουσία της εἰς τὸν κόσμον».
Ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς ὉσίουΓρηγορίου Ἁγίου Ὄρους Ἀρχιμ. Π. Γεώργιος παρατηρεῖ πολύ εὔστοχα ὅτι:«Ἡ ἐνορία δέν πρέπει νά εἶναι μία θρησκευτική γραφειοκρατική ἀρχήἤ ἕνα ἵδρυμα ἐξυπηρετήσεως τῶν θρησκευτικῶν μόνον ἀναγκῶν κάποιωνθρησκευομένων ἀτόμων, ἀλλά τό ἐκκλησιαστικόν κέντρον ἑνότητοςκαί κοινωνίας ὅλων τῶν ἐνοριτῶν. Στήν ἐνορία μεταμορφώνεται καθολικάἡ ζωή τους, οἱ σχέσεις τους, ὁ κόσμος τους, ξεκινοῦν τήν κάθαρση τῶν παθῶνκαί μπαίνουν σέ πορεία πρός τήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν».
Ἡ ἐνορία -καί ἡ Ἐκκλησία συνολικά- εἶναιπρωταρχικά νοσοκομεῖο ψυχῶν καί θεραπευτήριο παθῶν. Εἶναι μία μεγάλη,θά λέγαμε, πολυκλινική, ὅπου ὅλοι –γιατροί καί νοσηλευόμενοι– δέχονταιτήν θεραπεία, τήν κάθαρση τῆς ψυχῆς ἀπό τά πάθη γιά νά φθάσουν στόν φωτισμότοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί στόν δοξασμό, τήν θέωση.
Ὁ ἀείμνηστος Καθηγητής π. Ἰωάννης Ρωμανίδηςἐπαναλάμβανε συχνά στίς ὁμιλίες του καί στά γραπτά του ὅτι σκοπός τῆςἘκκλησίας εἶναι «νά θεραπεύη τούς ἀνθρώπους ἀπό τήν κατάστασηπού βρίσκονται, νά τούς περάση ἀπό τήν κάθαρση στόν φωτισμό». (ἘμπειρικήΔογματική, τόμος Β΄, σελ. 275). Γι’ αὐτό καί παρομοίαζε τήν Ἐκκλησίαμέ νοσοκομεῖο «τό ὁποῖο θεραπεύει τούς ἀρρώστους. Ὁπότε ὁ ἀρχηγόςτοῦ νοσοκομείου αὐτοῦ λέγεται Ἐπίσκοπος. Καί οἱ γιατροί λέγονταιΠρεσβύτεροι καί Διάκονοι. Οἱ διάκονοι καί Διακόνισσες, ἄς ποῦμε,εἶναι οἱ νοσοκόμες. Καί οἱ Πρεσβύτεροι εἶναι οἱ γιατροί. Καί ὁ Ἐπίσκοποςεἶναι ὁ πρόεδρος τοῦ Πρεσβυτερίου, δηλαδή τοῦ νοσοκομείου, δηλαδήτῆς ἐνορίας. Ὅπότε τό νοσοκομείο εἶναι ἡ ἐνορία. Μέσα εἶναι οἱπρός θεραπεία καί οἱ θεραπευτές. Αὐτό εἶναι τό νοσοκομεῖο». (Ἐμπειρική Δογματική, τόμοςΒ΄, σελ. 273).
Σεβασμιώτατε, ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Ἡ εἴσοδος, μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ, στό νέοἔτος σηματοδοτεῖ γιά μᾶς τούς χριστιανούς καί ἕνα νέο ξεκίνημα, μίαἀνατροφοδοσία καί ἕναν ἐπανατροχιασμό τῆς πνευματικῆς μας πορείαςκαί τοῦ ἀγώνα τῆς σωτηρίας μας. Θά μᾶς ἐπιτρέψετε, λοιπόν, μετά τά εἰσαγωγικά,νά καταθέσουμε στήν ἀγάπη σας καί κάποιες ἁπλές καλογερικές σκέψειςκαί προτροπές πρός τούς ἐν Χριστῷ λαϊκούς ἀδελφούς μας, τούς ἐνορίτεςτῆς Ἁγίας Σοφίας. Πρόκειται γιά λόγους ἐλπίδος καί παρηγορίας, λόγουςἀγάπης καί στηρίξεως, λόγους παραινετικούς γιά ἀνανέωση τοῦ ἐνθέουζήλου μας καί γιά μιά νέα ἀρχή μετανοίας σέ αὐτή τήν νέα χρονιά πού εἰσερχόμαστε.
Διανύσαμεἤδη τήν εὐλογημένη περίοδο τοῦ Ἁγίου Δωδεκαημέρου καί μετείχαμεστά ἀεί παρόντα θεῖα, μοναδικά, ἐξαίσια καί σωτήρια γεγονότα τῆς Ἐνανθρωπήσεως,τῆς Περιτομῆς καί τῆς Βαπτίσεως τοῦ γλυκυτάτου Κυρίου μας ἸησοῦΧριστοῦ, τῆς μόνης ἀκαταισχύντου ἐλπίδος μας, τοῦ μόνου Ἀληθινοῦ Θεοῦκαί Σωτῆρος μας· μέ τίς πανευφρόσυνες καί μεγαλειώδεις ἱερές Ἀκολουθίες,τίς Λειτουργίες, τίς Ἀγρυπνίες καί τά μελωδικώτατα ψάλματα, πού μεταρσιώνουντίς ψυχές καί μεταγγίζουν μέσα τους οὐρανό καί ἄκτιστη Χάρη, ὑπερκόσμιαχαρά καί εἰρήνη.
Μέἀφορμή τίς λατρευτικές εὐκαιρίες τῶν Ἁγίων ἡμερῶν τῶν Ἑορτῶν, μιάπηγαία δοξολογία καί εὐχαριστία καί εὐγνωμοσύνη μᾶς συνεπαίρνειπρός τόν Παντευεργέτη Τριαδικό Θεό μας, πού μέσα στό ἄπειρο ἔλεοςΤου καί τήν ἀνεξιχνίαστη φιλανθρωπία Του καί στοργή Του, βρίσκεταιπάντα Παρών μέσα στήν κιβωτό τῆς σωτηρίας μας, τήν Ἁγία Ἐκκλησίαμας, διά τῆς ὁποίας κατεργάζεται τή σωτηρία καί τόν ἁγιασμό μας, μέτή σώζουσα Ἀλήθεια, τήν ὁποία διαφυλάσσει ἀκραιφνή καί ἀναλλοίωτηἀνά τούς αἰῶνες, μέ τά ἱερά Μυστήρια καί τό πλῆθος τῶν ἁγιαστικῶνπράξεων καί τελετῶν.
Ἡ ἉγίαἘκκλησία μας εἶναι ἡ καλή καί σοφή καί στοργική μας Μάνα. Ἡ γαλακτροτροφοῦσα,ἡ παιδαγωγοῦσα, ἡ εἰρηνεύουσα, ἡ ἀναπαύουσα, ἡ συμπάσχουσα, ἡ θεραπεύουσα,ἡ συγχωροῦσα, ἡ ἁγιάζουσα, ἡ οὐρανοδρομοῦσα. Μέσα σ’ αὐτήν ἀναγεννόμεθαπνευματικά, στήν ἀγκαλιά της γαλουχούμεθα καί ἀνδρωνόμεθα. Στούςκόλπους της ἀγωνιζόμαστε, ἁγιαζόμαστε καί προγευόμαστε τή μέλλουσαεὐφροσύνη τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν καί μέσα σ’ αὐτή, τελικά, σωζόμαστεκαί γευόμαστε ὀντολογικά τήν ἄκτιστη Χάρη καί τήν ἄκτιστη δόξα τοῦΧριστοῦ μας.
Κιὅμως αὐτή τή Μάνα, μέ τίς ἄπειρες εὐεργεσίες, ὄχι μόνο δέν τήν εὐχαριστοῦμεκαί δέν τήν εὐγνωμονοῦμε, ἀλλά πολλές φορές καί τήν ἀγνοοῦμε καί τήλησμονοῦμε καί τήν πικραίνουμε, συμφυρόμενοι μέ τόν κοσμικό τρόποζωῆς καί τό ὀρθολογιστικό φρόνημα, ἀδικώντας ὅμως καί τόν ἑαυτόμας στερούμενοι τῆς σωστικῆς καί ἁγιαστικῆς της Χάριτος.
Ἀγνοώνταςκαί λησμονώντας τήν Ἐκκλησία, ἀγνοοῦμε καί λησμονοῦμε τόν ἴδιο τόΧριστό, ἀφοῦ Αὐτός εἶναι ἡ κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας, Αὐτός ἐνεργεῖ μέσαστήν Ἐκκλησία, Αὐτός σώζει καί ἁγιάζει διά τῆς Ἐκκλησίας.
Κιἐνῶ ὁ Κύριός μας καί Θεός μας Ἰησοῦς Χριστός, πού ταπεινώθηκε, σαρκώθηκε,σταυρώθηκε, ἀναστήθηκε καί ἀναλήφθηκε γιά νά θεώσει τήν ἀνθρώπινηφύση μας, εἶναι τό κέντρο τοῦ Οὐρανοῦ καί τῆς γῆς, τό κέντρο τῆς Ἱστορίαςκαί τῆς Πίστεώς μας, τό κέντρο τῶν Θείων Γραφῶν καί τῆς Θείας Λατρείας,δυστυχῶς, δέν ἀποτελεῖ καί τό κέντρο τῆς ψυχῆς μας, τῆς διανοίας μας,τῆς καρδιᾶς μας, τό κέντρο τοῦ εἶναι μας. Δέν εἶναι ὁ σκοπός τῆς ζωῆςμας, τό ἀγαλλίαμά μας, ὁ πόθος μας καί ἡ λαχτάρα μας. Καθημερινά ἐκθρονίζουμεστήν πράξη τόν Χριστό ἀπό τή ζωή μας, ἀπό τίς συναναστροφές μας, τίςσυζητήσεις μας καί τίς ἀναζητήσεις μας, ἀπό τή σκέψη μας καί τή γλώσσαμας, ἀκόμα κι ἀπ’ τήν προσευχή μας. Ἡ πρώτη ἐντολή Του, τό «ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σουἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καί ἐξ ὅλης τῆς διανοίαςσου» (Μάρκ. ιβ΄, 30) δέν ἀποτελεῖτήν κύρια μέριμνά μας, τήν πεμπτουσία τοῦ πνευματικοῦ μας ἀγῶνα.
Ἀλλά,παρά τή δική μας ἀμέλεια, τή ραθυμία, τή χλιαρότητα καί τήν περί τάπνευματικά νωθρότητά μας, ὁ ἐράσμιος Νυμφίος τῶν ψυχῶν μας, ὁ γλυκύτατοςΧριστός μας, δέν παύει νά κρούει τή θύρα τῆς ψυχῆς μας καί νά μᾶς ἀπευθύνειστοργικά, ἐπίμονα, ἀλλά καί διακριτικά τόν παρήγορο λόγο Του. Κατάτόν Ἅγιο Ἰωάννη τό Χρυσόστομο:
«Ἐγώεἶμαι καί πατέρας σου, μᾶς λέει ὁ Χριστός, ἐγώ καί ἀδελφός σου, ἐγώκαί νυμφίος σου, ἐγώ καί σπίτι σου, ἐγώ καί τροφή σου, ἐγώ καί ροῦχοσου, ἐγώ καί ρίζα, ἐγώ καί θεμέλιο, ἐγώ τά πάντα γιά σένα, γίνομαι ὅ,τικι ἄν θελήσεις, κοντά μου τά ἔχεις ὅλα. Ἐγώ καί θά σέ ὑπηρετήσω· γιατίἦρθα γιά νά διακονήσω καί ὄχι νά διακονηθῶ. Ἐγώ εἶμαι καί φίλοςσου καί μέλος σου καί κεφαλή σου καί ἀδελφός καί ἀδελφή σου καί μητέρασου, ἐγώ εἶμαι τά πάντα, μόνο νά τά ἔχεις καλά μαζί μου.
»Ἐγώἔγινα φτωχός γιά σένα καί ἐπαίτης γιά σένα, ἀνέβηκα στόν σταυρό γιάσένα, τάφηκα γιά σένα, γιά χάρη σου παρακαλῶ τόν Πατέρα μου στόν οὐρανόκαί στάλθηκα στή γῆ ἀπό τόν Πατέρα μου ὡς δικός σου μεσολαβητής. Γιάμένα ἐσύ εἶσαι τά πάντα, καί ἀδελφός καί φίλος καί μέλος. Ὅ,τι ἔχω εἶναικαί δικό σου. Τί περισσότερο θέλεις»;
Ἀλήθεια,πόσο μωροί, πόσο ἀγνώμονες, πόσο ἄσοφοι ἀποδεικνυόμαστε πολλέςφορές, ὅταν ὁ ἴδιος ὁ Δημιουργός τοῦ Παντός, ὁ Βασιλεύς τῶν βασιλευόντωνκαί Κύριος τῶν κυριευόντων, ὁ ἀνενδεής καί Παντοδύναμος Κύριος, ὁφοβερός Θεός, «Ὅν φρίσσεικαί τρέμει τά Χερουβείμ», ὁΠλάστης καί Θεός μας, ἔρχεται τόσο κοντά μας· γίνεται ὁ πολυεύσπλαγχνοςΠατέρας μας, ὁ ἀδελφός μας καί ὁ πιστός φίλος μας, ἕτοιμος νά μᾶς προσφέρειτά πάντα, θυσιάζοντας τόν ἴδιο τόν ἑαυτό Του· ἔρχεται νά μᾶς ὑπηρετήσει «ὡς ὁ διακονῶν», νά μᾶς ἀπαλλάξει ἀπό τά βάρη καίτίς θλίψεις, νά μᾶς χαρίσει τά παρόντα καί τά μέλλοντα ἀγαθά Του, κι ἐμεῖς—ὤ τῆς παραφροσύνης!— τολμοῦμε νά Τόν ἀγνοοῦμε ἤ καί ἀκόμη νά Τόν περιφρονοῦμε «περί ἄλλα πολλά τυρβάζοντες».
Ἀδελφοί, «ἰδοὺ νῦν (τώρα, σήμερα, ὄχι αὔριο) καιρὸς εὐπρόσδεκτος, ἰδοὺ νῦν (τώρα,σήμερα, ὄχι αὔριο) ἡμέρασωτηρίας» (Β΄ Κοριν. στ΄,2). Τώρα, σ’ αὐτή τή ζωή ὑπάρχει τό ἔλεος καί ἡ φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ.Ὁ θάνατος καραδοκεῖ ἀνά πᾶσα στιγμή, ἡ αὐλαία πέφτει ὁσονούπω, ἡΚρίσις χωρίς ἔλεος, ἀκριβοδίκαιη καί ἀδέκαστη. Πολύ σοφά ἡ Ἁγίαμας Ἐκκλησία μᾶς διδάσκει τή μεγάλη αὐτή ἀλήθεια μέ τούς συμβολισμούςμέσα στόν Ἱερό Ναό. Σέ ὅλες τίς εἰκόνες τοῦ Τέμπλου, δεξιά καί ἀριστεράτῆς Ὡραίας Πύλης καί ἐμπρός στήν Ὡραία Πύλη, οἱ ἀναμμένες κανδῆλεςσυμβολίζουν τό θεῖο ἔλεος πού δίνεται πλουσιοπάροχα σέ ὅσους προσέρχονταιἐν μετανοίᾳ ἐκεῖ, ἔμπροσθεν τῆς Ἁγίας Τραπέζης, γιά τήν Μετάληψη τῶνἈχράντων Μυστηρίων, «εἰς ἄφεσινἁμαρτιῶν καὶ εἰς ζωὴν αἰώνιον». Ἐνῶστόν ἐπισκοπικό θρόνο μέ τήν εἰκόνα τοῦ Μεγάλου Ἀρχιερέως Χριστοῦ,πού συμβολίζει τό βῆμα τοῦ Κριτοῦ, δέν ὑπάρχει κανδήλα, διότι ἀκριβῶςἡ Κρίση τότε θά εἶναι ἀνέλεος.
Ἀδελφοίμας ἀγαπητοί! «Στῶμεν καλῶς,στῶμεν μετὰ φόβου»! Εἶναιφοβερή ἡ ὥρα τῆς Κρίσεως καί ἡ κόλαση, ἡ μεγαλύτερη συμφορά, τό φοβερώτεροκακό. Τά δεινά τῆς κολάσεως, ἡ αἰώνια, δηλαδή, στέρηση τῆς παρουσίαςτοῦ Θεοῦ, δέν ἔχουν καμμία σύγκριση μέ τίς συμφορές τῆς παρούσης ζωῆς.Ἄς εὐχόμαστε κανείς ἄνθρωπος στόν κόσμο νά μήν δοκιμάσει τήν ἄφατη ὀδύνητης. Ἄς μή παίζουμε «ἐν οὐπαικτοῖς». Τό διακυβευόμενοεἶναι ἡ ἀθάνατη ψυχή μας καί τό αἰώνιο μέλλον μας. Καλό θά ἦταν καίστίς εὐχές μας, σέ γιορτές ἤ διάφορες ἄλλες περιστάσεις, νά χρησιμοποιεῖταικι ἀπό τούς λαϊκούς ἀδελφούς μας, ἡ εὐχή τῶν Μοναχῶν:«Καλή μετάνοια, καλόν Παράδεισο».
Ὁδρόμος γιά τόν Παράδεισο εἶναι ἕνας. Εἶναι ὁ δρόμος πού βάδισαν ὅλοιοἱ Ἅγιοι: ὁ δρόμος τῆς μετανοίας, τῆς ἐπιστροφῆς στό σπίτι τοῦ Πατέραμας. Ὁ δρόμος τῆς ἐπιστροφῆς στήν Ἐκκλησία μας καί στήν Ἁγία Παράδοσήτης.
Πότε;Τώρα, σήμερα. Πῶς; Νά ἐπανέλθουμε στήν παλιά εὐσέβεια, στό φόβο τοῦΘεοῦ, στήν ἁγία ἁπλότητα. Νά ἐπανέλθουμε ὅλοι, Κληρικοί, Μοναχοίκαί λαϊκοί, στήν πραότητα, στήν ταπείνωση, στήν ἀκακία, στήν ἀφελότητατῆς καρδίας, στήν κατά Θεόν γνώση καί σοφία. Καί ν’ ἀρχίσουμε ἀπό ἁπλάμικρά καί ἴσως τυπικά, κατά τό φαινόμενο, πράγματα· ἀλλά στήν πραγματικότηταπολύ σπουδαῖα καί οὐσιαστικά.
Νάπάρουμε, δηλαδή, καί πάλι στά χέρια μας τόν Συναξαριστή, τούς βίουςτῶν Ἁγίων μας, τόν Εὐεργετινό, τά Γεροντικά, τήν ἁμαρτωλῶν σωτηρία,τόν Ἅγιο Νικόδημο, τόν Ἅγιο Κοσμᾶ τόν Αἰτωλό... Καί κυρίως καί πρωτίστωςνά ἀρχίσουμε νά μελετᾶμε τακτικά καί εὐλαβικά τήν Ἁγία Γραφή, Παλαιάκαί Καινή Διαθήκη καί τά πατερικά κείμενα, πού ἑρμηνεύουν καί ἀναλύουντήν Ἁγία Γραφή.
Νάἔχουμε εὐπρεπισμένο εἰκονοστάσι —ὄχι στό σαλόνι γιά ἐπίδειξη—, ἀλλάσέ ἰδιαίτερο χῶρο, ἄν ὑπάρχει ἡ δυνατότητα, ὅπου θά μποροῦμε νά ἀποσυρθοῦμεγιά προσευχή. Εἰκονοστάσι μέ εἰκόνες τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Παναγίαςκαί τῶν Ἁγίων, τῶν ὁποίων φέρουμε τά ὀνόματα, μέ Σταυρό, μέ ἀναμμένηκανδήλα, μέ τή σύνοψη, τό Συνέκδημο, τά Προσευχητάρια. Εἰκονοστάσι,ὅπου, ὅπως οἱ παλιές εὐλαβεῖς οἰκογένειες, θά φυλάσσουμε καί ὅλατά ἁγιαστικά (τά βάγια, τόν βασιλικό, λάδι ἤ μῦρο ἀπό προσκυνήματα,τό Μεγάλο ἁγιασμό κ.λπ.).
Νάμάθουμε νά ἐκκλησιαζόμαστε μέ εὐλάβεια καί μέ προσοχή στά τελούμενα.Νά προετοιμαζόμαστε ἀπό τήν προηγούμενη ἡμέρα, μέ σωματική καίψυχική καθαριότητα καί προετοιμασία, μέ περισυλλογή, μέ ἀνάπαυση,μέ προσευχή καί μελέτη τῶν βίων τῶν Ἁγίων, τῶν Εὐαγγελικῶν καί ἈποστολικῶνἈναγνωσμάτων καί τῶν ὑποθέσων τῶν μεγάλων Ἑορτῶν.
Νάἀποκτήσουμε τήν ἐκκλησιαστική μας βιβλιοθήκη, ὅπου, ἐκτός τῶν ἄλλωνπατερικῶν καί ψυχωφελίμων βιβλίων, θά ὑπάρχουν καί τά λειτουργικάβιβλία (τό Μέγα Ὡρολόγιο, ἡ Παρακλητική, τά Μηναῖα, τό Πεντηκοστάριο,τό Τριώδιο κ.λπ).
Νάἀρχίσουν οἱ νοικοκυρές, ὅσες δέν τό κάνουν, νά ζυμώνουν πρόσφορα μέεὐλάβεια καί μέ εἰδική προετοιμασία, νά προσφέρουν τό νᾶμα, τό καθαρόκερί καί τό θυμίαμα γιά τήν Θεία Λειτουργία, μαζί μέ τά ὀνόματα, ζώντωνκαί κεκοιμημένων, ὑπογραμμίζοντας κάποιο ὄνομα μέ ἰδιαίτερη ἀνάγκη(καλό θά ἦταν καί μέ τό αἴτημά του). Ἡ μνημόνευση τῶν ὀνομάτων καί ἡπροσφορά τῶν δώρων ἀποδίδουν τή μεγαλύτερη ὠφέλεια σέ ζῶντες καίκεκοιμημένους, ὅση ὠφέλεια δέν μπορεῖ νά προσφέρει καμμία ἄλλη προσευχήἐπί τῆς γῆς. Ἰδίως γιά τούς κεκοιμημένους μας, πού δέν ἔχουν πλέον τήδυνατότητα νά βοηθήσουν τόν ἑαυτό τους καί περιμένουν μόνον ἀπό ἐμᾶς.Καλές οἱ δωρεές καί τά στεφάνια, ἀλλά ἡ Θεία Λειτουργία γιά τούς ἀνθρώπουςμας εἶναι τό ἀναντικατάστατο ἀποκούμπι τους.
Πολύὠφέλιμο θά ἦταν νά τελοῦμε καί Θεῖες Λειτουργίες (ν’ ἀνοίγουμε τίςἘκκλησιές, ὅπως συνηθίζει νά τό λέει ὁ λαός μας) ὑπέρ τῶν οἰκογενειῶνμας, τῶν συγγενῶν μας, τῶν φίλων μας, ἀλλά καί τῶν ἐχθρῶν μας, καί τῶν κεκοιμημένωνμας, μή παραλείποντας καί ὅλα τά διατεταγμένα (κόλλυβα καί ὑψώματαγιά τούς Ἁγίους μας, ἀρτοκλασία, μνημόσυνα, τρισάγια καί κόλλυβαγιά τούς κεκοιμημένους μας).
Νάκαταργήσουμε τά πάρτι καί τά γενέθλια, τά ἐκ τῆς Δύσεως προερχόμενακαί γιά λόγους ἐμπορικούς προβαλλόμενα καί ἐπιβαλλόμενα, ἀλλά καίγιά λόγους οἰκογενειακῆς προβολῆς προτιμώμενα... Νά ἐπιμείνουμεστίς Ἑορτές τῶν Ἁγίων μας· μή καταλύοντας, τιμώντας τόν Ἅγιο καί τήννηστεία, ὅταν εἶναι ἡμέρα νηστείας.
Νάμάθουμε νά χρησιμοποιοῦμε τίς εἰδικές εὐχές καί νά ἐπικαλούμαστετούς Ἁγίους γιά τήν κάθε περίσταση, ὅπως ἀσθένεια, βασκανία, μαγείακ.λπ. Ἡ Ἐκκλησία μας ἔχει γιά κάθε περίπτωση, καί γιά τήν πιό ἁπλή, εὐχέςκαί προσευχές καί ἐπικαλεῖται τούς Ἁγίους, πού ἔχουν λάβει ἀπό τόνΘεό εἰδικό χάρισμα· π.χ.: ἡ Ἁγία Παρασκευή γιά τά μάτια, ὁ ἍγιοςΠαρθένιος Λαμψάκου γιά τόν καρκῖνο, ὁ Ἅγιος Ἀντίπας γιά τά δόντια, ὁ ἍγιοςΜηνᾶς γιά εὕρεση ἀντικειμένων πού χάθηκαν κ.ο.κ. Ἐπισημαίνουμεστό σημεῖο αὐτό καί ἐπιμένουμε ἰδιαιτέρως: ὅτι ὁ Χριστιανός δένπρέπει ποτέ, σέ καμμία περίπτωση, νά καταφεύγει γιά τήν ἐπίλυσηπροβλημάτων (ἀρρώστιες παιδιῶν, συγγενῶν, ἀποκατάσταση κ.λπ.) σέμάγους, φωτισμένους, φωτισμένες ἀστρολόγους, χαρτορίχτρες, μέντιουμκ.λπ.) Εἶναι προτιμώτερο νά πεθάνει τό παιδί μέσα στήν Ἐκκλησία, ὅπωςλέγει ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, νά μήν παντρευτεῖ τό παιδί,παρά νά ζήσει ἤ νά ἀποκατασταθεῖ, μέ τή βοήθεια τοῦ Σατανᾶ —κι αὐτό,βεβαίως, ἀμφίβολο— παρά νά χάσει τήν ψυχή του. Νά τελοῦμε, κατά διαστήματα,τόν Μικρό Ἁγιασμό καί τό Μυστήριο τοῦ Ἁγίου Εὐχελαίου στά σπίτιαμας, τά ὁποῖα ἀποτελοῦν τά πλέον ἀσφαλή ἀλεξικέραυνα κατά τῆς δαιμονικῆςἐνέργειας καί ἐπήρειας καί κυρίως νά προσερχόμαστε τακτικάστό μυστήριο τῆς Ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως καί τῆς Θείας Μεταλήψεως. «Τόπετραχήλι τοῦ παπᾶ καίει τήν γούνα τοῦ σατανᾶ», λέει σοφά ὁ λαόςμας.
Νάμήν παραλείπουμε τό σημεῖο τοῦ Τιμίου Σταυροῦ —καί μάλιστα σωστά—καί τήν προσευχή πρίν καί μετά τό φαγητό. Δέν εἶναι καθόλου μιά τυπικήσυνήθεια αὐτό· εἶναι εὐλογία καί προστασία ἀπό κάθε ἐπήρεια δαιμονικήκαί βασκανία (πολλές φορές φαγητά ἤ γλυκίσματα, πού μᾶς προσφέρθηκαν,ἦταν μολυσμένα ἀπό μαγικά)... Ἀλλά εἶναι καί εὐγνωμοσύνη καί εὐχαριστίαπρός τόν δωρεοδότη καί τροφοδότη Κύριό μας καί Θεό μας.
Νάτηροῦμε τήν ἀργία τῆς Κυριακῆς καί τῶν μεγάλων Ἑορτῶν, ἀφιερώνονταςτίς ἡμέρες αὐτές σέ περισσότερη προσευχή, πνευματική μελέτη, ἄσκησηφιλανθρωπίας, ἀνάπαυση καί ἐπικοινωνία μέσα στήν οἰκογένεια.
Νάτηροῦμε μέ εὐλάβεια τίς καθιερωμένες νηστεῖες, ἐκτός ἀσθενείαςκαί μέ τήν εὐλογία τοῦ Πνευματικοῦ, ἀρετή καί ἄσκηση πού εἶναι πολύὠφέλιμη καί γιά τήν σωματική μας ὑγεία. Μή λησμονοῦμε τό πατερικόλόγιο «ὁ λαιμός τῆς κοιλίαςεἶναι ἡ πόρτα τῆς πορνείας».
Νάπροσφέρουμε καί ἀπό τό ὑστέρημά μας ἀκόμη —γιατί οὕτως ἤ ἄλλως τόπερίσσευμα ἀνήκει στούς φτωχούς— στούς ἀνήμπορους, στούς ἔχοντες ἀνάγκη,πού εἶναι ἀδελφοί τοῦ Χριστοῦ μας. Ἡ ἀγάπη ἡ διά τῆς φιλανθρωπίας ἐνεργουμένη,εἶναι τό μέτρο τῆς Μελλούσης Κρίσεως, ὅπως ξεκάθαρα τονίζεται στόΕὐαγγέλιο.
Νάσυνεισφέρουμε καί στήν ἀνέγερση καί τόν εὐπρεπισμό Ἱερῶν Ναῶν καίΜονῶν —τό λέω αὐτό, ὄχι γιατί εἶμαι Μοναχός καί Παπᾶς— ἀλλά γιά νάμνημονευόμαστε διά παντός ὡς κτίτορες καί εὐεργέτες, κι ὅταν ἀκόμηθά ἐκλείψει ἡ συγγένειά μας καί τό ὄνομά μας ἀπό τή γῆ αὐτή.
Νάπροσπαθοῦμε νά διατηροῦμε τή μνήμη τοῦ Θεοῦ καί τήν προσευχή καθ’ ὅλητήν ἡμέρα, μέ σύντομες ἱκετευτικές καί δοξολογικές προσευχές. Ἀκόμηκαί μέσα στίς μέριμνες, τήν πίεση καί τήν κόπωση τῆς καθημερινότητοςεἶναι πολύ ἀπαραίτητη καί χρήσιμη ἡ συνεχής ἐπίκληση τοῦ ὀνόματόςΤου. Γι’ αὐτό σέ κάθε στιγμή, ἀδελφοί μας, ὅπου καί ἄν βρισκόμαστε καίμέ ὅποια ἐργασία καί ἄν ἀπασχολούμαστε (στό δρόμο, στό αὐτοκίνητο,στό σπίτι, παντοῦ), νά μήν παραλείπουμε νά λέμε μέσα μας τήν καρδιακήεὐχή, τήν εὐχή τοῦ Ἰησοῦ, ἡ ὁποία ἐνδυναμώνει, εὐλογεῖ, χαριτώνεικαί φωτίζει τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ εὐχή αὐτή εἶναι: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησέμε» ἤ ἁπλούστερα: «Χριστέ μου ἐλέησέ μας καί συγχώρεσέ μας, τόν ἄνδρα μου ἤ τή γυναίκαμου, τά παιδιά μου κι ὅλο τόν κόσμο». Ἄν καί οἱ παλιές γιαγιάδες, πούβίωναν τήν πρακτική θεολογία, προσεύχονταν πρῶτα γιά τή σωτηρίατῶν ἄλλων καί ἔπειτα γιά τή δική τους καί τῆς οἰκογενείας τους.
Νάκάνουμε πολλές φορές κατά τή διάρκεια τῆς ἡμέρας καί σωστά τό σημεῖοτοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ —εἶναι ὁμολογία αὐτό καί πολύ δυνατήπροσευχή—, κατά τήν εἴσοδο καί ἔξοδο ἀπό τό σπίτι μας, ἀπό τό χῶρο τῆςἐργασίας μας, ἀπό τό αὐτοκίνητό μας, σέ στιγμές δύσκολες πού χρειαζόμαστεπερισσότερο τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Μήν κυκλοφοροῦμε ποτέ χωρίς τόν ἐπιστήθιοσταυρό ἐπάνω μας.
Νάμάθουμε νά βαδίζουμε τόν ἴσιο δρόμο καί μέ τό σταυρό στό χέρι καί νά εἴμαστεσίγουροι —παρά τά λεγόμενα περί τοῦ ἀντιθέτου— ὅτι θά ἔχουμε σ’ αὐτήτή ζωή τή διαρκή εὐλογία καί προστασία τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί στήν ἄλληζωή θά μᾶς ἀξιώσει ὁ Θεός τῶν ἐπουρανίων Του ἀγαθῶν.
Ἀφήσαμετελευταῖο τό σπουδαιότατο ζήτημα τῆς τακτικῆς, εἰλικρινοῦς καί ἐνμετανοίᾳ Ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως, χωρίςτήν ὁποία δέν εἶναι δυνατόν νά ἔχουμε πνευματική ζωή καί, κατά συνέπειαν,σωτηρία καί ἁγιασμό, καί τῆς Θείας Κοινωνίας, στήν ὁποία πρέπεινά προσερχόμαστε τακτικά κι ἐμεῖς καί τά παιδιά μας, μέ τήν εὐλογίατοῦ Πνευματικοῦ.
Κατακλείονταςτήν μικρή αὐτή καλογερική ὁμιλία μας ἀφήνουμε γιά κάποια ἄλληπνευματική εὐκαιρία καί συνάντηση ἀρκετές ἀκόμη τέτοιες ἁπλές,πρακτικές, ἀλλά πολύ οὐσιαστικές καί σωστικές ἀναφορές στήν παραδοσιακήκαί ἐμπειρική καθημερινή κατά Χριστόν ζωή μας.
Σεβασμιώτατε,
Εὐχηθεῖτενά βάλουμε ἀρχή μετανοίας ἀπό σήμερα. Ἄς φιλοτιμηθοῦμε, ἄς ξεκινήσουμε,ἄς πέσουμε, ἄς ξανασηκωθοῦμε —ἄλλωστε, κατά τούς Ἁγίους Πατέρες, ἅγιοςεἶναι ὁ συνεχῶς ἀνιστάμενος—, ἄς παρακινεῖ ὁ ἕνας τόν ἄλλο, ἄς φροντίζειὁ ἕνας τόν ἄλλο, ἄς συγχωρεῖ ὁ ἕνας τόν ἄλλο, ἄς ἀγαπᾶ ὁ ἕνας τόν ἄλλο,γιά νά βρεθοῦμε ὅλοι μαζί, ὅπως ἐδῶ στή γῆ καί στόν Παράδεισο.
Ὁ ἀγώναςμας εἶναι σκληρός καί ἀνελέητος, γιατί οἱ κακές συνήθειες καί τά πάθηεἶναι ριζωμένα μέσα μας καί φιλεπίστροφα. Ἀλλά τά ἔπαθλα αἰώνιακαί ἀτίμητα. Συστρατιῶτες στή στρατεία τοῦ Χριστοῦ καί συναθλητέςστόν ἀγώνα τῆς σωτηρίας μας, ἀδελφοί καί φίλοι, ἄς ἐμψυχώνουμε καί ἄςστηρίζουμε ὁ ἕνας τόν ἄλλο στόν χειμώνα τῆς παρούσης ζωῆς, μέ τά λόγιαπού ἄλλοι στρατιῶτες τοῦ Χριστοῦ, πολύαθλοι καί Μεγαλομάρτυρες Ἅγιοι,φίλοι καί ἀδελφοί, οἱ Ἅγιοι Τεσσαράκοντα Μάρτυρες στή λίμνη τῆς Σεβαστείας,ἀλληλοενισχύονταν, γιά νά ὑπομείνουν μέχρι τέλους τό φρικτό μαρτύριότους:
«Δριμὺςὁ χειμών, ἀλλὰ γλυκὺς ὁ Παράδεισος· ἀλγεινὴ ἡ πῆξις, ἀλλ’ ἡδεῖα ἡ ἀπόλαυσις.Μὴ οὖν ἐκκλίνωμεν, ὦ συστρατιῶται· μικρὸν ὑπομείνωμεν, ἵνα τοὺςστεφάνους τῆς νίκης ἀναδησώμεθα, παρὰ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, καὶ Σωτῆροςτῶν ψυχῶν ἡμῶν».
Σεβασμιώτατε, εὐχηθεῖτε νά ἔχουμεμία καλή καί εὐλογημένη χρονιά μέ πλούσια πνευματική καρποφορία,μέ ὑγεία σωματική καί πνευματική. Εὐχηθεῖτε, ὁ Κύριός μας ἸησοῦςΧριστός νά εὐλογήσει πλουσιοπάροχα τήν νεοσυσταθείσα αὐτή ἐνορία,ὥστε καί ὁ ναός σύντομα νά ἀποπερατωθεῖ καί νά καταστεῖ πηγή ἁγιασμοῦκαί σωτηρίας ὅλων τῶν ἐνοριτῶν της.
Δείτε και: Αρχιμ. ΑθανάσιοςΑναστασίου, Επιτακτική ανάγκη ο πνευματικός αναβαπτισμός
