Μαθαίνω ότι στο Υπουργείο Παιδείας & Δια ΒίουΜάθησης σχεδιάζουν, από την επόμενη χρονιά, στο μάθημα των θρησκευτικών της Β΄Γυμνασίου να απουσιάζει κάθε αναφορά στη μορφή της Παναγίας, καθώς και ηδιδασκαλία της Καινής Διαθήκης. Ο σχεδιασμός περιλαμβάνει την επιδερμικήπροσέγγιση της Καινής Διαθήκης, θεωρώντας περιττή για τη νέα γενιά της χώραςμας τη διδασκαλία για την Παναγία, τα Πάθη του Ιησού, τη Σταυρική Θυσία και τηνΑνάσταση.
Η νέα ύλη περιορίζεται σε ορισμένεςαναφορές στα θέματα αυτά, μεταβάλλοντας το μάθημα των Θρησκευτικών σεφιλολογική προσέγγιση των ομοιοτήτων και των διαφορών των διαφόρων θρησκειών!Προκρίνεται, μάλιστα, μια οπτική, σύμφωνα με την οποία όλες οι θρησκείες είναιίδιες, με διαφορετικές βέβαια εκδοχές. Υπό αυτό το πρίσμα, δίνονται πλέονκάποιες πληροφορίες για τον Χριστό, όπως ακριβώς δίνονται και για τον Αλλάχ.(!) Το μάθημα των Θρησκευτικών χάνει το χριστιανικό του χαρακτήρα καιμεταβάλλεται σε υπόθεση της θρησκειολογίας, με τις συγκρίσεις μεταξύ τωνδιαφόρων θρησκειών να κυριαρχούν.
Είναι πράγματι απίστευτο, ότι στους πυρήνες τηςδιδακτικής ύλης – για τους οποίους μάλιστα ενημερώθηκαν οι επιμορφωτέςκαθηγητές- περιλαμβάνονται ενότητες, όπως «Ο Ιησούς Χριστός στο Κοράνικαι στη λογοτεχνία του Ισλάμ»! Ή «Διάσπαση και αντιπαλότητα στις θρησκείες», μετα παιδιά να καλούνται να μελετήσουν ως κυρίαρχο θέμα «Χριστιανούς που διώκουνχριστιανούς»! Κι όλα αυτά συμβαίνουν σε μια τόσο εύπλαστη ηλικία, στην εφηβεία,όταν ο νέος άνθρωπος αναζητεί, πιο έντονα από ποτέ, διεξόδους και αλήθεια. Κι έρχεταιη νέα ύλη των Θρησκευτικών να του στερήσει ένα παράθυρο στο φως και ουσιαστικάνα του περιορίσει τη συνολική ανάπτυξή του ως ανθρώπου.
Αν, επιπλέον, σκεφτούμε ότι στο νέο λύκειο πουευαγγελίζεται το Υπουργείο Παιδείας και διά Βίου Μάθησης μειώνονται οι ώρεςδιδασκαλίας του μαθήματος των Θρησκευτικών στη Β΄ Λυκείου, ενώ στη Γ΄ Λυκείουτο εν λόγω μάθημα μετατρέπεται σε επιλεγόμενο, τότε αντιλαμβανόμαστε την έκτασηενός ατοπήματος που συντελείται βήμα-βήμα.
Ως Ελληνίδα και ως μητέρα, είμαι εκατό τοις εκατόυπέρ της ανάπτυξης της κριτικής σκέψης των παιδιών μας, καθώς και υπέρ τηςυποβολής τους σε ποικίλα ερεθίσματα που ευνοούν τη σύγκριση, την σε βάθοςανάλυση, την έρευνα, την επιλογή… Άλλο όμως αυτό, και άλλο να«εξορίζουμε» την Παναγιά! Αν η θρησκεία είναι θρησκειολογία, τότε και η γλώσσαείναι γλωσσολογία, η ηθική γίνεται ηθικολογία, η πολιτική αναλώνεται σεπολιτικολογία, η παιδεία μεταλλάσσεται σε εκπαίδευση , ενώ και ο πεπαιδευμένοςνέος άνθρωπος αλλοιώνεται σε εκπαιδευμένο που έχει θεωρητικές γνώσεις, χωρίςβιώματα και αλήθειες. Χωρίς στάση ζωής.
Ρωτάω λοιπόν :
Προοδευτικότητα είναι να καταστρέφεις τιςπαραδόσεις; Να φαλκιδεύεις την ταυτότητά σου;
Γιατί πρέπει να αποκόψουμε το θρησκευτικόβίωμα έτσι όπως υπάρχει στη, συνυφασμένη με τον ελληνισμό, χριστιανική θρησκείακαι τι εξυπηρετεί η κίνηση αυτή;
Στην λογική ενός «εύπεπτου» διεθνισμού, θααλλοιώσουμε τα εθνικά χαρακτηριστικά της κοινωνίας μας, χτυπώντας τονπυρήνα της εθνικής μας ενότητας: την εθνική συνείδηση, συστατικό στοιχείο τηςοποίας είναι η κοινή θρησκευτική πίστη;
Σεβασμός στην ανεξιθρησκία και στα αναμφισβήτηταδικαιώματα των αλλόθρησκων σημαίνει «εξορία» της Παναγίας;
Ο χριστιανισμός είναι φως. Δεν είναι σκοτάδι. Είναιένα σημαντικό κομμάτι της ζωής μας, και ανεξίτηλο. Η πνευματικότητά του δενσυνιστά αναλώσιμη ιστορία προς σύγκριση με άλλες αντίστοιχες θρησκευτικέςιστορίες. Είναι στήριγμα στον άνθρωπο. Και αυτό δεν αλλάζει, όσες προσπάθειεςκαι αν γίνουν προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Δημοσιεύτηκε στον Τύπο της Κυριακής15/1/12 σελ 34
