Ευαγγελικό Ανάγνωσμα: Λουκ. ιθ΄1-10
«Και προδραμών έμπροσθεν ανέβη επί συκομορέαν, ίνα ίδη αυτόν».
ΣτηνΕυαγγελική περικοπή του Ζακχαίου φαίνεται η διαφορετική στάση και διάθεση πουτηρούμε εμείς οι άνθρωποι απέναντι στον Χριστό, από την οποία εξαρτάται ησωτηρία ή η αιώνια καταδίκη μας. Ο Ζακχαίος ζητάει απεγνωσμένα να δει τονΧριστό. Για να δει τον Κύριο επειδή είναι κοντός, σκαρφαλώνει επάνω σ’ έναδέντρο, χωρίς να σκεφτεί τις κοροϊδίες, τα σχόλια, την απόρριψη του κόσμου. Καιαπό το δέντρο η καρδιά του «πέφτει» στα χέρια του αγίου Θεού.Αναγνωρίζει στο πρόσωπο του Κυρίου τον Λυτρωτή του κόσμου και Μεσσία. Η καρδιάτου λαμβάνει πείρα πληρώματος φωτοφόρου ζωής. Ο νους του ξαφνικά συλλαμβάνεικρυμμένα έως τότε νοήματα. Η εγγύτητα το Θεού τον εμπνέει.
Αυτόπου οφείλουμε να προσέξουμε στην περίπτωση του Ζακχαίου είναι ότι πολλές φορές,οι χλευασμοί και η κοροϊδία, οι μάταιοι και ψευδείς λόγοι είναι αυτά πουπερισσότερο από καθετί άλλο εμποδίζουν στην αναζήτηση του Θεού.
Για τον λόγοαυτό ας ακούσουμε τη φωνή του οσίου Ιωάννου του Καρπαθίου που λέγει: «Πρόσεχετον εαυτό σου από τα φίλτρα της Ιεζάβελ, από τα οποία τα κυριότερα είναι οιλογισμοί της υπερηφάνειας και της ματαίας δόξης, δηλαδή της ματαιοδοξίας. Θαμπορέσεις να τα κατανικήσεις, με τη Χάρη του Θεού, αν θεωρείς τιποτένια τη ψυχήσου και την εξευτελίζεις και ρίχνεις τον εαυτό σου ενώπιον του Κυρίου και Τονκαλείς να σε βοηθήσει, και αν γνωρίζεις ότι τα χαρίσματα είναιουράνια».
Οι Πατέρες της Εκκλησίας επιμένουν πολύ στο θέμα αυτό. Μας λένε ότι τις πιοπολλές φορές ούτε η έλξη του κακού, στην οποία έχουμε συνηθίσει, ούτε η αντίδρασηπου θα συναντήσουμε είναι εκείνα που μας εμποδίζουν ν’ αρχίσουμε μια νέα ζωή,αλλά ο φόβος της γελοιοποιήσεως, δηλαδή η ματαιοδοξία, που εξουθενώνει τη ψυχή και την εξευτελίζει. Η ματαιοδοξίασκοτίζει τον άνθρωπο και έτσι αυτός δεν μπορεί, όχι να ανέβει σε ένα δέντρο γιανα δει τον Θεό, αλλά δεν μπορεί να γνωρίσει το Θεό.
Οματαιόδοξος είναι εντελώς υποταγμένος στην κρίση των άλλων. Η συνείδησή τουσιωπά τελείως μπροστά στη φωνή του πλήθους. Η κρίση του Θεού παραμερίζεται. ΟΘεός είναι μακριά, αθέατος, ενώ το πλήθος είναι κραυγαλέο καιαλαζονικό και απαιτεί υποταγή και συσχηματισμό. Με το να αποδεχτούμε να ζήσουμεσε έναν αλλόκοτο κόσμο προσποιήσεως και ψεύδους, μόνο και μόνο για να είμαστεκοινωνικά αποδεκτοί με τα μέτρα και τα κριτήρια του κόσμου, μεταμορφώνουμε τηνπραγματικότητα σε αυταπάτη. Η ματαιοδοξία δεν αποστερεί μόνο το ουσιαστικόπεριεχόμενο αυτού που κατέχουμε, αλλά μας αφαιρεί και ότι έχουμε.
Στηματαιοδοξία υπάρχει και μια άλλη καταστρεπτική δύναμη: ο ματαιόδοξοςπροσκολλάται στα εξωτερικά τεκμήρια και στην απατηλή εμφάνιση. Η κρίση τουΧριστού ανασκαλεύει τις καρδιές των ανθρώπων αδιαφορώντας καμιά φορά για τα πιοπειστικά επιφανειακά τεκμήρια προκειμένου να διεισδύσει στο βάθος, πίσω απ’αυτά, πέρα από τα φαινόμενα.
ΟΧριστός, που βλέπει την καρδιά του Ζακχαίου, επισκέπτεται το σπίτι του καιγίνεται δεκτός με σεβασμό και πολλή χαρά. Αυτός ο σεβασμός στο Θεό, αυτή η χαράνα ζεις μέσα στην παρουσία του Θεού, διακηρύσσεται στη ζωή του Ζακχαίου με τηναληθινή μεταστροφή του, με την πράξη μετάνοιας του, πράγμα που σημαίνει μιαεντελώς καινούργια κατεύθυνση στη ζωή του. Και είναι ακριβώς αυτό πουαναγνωρίζει ο Χριστός όταν λέγει: «και αυτός υιός Αβραάμ εστί». Να γιατί «σωτηρία των οίκω τούτω εγένετο» και τα πάνταυπερκάλυψε η χαρά.
Ηπερίπτωση του Ζακχαίου μας διδάσκει ότι η πίστη στον Χριστό μας καθιστά αμέτρωςτολμηρούς. Γι’ αυτό ο Απόστολος Παύλος λέγει ότι «το μωρότερον του Θεούσοφότερων των ανθρώπων εστί». Ότι φαίνεται στον «νου της σαρκός» (Κολ. 2,18) ωςτέλεια μωρία, αυτό για τους πιστούς είναι σοφία και δύναμη, ζωή και φως (Α΄ Κορ. 1,18-10΄ Κολ. 2,14).
Ανθέλουμε να προσέχουμε σε ότι λένε οι γύρω μας, ας το κάνουμε μόνο για ναακούσουμε τη φωνή του Θεού. Όταν θέλουμε να καταλάβουμε ποιος είναι πράγματι οάνθρωπος, πρέπει να κοιτάξουμε τον Χριστό, τον Χριστό των Ευαγγελίων, τονΧριστό του όρους των Ελαιών, τον Χριστό επάνω στον Σταυρό, τον ΑναστημένοΧριστό και τον «Υιόν του Ανθρώπου καθήμενον εν δεξιά τηςδόξης του Πατρός». Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να απαλλαγούμεαπό τον φόβο της κοινής γνώμης, από τη δουλοπρέπεια που ματαιώνει τηνπροσπάθεια να βρούμε το θάρρος και την ευκαιρία να ανανεώσουμε αληθινά τη ζωήμας. Τότε μόνο μπορούμε να ακούσουμε τη φωνή του ζώντος Θεού και να ζούμε μεπληρότητα και ελευθερία. Ο Θεός πάντοτε συγκαταβαίνει προς την αμάθεια μας καιτις δυσκολίες μας. Δεν εξουθενώνει την παρρησία μας, αλλά συμπάσχει μαζί μαςκαι σπεύδει προς συνάντηση και απάντησή μας.
Γιώργος Σαββίδης
