Επιστολή προς τον Πρωθυπουργό κ. Λ. Παπαδήμο απέστειλεσήμερα 02/02/2012 ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδοςκ. Ιερώνυμος. Η επιστολή έχει ως εξής:
Εξοχώτατε κύριε Πρόεδρε,
Σπαράσσεται η καρδιά και θολώνει ο νους μαςμε όσα συνέβησαν τους τελευταίους καιρούς και εξακολουθούν να συμβαίνουν στονΤόπο μας. Άνθρωποι με αξιοπρέπεια χάνουν, από τη μία στιγμή στην άλλη, τηδουλειά, ακόμη και το σπίτι τους.
Το φαινόμενο των αστέγων, αλλά και τωνπεινασμένων – φαινόμενο κατοχικών εποχών – παίρνει εφιαλτικές διαστάσεις. Οιάνεργοι αυξάνονται κατά χιλιάδες μέρα με τη μέρα. Το ίδιο και τα λουκέτα μικρώνκαι μεσαίων επιχειρήσεων. Τα νέα παιδιά, τα καλύτερα μυαλά του Τόπου, παίρνουντον δρόμο της μετανάστευσης. Οι πατεράδες μας δεν μπορούν να ζήσουν, μετά τιςδραματικές περικοπές των συντάξεών τους. Οικογενειάρχες και ιδίως οι πιοφτωχοί, οι πολύτεκνοι, οι μεροκαματιάρηδες, βρίσκονται σε απόγνωση, μετά τιςαλλεπάλληλες περικοπές των μισθών τους και τους αβάσταχτους νέους φόρους. Ηπρωτόγνωρη καρτερία των Ελλήνων εξαντλείται, η οργή παραμερίζει τον φόβο και οκίνδυνος κοινωνικής ανάφλεξης δεν μπορεί να αγνοείται πια, ούτε από εκείνουςπου διατάσσουν, ούτε από εκείνους που εκτελούν τις φονικές συνταγές τους.
Το φαινόμενο των αστέγων, αλλά και τωνπεινασμένων – φαινόμενο κατοχικών εποχών – παίρνει εφιαλτικές διαστάσεις. Οιάνεργοι αυξάνονται κατά χιλιάδες μέρα με τη μέρα. Το ίδιο και τα λουκέτα μικρώνκαι μεσαίων επιχειρήσεων. Τα νέα παιδιά, τα καλύτερα μυαλά του Τόπου, παίρνουντον δρόμο της μετανάστευσης. Οι πατεράδες μας δεν μπορούν να ζήσουν, μετά τιςδραματικές περικοπές των συντάξεών τους. Οικογενειάρχες και ιδίως οι πιοφτωχοί, οι πολύτεκνοι, οι μεροκαματιάρηδες, βρίσκονται σε απόγνωση, μετά τιςαλλεπάλληλες περικοπές των μισθών τους και τους αβάσταχτους νέους φόρους. Ηπρωτόγνωρη καρτερία των Ελλήνων εξαντλείται, η οργή παραμερίζει τον φόβο και οκίνδυνος κοινωνικής ανάφλεξης δεν μπορεί να αγνοείται πια, ούτε από εκείνουςπου διατάσσουν, ούτε από εκείνους που εκτελούν τις φονικές συνταγές τους.
Στις δύσκολες και - αναντίλεκτα- κρίσιμεςαυτές ώρες, οφείλουμε όλοι να ξέρουμε και να καταλαβαίνουμε τι σημαίνει τογεγονός ότι η ανασφάλεια, η απόγνωση και η κατάθλιψη έχουν φωλιάσει σε κάθεελληνικό σπίτι. Ότι προκάλεσαν δυστυχώς – και συνεχίζουν να προκαλούν – ακόμηκαι αυτοκτονίες, εκείνων που δεν μπόρεσαν να αντέξουν το δράμα των οικογενειώνκαι τον πόνο των παιδιών τους.
Μπροστά σε όλα αυτά, η Εκκλησία της Ελλάδοςαξιοποιεί κάθε δυνατότητα αλληλεγγύης. Και είναι θετικό που, μέσα στην τόσηκαταχνιά, ξεπροβάλλει η ευαισθησία, το φιλότιμο και ο αγνός πατριωτισμός τωνΕλλήνων. Για να δώσει ένα πιάτο φαϊ, ένα ρούχο, μια ανάσα ζωής στουςαπελπισμένους.
Δυστυχώς, όμως. Όπως ξεκάθαρα φαίνεται πλέον, το δράματης Πατρίδας μας όχι μόνο δεν τελειώνει εδώ, αλλά μπορεί να προσλάβει και νέεςανεξέλεγκτες διαστάσεις.
Ζητούνται, άλλωστε, τις ώρες αυτές, ακόμησκληρότερα, ακόμη πιο επώδυνα, ακόμη πιο άδικα μέτρα, στην ίδια αδιέξοδη καιαποτυχημένη γραμμή του πρόσφατου παρελθόντος μας.
Ζητούνται ακόμη μεγαλύτερες δόσεις ενόςφαρμάκου που αποδεικνύεται θανατηφόρο.
Ζητούνται δεσμεύσεις που δεν λύνουν τοπρόβλημα, αλλά αναβάλλουν μόνο προσωρινά τον προαναγγελθέντα θάνατο τηςΟικονομίας μας.
Και υποθηκεύουν, ταυτόχρονα, την εθνική μας κυριαρχία.
Υποθηκεύουν τον πλούτο που έχουμε, αλλά και αυτόν πουμπορεί να αποκτήσουμε στα εδάφη και τις θάλασσές μας.
Υποθηκεύουν την Ελευθερία, τη Δημοκρατία, την Εθνική μαςΑξιοπρέπεια.
Απογοητευμένοι, απελπισμένοι και ανήσυχοιΕλληνες μας ρωτούν και ζητούν υπεύθυνες, ειλικρινείς και πειστικές απαντήσεις.
Ρωτούν τι τους ξημερώνει η επόμενη ημέρα.
Ρωτούν που πάει η Πατρίδα μας.
Ρωτούν τι επιτέλους μπορεί να σταματήσει το δράμα.
Τι μπορεί να ξαναγεννήσει την χαμένη ελπίδα.
Δυστυχώς όμως !
Στη διαμόρφωση των αποφάσεων, οι φωνές τωναπελπισμένων, οι φωνές των Ελλήνων, αγνοούνται προ-κλητικά.
Δυστυχώς, σήμερα, οι Έλληνες δεν βρίσκουμε απάντηση ούτεστα όσα έγιναν και εξακολουθούν να γίνονται, ούτε στα όσα ζητούνται από τουςξένους. Είναι, μάλιστα, τουλάχιστον ύποπτη η εμμονή τους σε αποτυχημένεςσυνταγές. Και είναι προκλητικές οι αξιώσεις τους σε βάρος της Εθνικής μαςκυριαρχίας.
Και αυτό είναι, ίσως, το πιο ανησυχητικό.
Και αυτό είναι, ίσως, το πιο ανησυχητικό.
Δεν μπορεί, άλλωστε να αγνοείται από κανέναν ότι οιαντοχές των ανθρώπων γύρω μας εξαντλήθηκαν. Όπως εξαντλήθηκαν και οι αντοχέςτης πραγματικής οικονομίας.
Και βέβαια, δεν μπορεί παρά να υπάρχουνμπροστά μας και άλλοι δρόμοι.
Δρόμοι πνευματικής ανάτασης και οικονομικής ανάταξης.
Δρόμοι δημιουργίας, ελπίδας και προοπτικής.
Δρόμοι ανοικτοί για κάθε Ελληνίδα και κάθε Έλληνα
.Σε αυτούς τους δρόμους οφείλουμε ναπορευθούμε όλοι, με τη συναίσθηση της μετάνοιας.
Ενώνοντας τις αστείρευτες δυνάμεις του Έθνους μας.
Αποκρούοντας, ταυτόχρονα, τους έξωθενεκβιασμούς και απορρίπτοντας τις θανατηφόρες συνταγές τους.
Έχοντας, πάνω απ’ όλα, ακλόνητη τη βεβαιότητα, ότι με τηβοήθεια του Θεού και την πίστη στις δυνατότητές μας μπορούμε να τα καταφέρουμε.
Η Ελλάδα του Πολιτισμού, η Ελλάδα της Ιστορίας, η Ελλάδατων Παραδόσεων δεν μπορεί να χαθεί ούτε γιατί κάποιοι το πίστεψαν, ούτε γιατίκάποιοι μπορεί να το θέλουν. Η Ελλάδα μας μπορεί να σταθεί στα πόδια της.Μπορεί, και πάλι, να τραβήξει μπροστά.
Εξοχώτατε κύριε Πρόεδρε,
Αυτόν τον δρόμο αναζητούμε και προσδοκούμε οι Έλληνεςσήμερα .
