ΔΥΝΑΤΗΙΚΕΣΙΑ
Τριώδιο! Ή κατανυκτικότερη περίοδος του εκκλησιαστικούέτους. Περίοδος κατά την οποία ή αγία μας Εκκλησία μάς καλεί σε εντατικότεροπνευματικό αγώνα και εκτενέστερη προσευχή, προκειμένου να γίνουμε δεκτικοί τουθείου ελέους και της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος στη ζωή μας.
Πώς όμως θα μπορέσουμε να ελκύσουμε το έλεος του Θεού επάνω μας; Πώς θαεπισύρουμε τούς οικτιρμούς του στο έκάστοτε ζήτημα πού έντονα μάς απασχολεί; Τίπροσευχή πρέπει να κάνουμε, προκειμένου να είμαστε βέβαιοι ότι μάς άκουσε όΚύριος; Με τί τρόπο μπορεί ό άνθρωπος να κινήσει τα θεϊκά σπλάχνα προς αντίληψηκαι βοήθειά του;
Κανόνεςγια την προσευχή δεν υπάρχουν. Προσευχή είναι ή ανάταση όλης της υπάρξεως μας,του είναι μας προς τον Θεό. 'Η αναφορά του εαυτού μας σ’ Εκείνον. 'Ηπροσκαρτέρηση, ή αναμονή μας δίπλα στο θρόνο του με το βλέμμα σταθερά καιυπομονετικά προσηλωμένο στα χέρια του, έως ότου κινηθούν αυτά για να μάςελεήσουν. «Ώς οφθαλμοί δούλων εις χείρας τών κυρίων αύτών... ούτως οι οφθαλμοί ήμών προς Κύριον τον Θεόν ήμών, έως ου οίκτειρήσαι ήμας»(Ψαλμ. ρκβ' [122] 2). Προσευχή μπορεί να είναι ή επίμονη κραυγή μας προς τοθρόνο του Θεού, σαν εκείνη της Χαναναίας. Το ίδιο όμως προσευχή ολοκληρωμένη,ικεσία δυνατή προς τον Θεό μπορεί να είναι απλώς και ή σιωπή μας. Ό ικέτηςσυχνά σιωπά. Και μόνο το γεγονός ότι βρίσκεται στη θέση του ικέτου είναι ικανόνα ελκύσει επάνω του συμπαθή τα βλέμματα των άλλων. Άλλοτε πάλι περιορίζεται νααναφέρει μόνο την κατάστασή του, χωρίς να καταφεύγει σε αιτήματα: «Πεινώ», «δενέχω να ζήσω», «είμαι άστεγος»...
Στους διαδρόμους των εξωτερικών ιατρείων μεγάλουΝοσοκομείου το σκηνικό: Ένας πατέρας και δίπλα το μικρό του παιδί. Το παιδίαμίλητο έχει ακουμπισμένο το κεφαλάκι του στον ώμο του πατέρα. Φαίνεται από τοχρώμα τού προσώπου του και την υγρότητα των ματιών του πώς ψήνεται στον πυρετό.Δεν λέει τίποτε. Μόνο ακουμπά στον πατέρα. Εκείνος το οδηγεί από το ένα ιατρείοστο άλλο...
Αληθινά, τί κραυγαλέα ικεσία αυτό το ακούμπημα στον ώμο τούπατέρα!
Πόσο δυνατή προσευχή, βοή ικεσίας προς τον Θεό ήεγκατάλειψη τού εαυτού μας στον βραχίονά του τον ισχυρό!...
Στην Αγία Γραφή έχουμε δύο περιπτώσεις κραυγαλέας ικεσίαςπρος τον Κύριο Ιησού Χριστό, πού εντούτοις προσεφέρθησαν με τη μεγαλύτερηλεπτότητα, ευγένεια ψυχής.
Ή πρώτη:
Το αίτημα των δύο αδελφών, Μάρθας και Μαρίας,προς τον Χριστό να έλθει για να θεραπεύσει τον άρρωστο αδελφό τους Λάζαρο.Βρισκόταν μακριά ό Κύριος, και οι αδελφές στέλνουν και Του απευθύνουν έτούτα ταλόγια: «Κύριε, ϊδε όν φιλείς ασθενεί» (Ιω. ια’ 3). Τίποτε άλλο.Κανένα αίτημα στο Χριστό. Μόνο γνωστοποίηση της καταστάσεως. ’Ίδε, Κύριε, αυτόςπού αγαπάς είναι άρρωστος.
’Ίδε, Κύριε, το παιδί μου είναι άρρωστο... Ίδε, Κύριε, ταοικονομικά μας βαίνουν απ’ το κακό στο χειρότερο... ’Ίδε, Κύριε, ή οίκογένειάμου πάει να διαλυθεί... Ίδε, Κύριε... Κι Αυτός πού βλέπει, γνωρίζει τί θακάνει...
Ή δεύτερη:
Στον γάμο της Κανά το κρασί τελείωσε. Ή Μητέρατού Χριστού ζητεί από τον Υιό της θαύμα. Ποιά ικεσία άραγε μπορεί να έχειμεγαλύτερη ισχύ στο θρόνο του Θεού από την ικεσία της Ύπεραγίας Θεοτόκου; Ποιάπρεσβεία, μεσιτεία, προσευχή μπορεί να γίνει από τον Υιό περισσότερο δεκτή απότη δέηση «μητρός προς εύμένειαν Δεσπότου»; Ποιός άλλος έχει μεγαλύτερη παρρησίαστον Κύριο Ιησού Χριστό από τη Μητέρα του;
Και να ό τρόπος πού προσφέρεται αύτη ή δέηση, ήπρεσβεία, ή μεσιτεία: «Οίνον ούκ έχουσι» (Ιω. β' 3). Αυτό. Τίποτεάλλο. Ή Μητέρα δεν λέει στον Υιό τί θα κάνει• μόνο γνωστοποιεί. «Κρασί δενέχουν». Τα υπόλοιπα είναι υπόθεση του Χριστού. Ή παράκληση της Παναγίας για τονκόσμο στο θρόνο του Υιού της τελειώνει έδώ. «Οίνον ούκ έχουσι». Ή ισχυρότερηπαράκληση, πού κυριολεκτικά δονεί τα σπλάχνα του Υιού, δεν είναι καν παράκληση.Μόνο γνωστοποίηση!...
Τί ευγένεια, λεπτότητα, βάθος προσευχητικής δεήσεωςκρύβουν τα λόγια αυτά! Τί ταπείνωση φανερώνουν! Τί εμπιστοσύνη στην αγαθήΠρόνοια του Θεού για τη ζωή μας!
«Προσευχόμενοι δέ μή βαττολογήσητε ώσπερ οι εθνικοί-δοκούσι γάρ ότι έν τη πολυλογία αύτών είσακουσθήσονται. μή ούν όμοιωθήτεαύτοίς- οίδε γάρ ό πατήρ ύμών ών χρείαν έχετε πρό του ύμάς αίτήσαι αύτόν» (Ματθ. ς' 7-8). Γνωρίζει ό Πατέρας σας τί ανάγκη έχετε, προτούεσείς Του απευθύνετε δέηση. Αυτό μάς είπε ό Χριστός, όταν μάς δίδαξε πώς ναπροσευχόμαστε.
«Μή βαττολογήσητε». Η δύναμη της ικεσίας, ήαποτελεσματικότητα της προσευχής δεν εξαρτάται από τα πολλά λόγια και ταευρηματικά λεκτικά σχήματα. Κάποια παιδικά ψελλίσματα, δύο λόγια σαν αυτά τηςΜάρθας και της Μαρίας μπορούν να κάμψουν τον Θεό.
Ή ακόμα και καθόλου λόγια. Ή εναπόθεση μόνο τηςυπάρξεως μας στην άπειρη αγάπη του. Ή έμπονη σιωπή μας. Ή στροφή του βλέμματόςμας σ’ Αυτόν. Ένας αναστεναγμός. Αρκούν.
«Ο ΣΩΤΗΡ»1-2-2012
