Η ασωτία μας
Καθώς προχωρούμε στη δεύτερη Κυριακήτου Τριωδίου, η παραβολή του Ασώτου Υιού προβάλλει ως υπενθύμιση της ανθρώπινηςκατάντιας αφενός και της Θεϊκής αγάπης αφετέρου.
Λέχθηκε ότι, κι αν χαθεί το Ευαγγέλιοόλο και μείνει η παραβολή αυτή, είναι αρκετή για να καταλάβουμε την ουσία τουΕυαγγελίου ως ευχάριστη είδηση (=ευ+αγγελία) «στους εν σκότει και σκιά θανάτουκαθημένους».
Ωστόσο, κατανοούμε ό,τι διαβάζουμε ήακούμε με βάση την προσωπική εμπειρία. Γιατί η πραγματική γνώση είναι ηεμπειρική γνώση. Έτσι και την παραβολή του Ασώτου Υιού ή του σπλαχνικού Πατέρα,όπως αλλιώς ονομάζεται, θα την κατανοήσουμε στο σημείο που βιώσαμε την ασωτίαμας και την αγάπη του Θεού ως προσωπική αγάπη.
Η ασωτία της ύπαρξής μας δεν συνίσταταιασφαλώς σε μια παρέκκλιση από τους ηθικούς νόμους, αλλά στην απομάκρυνση από τοΘεό της αγάπης και της ελευθερίας. Η αμαρτία δηλαδή, στο βάθος και στην ουσίατης, δεν είναι απλά μια ανηθικότητα οποιασδήποτε μορφής, αλλά η εκούσια άρνησητης σχέσης μας με το Θεό, η επιθυμία μας να ζήσουμε το διαφορετικό από αυτό πουμας καλεί ο Θεός να ζήσουμε. Ήδη αυτονομούμενοι ζούμε «εις χώραν μακράν», όχιως τόπο αλλ’ ως τρόπο ζωής. Ο Θεός δεν είναι το παν, το Α και το Ω της ύπαρξήςμας, δεν είναι η αναφορά της ζωής μας.
Βέβαια, για να εννοήσει κανείς τηνασωτία του, θα πρέπει προηγουμένως να έχει βιώσει τη χαρά της σχέσης, τηνπληρότητα της κοινωνίας με το Θεό. Πώς θα καταλάβει τι έχασε αν δεν το είχεποτέ; Αλλά και πώς θα καταλάβει αν δεν φωτιστεί;
Από την άλλη πλευρά του Ασώτου, στηνπαραβολή, ο μεγαλύτερος Υιός που ζει στην πατρική οικία αλλά δεν τη χαίρεται.Κλεισμένος στην αυτάρκειά του, στην αυτοδικαίωσή του, δεν κατανοεί τη χαρά τούΠατέρα για την επιστροφή του Υιού Του. Ούτε μπορεί να χαρεί το γεγονός ότι οαδελφός του «νεκρός ην και ανέζησε, και απολωλός ην και ευρέθη». Κι όμως νόμιζεότι ήταν εντός!
«Η πνευματική ζωή είναι ενδιαφέρουσα,επειδή είναι επικίνδυνη. Ανά πάσα στιγμή μπορεί να γίνουν οι έσχατοι πρώτοι, καιοι πρώτοι έσχατοι», θα γράψει στο βιβλίο του «Απολυτίκιον» ο Αρχιμ. ΒασίλειοςΙβηρήτης. Μήπως και δεν το βλέπομε στους βίους των αγίων, παλαιοτέρων καινεωτέρων;
Δεν υπάρχει εφησυχασμός, δεν μπορείς ναπεις «πάω καλά». Η ασωτία καραδοκεί και η αυτοδικάιωση ετοιμάζεται νακατασπαράξει «ό,τι αγνό, ό,τι ωραίο, ό,τι δίκαιο». Δεν ξέρεις ποιόν από τουςδύο Υιούς να μακαρίσεις. Ο μικρότερος τελικά βρήκε ό,τι έχασε. Ο μεγαλύτεροςέχασε ό,τι είχε. Ο πρώτος ταλαιπωρείται και τελικά αναπαύεται. Ο δεύτερος ταέχει όλα και τελικά δεν του μένει τίποτε.
Η μετάνοια, ως επιθυμία για νέα ζωή, τηζωή Του, θα καθορίζει την ποιότητα της πνευματικής μας ζωής και θα γίνεται ηδυνατότητα της απόλαυσης της Πατρικής αγκαλιάς, καθώς καρδιακά θα του λέμε«δέξε με ως τον άσωτον Υιόν μετανοούντα και ελέησόν με».
π.Ανδρέας Αγαθοκλέους – Εκκλησία Κύπρου
