Στους αναβαθμούς της μετάνοιας
«Ούτοςο υιός μου νεκρός ήν και ανέζησε»
Δεύτερη Κυριακή του Τριωδίου, η Κυριακήτου Ασώτου ή του Φιλεύσπλαχνου Πατέρα και δεσπόζουν τα παραδείγματα τηςειλικρινούς μετάνοιας και της επιστροφής στην απύθμενη αγάπη του Θεού.
Όταν ο άνθρωπος διά μέσου της οδού τηςμετάνοιας επιστρέφει στις πατρικές αγκάλες του Θεού, καταξιώνεται τότε σε ναότου Αγίου Πνεύματος, όπως θα τονίσει ο Παύλος στο αποστολικό ανάγνωσμα τηςημέρας, αλλά και σε Χριστοειδή ύπαρξη με όλη την αρχοντιά τής κατ’ εικόναδημιουργίας του, όπως φανερώνεται μέσα από το όλο σκηνικό της σχετικήςευαγγελικής περικοπής. Η επιστροφή του νεώτερου υιού σηματοδοτεί την πιοαυθεντική πορεία, ως στάση ζωής που μπορεί ν’ ακολουθήσει ο άνθρωπος και ωςδυνατότητα και προοπτική της σωτηρίας του.
Ο νεώτερος υιός της παραβολής συρότανκαι παρασυρόταν από το «νεωτεριστικό» πνεύμα των φίλων του. Δεν ήταν σε θέση ναεκτιμήσει στις σωστές τους διαστάσεις τις πραγματικές αξίες της ζωής. Περιόριζετη «ματιά» του στο φόντο του σήμερα και στον ασφυκτικό κλοιό της νεανικής τουδιάθεσης. Γι’ αυτό αναζητούσε την ελευθερία του. Ψάχνοντάς την όμως σε λάθοςδρόμο. Αποτόλμησε με περισσό θράσος να ζητήσει από τον πατέρα του «το επιβάλλονμέρος της ουσίας». Για να δοκιμάσει όμως τα δεσμά της πιο φοβερής δουλείας.Όπως διαβεβαιώνει ο ιερός Χρυσόστομος «όταν και χρημάτων περιουσίαν προσλάβηπολλώ μάλλον επιρρεπέστερον το κακόν γίνεται».
Ο άσωτος υιός ζούσε στον κόσμο τωνψευδαισθήσεων. Νόμισε ότι με τα χρήματα της περιουσίας του θα μπορεί ναεκπληρώνει φιλοδοξίες που στο τέλος αποδεικνύονταν σε ματαιοδοξίες. Όπως ήτανφυσικό τα χρήματα κάποτε τέλειωσαν. Άρχισε πρώτα να αντιμετωπίζει πρόβλημαδιατροφής και να βιώνει μια παγερή μοναξιά. Αναζητώντας μια εργασία κατέληξε σ’ένα χοιροστάσιο. Έβοσκε χοίρους. Γνώριζε στερήσεις και δοκίμαζε φοβερή πείνα. Οξεπεσμός του που δεν είχε όρια τον συγκλόνισε και τον προσγείωσε ανώμαλα στουςδιαύλους μιας άχαρης και εξευτελιστικής ζωής. Ταρακουνήθηκε τόσο ώστε άρχισε νασκέφτεται το πατρικό του σπίτι με τις πιο ωραίες αναμνήσεις να ξεδιπλώνονταιστη σκέψη του. Πήγαινε το μυαλό του εκεί που ακόμα και οι εργάτες και οι δούλοιδεν γνώριζαν στερήσεις.
Οι βασανιστικοί προβληματισμοί άρχισαννα δονούν την ύπαρξη του νέου. Έστρεφαν τη σκέψη του προς τη σωτήρια επιστροφή.Το βοήθησε βασικά η στάση του πατέρα του, η οποία αναδείκνυε την αγάπη ωςκινητήρια δύναμη. Η αγάπη λοιπόν αυτή λειτούργησε καταλυτικά απέναντι σενεανικά πείσματα και εγωισμούς και μαλάκωσε την ψυχή του. Τον άφησε τώρα νασκεφθεί νηφάλια και να πάρει την πιο μεγάλη απόφαση στη ζωή του. Να επιστρέψειστον πατέρα του. Να αποκατασταθεί στις πατρικές αγκάλες και να ζητήσεισυγχώρεση. Μέσα του παγιώθηκε η μετάνοια για να επαληθευθεί στο πρόσωπό τουεκείνο που είπε αργότερα ο Συμεών ο Νέος Θεολόγος, ότι «η μετάνοια θύρα εστίνεξάγουσα από του σκότους και εισάγουσα εις το φως».
Ο πατέρας αντιλήφθηκε σε μακρινήαπόσταση το παιδί του να επιστρέφει. Μέσα του πάντοτε φούντωνε η πατρικήευσπλαχνία και βγήκε στο δρόμο για να τον προϋπαντήσει. Ο υιός σαν τον πλησίασετού ζήτησε να τον κάνει «ως ένα των μισθίων». Τον αγκάλιασε και τον φιλούσε.Έδωσε αμέσως εντολή να αποκατασταθεί με τον πιο λαμπρό τρόπο σ’ ένα σκηνικόευφρόσυνου πανηγυριού, χαράς και ευλογίας. Διότι το παιδί του αυτό «νεκρό ήνκαι ανέζησε, απολωλός ήν και ευρέθη».
Αγαπητοί αδελφοί, η εικόνα τηςωραιότατης αυτής παραβολής, αντικατοπτρίζει συμπεριφορές και στάσεις πουεκδηλώνονται πολύ και στις δικές μας μέρες και κυρίως μπορεί να καθρεφτίζουνκαι το δικό μας εαυτό. Το στοιχείο που ξεπροβάλλει εντονότατα είναι η μεγάληαγάπη του Θεού-Πατέρα. Δίνει το σαφέστατο μήνυμα ότι συγχωρεί όλες τις αμαρτίεςμας, αρκεί να ενεργοποιείται και στο δικό μας εαυτό η δύναμη της μετάνοιας.Αρκεί ν’ αναζωπυρώνεται κάθε φορά η φλόγα της επιθυμίας μας για επιστροφή στηδική Του αγκάλη για να μεταβαίνουμε και εμείς εκ του θανάτου εις τη ζωή. Στιςσυχνότητες της ομολογίας του πατέρα: «Ούτος ο υιός μου νεκρός ήν και ανέζησε».
ΧριστάκηςΕυσταθίου, Θεολόγος –Εκκλησία Κύπρου
