Είναι αλήθεια ότι ηεποχή μας αδικεί μια μεγάλη ευλογία που έχει δώσει ο Θεός: την ευλογία τωνεντολών.Θεωρεί ότι η τήρηση των εντολών αποτελεί μια μηχανική, επιφανειακή ηθική καιότι ο λόγος περί τηρήσεως των εντολών είναι μια ηθικολογία που προάγει τον ευσεβισμό.
Δεν είναι όμως έτσιτα πράγματα. Αν προσέξουμε, θα δούμε ότι και το Ευαγγέλιο και η πατερικήγραμματολογία και η εμπειρία της Εκκλησίας είναι γεμάτα από προτροπές για τηντήρηση των εντολών και προσδιορίζουν την αγιότητα – μεταξύ άλλων – και ως έκφρασητης τηρήσεως των εντολών· “ἐάν ἀγαπᾶτέ με, τάς εντολάς τάς ἐμάς τηρήσατε”, λέειο ίδιος ο Κύριος. Η προσπάθεια τηρήσεως των εντολών μάς μεταφέρει από τηναμφιβολία και τους επικίνδυνους ακροβατισμούς των “βιωμάτων”, στηνπραγματικότητα των αδυναμιών μας.
Δεν είναι όμως έτσιτα πράγματα. Αν προσέξουμε, θα δούμε ότι και το Ευαγγέλιο και η πατερικήγραμματολογία και η εμπειρία της Εκκλησίας είναι γεμάτα από προτροπές για τηντήρηση των εντολών και προσδιορίζουν την αγιότητα – μεταξύ άλλων – και ως έκφρασητης τηρήσεως των εντολών· “ἐάν ἀγαπᾶτέ με, τάς εντολάς τάς ἐμάς τηρήσατε”, λέειο ίδιος ο Κύριος. Η προσπάθεια τηρήσεως των εντολών μάς μεταφέρει από τηναμφιβολία και τους επικίνδυνους ακροβατισμούς των “βιωμάτων”, στηνπραγματικότητα των αδυναμιών μας.
Διαβάζουμε συχνά έναβιβλίο, κάνουμε μια ωραία συζήτηση, μιλάμε για τον πλατυσμό της καρδιάς, γιατις αναρριχήσεις του νοός, για τις πνευματικές αναβάσεις, και μετά απόλίγο μας διακόπτει ο άντρας ή η γυναίκα μας στο σπίτι και αντιδρούμεμε ένταση και εκνευρισμό. Τί έννοια έχουν τότε όλες αυτές οι συζητήσεις;Κρατάμε το κομποσκοίνι στο χέρι, τηρούμε ίσως τις νηστείες, επειδήέτσι μάθαμε, αλλά δεν μπορούμε να τηρήσουμε τις εντολές της αγάπης, τηςυπομονής, της αμοιβαίας ανοχής, της συγχωρητικότητας. Και παρατηρείται το εξήςφαινόμενο: Ενώ εμφανιζόμαστε με μια μοναχικού χαρακτήρα παραδοσιακότητα,είμαστε πολύ σκληρόκαρδοι άνθρωποι. Αυτό που μαλακώνει την ψυχή σαν σφυρί πουτη χτυπάει, είναι οι εντολές και ο αγώνας τους.
Οι εντολές υπάρχουν γιαδύο λόγους: Πρώτον, για να μας ταπεινώνουν και δεύτερον, για να μας δείχνουντην πορεία μας.
Πόσο αγώνα έχει μίαεντολή! Πόση προσπάθεια! Είναι πιο εύκολο να διαβάσουμε ένα κομμάτι από τηΦΙλοκαλία ή τα ασκητικά του Αββά Ισαάκ, να νομίσουμε ότι το καταλάβαμε και να αισθανθούμεότι φτάσαμε ότι φτάσαμε σε μία δήθεν “πνευματική κατάσταση”, από το ναπροσπαθήσουμε να μην πούμε ένα ψέμα από αυτά που αποκαλούμε συμβατικά ψέματα. Βλέπουμε λοιπόν, ότιόταν προσπαθούμε να τηρήσουμε τις εντολές δυσκολευόμαστε πολύ. Κιέτσι, ταπεινωνόμαστε ενώπιόν τους.
Οιεντολές όμως, πέρα από το γεγονός ότι μας ταπεινώνουν, λειτουργούν και ωςοδοδείκτες στην πορεία μας. Βλέπει κανείς πολλές φορέςστους ορεινούς δρόμους να υπάρχουν στα δεξιά και αριστερά της ασφάλτου,πάσσαλοι με φθορίζουσα ύλη πάνω τους, ώστε να δείχνουν το δρόμο, όταν αυτόςκαλύπτεται από τα χιόνια. Τοίδιο κάνουν κι οι εντολές· μάς δείχνουν πού πορευόμαστε. Γι’αυτό είναι πολύ σημαντικό να αναζητήσει κανείς, με τη συμπαράσταση τουπνευματικού του, να προσδιορίσει τις εντολές για τις οποίες πρέπει να αγωνιστείστη ζωή του. Με αυτό τον τρόπο μαθητεύει συνεχώς στο συγκεκριμένο αγώνα του.Δεν δικαιολογεί εύκολα τον εαυτό του όταν δεν τα καταφέρνει, δεν αδιαφορεί.Στέκεται με τιμιότητα απέναντι στην αλήθεια. Έτσι, διακρίνει το δρόμο και τηνπορεία του, και στη συνέχεια ζητάει με την προσευχή του την ενέργεια του Θεούκαι την ευλογία Του, ώστε αν κάποια από τις εντολές μπορεί να μεταμορφωθεί σεεμπειρία προσωπική, αυτό να γίνει μόνο με τη χάρη του Θεού. Στην πνευματική ζωή, οι αρετές δεναποτελούν κατάκτηση ή επίτευγμα, αλλά δώρου Θεού και καρπό Αγίου Πνεύματος. Σεμας ανήκει η συναίνεση και η εμπιστοσύνη στη χάρη Του.
Χριστιανική Φοιτητική Δράση…
