ΕυαγγελικόΑνάγνωσμα: Λουκ. ιε΄ 11-32
Ηπαραβολή του ασώτου την οποία ακούσαμε σήμερα στο Ευαγγέλιο, είναι η ωραιότερητων παραβολών. Τι μας λέει ο Κύριος με την παραβολή αυτή;
ΚάποιοςΠατέρας είχε δυο γιούς. Ο μικρότερος ζητά επιτακτικά από τον πατέρα του, να τουδώσει το μερίδιο της περιουσίας που του ανήκει. Και δέχεται ο πατέρας να τουδώσει το μερίδιο του και αφού το πήρε έφυγε σε χώρα μακρινή, όχι για ναεργαστεί, αλλά για να το σπαταλήσει στην ασωτία. Και εκεί «διεσκόρπισε τηνουσία αυτού ζων ασώτως».
Κατασπατάλησετην περιουσία του. Άρχισε να στερείται. Ήρθε και λιμός, πείνα, στον ξένο αυτόντόπο και αναγκάστηκε αυτό το αρχοντόπαιδο να παρακαλέσει κάποιον για δουλειά,και αυτός τον έστειλε στα χωράφια του, να βόσκει χοίρους. Κατάσταση φοβερή καιθλιβερή, αφού και εκεί προσπαθούσε να χορτάσει από τα ξυλοκέρατα που έτρωγαν οιχοίροι.
Σεαυτή την τραγική κατάσταση θυμήθηκε την πλούσια ζωή που ζούσε στο σπίτι τουπατέρα του. «Εις εαυτόν δε ελθών» είπε: Πόσοι εργάτες του πατέρα μουαπολαμβάνουν την πλούσια ζωή, ενώ εγώ, το παιδί του ,«λιμώ απόλυμαι», πεθαίνωαπό την πείνα. Και τότε του ήρθε η φωτεινή σκέψη της επιστροφής. Θα επιστρέψω,πρέπει να επιστρέψω στον πατέρα, θα του ζητήσω συγχώρεση και θα τον παρακαλέσωνα με δεχθεί έστω σαν υπηρέτη.
Και,ευτυχώς, την σκέψη του την έκαμε πράξη. «Και αναστάς ήλθε προς τον πατέρααυτού».
Περιγράφειστη συνέχεια ο Κύριος τη συγκινητική συνάντηση του ασώτου με τον πατέρα του.Πριν ακόμα πλησιάσει ο άσωτος στο σπίτι του, «έτι δε αυτού μακράν απέχοντοςείδεν αυτόν ο πατήρ αυτού και ευσπλαχνίσθη». Τον είδε από μακριά ο πατέρας καιτον λυπήθηκε. Δεν περίμενε να έλθει κοντά του, αλλά «δραμών» (τρέχοντας) οπατέρας «επέπεσεν επί τον τράχηλον αυτού και κατεφίλησεν αυτόν». Πατέρα μου,λέγει με δάκρυα το μετανοιωμένο άσωτο παιδί, «ήμαρτον εις τον ουρανόν καιενώπιον σου», δεν είμαι άξιος να ονομάζομαι παιδί σου.
Αλλάο πατέρας, κρατώντας τον ακόμη στην αγκαλιά του, δίνει διαταγές στους υπηρέτες.Φέρτε του καλά φορέματα που φορούσε όταν ήταν κοντά μας. Φέρτε υποδήματα. Φέρτεδακτυλίδι στο χέρι του και σφάξετε το καλύτερο μοσχάρι για το παιδί μου αυτό,που ήταν νεκρό για μένα, και ζωντάνεψε και χαμένο και βρέθηκε. Και άρχισαν όλοιστο αρχοντικό να πανηγυρίζουν, «ήρξαντο ευφραίνεσθαι».
Είναιάξια θαυμασμού η αγάπη του Πατέρα Θεού στον κάθε αμαρτωλό που επιστρέφειμετανοιωμένος κοντά Του. Ο Πατέρας μας, ο Θεός, περιμένει με αγάπη τηνεπιστροφή μας, Και ακριβώς η αγάπη αυτή έκαμε τον άσωτο να επιστρέψει στονπατέρα, διότι ήξερε ότι θα τον δεχόταν, ότι θα τον συγχωρούσε, Αν ήξερε ότι οπατέρας του ήταν σκληρός και θα τον έδιωχνε, δεν θα επέστρεφε.
Γιατούτο η παραβολή του ασώτου είναι το πιο ενθαρρυντικό κήρυγμα για επιστροφή καιμετάνοια, όλων όσων απομακρυνθήκαμε πολύ ή λίγο από τον Θεό.
Παρατηρούμεδε ότι όχι μόνον δέχεται τον άσωτο, αλλά και τον αποκαθιστά στην αρχικήτιμητική θέση, πρώτα σαν παιδί του. Αυτό σήμαιναν τα φορέματα και τα υποδήματαπου διατάσσει να του φέρουν και μάλιστα το δακτυλίδι που σημαίνει τον δεσμό πουσυνδέει τον πατέρα με τον υιό, αφού τότε το δαχτυλίδι ήταν ένα είδος επίσημηςταυτότητας των αρχοντικών οικογενειών. Ο μόσχος ο σιτευτός που θυσιάζει οπατέρας για τον μετανοιωμένο υιό του είναι ο Σωτήρας μας, είναι ο ΙησούςΧριστός που θυσιάζεται στο Σταυρό, για να μας δώσει νέα δύναμη και ζωή, ξανακάνονταςμας παιδιά Του.
Είναιάξιο προσοχής ότι ο Κύριος στην παραβολή χαρακτηρίζει νεκρό τον αμαρτωλό, πουόμως ανασταίνεται με την μετάνοια, και χαμένο πρόβατο που ξαναβρίσκει το δρόμοτου.
Αλλάέχει και συνέχεια η παραβολή. Συνέχεια όχι ευχάριστη. Έχουμε τον μεγαλύτεροαδελφό που επιστρέφει από τα κτήματα. Μέχρι τώρα εργατικό, τίμιο, υπάκουο παιδίκοντά στον πατέρα. Έρχεται τώρα και βλέπει ασυνήθιστη κίνηση στο σπίτι. Ακούειμουσική. Δεν προχωρεί. Στέκεται μακριά και φωνάζει κάποιον υπηρέτη. – Τι είναιαυτά που βλέπω και ακούω; ρωτά. Και ο υπηρέτης όλος χαρά του λέει: – Ο αδελφόςσου ο άσωτος επέστρεψε μετανοιωμένος και ο πατέρας σου τον δέχτηκε και διέταξενα σφάξουμε το εκλεκτό μοσχάρι και να γιορτάσουμε για την επιστροφή του αδελφούσου, που όπως είπε ο πατέρας σου νεκρός ήταν και αναστήθηκε και χαμένος καιβρέθηκε.
Τοάκουσε ο μεγάλος γιός και γέμισε ζήλεια η ψυχή του. Οργίστηκε και δεν θέλησε ναμπει στο σπίτι. Το μαθαίνει ο πατέρας και έρχεται και τον παρακαλεί λέγονταςτου: «Παιδί μου, ο αδελφός σου ήλθε και έπρεπε να χαρείς». Αλλά αυτός μεαπότομο τρόπο του λέει: «Εγώ συνεχώς κάθομαι κοντά σου και δουλεύω και δεν μουέδωκες ένα κατσίκι να διασκεδάσω με τους φίλους μου και τώρα ήλθε αυτός ο γιόςσου, δεν λέγει αδελφός μου, όπου σπατάλησε την περιουσία σου στην ασωτία,θυσίασες το καλύτερο μοσχάρι». Του θυμίζει ο πατέρας ότι «πάντα τα εμά σαέστιν». Το αποτέλεσμα; Δεν μας το λέγει, αν τελικά μπήκε στο σπίτι.
Επισημαίνειο Κύριος τον κίνδυνο που διατρέχουμε όσοι νομίζουμε ότι είμεθα εντάξει απέναντιστο Θεό. Ότι είμεθα άνθρωποι του Θεού, άνθρωποι της Εκκλησίας, όμως ίσως να μηνέχουμε αγάπη στον αδελφό μας που τον θεωρούμε αμαρτωλό και τον περιφρονούμε καιτον κατακρίνουμε και όμως, υπάρχει ο κίνδυνος αυτός να σωθεί και εμείς ναμείνουμε έξω, μακριά από τον Πατέρα Θεό, έξω από το Παλάτι της Βασιλείας τουΘεού, που και για μας ετοίμασε ο Θεός.
Γιώργος Σαββίδης
