To 1964 η Γερμανία είχε αναγνωρίσει το χρέος, που όμως ποτέ δεντο πλήρωσε
Οι γερμανικές επανορθώσεις και τα κατοχικάδάνεια 1941 – 1944
Τι αποκαλύπτει σε βιβλίο του ο αείμνηστος καθηγητής Αγγ.Αγγελόπουλος
Σημειώνεισε άρθρο του ο διεθνούς φήμης οικονομολόγος Ζακ Ντελπλά που δημοσιεύθηκε στηγαλλική εφημερίδα «Les Echos», αναφερόμενος στις άδικες επιθέσεις που δέχεται ηΕλλάδα κυρίως από τη Γερμανία: «Η Γερμανία είναι αυτή που οφείλει στην Ελλάδακαι όχι το αντίστροφο».
Καιπροσθέτει: «Η Γερμανία θα έπρεπε για λόγους αλληλεγγύης να απορροφήσει ολόκληροτο χρέος της Ελλάδος, χρηματοδοτώντας τη χώρα αυτή με επιτόκιο 3-4% και μεαντάλλαγμα η Ελλάδα να προχωρήσει τις απαραίτητες δημοσιονομικές καιδιαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις».
Αναζητώνταςστοιχεία στο πλαίσιο μιας έρευνας για τα χρόνια της γερμανικής Κατοχής 1941 -1944, ο Θεός με βοήθησε, στη Βιβλιοθήκη της Βουλής, να πέσω σε έναβιβλίο-λαχείο για την τύχη μου. Ήταν το βιβλίο του Άγγελου Αγγελόπουλου,ακαδημαϊκού, διεθνούς φήμης οικονομολόγου, με τίτλο: «Απ' την Κατοχή στονΕμφύλιο».
ΟΆγγελος Θ. Αγγελόπουλος είναι διεθνώς γνωστός οικονομολόγος, καθηγητής τουΠανεπιστημίου Αθηνών, μέλος πολλών διεθνών ινστιτούτων, από το 1975 τακτικόμέλος της Ακαδημίας Αθηνών, ενώ από το 1974 έως το 1979 χρημάτισε διοικητής τηςΕθνικής Τράπεζας. Το 1944, τον τελευταίο κρίσιμο χρόνο της Κατοχής, διετέλεσευπουργός των Οικονομικών της ΠΕΕΑ και ακολούθως υφυπουργός Οικονομικών τηςκυβέρνης Εθνικής Ενότητας του Γ. Παπανδρέου, γι' αυτό οι απόψεις του καιεκτιμήσεις του για την ταραγμένη εκείνη εποχή είναι ιδιαίτερα σημαντικές καιενδιαφέρουσες.
Ιστορικό και διαδρομή των κατοχικών δανείων την περίοδο 1941-1944
Τακατοχικά δάνεια είναι το μεγαλύτερο και πιο επώδυνο πρόβλημα της νεώτερηςΕλλάδος, που ίσως οι νεώτεροι Έλληνες να το αγνοούν. Είναι πρόβλημα πουαποτέλεσε πληγή για την ελληνική οικονομία και πλήγμα στον ελληνικό λαό,επηρεάζοντας τις μεταπολεμικές εξελίξεις. Όπως ομολόγησε ο υπουργός ΕθνικήςΟικονομίας του Γ' Ράιχ δρ Φουνκ, «Η Ελλάδα δοκίμασε τα δεινά του πολέμου μεσυνέπειες όπως καμία ίσως άλλη χώρα».
Ηφοβερή αφαίμαξη της χώρας για να πληρώνονται μηνιαίως τα έξοδα του στρατούκατοχής κι ο πληθωρισμός που ακολούθησε ανάγκασαν τους ίδιους τους κατακτητέςνα δεχθούν ότι θα έπρεπε ένα τμήμα των εξόδων κατοχής να το επιστρέψουν, υπότον τύπο «δανείου», μετά το τέλος του πολέμου. Έτσι, η συμφωνία της Ρώμης, στις14 Μαρτίου 1942, μεταξύ Ελλάδος, Γερμανίας και Ιταλίας, προέβλεπε τη μορφή του“δανείου” για τα επιπλέον των εξόδων κατοχής ποσά που θα ελάμβαναν οι κατοχικέςδυνάμεις απευθείας από την Τράπεζα της Ελλάδος. Στο άρθρο 4 της Συμφωνίαςκαθορίζετο ότι «η οριστική ρύθμιση των καταβολών αυτών δύναται να λάβει χώραναργότερα».
Επομένως,δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα ποσά αυτά είναι δάνεια κι οι αρχές κατοχήςξεχώριζαν τα έξοδα κατοχής, με τα οποία επεβαρύνετο το ελληνικό Δημόσιο, καιτις πιστώσεις που χρεώνονταν οι κυβερνήσεις Γερμανίας - Ιταλίας, καιαποδέχθηκαν ότι η οριστική τακτοποίηση των οφειλών τους στην Ελλάδα θα βασιζότανστην τιμαριθμική αξία της δραχμής τον χρόνο εξόφλησης, ο δε πληρεξούσιος του Γ'Ράιχ με «ρηματική του διακοίνωση στην ελληνική κατοχική κυβέρνηση ανέφερε ότι«η Τράπεζα της Ελλάδος πρέπει να μεριμνά για την επάρκεια χαρτονομίσματος γιατον στρατό κατοχής, μέχρι του ποσού των 25 εκατομμυρίων μάρκων», που σημαίνειότι υπήρχε συμφωνία υπολογισμού του ποσού σε μάρκα, που θα μετατρέπονταν σεδραχμές, το νόμισμα της κατεχόμενης χώρας.
Το 1964 η Δ. Γερμανία αναγνωρίζει το χρέος του Γ' Ράιχ
Αφήνωστη συνέχεια τον ίδιο τον συγγραφέα Άγγ. Αγγελόπουλο να συνεχίσει τηνεξιστόρηση των κατοχικών δανείων (που τα έζησε): «Με την ευκαιρία συμμετοχήςμου σε διεθνές συνέδριο στη Δ. Γερμανία το 1964, η τότε κυβέρνηση ΓεωργίουΠαπανδρέου μου ανέθεσε να έλθω σε επαφή με τους Γερμανούς και να ανακινήσω τοθέμα του κατοχικού δανείου. Συνάντησα -συνεχίζει- δύο στελέχη του υπουργείουΕθνικής Οικονομίας, τους Φ. Ντε Λα Κρουά και τον Ράινχαρτ. Ιδού η απάντησήτους: «Η Γερμανία αναγνωρίζει κατ' αρχήν (!) την απαίτηση της Ελλάδος, “ΑΛΛΑ”στηριζομένη στο άρθρο 3, παρ. 3 της Συμφωνίας του Λονδίνου (27-2-1953), πουέχει αποδεχθεί και η Ελλάδα, αρνείται οποιαδήποτε εξέταση του θέματος μέχρι ναρυθμιστεί το όλον πρόβλημα, που θα γίνει “με την υπογραφή οριστικής ΣυνθήκηςΕιρήνης”».
Μευπολογισμούς του 1967 οι γερμανικές οφειλές υπολογίζονταν σε 45 εκατ. χρυσέςλίρες ή σε 13 δισεκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ. Κλείνοντας την εξιστόρησή του (μέσααπό τις σελίδες του βιβλίου του), δηλώνει ξεκάθαρα ότι καμία ελληνική(μετακατοχική) κυβέρνηση δεν τόλμησε να διεκδικήσει επίσημα τις οφειλές τωνΓερμανών και των Ιταλών προς την Ελλάδα, ενώ εκείνοι έχουν αναγνωρίσει τιςοφειλές τους, αλλά δεν καταδέχθηκαν να βάλουν το χέρι στην τσέπη τους γιατί,ατυχώς, η Ελλάδα είναι μικρή και ανίσχυρη με ηγέτες που κρύβουν τιςδιεκδικήσεις της κάτω από το χαλί».
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣΑΘ. ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΣ
