ΗΡΩΪΚΗΕΠΑΝΑΣΤΑΤΡΙΑ
Δέν ὑπάρχει ἡρωικώτερη στάσηἀπό τό νά κρατᾶς ἄσβεστο τό φῶς μές στό πυκνό σκοτάδι πού σέ τυλίγει, νά μπορεῖςνά στέκεις ὄρθιος, ὅταν ὅλα γύρω σου εἶναι πεσμένα, ὅλοι προσκυνημένοι. Αὐτή τηνἡρωική στάση θαύμασε ἡ ἱστορία στό πρόσωπο τῆς ἁγίας Φιλοθέης τῆς Ἀθηναίας, πούἐπίκαιρα προβάλλει τό μήνα αὐτό ἡ Ἐκκλησία (19/2).
Ἐνταγμένη στήν χορεία τῶννεομαρτύρων ἡ σεμνή καί ταπεινή ἀρχόντισσα τῆς Ἀθήνας συναπαρτίζει καί αὐτή τό ἐξαιρετικόθαῦμα πού ἐπισημαίνει ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης στό Νέον Μαρτυρολόγιον: «Ἕναθαῦμα παρόμοιον ὡσάν νά βλέπῃ τινάς μέσα εἰς τήν καρδίαν τοῦ χειμῶνος ἐαρινά ἄνθηκαι τριαντάφυλλα· μέσα εἰς τήν βαθυτάτην νύκτα, ἡμέραν καί ἥλιον· μέσα εἰς τόψηλαφητόν σκότος φῶτα λαμπρότατα· ἐν τῷ καιρῷ τῆς αἰχμαλωσίας νά βλέπῃ ἐλευθερίαν·καί ἐν τῷ καιρῷ τῆς τωρινῆς ἀσθενείας, ὑπερφυσικήν δύναμιν». Ὅλα αὐτά, ὅπως ἐξηγεῖὁ ἅγιος συγγραφέας, γίνονται μέ τήν θεία δύναμη, ἡ ὁποία «ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται»(Β΄Κορ. 12,9).
Θαυμάζει, πράγματι, κανείς τηνδύναμη, πού κρυβόταν στό λιπόσαρκο καί ντελικάτο σῶμα τῆς νεαρῆς ἀρχοντοπούλαςΡηγούλας Μπενιζέλου. Αὐτή ἡ δύναμη ἐνίσχυσε τήν εὐγενική κόρη, τήν γαλουχημένημέ τά νάματα τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, νά σηκώσει καρτερικά μετά ἀπό τόν σταυρό τῆςὀρφάνιας καί ἐκεῖνον τῆς χηρείας. Αὐτή την ἐνέπνευσε νά διαθέσει τήν μεγάλη περιουσίατης, νά γίνει ἑκούσια πτωχή, γιά τήν ἀνακούφιση τῶν πτωχῶν. Ἐπένδυσε στήν τράπεζα τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, πού ἐγγυᾶταικέρδη ἄφθαρτα καί αἰώνια, την ἔνδοξη κληρονομιά τοῦ οὐρανοῦ.
Ἡ ἀρχόντισσα τῆς Ἀθήνας, ἡ μοναχή πλέον Φιλοθέη, ἀνασταίνει την βυζαντινήἀρχόντισσα Ὀλυμπιάδα, ἡ ὁποία ὅπως μαρτυρεῖ ὁ ἅγιος διδάσκαλός της ὁμεγαλομάρτυρας μετά τούς διωγμούς Ἰωάννης Χρυσόστομος, «κατεῖχε τά σκῆπτρα» τῆςμεγάλης ἀρετῆς, τῆς ἐλεημοσύνης. Ἄσκησε ἡ μαθήτρια τοῦ ἁγίου Χρυσοστόμου τήν «πολυειδῆ» φιλανθρωπία, σκορπίζοντας καί προσφέροντας κάθε εἴδουςβοήθεια στούς ἀναξιοπαθοῦντας ὄχι μόνο τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀλλά και πέρα ἀπότά ὅρια τῆς πρωτεύουσας.
Ἡ δυναμική καί ἀκαταπόνητηκυρά τῆς Ἀθήνας βάδισε στά ἴδια χνάρια. Ἅπλωσε τά φτερά τῆς ἀγαπώσας καρδίαςτης γιά νά ἀγκαλιάσει ὅσο τό δυνατόν περισσότερα ἀπό τά παιδιά τῆς σκλαβωμένης Ἑλλάδος.Στα περίχωρα τῆς Ἀθήνας ἀλλά καί στην Αἴγινα καί στήν Κέα ἔφθανε ἡ ἄγρυπνημέριμνά της καί ἡ στοργική φροντίδα της.
Ζωσμένη ἡ ἴδια τό λέντιο τῆςδιακονίας δαπανᾶ ὄχι μόνο ὅλα τά δικά της ἀλλά καί τόν ἴδιο τόν ἑαυτό της. Αὐτήπού ἑκούσια ἀπαρνήθηκε τά πλούτη της, θυσιάζει καί τήν προσωπική της ἄνεση γιάνά συντρέξει τούς πτωχούς καί καταφρονημένους, τούς ἐλαχίστους ἀδελφούς τοῦ ἸησοῦΧριστοῦ. Οἱ δύσκολες κοινωνικές συνθῆκες, ἡ τουρκική σκλαβιά πού τά ʼσκιαζε ὅλακαί πάγωνε ὅλους μέ τόν φόβο, δέν την πτόησαν.
Τό ἴδιο πνεῦμα, πού θάξεσηκώσει δύο περίπου αἰῶνες ἀργότερα τον μοναχό Κοσμᾶ ἀπό τήν πολιτεία τοῦ ἉγίουὌρους καί θά τόν ἐμπνεύσει νά βάλει τά θεμέλια τῆς λευτεριᾶς διδάσκοντας τόνλόγο τοῦ Θεοῦ και κτίζοντας σχολειά, αὐτό τό ἴδιο πνεῦμα κινεῖ στά μέσα τοῦ 16ουαἰώνα τήν ψυχή τῆς ἀνδρείας αὐτῆς γυναίκας. Ἀψηφώντας κάθε κίνδυνο ξεκίνησε τήνπιό ἡρωική ἐπανάσταση: τήν ἀπελευθέρωση τῶν Ἑλλήνων ἀπό τήν τυραννία τῆς ἀμάθειας,τῆς ἄγνοιας, τῆς πλάνης. Πνεύμονας πνευματικῆς ζωῆς το μοναστήρι της ἔγινεφάρος πολιτισμοῦ καί ἀγάπης στά σκοτεινά ἐκεῖνα χρόνια. Κοντά της οἱπεινασμένοι ἔβρισκαν τροφή, οἱ ἀδικημένοι προστασία, οἱ κακουχημένοι στοργή, οἱἐγκαταλελειμμένοι γέροντες θαλπωρή. Τά ὀρφανά Ἑλληνόπουλα μάθαιναν γράμματα καίοἱ ταλαιπωρημένες Ἑλληνοποῦλες προστατεύονταν ἀπό τόν ἐξισλαμισμό, διδάσκονταν ὑφαντικήκαί νοικοκυριό, μυ οῦν ταν στήν πνευματική ζωή.
Πόσα χρωστᾶ ὁ τόπος μας στονΧριστό καί στήν Ἐκκλησία του! Ἀλλά καί πόσο μεγάλα καί θαυμαστά ἐπιτελεῖ ἡ χάρητοῦ Θεοῦ σ᾿ ἐκεῖνον πού τῆςπαραδίδεται μέ πίστη καί ἀνιδιοτέλεια
Ορθόδοξος Τύπος,17/02/2012
