ΟΆγιος Ρηγίνος επίσκοπος Σκοπέλου
ΤουΚωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου, δασκάλου
ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ: Ο Άγιος, πουγεννήθηκε στο τέλος του 3ου μ.Χ. αιώνα, καταγόταν από τη Λιβαδειά και ήταν απότη νεότητά του πιστός Χριστιανός, ασκητικός στους τρόπους και ζούσε καθαρή καιαγνή ζωή. Ήταν συγγενής του Αγίου Αχιλλίου και βρέθηκε, ως παρατηρητής, καθόσονδεν είχε ακόμα χειροτονηθεί, στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο (Νίκαια).
Έζησε την εποχή που βασίλευσαν οιδύο υιοί του Μεγάλου Κωνσταντίνου, ο Κωνστάντιος στην Ανατολή και ο Κώνστας στηΔύση. Ο Κωνστάντιος είχε αποδεχθεί τις αιρετικές αρχές του Αρειανισμού, ενώ οΚώνστας παρέμεινε πιστός στις αποφάσεις της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου. Και οι δύοείχαν ως κοινά χαρακτηριστικά της θρησκευτικής τους πολιτικής την καταπολέμησητων ειδώλων και την υπεράσπιση της ενότητας της Εκκλησίας. Αυτή η πολιτική είχεως συνέπεια τη διεύρυνση της εκκλησιαστικής διάσπασης μεταξύ οπαδών καιαντιπάλων της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου. Οι παρεμβάσεις στα εκκλησιαστικάπράγματα υπήρξαν πηγή εντάσεως στις αρειανικές έριδες του 4ου αιώνα. Έτσι οΆγιος απεστάλη στη Σκόπελο από τον Άγιο Αχίλλιο (Επίσκοπο Λαρίσης), για ναενισχύσει τους εκεί εξόριστους εχθρούς του αρειανιστή Κωνστάντιου και να τουςστερεώσει στην ορθόδοξη πίστη.
Ο ΑΓΙΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ: Αργότεραχειροτονήθηκε επίσκοπος Σκοπέλου, πράγμα που προξένησε πάνδημη χαρά στο νησί.Υπό τη νέα του αρχιερατική ιδιότητα συμμετείχε στη Σύνοδο της Σαρδικής (Σόφια)το 347, μαζί με άλλους τριακόσιους αρχιερείς. Η Σύνοδος καταδίκασε επισκόπουςυπερασπιστές των κακοδοξιών του Αρείου, που συμμερίζονταν την άποψη ότι οΙησούς ήταν ετεροούσιος από τον Πατέρα, και επαναδιατύπωσε το Σύμβολο τηςΝικαίας («Πιστεύω»). Ο συναξαριστής μας βεβαιώνει για τον καθοριστικό ρόλο τηςομιλίας του Αγίου που κατάφερε με πειστικά επιχειρήματα να νικήσει κατά κράτοςτα σοφίσματα των αιρετικών.
Ο ΝΕΟΣ ΕΧΘΡΟΣ - ΜΑΡΤΥΡΙΟ: Στα κατοπινά χρόνιατης ποιμαντορίας του Ρηγίνου εμφανίστηκε ένας χειρότερος πειρασμός. Στο θρόνοτης Αυτοκρατορίας ανήλθε ο νεοειδωλολάτρης Ιουλιανός ο Παραβάτης (361-3), πουπροσπάθησε να επαναφέρει τη λατρεία του δωδεκαθέου, χτυπώντας τον Χριστιανισμό,κλυδωνίζοντας πάλι την Εκκλησία του Χριστού. Στη διάρκεια του διωγμού πουακολούθησε, ο έπαρχος της Ελλάδας έφτασε στη Σκόπελο και άρχισε να φονεύει,βασανίζοντας σκληρά, πολλούς Χριστιανούς. Συνέλαβε και τον Άγιο επίσκοπο τουνησιού και προσπάθησε αρχικά με κολακείες και υποσχέσεις να τον πείσει ναθυσιάσει στα είδωλα, έστω προς το θεαθήναι.
Επειδή ο Ρηγίνος αρνήθηκε θαρραλέα,στρατιώτες διατάχθηκαν να τον οδηγήσουν στο χώρο του σταδίου του νησιού όπου οτύραννος επιχείρησε με άγρια βασανιστήρια, να τον μεταπείσει. Ο έπαρχος,βλέποντας τον Άγιο να μένει στέρεος στην πίστη του και τον πιστό λαό τηςΣκοπέλου να ενισχύεται από το παράδειγμα του ποιμένα του, διέταξε να τοοδηγήσουν στο παλιό γεφύρι της Χώρας Σκοπέλου διατάσσοντας τον αποκεφαλισμότου. Έτσι την 25η Φεβρουαρίου του 362 ο Ρηγίνος αναχώρησε για τις «ουράνιεςμονές». Οι πιστοί Σκοπελίτες, την ίδια νύχτα, παρέλαβαν το τίμιο σκήνωμα τουΑγίου Επισκόπου τους και το ενταφίασαν μέσα στο δάσος του υπερκείμενου λόφου.Δίπλα από τον τάφο του, ανήγειραν το 1728 μοναστήρι προς τιμήν του Αγίου στονίδιο λόφο, έξω από τη Χώρα του νησιού (2,5 χιλμ. Ν.Α. της πόλης), στο δρόμοπρος τον Αγνώντα, πάνω σε ερείπια βυζαντινού Ναού, ενώ στο σημείο που μαρτύρησεκτίστηκε αγότερα εικονοστάσι για να θυμίζει τα κατορθώματά του (οι ντόπιοιαποκαλούν την περιοχή «Αϊ Ρηγινάκης»).
Η ΑΡΠΑΓΗ ΤΩΝ ΛΕΙΨΑΝΩΝ: Το 1068 οΝορμανδός Γουλιέλμος της Σικελίας, άρπαξε και μετέφερε το άγιο λείψανο τουΡηγίνου στην Κύπρο. Πολύ αργότερα, το 1740, στάλθηκε από τη Γερουσία τηςΣκοπέλου στην Κύπρο ο Κων. Χατζής και πήρε από τους Κυπρίους τμήματα τουλειψάνου, που εν συνεχεία αποθησαυρίστηκαν στην Μονή Τιμίου Προδρόμου τηςΣκοπέλου. Μετά τη διάλυση του μοναστηριού, τα λείψανα μεταφέρθηκαν στηΜητρόπολη (Ι. Ν. Χριστού Γεννήσεως).
«Χαίροις, της Σκοπέλου λαμπρός πυρσός,
χαίροις, εκκλησίας ωραιότης καιστολισμός,
χαίροις ορθοδόξων δογμάτων μυροθήκη,
Ρηγίνε θεοφόρε, πίστεως καύχημα»
Ελευθερία,26/02/2012
