Ποιοι αντιδράσαμε όταν το .. ΥπουργείοΠαιδείας κατήργησε τον Εκκλησιασμό κατά την ημέρα της εορτής των Τριών Ιεραρχών;”
Του Σεβ. Μητροπολίτη Κισάμου κ. Αμφιλοχίου
«Εάν για να έχουμε τηνΕυρωπαϊκή Ένωση θα πρέπει να εξαφανίζουμε την ιδιοπροσωπεία των εθνών της, είπεσε παλαιότερη ομιλία του ο Ζακ Ντελόρ, τότε η Ένωση θα πάψει να είναιΕυρωπαϊκή….
Εάν δεν καταφέρουμε,συνεχίζει, να δώσουμε –μια ψυχή στην Ευρώπη- να της δώσουμε πνευματικότητα καινόημα, τότε το παιχνίδι έχει χαθεί».
Παρόμοιο προβληματισμόεξέφρασε και η πρώην επίτροπος Πολιτισμού του Λουξεμβούργου Βίβιαν Ρέντιγκς: «ΗΕυρωπαϊκή ψυχή, είπε, θα καταστραφεί αν οδηγηθεί στην πολτοποίηση.
Είναι δικό μας καθήκοννα ενισχύσομε, να προβάλλουμε και κρατήσουμε ζωντανή αυτή την πολυμορφία».
Εντύπωση προκαλείεπίσης το γεγονός ότι στην Γαλλία του διαφωτισμού το κοσμικό κράτος επαναφέρειτο μάθημα της θρησκευτικής παιδείας στα σχολεία γιατί, όπως διακηρύσσει οσημερινός πρόεδρος της: «η θρησκευτική παιδεία θα δημιουργήσει ενάρετουςπολίτες ενάντια στη διαφθορά».
Φαίνεται λοιπόν ότιπροτεραιότητα στην Ευρώπη του σήμερα και του αύριο έχει η διαφύλαξη τηςπνευματικής ταυτότητας κάθε λαού και ο σεβασμός της ιδιοπροσωπείας του. Τιγίνεται όμως μ΄ εμάς τους Νεοέλληνες;
Τα γεγονότα τωντελευταίων καιρών φοβούμαι οδηγούν στο συμπέρασμα ότι βρισκόμαστε, βρεθήκαμε,μετέωροι σ΄ ένα άπειρο ηθικό και πνευματικό κενό, έχοντας υπερβεί με τραγικότρόπο τις ρομαντικές αυταπάτες μας.
Απρόσωποι καια-κοινωνικοί, αποψιλωμένοι από τον απατηλό εξωραϊσμό οιασδήποτε ιδεολογικήςσκευής, προχωράμε στην νέα πραγματικότητα, η οποία κάτω από τέτοιεςπροϋποθέσεις φαντάζει σαν τρομακτικός εφιάλτης.
Η πανσπερμία των ιδεολογιών,οι οποίες άλλωστε έχουν στην πράξη χρεοκοπήσει, δεν μπορούν πιά να μαςστηρίξουν και να μας παραμυθήσουν.
Φαντάζομαι πως ούτε οΧέντρι Κίσσινγκερ όταν δήλωνε πως: «Ο Ελληνικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητοςκαι γι΄ αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτιστικές του ρίζες.
Τότε ίσως συνετισθεί.Εννοώ, δηλαδή να πλήξουμε τη γλώσσα, τη θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικάτου αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητα του να αναπτυχθεί, ναδιακριθεί να επικρατήσει, για να μη μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια…», ούτε οΚίσσινγκερ δεν υποψιαζόταν ότι αυτός ο λαός σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα θαοδηγείτο σε τέτοιο κλίμα σύγχυσης, ταραχής και αβεβαιότητας.
«Αν δεν στηρίξεις τοένα σου πόδι έξω από την γη, ποτέ σου δεν θα μπορέσεις να σταθείς επάνω της»,είπε σε ανύποπτο χρόνο ένας μεγάλος Έλληνας, ο Ελύτης.
Πόσοι από εμάς,αλήθεια, δεν ειρωνευτήκαμε, δεν χλευάσαμε, στην καθημερινότητα του βίου μας,αυτό τον λόγο; Πόσοι από εμάς δεν πιστέψαμε, δεν εγκλωβιστήκαμε στηνψευδαίσθηση ότι η ευδαιμονία και η ευζωία, που άλλοι ίσως μας προσέφεραν καιεμείς άκριτα και αβασάνιστα υιοθετήσαμε ως στάση και τρόπο ζωής, είναι οαυτοσκοπός της ζωής μας;
Πόσοι από εμάς δενφορέσαμε τον μανδύα της καλοπέρασης, του ωχαδελφισμού, του βολέματος; Πόσοι απόεμάς την αιματοβαμμένη πίστη, την τρισχιλιόχρονη ιστορία και την μοναδικήγλώσσα του Γένους μας, της Ρωμιοσύνης δεν τα απαξιώσαμε και δεν τα υποτιμήσαμε;
Ίσως σε κάποιους,μάλλον σε πολλούς, στάθηκαν και εμπόδιο για τους στόχους τους. Ποιοί, αλήθεια,αντιδράσαμε όταν στα εγχειρίδια της Ελληνικής Ιστορίας ο ξεριζωμός της Σμύρνης«βαφτίστηκε»… «συνωστισμός»;
Ποιοι αντιδράσαμε όταντο, κατά τα άλλα σεβαστό, Υπουργείο Παιδείας κατήργησε τον Εκκλησιασμό κατά τηνημέρα της εορτής των Τριών Ιεραρχών, σαν η εορτή αυτή να μην έχει καμία σχέσημε την πίστη; Ποιοι αντιδράσαμε όταν…; όταν…;
Είναι τόσα πολλά αυτάτα…. όταν… Φοβηθήκαμε μην μας πουν οπισθοδρομικούς, ρομαντικούς, μηπροοδευτικούς… Μας ήταν αρκετός ο «μέσος όρος».
Όμως… « όπου ανθεί ομέσος όρος, παύω να υπάρχω», για να χρησιμοποιήσω και πάλι τον λόγο του ποιητήΕλύτη.
Φαίνεται, τελικά, ότιαρκεσθήκαμε σ΄ αυτό τον μέσο όρο και πιστέψαμε ότι μπορούμε να ευδοκιμήσομεμέσα στην μάζα της εκάστοτε πλειοψηφίας.
Διερωτώμαι, αλήθεια:πως είναι δυνατόν την στιγμή που η Ευρώπη μιλά για επιστροφή στις πνευματικέςαξίες το Νεοελληνικό Κράτος, όλοι εμείς, τόσο εύκολα και ανώδυνα, τόσο άκριτακαι αβασάνιστα να αποψιλωνόμεθα απ΄αυτές τις αξίες;
Μήπως τελικά στόχοςείναι η επαλήθευση ενός παλιού θρησκειολογικού γνωμικού που προειδοποιεί πως:«όπου γεννιέται ένας Θεός γεννιέται και ένας πολιτισμός, και όπου πεθαίνει έναςΘεός πεθαίνει και ένας πολιτισμός»;
