ΗΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΣΤΗ ΒΑΒΕΛ ΤΗΣ ΑΣΙΖΗΣ
Κυριακὴτῆς Ὀρθοδοξίας! Ἄλλοτε ἡμέρα θριάμβου...
Σήμερα;
Σήμερα...Θὰ ἀναρωτηθοῦμε μὲ τὴ γνωστὴ φράση: Quo vadis, Ὀρθοδοξία; Ποῦ πηγαίνεις σήμερα,Ὀρθοδοξία;
Τὴμελαγχολικὴ αὐτὴ εἰσαγωγὴ σὲ τέτοια μέρα, ἑορταστικὴ καὶ θριαμβική, μᾶς τὴν ἐπέβαλεἡ τελευταία οἰκουμενιστικὴ ἐκδήλωση στὴν Ἀσίζη τῆς Ἰταλίας τὸν περασμένο Ὀκτώβριο.
Ἐκδήλωσηποὺ γιὰ μιὰ ἀκόμη φορὰ μᾶς προκάλεσε πόνο. Γι᾿ αὐτὸ καὶ περισσότερο ἴσως ἀπὸ ὁποτεδήποτεἄλλοτε θεωρήσαμε εὔκαιρο νὰ ποῦμε μαζὶ μὲ τὸν προφητάνακτα Δαβίδ: «Υἱοὶ ἀνθρώπων,ἕως πότε βαρυκάρδιοι; ἱνα τί ἀγαπᾶτεματαιότητα καὶ ζητεῖτε ψεῦδος;» (Ψαλμ. δ΄ 3). Εὔκαιρο, διότι ἐκεῖ, στὴν Ἀσίζη τῆς Ἰταλίας, πραγματοποιήθηκε καὶ τὸ περασμένο ἔτοςστὶς 27 Ὀκτωβρίου, κατόπιν προσκλήσεωςτοῦ πάπα, ἡ γνωστὴ ἀντίθεη θεατρικὴ παράσταση,ἡ ὀνομαζόμενη Παγκόσμια Ἡμέρα προσευχῆς τῶν Θρησκειῶν γιὰ τὴν εἰρήνη.
Σὲσχετικὸ σχόλιο τοῦ Περιοδικοῦ μας εἴχαμε σημειώσει ὅτι ἡ ἐκδήλωση τοῦ 2011 «ἦτανμετρημένη, δὲν εἶχε τὶς προκλητικὲς ἐκδηλώσεις προηγούμενων συναντήσεων. Ἀντὶγιὰ βέβηλες συμπροσευχὲς προτιμήθηκε ἀτομικὴπροσευχή, ἕνα κοινὸ γεῦμα καὶ μιὰ τελικὴ συνάντηση δέσμευσης γιὰ τὴν εἰρήνη».
Παρ᾿ ὅλονὅμως αὐτὸν τὸν μετριότερο τόνο, τὰ ὅσα ἔλαβαν χώρα κατὰ τὴ συνάντηση εἶναι ὀρθοδόξωςἀπαράδεκτα καὶ θλιβερά.
Διότιτί θλιβερότερο ὑπάρχει ἀπὸ τὸ νὰ βλέπει κανεὶς μέσα στὸν θίασο τῶν ἀρχηγῶν τῶνδιαφόρων θρησκειῶν Ὀρθοδόξους Ἐπισκόπους, Ἀρχιεπισκόπους καὶ τὸν ΟἰκουμενικὸΠατριάρχη;
Ἀκόμηκαὶ ἁπλὴ ματιὰ στὴν ὅλη ἐκδήλωση γεμίζει θλίψη τὴν ψυχή.
Τί ἦτανὅμως αὐτὴ ἡ ἐκδήλωση; Ὑποτίθεται ὅτι ἦταν προσευχή, συνάντηση ἐκπροσώπων τῶνθρησκειῶν γιὰ προσευχὴ ὑπὲρ τῆς εἰρήνης τοῦ κόσμου. Ἀλλὰ βέβαια μόνο προσευχὴ δὲνἦταν. Θέατρο ἦταν, πολύχρωμος θίασος πού, εἴτε ἐνγνώσει εἴτε ἐν ἀγνοίᾳ, ὑπηρέτησετὴν καλοστημένη παπικὴ θεατρικὴ παράσταση, μάλιστα μὲ τὸ νὰ ἐμφανισθοῦν ὅλοικάποια στιγμὴ κρατώντας ἕνα ἀναμμένο καντήλι. Ἂν τὴν παράσταση αὐτὴ τὴ θεωρήσεικάποιος προσευχή, τὸ μόνο βέβαιο εἶναι πὼς θὰ συνειδητοποιήσει ὅτι εἶναιπροσευχὴ βδελυκτὴ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ σ᾿ αὐτὸν τὸν θίασο μετεῖχαν ἀκόμη καὶ ἐκπρόσωποιθρησκειῶν βουντού, δηλαδὴ μαγείας!
Ἡ ἄλλημεγάλη πρόκληση ἦταν ἡ ἴδια ἡ ὀνομασία τῆς ἐκδηλώσεως: «Προσκυνητὲς τῆς ἀλήθειαςκαὶ τῆς εἰρήνης»!
Σπανίωςστὴν παγκόσμια ἱστορία ἡ ὀνομασία μιᾶς ἐκδηλώσεως ἀποτελοῦσε τόσο κραυγαλέα αὐτοδιάψευση τῆς ἴδιας τῆς ἐκδηλώσεως, ὅσο αὐτὴ τῆς Ἀσίζης τοῦ 2011. Ποιᾶς ἀλήθειας, ἀλήθεια,προσκυνητὲς ἦταν οἱ μετέχοντες στὸ θέατρο τοῦ παμπόνηρου διπλωματικοῦ παιχνιδιοῦτοῦ Βατικανοῦ; (Διότι περὶ διπλωματικοῦ τεχνάσματος πρόκειται καὶ θὰ τὸ ἀποδείξουμεαὐτὸ στὴ συνέχεια). Καὶ ποιὰ σχέση μὲ τὴν ἀλήθεια ἔχουν οἱ πλανεμένες δαιμονικῆςπροελεύσεως ἀντιλήψεις τῶν πάσης φύσεως ψευδοθρησκειῶν; Ἀλλὰ αὐτὴ εἶναι ἡκατάληξη ὅσων προσβάλλουν τὴν ἀλήθεια: νὰ αὐτοδιαψεύδονται! Μπο ροῦσαν νὰ ἐπιλέξουν τόσους καὶ τόσους τίτλους γιὰ τὴνἐκδήλωσή τους. Νὰ τὴν ὀνομάσουν: «Προσκυνητὲς τῆς φιλίας» ἢ «τῆς ἀλληλοβοήθειαςκαὶ τῆς κατανοήσεως»... Ὁ Θεὸς ὅμως τοὺς τύ φλωσε καὶ ἔβαλαν «Προσκυνητὲς τῆς ἀλήθειας...»,ὥστε ὄχι μόνο νὰ φαίνε ται ξεκάθαρα τὸ ψεῦδος καὶ ἡ ἀπάτη τοῦ ἐγχειρήματος, ἀλλὰκαὶ νὰ γίνεται φανερὸς ὁ θεατρινίστικος χαρακτήρας του, νὰ ἀποδεικνύεται αὐτὸποὺ πρά γματι εἶναι: Βαβέλ (=σύγχυση)!
Ναί,σύγχυση! Σύγχυση ἀντιλήψεων, σύγχυση προθέσεων, σύγχυση σκοπῶν καὶ ἐπιδιώξεων.
Καὶτώρα τὸ βασανιστικὸ ἐρώτημα εἶναι τοῦτο: Ἔχει θέση ἡ Ὀρθοδοξία σ᾿ αὐτὴ τὴνκακόγουστη παπικὴ θεατρικὴ παράσταση;
Ὀφείλουμενὰ εἴμαστε εἰλικρινεῖς: Μόνο τὴν ὀργὴ τοῦ Θεοῦ μπορεῖ νὰ προκαλεῖ ἡ συμμετοχήτης. Ἀλλὰ τότε γιατί συμμετέχουν οἱ Ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι, Ἀρχιεπίσκοποι καὶ ὁ ἴδιοςὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης; Μιὰ μόνη ἐξήγηση, σὲ περίπτωση ποὺ δὲν θέλουμε νὰσκεφθοῦμε κάτι χειρότερο, ἀπομένει:
Συμμετέχουνγιὰ λόγους σκοπιμότητας, γιὰ νὰ μὴ χαρακτηρισθοῦν ὡς φανατικοὶ καὶ περιθωριακοὶ«φονταμενταλιστές», ποὺ ὑπο δαυλίζουν μίση θρησκευτικά.
Εἶναι ἐπαρκὴςαὐτὴ ἡ ἐξήγηση, ὥστε νὰ δικαιολογεῖται ἡ συμμετοχή τους;
Οἱ ἴδιοιἔτσι φαίνεται ὅτι τὴν θεωροῦν. Ἐμεῖς, μὲ ὅλο τὸν σεβασμὸ πρὸς τὸ πρόσωπό τους,θὰ ἀπαντήσουμε ἀπερίφραστα: Ὄχι!
Μποροῦσαννὰ ἀνταποκριθοῦν στὴν παπικὴ πρόσκληση μὲ ἄλλους τρόπους. Νὰ συντάξουν ἐπὶπαραδείγματι ἐξηγητικὸ κείμενο σεβασμοῦ πρὸς κάθε θρησκευτικὴ ἀντίληψη καὶ νὰ ἀπευθύνουνἔκκληση καταπαύσεως τῶν ἐχθροτήτων... ἀλλὰ στὸ θέατρο νὰ μὴ μετάσχουν.
Αὐτὴ θὰἦταν τίμια καὶ εἰλικρινὴς στάση.Τίμια ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ εἰλικρινὴς ἔναντι τῶν ἀνθρώπων. Πολὺ περισσότερο δὲν ἔπρεπενὰ μετάσχουν, διότι μὲ αὐτὲς τὶς ἐκδηλώσεις ὁ πάπας ἕνα πράγμα κυρίως ἐπιδιώκει:νὰ ἀσκεῖ στὴν πράξη πρωτεῖο ἐξουσίας.
Ὅσοιτυχὸν ἀμφιβάλλουν γι᾿ αὐτό, ἂς διαβάσουν τὸ παρακάτω ἀπό σπασμαἀπὸ συνέντευξητοῦ Προέδρου τοῦ Παπικοῦ Συμβουλίου γιὰ τὴν Προώθη ση τῆς Χριστιανικῆς ἙνότηταςΚαρδιναλίου Κοὺρτ Κὸχ στὸν Φρεντερὶκ Μουνιέ (Frédéric Mounier) τῆς ἐφημερίδας«La Croix» τὴν πα ραμονὴ τῆς ἐκδηλώσεως στὴν Ἀσίζη:
«Φρ.Μουνιέ: Ὁ οἰκουμενισμὸς συνεχίζει νὰ εἶναι προτεραιότητα γιὰ τὸν σημερινὸ πάπα;
ΚοὺρτKόχ: Ἀπολύτως. Ὁ ἴδιος ὁ πάπας τὸ ἐπιβεβαίωσεαὐτὸ ἅμα τῇ ἐκλογῇ του. Μποροῦμε μάλιστα νὰ ποῦ με πὼς ἐκ τῶν πραγμάτων ἀσκεῖ ἤδη ἀπὸ τώρα ἕνα εἶδος οἰκουμενικοῦ‘‘πρωτείου’’. Εἶναι πολυάριθμοι οἱ προτεστάντες, οἱ ἀγγλικανοί, οἱ Ὀρθόδοξοι ποὺἐπιθυμοῦν νὰ τὸν συναντήσουν, νὰ ἀνταλλάξουν ἀπόψεις μαζί του, νὰ ἐμβαθύνουν τὶςπροσωπικές τους σχέσεις. Σὲ αὐτὸ τὸπλαίσιο εἶμαι πεπεισμένος πὼς ὁ πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ΄ ἀσκεῖ de facto, ἄτυπο φυσικά, τὸ οἰκουμενικὸ πρωτεῖο, ἰδίωςὅσον ἀφορᾶ τὸν διάλογο τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἀλήθειας. Ὁ πάπας ἐπιθυμεῖ τὴνπνευματικὴ ἐμβάθυνση τοῦ οἰκουμενισμοῦ καὶ ὄχι ἕνα εἶδος διαπραγμάτευσης νομικοῦτύπου, ὅπως συμβαίνει μεταξὺ ἐπιχειρήσεων».
Ἰδού!Παπικοὶ σχεδιασμοὶ ξεκάθαροι. Καὶ σ᾿ αὐτοὺς ἀκριβῶς ἀποσκοποῦσαν οἱ θεατρινισμοὶτῆς Ἀσίζης. Μέχρι πότε ὅμως οἱ Ὀρθόδοξοι θὰ συνεχίζουμε νὰ τοὺς ὑπηρετοῦμε; Καὶὁ Πατριάρχης μας, ποὺ φυλάει Θερμοπύλεςστὴν Πόλη, πῶς καταδέχεται νὰ κατεβαίνει ἀπὸ τὸ ὕψος τοῦ ἐσταυρωμένου θρόνου του στὰ σάπια καθίσματα τῶν παπικῶνσκοπιμοτήτων;
Τὴν ὥραποὺ τεκτονικὸς σεισμὸς ἀποστασίας σαρώνει ἀπ᾿ ἄκρου σ᾿ ἄκρο τὸν πλανήτη, εἶναι ἀδιανόητηἡ συμμετοχὴ τῶν Ὀρθοδόξων στὶς ψευδώνυμες φιέστες, μέσῳ τῶν ὁποίων ὁ πάπαςπροωθεῖ τὴ μανιακή του ἐπιθυμία γιὰ παγκόσμια ἐξουσία.
Ἤδη ἡκατάμαυρη σκιὰ τοῦ σκοτεινοῦ τέρατος τῆς κολάσεως, τοῦ Ἀντιχρίστου, ἔχει ἀρχίσεινὰ πέφτει βαριὰ πάνω στὴ γῆ. Τούτη τὴν ὥρα οἱ καμπάνες τῆς Ὀρθοδοξίας ἔπρεπε νὰ ἠχοῦν πένθιμα καὶ οἱ ποιμένες νὰ ἑτοιμάζουντὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ, ὥστε, ἂν ἀπαιτηθεῖ, νὰ εἶναι ἕτοιμος γιὰ ἀναμέτρηση μὲ τὴν αὐτοκρατορίατοῦ κακοῦ.
Ὁπάπας, προορισμένος νὰ ὑπηρετήσει τὸν Ἀντίχριστο, ἂς συνεχίσει τοὺςθεατρινισμούς του, κτίζοντας μὲ τὴ μεγαλομανία του νέο πύργο τῆς Βαβέλ. Καὶ ἂςβαδίσει τὸ δρόμο του στὴ λεωφόρο τῶν παγκοσμιοεξουσιαστικῶν ὁραμάτων του.
Ἡ Ὀρθοδοξίαὅμως, ὅπως εἶπε γέρων ἐπίσκοπος, αὐτοὺςτοὺς καιροὺς ἂς ἑ τοιμάζει μάρτυρες. Γιὰ νὰ συνεχίσει νὰ ἀνεβαίνει τὴ στενὴ καὶτεθλιμμένη ὁδὸ «τὴν ἀπάγουσαν εἰς τὴν ζωήν» (Ματθ. ζ΄ 14)!
“Ο ΣΩΤΗΡ”, 01/03/2012
