ΑγαπητοίΠατέρες και Αδελφοί, Τέκνα μου εν Κυρίω περιπόθητα,
Ονέος όσιος της Εκκλησίας μας, ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς στο μνημειώδες έργοτου «’Ορθοδοξος Εκκλησία και Οικουμενισμός» σημειώνει: «Ο Οικουμενισμός είναικοινόν όνομα δια τους ψευδοχριστιανισμούς, δια τας ψευδοεκκλησίας της ΔυτικήςΕυρώπης. Μέσα του ευρίσκεται η καρδιά όλων των ευρωπαϊκών ουμανισμών μεεπικεφαλής τον Παπισμό. Όλοι δε αυτοί οι ψευδοχριστιανισμοί, όλαι αιψευδοεκκλησίαι δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία αίρεσις παραπλεύρως εις την άλληναίρεσιν. Το κοινόν ευαγγελικόν όνομά τους είναι η παναίρεσις». Στο ίδιο μήκοςκύματος ο μακαριστός γέροντας Αρχιμανδρίτης Χαράλαμπος Βασιλόπουλος μας δίνειτην πραγματική εικόνα του Οικουμενισμού∙ «Ο Οικουμενισμός είναι ένα Κίνημαπαγκόσμιον του Διεθνούς Σιωνισμού και έχει ως μοναδικόν σκοπόν τη πολιτικήν καιθρησκευτικήν κατάκτησιν της Οικουμένης! Ο Οικουμενισμός είναι μια φοβεράλαίλαψ, που προετοιμάζεται να ξεθεμελιώση, όπως φαντάζεται, την Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και ΑποστολικήνΕκκλησίαν’’ του Χριστού» Είναι άγριος τυφών των δυνάμεων του σκότους, πουσυγκεντρώνει την καταστροφική του μανία εναντίον κυρίως της Ορθοδοξίας, με τονσκοτεινό πόθο να την εκμηδενίση και να την αφανίση». Τέλος, ο μακαριστόςγέροντας Αρχιμανδρίτης Αθανάσιος Μυτιληναίος ονομάζει τον Οικουμενισμότελευταίο πρόδρομο του Αντιχρίστου.
Όπωςη παγκοσμιοποίηση σε πολιτικό επίπεδο θέλει να ενώσει τον κόσμο και να κάνειένα παγκόσμιο κράτος, μία παγκόσμια ηλεκτρονική διακυβέρνηση, ένα παγκόσμιονόμισμα, μία παγκόσμια οικονομία, έτσι και ο Οικουμενισμός σε θρησκευτικόεπίπεδο θέλει να ενώσει όλες τις θρησκείες (διαθρησκειακός οικουμενισμός) καιόλες τις αιρέσεις (διαχριστιανικός οικουμενισμός) σε μία παγκόσμια θρησκεία,αψηφώντας και περιθωριοποιώντας τις τεράστιες, γιγαντιαίες και χαώδειςδογματικές διαφορές και ξεθεμελιώνοντας εκ βάθρων τα δόγματα και την πίστη τηςΟρθοδόξου Εκκλησίας. Ο Οικουμενισμός είναι η μεγαλύτερη εκκλησιολογική αίρεσηόλων των εποχών, επειδή εξισώνει όλες τις θρησκείες και τις πίστεις.
Οιρίζες του Οικουμενισμού πρέπει να αναζητηθούν στον προτεσταντικό χώρο, στα μέσατου 19ου αι. Τότε κάποιες «χριστιανικές ομολογίες», βλέποντας τον κόσμο ναφεύγει από κοντά τους λόγω της αυξανομένης θρησκευτικής αδιαφορίας και τωνοργανωμένων αντιθρησκευτικών κινημάτων, αναγκάσθηκαν σε μια συσπείρωση καισυνεργασία. Αυτή η ενωτική δραστηριότητα τους έλαβε οργανωμένη πλέον μορφή, ωςΟικουμενική Κίνηση, τον 20ο αι. Και κυρίως το 1948, με την ίδρυση στοΆμστερνταμ της Ολλανδίας του λεγομένου Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών -που ουσιαστικά είναι Παγκόσμιο Συμβούλιο των Αιρέσεων, του Εωσφόρου και του ψεύδους, παρά των «Εκκλησιών» - πουεδρέυει στη Γενεύη.
Ένααπό τα μέσα, που χρησιμοποιεί ο Οικουμενισμός για να επιτύχει τους σκοπούς του,είναι ο συγκρητισμός, αυτός ο θανάσιμος εχθρός της χριστιανικής πίστεως, τονοποίο προωθεί το λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών» η μάλλον το«Παγκόσμιο Συνοθύλευμα των Αιρέσεων», όπως δικαιολογημένα έχει χαρακτηρισθεί.«Ο συγκρητισμός είναι η σχετικοποίηση των θρησκειών και των θρησκευτικών ιδεών.Είναι μία πανοικουμενική θρησκευτική σύνθεση και σύζευξη των πιο αντιθετικών καιανόμοιων στοιχείων».
ΟΟικουμενισμός κινείται σε δύο επίπεδα∙ το πρώτο σε διαχριστιανικό και τοδεύτερο σε διαθρησκειακό. Έτσι έχουμε τον διαχριστιανικό οικουμενισμό και τονδιαθρησκειακό οικουμενισμό, οι οποίοι αποτελούν δύο από τις βασικές κατευθύνσειςτου Οικουμενισμού. Τόσο ο διαχριστιανικός όσο και ο διαθρησκειακόςοικουμενισμός είναι προβατόσχημοι λύκοι και Δούρειοι Ίπποι, που ουσιαστικώςλατρεύουν τα είδωλα, είτε των παρατάξεών τους, είτε των προσωπικών τους παθών,είτε της λογικοκρατίας, είτε του πολιτικού τους πιστεύματος, είτε τωνφιλοσοφικών ιδεολογημάτων τους. Η Ορθόδοξη θεολογία απορρέει από τηναποκαλυπτική εμπειρία, που προσφέρει η άκτιστη θεία ενέργεια της Αγίας Τριάδοςμέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Ο μεν διαχριστιανικός οικουμενισμός προωθεί τηνένωση των διαφόρων χριστιανικών «ομολογιών» (Παπικών, Προτεσταντών, Αγγλικανών,Ιεχωβάδων, Πεντηκοστιανών, Μονοφυσιτών, μετά της Νύμφης του Χριστού ΑγίαςΟρθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας) με το κριτήριο του δογματικού μινιμαλισμού.Σύμφωνα με την οικουμενιστική αρχή του «διαχριστιανικού δογματικούσυγκρητισμού» οι δογματικές διαφορές μεταξύ ετεροδόξων είναι απλώς τυπικέςπαραδόσεις κάθε «εκκλησίας» και πρέπει να παρακάμπτωνται για το καλό τηςενότητας της Εκκλησίας, η οποία μπορεί να εκφράζεται με την ποικιλία διαφόρωνμορφών και εκφράσεων. Ο δε διαθρησκειακός οικουμενισμός, θεωρώντας ότι σε όλεςτις θρησκείες υπάρχουν θετικά στοιχεία, προωθεί την ένωση μεταξύ αυτών καικυρίως μεταξύ των δήθεν τριών μονοθεϊστικών θρηκειών του κόσμου, τουΧριστιανισμού, του Μουσουλμανισμού και του Ιουδαϊσμού. Με λίγα λόγια προωθείτην λεγόμενη «πανθρησκεία». Σύμφωνα με την οικουμενιστική αρχή του«διαθρησκειακού συγκρητισμού» πρέπει να βλέπουμε τα «κοινά θεολογικά σημεία»,που υπάρχουν σε όλες τις «μονοθεϊστικές θρησκείες», ώστε να οικοδομήσουμε τηνθρησκευτική ενότητα της οικουμένης.
Λέγειο άγιος Συμεών ο Νέος θεολόγος ότι, για να σωθεί ένας άνθρωπος, πρέπει να έχειορθή ( = ορθόδοξη) πίστη και ορθά ( = ορθόδοξα) έργα και ζωή, δεν σώζεσαι. Τοίδιο γράφει και ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων στις «Κατηχήσεις» του.
Ανείναι δύσκολο να σωθεί ένας Ορθόδοξος χριστιανός, που αγωνίζεται, πόσο μάλλονένας λεγόμενος «χριστιανός», που ανήκει στις αιρετικές ομάδες του παπισμού, τωνπροτεσταντών, των μονοφυσιτών, είναι δυνατόν να σωθεί; Πως να σωθεί έναςΜουσουλμάνος, που πιστεύει ότι το Κοράνιο είναι δήθεν θεόπνευστο, όταν αυτόαρνείται τον Τριαδικό Θεό και την Θεότητα του ενσαρκωθέντος Υιού Του; Πως νασωθεί ένας Ιουδαίος, αφού ούτε την παλαιά Διαθήκη πιστεύει, ούτε την ζει, αλλάπιστεύει στο Ταλμούδ και στην Καμπάλα, που είναι δαιμονική μαγεία καισατανολατρεία; και γιατί σώνει και καλά να θέλουμε εμείς οι πιστεύοντες στηνΟρθόδοξη Εκκλησία να συμπροσευχόμαστε και να συλλειτουργούμε με τους αιρετικούς, ετεροδόξους και τους ετεροθρήσκους;
Δενβοηθούμε να σωθούν όλοι οι αιρετικοί με το να λέμε προς αυτούς ότι και αυτοίέχουν ορθό δρόμο, που οδηγεί στον ίδιο Θεό, όμως από μια άλλη οδό, που είναινόμιμη κι αυτή, όπως ο δρόμος, που ακολουθούμε οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί.
Επομένως,ο Οικουμενισμός είναι μεγάλο εμπόδιο στην αληθινή ένωση, την καταργεί και τηναφανίζει, δείχνει ότι είναι ανώφελη και άχρηστη.
ΟΟικουμενισμός για να υλοποιήσει τους στόχους του, παραθεωρεί βασικές αρχές της Ορθοδοξίας.
Προβάλλειτην αντίληψη της «Διευρημένης Εκκλησίας», σύμφωνα με την οποία η Εκκλησία είναιμία και περιλαμβάνει τους χριστιανούς κάθε «ομολογίας», από τη στιγμή πουδέχθηκαν το βάπτισμα. Έτσι, όλες οι «χριστιανικές ομολογίες» είναι μεταξύ τους«Αδελφές Εκκλησίες». Πρόκειται για την θεωρία της βαπτισματικής θεολογίας.
Μέσαστο ίδιο πνεύμα κινείται και η θεωρία της «Παγκόσμιας ορατής Εκκλησίας». ΗΕκκλησία, που υφίσταται τάχα «αόρατα» και απαρτίζεται από όλους τουςχριστιανούς, θα φανερωθεί και στην ορατή της διάσταση με τις κοινές ενωτικέςπροσπάθειες.
Τιςαντιλήψεις αυτές επηρέασε και η προτεσταντική θεωρία των κλάδων, σύμφωνα με τηνοποία η Εκκλησία είναι ένα «δένδρο» με «κλαδιά» όλες τις «χριστιανικέςομολογίες», καθεμιά από τις οποίες κατέχει ένα μόνο μέρος της αληθείας.
Αςπροστεθεί, επίσης, και η θεωρία των «δύο πνευμόνων», που αναπτύχθηκε μεταξύορθοδόξων οικουμενιστών και παπικών. Σύμφωνα με αυτήν, Ορθοδοξία και παπισμόςείναι οι δύο πνεύμονες, με τους οποίους αναπνέει η Εκκλησία. Για να αρχίσειτάχα να αναπνέει ορθά και πάλι, θα πρέπει οι δύο πνεύμονες να συγχρονίσουν τηναναπνοή τους.
Οιεκ των ορθοδόξων και των παπικών οικουμενιστές πιστεύουν ότι ο παπισμός με τηλογικοκρατία και τον φιλοσοφικό στοχασμό είναι συμπλήρωμα απαραίτητο στη«διηρημένη χριστιανοσύνη», και ο μυστικισμός της Ορθοδόξου πνευματικότητοςσυμπληρώνει τον στοχασμό του παπισμού. Και η Ορθοδοξία και ο Παπισμός είναι δύοεξ ίσου νόμιμες παραδόσεις της μίας και αδιαίρετης αρχαίας ηνωμένης Εκκλησίας.Για να λειτουργήσει σωστά ο οργανισμός της Εκκλησίας, πρέπει να ενωθούν καιπάλι οι «δύο αδελφές Εκκλησίες», η Ορθοδοξία και ο Παπισμός, αφού καθαρίσουντην ιστορική μνήμη από τα λάθη, τις παραλείψεις, τους τυχόν πολέμους, πουέγιναν μεταξύ ορθοδόξων και παπικών την τελευταία χιλιετία και να ξεκινήσει μιανέα εποχή, νέα τάξη πραγμάτων μεταξύ των δύο Εκκλησιών, που θα στηρίζεται στηναμοιβαία αγάπη, στην αγαστή συνεργασία σε θέματα κοινής ενότητος, μαρτυρίας καιιεραποστολής στον σύγχρονο εκκοσμικευμένο κόσμο, κοσμοπολιτισμό και αθεϊσμό.
Στηνπραγματικότητα, όμως, ο Παπισμός θέλει να απορροφήσει την Ορθοδοξία με τηνένωση τύπου «Ουνίας», που επιθυμεί διακαώς, κάνοντας ανώδυνες για τον Παπισμόυποχωρήσεις, προς την πλευρά της Ορθοδοξίας.
Γι’αυτό πρέπει να ενημερώσουμε όλοι μας κάθε Ορθόδοξο χριστιανό, για τα σχέδια τουΠαπισμού, που δεν είναι Εκκλησία, αλλά κράτος, το Βατικανό. Ούτε είναι οΠαπισμός Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Δεν είναι ούτε Ρωμαϊκή, ούτε Καθολική, ούτεΕκκλησία. Δεν έχει σχέση με την Ρωμηοσύνη, ούτε με την Ρωμανία. Δεν είναιΚαθολική, αφού χωρίστηκε μόνη της από την Ορθόδοξη Εκκλησία το 1054 μ.Χ. Δενείναι Εκκλησία, αφού έγινε κράτος, αφού υπέκυψε στον τρίτο πειρασμό τουΧριστού. Δέχτηκε ο Παπισμός την πρόταση του διαβόλου να τον προσκυνήσει και νατον κάνει κοσμικό παντοκράτορα της γης. Εμείς οι Ορθόδοξοι είμαστε η σωστήΡωμαιοκαθολική Εκκλησία. Εμείς οι Ορθόδοξοι είμαστε Ρωμηοί, σε μας ανήκει ηΡωμανία, η Ρωμηοσύνη. Η Ορθοδοξία είναι η Μία, Αγία, ΚΑΘΟΛΙΚΗ και ΑποστολικήΕκκλησία Του Χριστού, το ένα και μοναδικό Του Σώμα, με Κεφαλή Εκείνον.
Ενώπαγκοσμίως το σπίτι του Παπισμού κλονίζεται επικίνδυνα λόγω του αθεϊσμού, τηςεκκοσμικεύσεως, της αυτοδικαιώσεως των παπικών και της ανηθικότητός τους, μετις χιλιάδες των σκανδάλων παιδεραστίας, πάνε δυστυχώς οι Οικουμενιστές ναστηρίξουν τον Παπισμό με παραχωρήσεις σε θέματα πίστεως, παραδόσεως, λατρείαςκαι διοικήσεως. Γι’ αυτό πρέπει να προσέξουμε την εντολή του Αποστόλου Παύλου:«Γίνεσθε φρόνιμοι ως οι όφεις και ακέραιοι ως αι περιστεραί». «Ιδού αποστέλλωυμάς ως πρόβατα εν μέσω λύκων».
Βασικήθέση του Οικουμενισμού είναι επίσης και η εξής: ότι δήθεν επιτρέπεται ησυμπροσευχή μεταξύ Ορθοδόξων και αιρετικών η αλλοθρήσκων.
Σκοπόςτου Οικουμενισμού δεν είναι να αδειάσει τους ιερούς Ναούς από πιστούς∙ αντίθετα τους θέλει ασφυκτικά γεμάτους, μόνοπου αυτοί οι «πιστοί» θα έχουν ο καθένας την δική του πίστη και διδασκαλία.
Τέλοςστις μεθόδους, που χρησιμοποιεί ο Οικουμενισμός για την προσέγγιση τωνχριστιανών, περιλαμβάνεται και ο δογματικός μινιμαλισμός και ο δογματικός μαξιμαλισμός. Όσον αφορά στον δογματικόμινιμαλισμό, πρόκειται για προσπάθεια να συρρικνωθούν τα δόγματα στα πιοαναγκαία, σ’ ένα «μίνιμουμ» ( = ελάχιστο), προκειμένου να υπερπηδηθούν οιδογματικές διαφορές μεταξύ των «ομολογιών» και να επέλθη η «ένωση τωνχριστιανών». Το αποτέλεσμα όμως είναι η παραθεώρηση του δόγματος, ο υποβιβασμόςκαι η ελαχιστοποίηση της σημασίας του. «Ας ενωθούν», λένε, «οι χριστιανοί καιτα δόγματα τα συζητούν αργότερα οι θεολόγοι»! Με την μέθοδο βέβαια αυτή τουδογματικού μινιμαλισμού είναι ίσως εύκολο να ενωθούν οι χριστιανοί. Οι τέτοιοι«χριστιανοί» όμως μπορεί να είναι Ορθόδοξοι, δηλ. αληθινά χριστιανοί; Όσοναφορά στον δογματικό μαξιμαλισμό, εννοείται η προσπάθεια μερικών να προσθέσουννέες λέξεις και όρους στο δόγμα, για να ερμηνεύεται δήθεν καλύτερα η πίστη η ναεπιδιώκεται μια νέα ευρύτερη ερμηνεία.
Γίνεται,λοιπόν, κατανοητό ότι η αποδοχή, η εγκόλπωση, η υιοθέτηση της παναιρέσεως τουΟικουμενισμού και των αντορθοδόξων θεωριών του, που απομειώνουν την Αγία μαςΕκκλησία, το σώμα του Χριστού. Αν σύμφωνα με τους οικουμενιστές, όλες οιομολογίες και οι θρησκείες είναι το ίδιο, αν όλοι στον ίδιο Θεό πιστεύουμε, ανοι αιρέσεις και οι θρησκείες είναι διαφορετικοί, αλλά αποδεκτοί τρόποιπροσεγγίσεως του ίδιου Θεού, τότε γιατί πέθαναν οι άγιοι και οι μάρτυρες μαςκαι γιατί ο Θεός χαρίτωσε τα λείψανά τους;
Μιααπό τις πλείστες αναντίρρητες Θεϊκές αποδείξεις και Θεοσημείες δι’ όλα ταανωτέρω είναι ο άγιος ένδοξος Ιερομάρτυς Αθανάσιος ο Λιθουανός, ηγούμενος Μικρορωσσίας, τον οποίον εδολοφόνησαν οιΠαπικοί ουνίτες της Πολωνίας, τον έρριξαν σ’ ένα βόθρο όπου παρέμεινε επί 17χρόνια και όταν οι ορθόδοξοι αδελφοί μας ανέσυραν το μαρτυρικό του σώμα, μέσααπό τη δυσωδία του βόθρου ανεφάνη Χάριτι του Ζώντος Θεού, αδιαλώβητο, άφθαρτο,και ευωδιάζον και σήμερον ο άγιος ευλογεί την Ορθόδοξη Εκκλησία της Πολωνίας μετο άφθαρτο, αναλλοίωτο και θαυματουργούν λείψανό του και προσφέρει διϊστορικώςπλέον και Αυτός την απάντηση των ουρανών, στην παναίρεση του Οικουμενισμού πουείναι εφεύρημα και έργο του βυθίου δράκοντος.
Μετάθερμών αγωνιστικών και πατρικών ευχών!
ΟΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ
+ο Πειραιώς ΣΕΡΑΦΕΙΜ
