Ο ΟΡΟΣ «ΜΕΤΑΠΑΤΕΡΙΚΟΤΗΤΑ» ΚΑΙ ΟΙ ΑΜΦΙΣΗΜΕΣ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ
«Ω Τιμόθεε, την παρακαταθήκηνφύλαξον, εκτρεπόμενος τας βεβήλους κενοφωνίας και αντιθέσεις της ψευδωνύμουγνώσεως, ην τινες επαγγελλόμενοι περί την πίστιν ηστόχησαν» (Α΄Τιμοθ. στ΄ 20-21)
του Ιωάννου Ν. Μαρκά
Η νέα προσπάθεια του ΣεβασμιωτάτουΜητροπολίτου Δημητριάδος, κ. Ιγνατίου, να «καθησυχάσει», διά μέσου μίαςεγκυκλίου, την Κυριακή της Ορθοδοξίας, το ποίμνιο της Ι.Μ. Δημητριάδος, σχετικάμε τον όρο «μεταπατερικότητα», και το θόρυβο που προκλήθηκε πανελληνίως, αλλάκαι πανορθοδόξως, ύστερα από την αποκαλυπτική ημερίδα της Ι.Μ. Πειραιώς, ήταναναμενόμενη, όσο και προβλεπόμενη. Διά μία εισέτι φορά, ο Σεβασμιώτατος, δεναπήντησε επί της ουσίας, αλλά προτίμησε να «θολώσει τα νερά», και παραπλανητικά–κατά την ταπεινή μας άποψη- να αλλοιώσει εννοιολογικά τον όρο«μεταπατερικότητα», τονίζοντας με έμφαση πως ο συγκεκριμένος όρος «δενείναι «αντιπατερική» θεολογία, αλλά θεολογία «μετά», δηλ. μ α ζ ί με τουςΑγίους Πατέρες»! Είναι όμωςέτσι τα πράγματα, ή ο Μητροπολίτης Δημητριάδος απαξιώνει παντελώς και υποτιμάτη νοημοσύνη όλων σκοπίμως;Όλοι, και οιστοιχειώδεις φιλολογικές γνώσεις έχοντες, γνωρίζουν ότι στις περιπτώσεις αυτέςη πρόθεση «μετά» έχει χρονική έννοια και σημαίνει την υπέρβαση, το ξεπέρασμακάποιας εποχής, όπως οι όροι μεταποστολική εποχή, μεταβυζαντινή, μετανεωτερική,μεταχριστιανική κ.α.
Ανεπιχειρήσουμε, με καλό λογισμό, να προσεγγίσουμε την θεωρία αυτή που μας«σερβίρει» ο άγιος Δημητριάδος, θα προσκρούσουμε σε κάποια κρίσιμα ερωτήματα,στα οποία φυσικά δεν απαντά και δεν προσδοκούμεπως ποτέ θα απαντήσει.Ένα πρώτο ερώτημα λοιπόν είναι το εξής: πως εξηγεί οίδιος ότι, ενώ ο όρος «μεταπατερικότητα» δεν πρέπει να εννοηθεί ως«αντιπατερικότητα», παρ’ όλα αυτά στις περισσότερες εισηγήσεις τωνφιλοξενούμενων του διανοούμενων, γίνεται λόγος ξεκάθαρα για «υπέρβαση τωνΠατέρων»; Όταν για παράδειγμα ο στενότερός του συνεργάτης, κ. ΠαντελήςΚαλαϊτζιδης, στο γνωστό «μεταπατερικό συνέδριο» (3-6 Ιουνίου 2010), δήλωνε ότι πρέπει«να γίνει υπέρβαση των Πατέρωναφού αυτοί συμβιβάστηκαν (sic) με το πνεύμα του κόσμου» (Ι΄ συνεδρία,6-6-10), και ότι επίσης (άκουσον-άκουσον!) «πρέπει να γίνει επανερμηνεία της δογματικής μας παραδόσεως (!!!)»(Ι΄ συνεδρία, 6-6-10), αυτό το ερμηνεύει άραγε ο ίδιος,ως «μαζί μετους Πατέρες»; Ή μήπως η διαπίστωση πως «ηθεολογία πρέπει να προσαρμοστεί σε φιλελεύθερους τρόπους σκέψεωςκι έτσι νααποκλίνει από την Ορθόδοξη Παράδοση» (Alexei Nesteruk, Ε’συνεδρία4/6/2010), εκφράζει την Ορθόδοξη αυτοσυνειδησία;
Δεύτεροερώτημα: εφόσον αισθάνεται και ο Μητροπολίτης Δημητριάδος «επόμενος τοις αγίοιςπατράσι», με ποιο σκεπτικό και κριτήριο, ως επικεφαλής μίας θεολογικής ακαδημίας,υιοθέτησε τον όρο «μεταπατερικότητα», για να εκφράσει τό «μαζί με τουςΠατέρες», και δεν διατήρησε –ας πούμε- το παραδοσιακό, διαχρονικό καιορθοδοξότατο, «σύν πάσι τοις Αγίοις»; Μήπως επειδή ο όρος «μεταπατερικότητα»σχεδιάστηκε και προωθήθηκε από τους κατ’ εξοχήν «αντιπατερικούς» στο δόγμαπροτεστάντες, τους πλειοψηφούντες εις το περίφημο «Παγκόσμιο ΣυμβούλιοΕκκλησιών», πιο ορθά (όπως αναφέρουν διορθωτικώς οι σύγχρονοι χαρισματούχοιΓέροντες) «Παγκόσμιο Συμβούλιο των Αιρέσεων», το οποίο –όλως τυχαίως- αποτελείεκ των «χρυσών χορηγών» της «Μη Κυβερνητικής Οργανώσεως Ακαδημία Δημητριάδος»;
Τρίτοερώτημα: μήπως ο Σεβασμιώτατος με τη φράση «μαζί με τους Πατέρες», ενδεχομένωςνα υπονοεί και κάτι άλλο; Ότι δηλαδή, ως Επίσκοπος, και άρα ως ποιμήν καιπατήρ, θεωρεί ότι έχει το «δικαίωμα» να σταθεί μαζί με τους Πατέρες, δηλαδήδίπλα τους, και επομένως να θεολογεί καινοτομώντας, όπως λανθασμένα πιστεύειότι έκαναν εκείνοι; Τη στιγμή που η Ορθόδοξη Παράδοση επισημαίνει πως όχι μόνοδεν διανοούμαστε να τοποθετηθούμε έμπροσθεν των Πατέρων (να τους υπερβούμεδηλαδή, όπως ζητά ευθαρσώς ο κ. Καλαϊτζίδης και οι «όμοιοί» του), αλλά ούτεκάν δίπλα τους, παρά μόνον όπισθεν αυτών; Αυτό το νόημα έχει και το«επόμενοι των Αγίων Πατέρων», έπομαι=ακολουθώ.
Συμπερασματικά λοιπόν, εκτιμούμε ότι η τελευταία αυτή ενέργεια τουΜητροπολίτου Δημητριάδος, να συγκαλύψει χονδροειδώς –κατά την ταπεινή μαςεκτιμήση- την «μεταπατερικότητα», ουσιαστικά ξεσκεπάζει και εκθέτει τον ίδιο,κι αυτό διότι όσοι έχουν μελετήσει την πορεία της «Ακαδημίας» από το 2000 μέχρισήμερα, έχουν διαπιστώσει ότι όλα της τα προγράμματα, έχουν θέσει ωςμεγαλεπήβολο σκοπό και στόχο, να καθιερώσουν νέους όρους στο χώρο τηςθεολογίας, προτεσταντικής κυρίως προέλευσης, που κατεδαφίζουν την πατερικότητα.Ο κ. Ιγνάτιος, παίζοντας για μία ακόμη φορά το επικοινωνιακό χαρτί τηςθολολογίας, γνωρίζοντας ότι απευθύνεται σε ακατήχητους και απλούς ανθρώπους,που δεν έχουν μελετήσει τα όσα εισηγούνται οι ευρω-θεολόγοι της «Ακαδημίας»(όπως για παράδειγμα τη χειροτονία γυναικών-ιερέων), εμφανίζεται ως «ακόλουθοςτων Πατέρων». Φυσικά δεν τολμάει ούτεκατά διάνοια να ενημερώσει τους πιστούς της Τοπικής Εκκλησίας, για τα «καυτά» θέματαπου «ανοίγει» η «Ακαδημία». Η άγνοια και η συνεχής εκκοσμίκευση του πληρώματοςτης εκκλησίας, είναι οι μεγαλύτεροι σύμμαχοι σε κάτι τέτοια εγχειρήματα. Ανθέλει όμως να γίνει πράγματι πιστευτός, ότι ακολουθεί «τα ίχνη των ΑγίωνΠατέρων»,ας αποκηρύξει δημοσίως όλες τις εισηγήσεις που έχουν γίνει στηνακαδημία του, όλες αυτές που κάνουν λόγο ξεκάθαρα για «υπέρβαση των Πατέρων».Σεδιαφορετική περίπτωση έχουμε κάθε δικαίωμα να υποθέσουμε, πως κάθε τι τοαιρετικόπου εισάγεται σε αυτό το «θεολογικό εργαστήριο», γίνεται εν πλήρει γνώσει του, κιότι ο ίδιος συνειδητά εκπροσωπεί, όχι την αγιοπατερική συνέχεια, αλλά τηνμετα-πατερική εποχή. Κάτι που ουσιαστικά, το είχε επιβεβαιώσει στο κλείσιμο του«μεταπατερικού συνεδρίου», όταν δήλωνε «προφητικά» και γεμάτος ικανοποίηση προςτους λοιπούς «ομογάλακτους» συνέδρους, πως «οκάθε τοκετός έχει πόνο, αλλά από αυτό θα βγεί κάτι νεό» (Ι΄ συνεδρία,6-6-10)! Αν ακολουθούσε τους Αγίους Πατέρες θα του έφταναν οι Αγιοπνευματικοίκαρποί των δικών τους ωδίνων, δεν θα κοιλοπονούσε ο ίδιος για νέα μεταπατερικάεκτρώματα.
