ΕΙΣ ΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ ΕΩΡΤΑΣΘΗ ΑΥΘΕΝΤΙΚΩΣ Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Θεοδώρου Ζήση
1. Ποιμαντικόν μέτρον ἀγάπης τά ἀναθέματα
ΟΝΤΩΣ≪ἡμέρα χαρμόσυνος καί εὐφροσύνηςἀνάπλεως≫ ἦταν ἡ Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας,ὅπως γιορτάσθηκε στόν μητροπολιτικό ἱ. ναό τῆς Ἁγίας Τριάδος στό κέντρο τῆςπόλεως τοῦ Πειραιῶς, προεξάρχοντος τοῦ ὁμολογητοῦ μητροπολίτου Πειραιῶς κ.Σεραφείμ και συλλειτουργούντων τῶν ἐφημερίων καί διακόνων τοῦ Ἱ.Ναοῦ,ὡς καί τῶντιμῆς ἕνεκεν προσκληθέντων πρωτοπρεσβυτέρων καί ὁμοτίμων καθηγητῶν π. ΓεωργίουΜεταλληνοῦ καί τοῦ γράφοντος...
Ἡχαρά ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων κάθε φορά πού γιορταζόταν ἡ Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας ἐπίαἰῶνες, εἰς ἀνάμνησιν τῆς ἀναστηλώσεως τῶν ἁγίων εἰκόνων τό 843 στήνΚωνσταντινούπολη, ἦταν ἀσκίαστη καί ὁλοκληρωμένη, διότι ἐπιβεβαιωνόταν ἡ ἐκτίμησηὅτι τό ψεῦδος τῆς αἱρέσεως δεν πρόκειται νά κυριαρχήσει ὁριστικά ἐπί τῆς ἀληθείαςτῶν δογμάτων τῆς πίστεως, ἔστω καί ἄν ταλαιπωρήσει την Ἐκκλησία ἐπί μακρόχρονικό διάστημα, ὅπως συνέβη μέ τήν εἰκονομαχία, ἡ ὁποία ἐκυριάρχησε ἐπί ἐνενήνταἔτη μέ τίς δύο φάσεις της, τόν 8ο καί τόν 9ο αἰῶνα (726-787 και 815-843). Ἡφαιδρότης τῶν ἀληθεστάτων δογμάτων τῆς πίστεως πάντοτε φανερώνεται μέ συνέπειανά ἀστράπτει καί νά λάμπει μέσα στό φῶς τῆς Ἀληθείας ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Αὐτόςἄλλωστε ἦταν καί ὁ σκοπός τῆς καθιερώσεως αὐτῆς τῆς ἑορτῆς τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπότούς τότε ὁμολογητάς ἐπισκόπους καί μοναχούς.
Ὅπωςλέγει τό Συναξάρι τῆς ἑορτῆς ἀνακηρύχθηκαν ὀνομαστικά και ἐπαινέθηκανοἱεὐσεβεῖς καί ὀρθόδοξοι, ἐνῶ ἀντίθετα οἱ ἀσεβεῖς καί κακόδοξοι ὀνομαστικά κατακρίθηκανκαί ἀναθεματίσθηκαν, ὄχι ἀπό κακία, ἐμπάθεια καί μῖσος ἐναντίον τῶν αἱρετικῶν, ἀλλάἀπό παιδαγωγική και ποιμαντική φροντίδα καί ἀγάπη, ὥστε οἱ μέν αἱρετικοί ἐλεγχόμενοινά μετανοήσουν καί νά ἀποκηρύξουν τήν πλάνη, νά προφυλαχθοῦν δέ κυρίως οἱ ὑπόλοιποιπιστοί ἀπό τό νά ἀκολουθήσουν τήν πλάνη. Οἱ Πατέρες και Ἅγιοι εἶχαν πραγματικήκαί εἰλικρινῆ ἀγάπη καί ὄχι τήν ψευτοειρήνη και ψευτοαγάπη τῶν σημερινῶν ὑποκριτῶν,πού ἐνοχλοῦνται ἀπό τά ἀναθέματα καί παρουσιάζονται ἔτσι καλύτεροι τῶν Ἁγίων Ἀποστόλωνκαι Ἁγίων Πατέρων, οἱ ὁποῖοι ἀπό ἀγάπη ἐλέγχουν καί παιδαγωγοῦν. Λέγει τόΣυναξάρι: ≪Καίοὕτω πάλιν ἀναστραφέντες ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ (μετά την λιτανείαν) τήν θείανΛειτουργίαν ἐπετέλεσαν, ἀναστηλωθεισῶν τῶν ἁγίων καί σεβασμίων εἰκόνων παρά τῶνδιειλημμένων ἁγίων Ἀνδρῶν, ἀνακηρυχθέντων μέν τῶν εὐσεβούντων καί ὀρθῶςδοξαζόντων, τῶν δε ἐναντίων ἀσεβούντων καί μή τήν τῶν ἁγίων εἰκόνων τιμήν ἀποδεχομένων,ἀποκηρυχθέντων καί παραδοθέντων τῷ ἀναθέματι. Καί ἔκτοτε ὥρισαν οὗτοι οἱ ἅγιοι ὁμολογηταίἐτήσιον οὕτω ταύτην τήν ἱεράν πανήγυριν γίνεσθαι, ἵνα μήποτε καί αὖθις τῇ αὐτῇδυσσεβείᾳ ἐμπέσωμεν≫.
2. Ἔχουμε πέσει τώρα σέ μεγαλύτερηδυσσέβεια ἀπό τούς εἰκονομάχους
Δυστυχῶςἡ χαρά μας τίς τελευταῖες δεκαετίες δέν ἦταν ἀσκίαστη καί πανευφρόσυνη, ὅτανγιορτάζαμε τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, διότι τό Ὀρθόδοξο ποίμνιο ταλαιπωρεῖταικαί σπαράσσεται ἀπό τούς λύκους μιᾶς αἱρέσεως, πολύ χειρότερης ἀπό τήν εἰκονομαχία,τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Καί εἶναι πολύ χειρότερη ἡ αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ,διότι ἐκτός ἀπό τήν αἵρεση τῆς εἰκονομαχίας, τήν ὁποία ἐμπεριέχει, ἔχει κτίσειπολύ χειρότερη ἐκκλησιολογική αἵρεση, πού ἀνατρέπει ἐκ βάθρων τά θεμέλεια τῆςΜιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, τῆς ὁποίας τήν ἀποκλειστικότητακαί μοναδικότητα ἀρνεῖται, ἰσχυριζόμενος ὅτι δέν διασώθηκε κάπου ἡ Ἐκκλησία, ἀλλάὅλες οἱ αἱρέσεις μαζί μέ τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, συναποτελοῦν την Μία, Ἁγία,Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία. Εἶναι ἡ χειρότερη και πιό ἐπικίνδυνη αἵρεση ὅλωντῶν ἐποχῶν.
Δένγνωρίζουν οἱ ἐκ τῶν Ὀρθοδόξων αἰχμάλωτοι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ὅτι ὁΠροτεσταντισμός, ὁ ἱδρυτής καί κύριος προωθητής τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μέ τό ≪Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν≫ εἶναι εἰκονομαχικός, ὅτιἔχει ἐκδιώξει τίς ἅγιες εἰκόνες ἀπό τούς ναούς, ὅτι εἶναι ἀνεικονικός, ὅπως οἱ Ἑβραῖοικαί τό Ἰσλάμ, πού ἐπηρέασαν τούς παλαιούς εἰκονομάχους; Δέν γνωρίζουν ὅτι εἶναιἐναντίον τῆς τιμῆς τῶν Ἁγίων και τῶν λειψάνων; Ὅτι κυρίως εἶναι ἐναντίον τῆςτιμῆς τῆς Ὑπεραγίας ἡμῶν Δεσποίνης καί Θεοτόκου, τῆς Ἀειπαρθένου Μαρίας, τήν ὁποίανοἱ Ὀρθόδοξοι πάντοτε καθ᾽ ὅλην τήν διάρκεια τοῦ ἔτους ὑμνοῦμε καί δοξάζουμε ἰδιαίτεραὅμως τώρα μέ τήν διάσπαρτη στίς πέντε Παρασκευές ἀκολουθία τῶν Χαιρετισμῶν τοῦ ἈκαθίστουὝμνου; Πῶς δέχονται να συνυπάρχουν καί νά συνταυτίζονται μέσα στό δῆθενΣυμβούλιο Ἐκκλησιῶν, μέ τούς ἐχθρούς τῶν Ἁγίων Εἰκόνων, τῶν Ἁγίων γενικῶς καί τῶντιμίων λειψάνων, μέ τούς ἐχθρούς τῆς Παναγίας, μέ αὐτούς πού ἀναθεματίζει ἡ Ἐκκλησία,ὄχι μόνο μέ τήν ἀνάγνωση τῶν ἀναθεμάτων τοῦ Συνοδικοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλά καίμέ τό σύνολο τῆς ὑμνογραφίας της; Ἡ ποιμαντική καί παιδαγωγική ὀρθότης τῶνμέτρων τῆς Ἐκκλησίας φαίνεται καί ἐκ τοῦ ὅτι δέν ἀντέχουν οἱ τοῦ Οἰκουμενισμοῦτήν δύναμη τῶν ἀναθεμάτων, δέν ἀντέχουν ἐλεγχόμενοι τήν ἀντιαιρετική και ἐπικριτικήδιδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων, δέν ἀντέχουν κἄν τήν ἔννοια τῆς αἱρέσεως. Γι᾽ αὐτόκαί κατήργησαν τήν ἀνάγνωση τῶν ἀναθεμάτων συνοδικά ἀπό τό 2005, γιατί νιώθουνπώς αὐτοαναθεματίζονται, γι᾽ αὐτό παραμερίζουν μέ τήν μεταπατερικότητα τούς ἉγίουςΠατέρες, πού καταγγέλλουν ὀνομαστικά καί ἀποκαλύπτουν τούς αἱρετικούς, γι᾽ αὐτόκαι κατήργησαν καί τήν ἔννοια τῆς αἱρέσεως, δεχόμενοι ὡς ἐκκλησίες και τούς ἀρχαίουςΜονοφυσίτες, ἀλλά καί τίς σύγχρονες μεγάλες αἱρέσεις τοῦ Παπισμοῦ καί τοῦΠροτεσταντισμοῦ. Ὅπου λοιπόν μέ αὐτές τίς παραδοχές γιορτάσθηκε ἡ Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίαςστήν Κωνσταντινούπολη, στήν Ἀλεξάνδρεια, στήν Ἀντιόχεια, στά Ἱεροσόλυμα, στήνΜόσχα, στήν Ἀθήνα καί ὅπου ἀλλοῦ δέν ἦταν ≪ἡμέρα χαρμόσυνος και εὐφροσύνης ἀνάπλεως, ἀφού δένφανερώθηκε ἡ φαιδρότης τῶν ἀληθεστάτων δογμάτων τῆς πίστεως≫, ἀλλά θέατρο καί ὑποκρισία,ἀνάμειξη τῆς ἀλήθειας μέ τό ψεῦδος, συγκρητιστικός ἀχταρμᾶς.
3. Ἱστορικῆς ἐκκλησιαστικῆς σημασίας ὁἑορτασμός στόν Πειραιᾶ
Τήνἀδιάκοπη ὀρθόδοξη συνέχεια τοῦ ἑορτασμοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας τήν ἔζησε ἡ Ἐκκλησίαστήν Ἱερά Μητρόπολη Πειραιῶς, στόν Ἱερό Ναό τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ἐκεῖ ὄντως ἦταν ≪ἡμέρα χαρμόσυνος καί εὐφροσύνηςἀνάπλεως≫γιά τούς ἑξῆς λόγους. Διότιὁ θαρραλέος, ὁμολογητής καί τῇ συνειδήσει μάρτυς, μητροπολίτης Πειραιῶς κ.Σεραφείμ ἀνέγνωσε μεγαλοφώνως τά ἐναντίον τῶν αἱρετικῶν ἀναθέματα, τά ὁποῖα οἱπερισσότεροι ἐπίσκοποι καί λοιποί κληρικοί ἀποσιωποῦν. Ὀνομαστικά ἀνέγνωσε τά ἀναθέματαἐναντίον τῶν Μονοφυσιτῶν Διοσκόρου καί Σεβήρου, τούς ὁποίους κάποιοι καθηγηταίπαρουσιάζουν ὡς ὀρθοδόξους ἀσεβοῦντες και βλασφημοῦντες ἐναντίον ἁγίων συνόδωνκαί Ἁγίων Πατέρων. Καί το σημαντικώτερο, μοναδικό καί τῶν Ἁγίων Πατέρων ἄξιοκαί ἀντάξιο, μαζί μέ τούς ἀρχαίους αἱρετικούς, πού ἀναθεματίζονται στό ≪Συνοδικό τῆς Ὀρθοδοξίας≫, ἀναθεμάτισε καί τίςσύγχρονες αἱρέσεις τοῦ Παπισμοῦ, τοῦ Προτεσταντισμοῦ καί τοῦ Παναιρετικοῦ Οἰκουμενισμοῦ.Εὖγε τῆς παρρησίας καί τῆς ὀρθοφροσύνης! Ἡ Ἐκκλησία ὡμίλησε διά τοῦ στόματος τοῦμητροπολίτου Πειραιῶς.
Ἐνωρίτεραμάλιστα ἀνεγνώσθη στή θέση τοῦ θείου κηρύγματος ἡ ποιμαντική ἐγκύκλιος, πού ἀπέστειλεπρός τό ποίμνιο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πειραιῶς, στήν ὁποία γιά πρώτη φορά τάτελευταῖα χρόνια παρουσιάζεται καί ἀναλύεται δημοσίως καί ἐπισήμως, γιατί ὁ Οἰκουμενισμόςδέν εἶναι ἁπλῆ αἵρεση, ἀλλά παναίρεση, κατά τό χαρακτηρισμό τοῦ νέου ὁσίου τῆς Ἐκκλησίαςμας, Σέρβου θεολόγου, Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς.
Ἐκεῖλοιπόν στόν Ἱερό Ναό τῆς Ἁγίας Τριάδος στόν Πειραιᾶ ἦταν παροῦσα ἡ στρατευομένηκαί ἡ οὐράνια Ἐκκλησία. Ἔχαιραν μαζί μας τά πλήθη τῶν Ἁγίων ὁμολογητῶν καίμαρτύρων, οἱ μεγάλοι Ἅγιοι, πού ἀγωνίσθηκαν ἐναντίον τῶν αἱρέσεων, οἱ πρόμαχοικαί ὑπέρμαχοι τῶν ἁγίων Εἰκόνων, ἐξαιρέτως τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, οἱ ἀγωνισθέντεςἐναντίον τοῦ Παπισμοῦ καί τῶν ἐπιγόνων του Προτεσταντῶν, καί πολλοί σύγχρονοι ὅσιοιΓέροντες καί Ἅγιοι, πού ἀγωνίσθηκαν ἐναντίον τοῦ παναιρετικοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ὑπῆρξανκαί ἅλλες περίοδοι στήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας, κατά τίς ὁποῖες ἡ Ὀρθοδοξία δένδιασώθηκε στά μεγάλα ἐκκλησιαστικά κέντρα, ἀλλά σέ μικρότερες ἐπαρχίες, σέμοναστήρια και ἀπομεμονωμένους κληρικούς καί μοναχούς. Εὐχόμαστε αὐτό τόπαράδειγμα τοῦ μητροπολίτου Πειραιῶς νά εὕρη μιμητάς, νά πληθυνθῆ τά ἑπόμενα ἔτη.Νά εὐδοκήσει ὁ Θεός νά ἐκδιωχθεῖ τό νέφος τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ,πού μᾶς σκιάζει, γιά νά ἀστράψει πάλιν και νά λάμψει ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἀπότήν φαιδρότητα τῶν ἀληθεστάτων δογμάτων τῆς πίστεως.
ΟρθόδοξοςΤύπος, 9/03/2012