ΚΥΡΙΑΚΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΙΚΟΥ ΤΗΣ ΚΑΠΕΡΝΑΟΥΜ
Εισαγωγή
Ὁ Χριστός μας βρίσκεται στὴν Καπερναοὺμ τὴν ὄμορφη πόλημὲ τὰ γραφικὰ σπιτάκια της. Τούτη τὴν πόλη τὴν ἀγαποῦσε ἐξαιρετικὰ ὁ Κύριος.Ἐδῶ πέρασε τὴν πιὸ ὄμορφη καὶ χαρούμενη περίοδο τῆς ζωῆς του. Οἱ κάτοικοι τῆςΚαπερναοὺμ ἦταν ἁπλοί, τίμιοι, πολεμικοὶ καὶ γενναῖοι, χωρὶς πονηριά, μὲπαιδιάτικη ἀφέλεια καὶ καλὴ καρδιά.
Στὴν Καπερναοὺμ ἔμενε συνήθως στὸ σπίτι τοῦ Πέτρου. Μόλιςμαθεύτηκε πὼς ἦρθε ὁ Χριστός, κόσμος πολὺς μαζεύτηκε στὸ σπίτι νὰ τὸν ἀκούση.
Ἦταν ἐκεῖ καὶ πολλοὶ γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ποὺ εἶχανἔρθει ἀπὸ τὶς γύρω πόλεις καὶ ἀπὸ τὴν Ἱερουσαλὴμ ἀκόμη νὰ τὸν ἀκούσουν. ἬΘελαννὰ βεβαιωθοῦν μὲ τὰ ἴδια τους τὰ μάτια, ὅτι γιάτρευε, ὅπως ἔλεγαν, τὶςἀρρώστιες μὲ μόνο τὸ λόγο του.
Εκ του κατά Μάρκον (κεφ.β΄,1-12)
Κείμενο
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ εἰσῆλθεν ὁ Ἰησοῦς εἰς Καπερναοὺμ, καὶἠκούσθη, ὅτι εἰς οἶκόν ἔστι.
Καὶ εὐθέως συνήχθησαν πολλοί, ὥστε μηκέτι χωρεῖν μηδὲ τὰπρὸς τὴν θύραν· καὶ ἐλάλει αὐτοῖς τὸν λόγον.
Καὶ ἔρχονται πρὸς αὐτὸν παραλυτικὸν φέροντες, αἰρόμενονὑπὸ τεσσάρων·
καὶ μὴ δυνάμενοι προσεγγίσαι αὐτῷ διὰ τὸν ὄχλον,ἀπεστέγασαν τὴν στέγην, ὅπου ἦν, καὶ ἐξορύξαντες χαλῶσι τὸν κράβαττον ἐφ ὧ ὁπαραλυτικὸς κατέκειτο.
Ἰδὼν δὲ ὁ Ἰησοῦς τὴν πίστιν αὐτῶν λέγει τῷ παραλυτικῷ·τέκνον ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου.
Ἦσαν δέ τινες τῶν γραμματέων ἐκεῖ καθήμενοι καὶδιαλογιζόμενοι ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν· τί οὗτος οὕτω λαλεῖ βλασφημίας; τὶςδύναται ἀφιέναι ἁμαρτίας εἰ μὴ εἶς, ὁ Θεός;
Καὶ εὐθέως ἐπιγνοὺς ὁ Ἰησοῦς τῷ πνεύματι αὐτοῦ, ὅτι οὕτωςδιαλογίζονται ἐν ἑαυτοῖς· εἶπεν αὐτοῖς· τί ταῦτα διαλογίζεσθε ἐν ταῖς καρδίαιςὑμῶν;
Τί ἐστιν εὐκοπώτερον, εἰπεῖν τῷ παραλυτικῷ, ἀφέωνταί σοιαἱ ἁμαρτίαι, ἤ εἰπεῖν ἔγειρε καὶ ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει;
Ἵνα δὲ εἰδῆτε, ὅτι ἐξουσίαν ἔχει ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπουἀφιέναι ἐπὶ τῆς γῆς ἁμαρτίας, λέγει τῷ παραλυτικῷ.
Σοὶ λέγω, ἔγειραι καὶ ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ ὕπαγεεἰς τὸν οἶκόν σου.
Καὶ ἠγέρθη εὐθέως, καὶ ἄρας τὸν κράβαττον ἐξῆλθενἐναντίον πάντων, ὥστε ἐξίστασθαι πάντας καὶ δοξάζειν τὸν Θεὸν λέγοντας· ὅτιοὐδέποτε οὕτως εἴδομεν.
Εξήγηση
Ἐκεῖνον τὸν καιρό, σὰν μπῆκε ὁ Ἰησοῦς στὴν Καπερναούμ,ἀκούστηκε πὼς εἶναι σὲ ἕνα σπίτι.
Καὶ ἀμέσως μαζεύτηκαν τόσοι πολλοὶ ποὺ πιὰ δὲ χωροῦσεοὔτε τὸ μέρος τὸ κοντὰ στὴ θύρα· καὶ τοὺς μιλοῦσε τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ.
Καὶ ἔρχονται καὶ τοῦ φέρνουν παραλυτικό, ποὺ τὸνβαστοῦσαν τέσσερεις.
Καὶ σὰ δὲ μποροῦσαν ἀπὸ τὸ πλῆθος νὰ τοῦ τὸν πηγαίνουνκοντά, ξεσκέπασαν τὴ στέγη ἐκεῖ ποὺ ἦταν, καὶ τρυπώντας την κατεβάζουν τὸκρεβάτι ποὺ ἦταν πλαγιασμένος ὁ παραλυτικός.
Κι ὅταν εἶδε ὁ Ἰησοῦς τὴν πίστη τους, λέει τοῦπαραλυτικοῦ· παιδί μου, νὰ εἶναι συχωρεμένες οἱ ἁμαρτίες σου.
Καὶ ἦταν μερικοὶ ἀπὸ τοὺς γραμματεῖς ἐκεῖ καθισμένοι καὶσκέπτονταν μέσα τους (στὴν καρδιά τους)· πῶς αὐτός, ἔτσι μιλώντας ἀσεβεῖ; ποιὸςμπορεῖ νὰ συγχωρῆ ἁμαρτίες, παρὰ ἕνας, ὁ Θεός;
Κι ἀμέσως ἔνιωσε ὁ Ἰησοῦς μὲ τὸ πνεῦμα του, τὸ τίσκέπτονταν μέσα τους καὶ λέει: γιατὶ τὰ σκέπτεστε αὐτὰ μέσα στὴν καρδιά σας;
Τί εἶναι εὐκολώτερο, νὰ πῶ στὸν παραλυτικό, εἶναισυγχωρεμένες οἱ ἁμαρτίες σου ἤ νὰ πῶ σήκω, πάρε τὸ κρεβάτι σου καὶ περπάτησε;
Ὅμως γιὰ νὰ μάθετε πὼς ἔχει ἐξουσία ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπουνὰ συγχωρῆ στὴ γῆ ἁμαρτίες, λέει στὸν παραλυτικό:
Ἐσένα λέγω, σήκω, πάρε τὸ κρεβάτι σου καὶ πήγαινε στὸσπίτι σου.
Καὶ σηκώθηκε, κι ἀμέσως παίρνοντας τὸ κρεβάτι βγῆκεμπροστὰ σὲ ὅλους, τόσο ποὺ θαύμαζαν ὅλοι καὶ δόξαζαν τὸ Θεὸ λέγοντας, πὼς ποτὲδὲν εἴδαμε τέτοιο θαῦμα.
Ρητό: «Μὴ κρίνετε, ἳνα μὴ κριθῆτε. Ἐν ὧ γὰρκρίματι κρίνετε κριθήσεσθε».
ΟΜΙΛΙΑ
Ὁ παραλυτικὸς τῆς Καπερναούμ, σὰν ἔμαθε πὼς ὁ Χριστὸςβρίσκεται στὴν πόλη του, παρακαλοῦσε τοὺς διαβάτες μὲ φωνὴ γεμάτη πόνο νὰ τὸνπᾶνε στὸ μέρος ποὺ δίδασκε.
Πίστευε πὼς ἅμα τὸν δῆ ὁ θεῖος γιατρός, θὰ τὸν λυπηθῆ καὶθὰ τὸν γιατρέψη, γιατὶ εἶχε ἀκούσει πολλὰ θαύματα τοῦ Κυρίου. Ὅλοι ὅσοιπερνοῦσαν ἦταν βιαστικοί. Ἔτρεχαν γιὰ νὰ προλάβουν νὰ πιάσουν μιὰ θέση μέσα στὸσπίτι, γιὰ ν’ ἀκοῦνε καλύτερα τὸν ἀγαπημένο τους διδάσκαλο. Φώναζε ὁπαραλυτικὸς καὶ τὰ δάκρυα ἔτρεχαν ποτάμι ἀπὸ τὰ μάτια του. Καταλάβαινε πὼς ἄνδὲν τὸν λυπόνταν οἱ ἄνθρωποι, θὰ ἔχανε τὴν εὐκαιρία νὰ βρεθῆ κοντὰ στὸ Χριστὸκαὶ θὰ κοίτονταν ἐκεῖ στὸ κρεβάτι τοῦ πόνου καὶ τῶν βασάνων ποιὸς ξέρει πόσαχρόνια ἀκόμη.
Ἐπὶ τέλους τέσσερεις ἄνθρωποι σταμάτησαν. Λυπήθηκαν τὸδυστυχισμένο καὶ ἀποφάσισαν νὰ τὸν πᾶνε στὸ Χριστό.
Κουρασμένοι ἔφτασαν στὸ σπίτι ποὺ μιλοῦσε ὁ Κύριος. Πῶςὅμως νὰ μποῦνε μέσα; Ἦταν τόσο πολὺς ὁ κόσμος, ποὺ ἦταν ἀδύνατο νὰ προχωρήση κιἕνας μόνον ἄνθρωπος. Παρακάλεσαν, ἱκέτευσαν, ἔδειξαν τὸ δυστυχισμένο ἄνθρωπο,μήπως καὶ τοὺς κάνουν νὰ συγκινηθοῦν, ἀλλ᾽ ἐστάθη ἀδύνατο νὰ γίνη ἕνας στενὸςδιάδρομος νὰ περάσουν.
Οἱ ἄνθρωποι δὲν τὰ χάνουν. Ἀνεβάζουν τὸν παραλυτικὸ στὴστέγη κι ἀπ’ ἐκεῖ βγάζοντας τὰ κεραμίδια τὸν καταβέζουν μπροστὰ στὸ Χριστό.«Ἰδὼν δὲ ὁ Ἰησοῦς τὴν πίστιν αὐτῶν, λέγει τῷ παραλυτικῷ· τέκνον ἀφέωνταί σοι αἱἁμαρτίαι σου».
Οἱ κακοὶ καὶ φθονεροὶ Φαρισαῖοι ἔβραζαν μέσα τους καὶἤθελαν νὰ ξεσπάσουν. Ἤθελαν νὰ ἐκδηλώσουν τὸ μίσος τους πρὸς τὸ Χριστό.Παίρνουν ἀφορμὴ ἀπὸ τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ ποὺ λέγει στὸν παραλυτικό, «τέκνον μουσοῦ εἶναι συχωρεμένες οἱ ἁμαρτίες σου» καὶ τὸν κατακρίνουν σὰ βλάσφημο.
Βλαστημάει ὁ Χριστὸς γιατὶ σχωρνᾶ τὶς ἁμαρτίες.Βλαστημάει, γιατὶ σώζει ἕναν ἄνθρωπο. Αὐτοί, ἀντὶ νὰ χαροῦν λυποῦνται. Τὸ πάθοςτοῦ φθόνου δὲν τοὺς ἀφήνει νὰ δοῦν καλὸ στὸν ἄλλο ἄνθρωπο. Ἔτσι εἶναι ὁφθονερός.
Γιὰ θυμηθῆτε τὸ διάβολο ποὺ φθόνησε τοὺς πρωτόπλαστουςμέσα στὸν Παράδεισο καὶ θέλησε νὰ τοὺς κάμη κακό.
Γιὰ θυμηθῆτε τὸν Ἰωσὴφ μὲ τοὺς ἀδελφούς του. Τὸν φθονοῦνγιὰ τὸ ὡραῖο του ντύσιμο ποὺ ἔκανε σὰ μικρότερος καὶ τὸν πουλοῦν στοὺςἐμπόρους.
Γιὰ θυμηθῆτε καὶ τὸν ἀρχισυνάγωγο. Ἀπὸ φθόνο, λυπήθηκεγιὰ τὴ θεραπεία τῆς γυναίκας ποὺ βαζανιζόταν σκυφτὴ 18 ὁλόκληρα χρόνια.
Γιὰ θυμηθῆτε ἀκόμα πὼς ὁ φθόνος τῶν Φαρισαίων καὶ τῶνἀρχόντων τοῦ Ἰουδαϊκοῦ λαοῦ, ὁδήγησε τὸ Χριστό μας πάνω στὸ λόγο τοῦ Γολγοθᾶ.
Τὸ πάθος τοῦ φθόνου, παιδιά μου, εἶναι ἁμαρτία μεγάλη.Εἶναι ἁμαρτία, ἀλλὰ καὶ παίδεψη.
Ὁ Γρηγόριος ὁ θεολόγος λέγει: «Τοῦτο τὸ πάθος τοῦ φθόνουεἶναι ἀπὸ ὅλα τὰ ἄλλα τὸ πιὸ δίκαιο, ἀλλὰ καὶ τὸ πιὸ ἄδικο».
Δίκαιο, γιατὶ ὁ φθονερὸς τιμωρεῖται μόνος του. Δὲνκοιμᾶται, ὑποφέρει, στενοχωρεῖται τιμωρεῖται μόνος του. Δὲν κοιμᾶται, ὑποφέρει,στενοχωρεῖται σὰ βλέπει τὸν ἄλλον νὰ πετυχαίνη στὶς δουλειές του. Σὰ βλέπει τὸνἄλλον νὰ γελᾶ καὶ νὰ χαίρεται. Σὰ βάζει κι ὁ ἄλλος καλὸ φόρεμα. Σὰν ἔχει ὁἄλλος τὰ ἴδια ἤ καλύτερα παιγνίδια ἀπὸ τὰ δικά του. Σὰν παίρνει ὁ ἄλλοςκαλύτερο βαθμὸ καὶ τὸν ἐπαινοῦν γιὰ τὴ φρονιμάδα του.
Ψυχὴ βασανισμένη! Ψυχὴ ἀξιολύπητη!
Κι ὡς ἐδῶ τὰ πράγματα πᾶνε καλά. Ὅταν τρώγεται ὁ κακὸςκαὶ φθονερὸς γιὰ τὸ καλὸ ποὺ βλέπει στὸν πλησίον δὲ βλάπτει κανένα, τὸν ἑαυτότου βλάπτει. Στὸν ἑαυτό του κάνει κακό.
Τὸ ἄσχημο εἶναι, ὅταν ὁ κακὸς καὶ φθονερὸς θελήση νὰκάμη, ἐξαιτίας τοῦ φθόνου του, κακὸ στὸν πλησίον του μὲ ψεύτικες καταγγελίες,μὲ διάφορα λόγια στοὺς γειτόνους καὶ πολλὲς φορὲς μὲ διάφορες ζημίες ποὺπροκαλεῖ στὴν περιουσία τοῦ ἀνθρώπου ποὺ δὲ χωνεύει.
Μὲ τὶς πράξεις του αὐτὲς ἀδικεῖ, κάνει κακό. Ἐδῶἁμαρτάνει διπλὰ καὶ διπλὴ θὰ πάρη καὶ τὴν τιμωρία του. Πόσο δυστυχισμένοιἄνθρωποι εἶναι οἱ φθονεροί! Ἀξίζει ἕνα δάκρυ συμπόνιας γιὰ τοὺς δυστυχισμένουςαὐτοὺς ἀνθρώπους καὶ δυὸ λόγια στὴν προσευχή μας στὸν Κύριο νὰ τοὺς βοηθήση νὰγυρίσουν στὸν καλὸ δρόμο.
Ἄς γυρίσωμε πάλι στὸ Χριστό μας. Ἀφοῦ συγχώρεσε τὶςἁμαρτίες τοῦ παραλυτικοῦ, τὸν θεράπευσε. Τί χαρὰ καὶ τί ἔκπληξη στὸ λαὸ ποὺἄκουε τὸν Κύριο. Τί χαρὰ καὶ τί ἱκανοποίηση στοὺς τέσσερεις πιστοὺς ἀνθρώπουςποὺ κουβάλησαν τὸν παραλυτικό! Τί χαρὰ καὶ τί συγκίνηση στὸν παραλυτικό! Καὶ τίφθόνος καὶ κακία στοὺς Φαρισαίους!
Μαζὶ μὲ τὸ πλῆθος τῆς Καπερναούμ, δοξολογοῦμε κι ἐμεῖς τὸΘεὸ γιὰ τὸ Σωτήρα Χριστὸ ποὺ ἔστειλε στὸν κόσμο, γιὰ νὰ μᾶς βοηθήση νὰ ζήσωμεμιὰ ζωὴ χαρούμενη, γεμάτη χριστιανικὴ ἀγάπη, μακριὰ ἀπὸ φθόνους κι ἄλλεςἀνθρώπινες κακίες.
-ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΕΣΠΕΡΙΚΟΠΕΣ Α' ΟΙ ΠΕΡΙΚΟΠΕΣ ΤΟΥ ΣΧΟΛΙΚΟΥ ΧΡΟΝΟΥ -ΤΕΛΗ ΠΕΚΛΑΡΗ 1976 -Θρησκευτικά ΠέμπτηςΔημοτικού