Αποστολικό Ανάγνωσμα: Πραξ.ε΄ 12-20
«Ο ΖΗΛΟΣ »
«Ἀναστὰς δὲ ὁ ἀρχιερεὺς καὶ πάντες οἱσὺν αὐτῷ, …ἐπλήσθησαν ζήλου καὶ ἐπέβαλον τὰς χεῖρας αὐτῶν ἐπὶ τοὺς ἀποστόλους»(Πράξεων ε΄ 17-18)
Μετάτήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τήν ἔλευση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος οἱἍγιοι Ἀπόστολοι ἄρχισαν τό ἔργο πού τούς ἀνέθεσε καί ἐμπιστεύθηκε ὁ ἈναστάςΚύριος. Συνέβαιναν μάλιστα καί πολλά θαύματα «σημεῖα καί τέρατα» μεταξύ τοῦ λαοῦ,ὅπως μᾶς περιγράφει ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς, ὁ συγγραφέας τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλωνἐκ τῶν ὁποίων λαμβάνονται τήν περίοδο αὐτή ἕως τῆς Πεντηκοστῆς τά ἀποστολικά ἀναγνώσματα.Ἀλλά τό κήρυγμα καί τά θαύματα τῶν μαθητῶν τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἡ προσέλευσηχιλιάδων ψυχῶν στήν νέα πίστη δέν συγκίνησαν τόν Ἀρχιερέα καί τούς Σαδδουκαίουςγιά νά ἀναγνωρίσουν τό ἔγκλημά τους καί νά πιστεύσουν καί αὐτοί. Ἀντιθέτως τούςἐρέθισαν καί τούς ἐξόργισαν «ἐπλήσθησαν ζήλου». Γέμισαν ἀπό ζῆλο.
Ἀλλά τί ζῆλο;Ὁ ζῆλος ἀπό τό ρῆμα «ζέω» δηλαδή βράζω, εἶναι βρασμός ψυχῆς. Ὑπάρχει βρασμόςψυχῆς ἀπό τόν Θεό, θεῖος ζῆλος καί βρασμός ψυχῆς ἀπό τόν Σατανᾶ, σατανικός ζῆλος.Ὁ Ἀρχιερεύς καί οἱ Σαδδουκαίοι γέμισαν ἀπό σατανικό ζῆλο ἀπό ζήλεια γιά τήνπρόοδο τοῦ ἔργου τοῦ Ἰησοῦ ἀπό μῖσος καί μανία καί λύσσα ἀπό φανατισμό πούσκοτώνει καί τυφλώνει τήν ψυχή. Ὁ σατανικός ζῆλος τούς ἐξώθησε σέ νέο διωγμόκατά τῶν Ἀποστόλων. Φυλάκισαν τούς Ἀποστόλους καί ἐσκέπτοντο νά τούς ἐκτελέσουνἀλλά τούς συγκράτησε ὁ Γαμαλιήλ καί ἀρκέσθηκαν στόν ξυλοδαρμό.
Ὁθεῖος ζῆλος ἀντιθέτως ἔκανε τούς Ἀποστόλους νά ὁμιλοῦν μέ εὐγένεια καί νάπροσπαθοῦν νά σώσουν τούς ἐχθρούς τους, ὅπως μᾶς περιγράφει αὐτό τό περιστατικόλίγο πιό κάτω ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς. Ἔτσι συμβαίνει σέ κάθε ἐποχή οἱ χριστιανοίἀπό θεῖο ζῆλο προσεύχονται καί ἀγωνίζονται γιά τήν σωτηρία τῶν ἐχθρῶν τους, ἀπόσατανικό ζῆλο οἱ ἐχθροί ἀπό τυφλό πάθος μίσους καί φανατισμοῦ, καταδιώκουνπαντοιοτρόπως τούς χριστιανούς. Ὁ Θεός ἄς μή ὑπολογίσει τήν ἁμαρτία τους. Γι’ αὐτόσήμερα θά ἀναφερθοῦμε στόν ζῆλο καί στό σατανικό καί στόν θεϊκό.
Ὁ σατανικός ζῆλος
Μπορεῖνά προέρχεται ἀπό διάφορα συναισθήματα πού κυριεύουν τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου καίτόν ὁδηγοῦν στήν ἀλλοίωση τοῦ προσώπου του, στήν ὀργή ἀκόμα καί στήν ἀδελφοκτονία.Ὅλοι ἔχετε δεῖ τήν ὀργισμένη ὄψη, τό κατακόκκινο πρόσωπο ἑνός παθιασμένου ἀνθρώπου.Τά μάτια του θολά καί σκοτεινά δέν τοῦ ἀφήνουν νά δεῖ τίποτα. Τά λόγια τουπικρά καί γεμᾶτα φαρμάκι, δηλητηριάζουν τήν ψυχή τοῦ ἀδελφοῦ του. Ὁ τόνος τῆςφωνῆς ὑψηλός καί ἡ ἐκφορά τοῦ λόγου ἄναρχη καί συγκεχυμένη. Τό σῶμα δονεῖται ἀπόἕνα πάθος τυραννικόν. Ὁ φθόνος εἶναι ἡ «σής τῶν ὀστέων» πού κατατρώγει τήνκαρδιά τοῦ ἀνθρώπου. Ὀρθώνεται ἀνάμεσα σέ ἀδέλφια, ἀνάμεσα σέ γυναῖκες, ἀνάμεσασέ συζύγους, ἀνάμεσα σέ λαούς καί ἀκόμα ἀνάμεσα στόν δίκαιο καί στόν ἀσεβῆ, ὅπωςσήμερα ἀνάμεσα στούς Ἀποστόλους καί στούς ἐχθρούς τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Εὐαγγελίουκαί τῆς Ἐκκλησίας μας.
Ὁσατανικός ζῆλος φθείρει τήν ἑνότητα τῆς χριστιανικῆς κοινότητας μέ τίς ἔριδες,τίς διχοστασίες μέ τήν πικρία καί τήν φιλονικία.
Ἀπότήν ἐμπειρία τῶν Ἁγίων πατέρων μας διδασκόμεθα, ὅτι κάθε πάθος καί ἁμαρτίαπροέρχεται ἀπό τήν ζηλοφθονία. Αὐτή μπορεῖ νά ὁδηγήσει τόν ἄνθρωπο παντοῦ ἀκόμακαί στόν φθόνο.
Οἱχριστιανοί ὀφείλουμε νά μήν κινούμεθα ποτέ ἀπό σατανικό ζῆλο. Δέν πρέπει νά ἐπιτρέπουμεστόν ἑαυτό μας νά γίνεται παίγνιο στά χέρια τῶν δαιμόνων. Ὁ σατανικός ζῆλος εἶναικατάσταση που μᾶς χωρίζει ἀπό τόν Θεό καί πρέπει νά τήν ἐκριζώσουμε ἀπό τήνκαρδιά μας μέ τήν ταπείνωση, τήν ἀγάπη, τήν ἀνεξικακία, τήν συγγνώμη.
Ὁ θεῖος ζῆλος
Ἐντελῶςἀντίθετος εἶναι ὁ θεῖος ζῆλος. Ἡ ζέση τῆς καρδιᾶς ὅταν σκέφτεται τόν Θεό. Ὁπιστός συχνά καί ὄχι συχνά ἀλλά πάντοτε θυμᾶται ὅλα ὅσα ἔκανε ὁ Ἰησοῦς Χριστόςγιά μᾶς. Αὐτή ἡ θεωρία ἀνάβει πόθο στήν ψυχή τοῦ πιστοῦ. Αὐξάνει καί τήν πίστητου. Θέλει νά ἀκολουθήσει τόν Χριστό, ὅπου πηγαίνει. Θυσιάζει τά πάντα, ἀκόμακαί τήν ζωή του γιά τόν Χριστό. Ὁ θεῖος ζῆλος δίνει δύναμη σέ κάθε πιστόχριστιανό νά ὑπομένει διωγμούς καί πολέμους ἐναντίον του καί νά αἰσθάνεται εὐτυχισμένος.Ὁ θεῖος ζῆλος παρακινεῖ τόν πιστό γιά νά ἐκδηλώσει μέ ποικίλους τρόπους τήν ἀγάπητου στό Θεό καί στούς ἀδελφούς του. Ὁ θεῖος ζῆλος τόν ὁδηγεῖ σέ «παροξυσμό ἀγάπης».Ἀναλαμβάνει πρόθυμα ὁποιαδήποτε ὑπηρεσία χάρη τοῦ Χριστοῦ. Ὑπό θείου ζήλουκινούμενος ὁ Χριστιανός ἀναζητεῖ τά «κρείττονα χαρίσματα».
Ὅσομεγαλύτερος εἶναι ὁ θεῖος ζῆλος τόσο ὑψηλότερα ἔργα ἀρετῆς κατορθώνει ὁχριστιανός. Ἀντίθετα, ὅταν δέν ὑπάρχει ζῆλος Θεοῦ, φλόγα καί πόθος ἱερός, τότεδέν ἔχουμε καμμία ἐκδήλωση ἀπό αὐτές πού περιγράφησαν προηγουμένως.
Ἀδελφοί μου
Ὁσατανικός ζῆλος εἶναι τυφλός καί μᾶς καταστρέφει. Δέν μᾶς ἀφήνει νά δοῦμε τήνπραγματικότητα καθαρά. Ὅ, τι πράξουμε κινούμενοι ὑπ’ αὐτόν δέν θά εἶναι εὐάρεστοστό Θεό γιατί θά εἶναι ἀντίθετο τοῦ ἁγίου θελήματος.
ὉΧριστός γιά τοῦτο ἦλθε καί σταυρώθηκε καί ἀναστήθηκε γιά νά δημιουργήσει ἕναν«λαόν περιούσιον, ζηλωτήν καλῶν ἔργων» (Τίτον β΄ 14). Ἀνάμεσα σ’ αὐτό τό λαό ἄςφροντίσουμε νά ἐνταχθοῦμε κι ἐμεῖς.
