Σε τόπο αφιλόξενο, παγερής αδιαφορίας...
Χριστούγεννα! Όσο κι αν στην καθημερινή ζωή μάς πλακώνουν οιλογής κρίσεις με όλα τα ζοφερά παρεπόμενά τους, δεν μπορεί η ανθρώπινη ψυχή ναμην στέκεται με δέος μπροστά στο μεγαλείο της θεϊκής επίσκεψης. Στην πιο μεγάληπου θα μπορούσε να δεχθεί ποτέ. Έστω, μέσα από τα γρανάζια του μίσους και τηςταραχής, στα οποία μας εγκαταλείπει τόσο άσπλαχνα η ψυχρή καθημερινότητα.
Δεν μπορεί να αγνοούμε ότι ξημερώνειη μεγάλη εορτή της άπειρης αγάπης, κατά την οποία συντελείται αυτό που οΙωάννης ο Δαμασκηνός ονομάζει και η Εκκλησία υμνολογικά διακηρύσσει «παράδοξοθαύμα». Ο άχρονος, άναρχος και υπέρχρονος Θεός, γεννάται εν χρόνω. Ο αόρατοςγίνεται ορατός, θεάται. Γι’ αυτό, όπως σημειώνεται στο υπέροχο εκείνο Δοξαστικότης ημέρας, κάθε δημιούργημα του Θεού, δορυφορεί τον Γεννηθέντα: Οι ουρανοίδίνουν τον αστέρα, οι άγγελοι τον ύμνο, η γη το σπήλαιο, η έρημος τη φάτνη, οιποιμένες το θαύμα και οι άνθρωποι τη Θεοτόκο Μαρία. Προς επιβεβαίωση ότι ηΔημιουργία καταξιώνεται στην αυθεντικότητά της μέσα από την αντιπροσφορά τηςθεϊκής αγάπης.
Στο πέρασμα δύο χιλιετιών και κάτι,σ’ όλη αυτή τη διαδρομή του χρόνου, ο άνθρωπος δοκίμασε ν’ αντικαταστήσει τομεγαλείο της θεϊκής αυτής αγάπης με συστήματα, μοντέλα, ιδεολογίες,μηχανισμούς. Όλα εξήλθαν χρεοκοπημένα και με φοβερά ελλείμματα… Η Δημιουργίαμέσα σ’ όλη αυτή την ακαταστασία αφέθηκε τελικά έρμαιο σε άκρατες καταχρηστικέςκαι χρησιμοθηρικές ορέξεις που στο βάθος συνιστούν και την κύρια αιτία τηςκρίσης που έχει καταπλακώσει σήμερα ολόκληρο τον πλανήτη.
Χριστούγεννα! Η γιορτή τουπαντοδύναμου Θεού που γεννιέται ως άσημος και αδύναμος άνθρωπος στη Φάτνη τηςΒηθλεέμ. Το νεογέννητο Θείο Βρέφος είναι ένα παιδί άστεγο σ’ έναν αφιλόξενοτόπο παγερής αδιαφορίας… «Δι’ υμάς επτώχευσε πλούσιος ων». Αρνήθηκε όσα θεωρούμεσήμερα πλούτο, χρήμα, ανέσεις, δύναμη, εξουσίες και υπέμεινε δοκιμασίες καιαδικίες, συμμετέχοντας στον πόνο των ανθρώπων. Ωστόσο, στην αποδοχή τηςφτώχειας δεν προσέδωσε οποιοδήποτε αυτόνομο χαρακτήρα, αλλά τη συνέδεσε με τηνεσωτερική ελευθερία του ανθρώπου και την καταξίωσή του σε μια ανεπανάληπτηαρχοντιά… Σε μια διάσταση που ο άνθρωπος γνωρίζει τον αληθινό πλούτοπροσφέροντας και δίνοντας. Εκπίπτει δε στη φτώχεια όταν μεταβάλλει τον εαυτότου σε αρπακτικό…
Ο αυθεντικός πλούτος συνίσταται στηναληθινή αγάπη που καθιστά τον άνθρωπο κοινωνό της ζωής του Θεού. Στην ελευθερίααπό την πλάνη και τη σύγχυση. Την αποδέσμευση από τον εγωκεντρισμό και ταπολύμορφα πάθη. Την επανεύρεση του αληθινού νοήματος της ζωής. Αυτό που έχασε οάνθρωπος με τον εγωισμό του, έρχεται να του το προσφέρει ο Θεός με τηνταπείνωσή του. Του δείχνει με τον πιο απλό τρόπο το δρόμο, όχι μόνο για ναξεπεράσει τις κρίσεις του, αλλά για να ξαναβρεί την αρχοντιά του προσώπου, τηνανεκτίμητη αξία του, την ελπίδα στη ζωή του. Αυτός ο δρόμος περνά μέσα από τηναγάπη, την ταπείνωση και την ειρήνη. Όχι βέβαια ως έννοιες χρεοκοπημένες καιξεφτισμένες, όπως τις καταντήσαμε σήμερα. Αλλά με αντοχές αιώνιας εμβέλειας,όπως απορρέουν από την αυθεντικότητα της Φάτνης. Σε μια ποιότητα ζωής που ζητούμενοδεν είναι μόνο να ξαναφτιαχτούν πρόσωπα, κοινωνίες, θεσμοί, αλλά η δύναμη τηςαγάπης να καταργεί τον θάνατο και να στέλνει το πιο ελπιδοφόρο μήνυμα ζωής...Πάντοτε στις συχνότητες του λόγου του Μ. Αθανασίου: «Αυτός ενηνθρώπησε ίναημείς θεοποιηθώμεν».
Φιλελεύθερος,24/12/2011
