ΕυαγγελικόΑνάγνωσμα: Λουκ. ιζ΄ 12 – 19
Βαθύτατα συγκινητική είναι, αγαπητοίμου αδελφοί, η σκηνή που μας περιγράφει η σημερινή ευαγγελική περικοπή. Δέκασκελετωμένοι λεπροί, αργοπεθαίνουν απελπισμένοι, μακριά από τον κόσμο. Καικαθώς ο Κύριος πλησιάζει σε κάποιο χωριό, προτού ακόμα εισέλθει σ’ αυτό,τρέχουν να Τον συναντήσουν όλοι μαζί. Πρόκειται για δέκα πλάσματαπονεμένα και ταλαιπωρημένα, που ζουν μόνα τους χωρίς καμιά κοινωνική σχέση. Καιτρέχουν με ελπίδα προς τον Κύριο, φωνάζοντας ικετευτικά με όλη τη δύναμη πουτους έχει απομείνει: «Ιησού επιστάτα ελέησον ημάς». Και όλα αυτά συμβαίνουνλίγα λεπτά προτού θεραπευτούν. Μόλις όμως θεραπεύονται από τη φοβερή αρρώστιατους και γιατρεύονται οι πληγές τους και ανακουφίζονται από τους πόνους τους, όλαξεχνιούνται. Λυτρωμένοι από το μαρτύριο και την απομόνωσή τους, εξαφανίζονταισχεδόν όλοι. Μόνο ένας απ’ αυτούς και μάλιστα Σαμαρείτης, αισθάνεται την ανάγκηνα επιστρέψει για να ευχαριστήσει με όλη τη δύναμη της ψυχής του τον Κύριο. Καιο Κύριος, τότε, βλέποντας την φοβερή αχαριστία των άλλων εννέα, εκφράζει τομεγάλο παράπονο, λέγοντας: «Ουχί οι δέκα εκαθαρίσθησαν; Οι δε εννέα που; » Με αφορμή το μεγάλο αυτό παράπονοτου Ιησού, καλό είναι να δούμε κι εμείς πως εκδηλώνεται στη σύγχρονη κοινωνίατο πάθος αυτό της αχαριστίας και πως το καταπολεμούμε.
Είναιαλήθεια ότι η αχαριστία και η μαύρη αγνωμοσύνη, προς κάθε ευεργέτη, αλλά κυρίωςπρος το Μεγάλο Ευεργέτη και Σωτήρα μας,τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, είναι φοβερό κακό. Αντίθετα η ευγνωμοσύνη είναιμεγάλη, λαμπρή, υπέροχη και άγια αρετή. Η πρώτη αποδεικνύει τον άνθρωπο,κατώτερο και από τα κτήνη, αφού πολλά και από τα ζώα και από αυτά τα άγριαθηρία ακόμα, ευγνωμονούν τους ευεργέτες τους. Η δεύτερη υψώνει ως τους αγγέλουςτους ανθρώπους. Η αχαριστία καθιστά τον αχάριστο άνθρωπο, ανάξιο των δωρεών του Θεού. Η ευγνωμοσύνη τουεξασφαλίζει και μεγαλύτερες δωρεές και ευεργεσίες. Συνηθισμένο κακό η αχαριστίαπου είναι κακία θεομίσητος και ελεεινή. Σπάνια η αρετή της ευγνωμοσύνης. Γιατίοι άνθρωποι εύκολα ζητούμε και ευκολότερα λησμονούμε.
Ηκαταφυγή στον Κύριο, όπως είδαμε πιο πάνω, δεν υπήρξε μάταιη. Κοντά Του οι δέκαλεπροί βρήκαν, όπως το πίστεψαν, την θεραπεία τους. Κι έδειξαν έτσι και σε μαςτι πρέπει να κάμνουμε στις ποικίλες ασθένειές μας. Τόσο στις δικές μας όσοκαι των προσφιλών μας προσώπων. Όλοι υποκείμεθα στην ασθένεια. Την ελαφρότερη ή τηνσοβαρότερη. Όταν λοιπόν μας επισκέπτεται η ασθένεια το πρώτο που πρέπεινα κάμνουμε είναι να προσφεύγουμε στον Κύριο που είναι ο γιατρός των ψυχών καιτων σωμάτων. Και να ζητούμε από Αυτόν που είναι Παντοδύναμος και Πανάγαθος την θεραπεία. Και να προσευχόμαστε και ναΤον παρακαλούμε να διώξει την ασθένεια. Και αν η προσευχή και η παράκλησηκαρποφορήσει να Τον ευχαριστήσουμε για το καλό που μας έχει κάμει.
Δυστυχώς,όμως σε πάρα πολλούς από εμάς δεν συμβαίνει αυτό, γιατί αρκετοί από εμάς εύκολαλησμονούμε τις ευεργεσίες του Θεού. Μόλις περάσει η ασθένεια, για την οποίαείχαμε παρακαλέσει τον Κύριο,ξαναγυρίζουμε στις καθημερινές μας φροντίδες και ξεχνούμε να ευχαριστήσουμε γιατην θεραπεία μας και για την απαλλαγή μας από τον πόνο μας. Ίσως είχαμεπαρακαλέσει πολύ τον Θεό, για την θεραπεία του παιδιού μας, της συζύγου μας,του εαυτού μας. Τότε ζητούσαμε πολύ. Όταν όμως ο Κύριος έδιωξε το κακό, τότεξεχάσαμε να Τον ευχαριστήσουμε ή το ευχαριστώ μας ήταν πολύ φτωχό. Κι ενώεμείς αμαρτήσαμε και αμαρτάνουμε αμέτρητες φορές, Αυτός ποτέ δεν μαςαπαρνήθηκε. Τουναντίον, ξεκούρασε και ξεκουράζει σε κάθε εξομολόγηση την ψυχήμας στο πετραχήλι του πνευματικού και στη Θεία Λειτουργία.Πολλές και πάλι φορές μας μετάγγισε και μας μεταγγίζει Ζωή με το ΤίμιοΣώμα Του και το Τίμιο Αίμα Του.
Κιέτσι το ίδιο παράπονο που εξέφρασε ο Κύριος για την αχαριστία των δέκα λεπρών, τούτομπορεί να εκφρασθεί και σε πολλούς από μας. Γιατί κι εμείς στις δύσκολεςστιγμές της ζωής μας, όταν μας κυκλώνουν πειρασμοί, θλίψεις, αρρώστιες,προβλήματα, στρεφόμαστε με πίστη στο Θεό, τρέχουμε στις εκκλησίες,προσευχόμαστε θερμά, κάνουμε τάματα, ανάβουμε λαμπάδες και με προσευχές ζητούμετο έλεος του Θεού. Και μόλις ο Θεός δώσειλύση στο πρόβλημά μας, μέσα στον πυρετό της ευτυχίας μας, παθαίνουμε αμνησία.Ξεχνούμε ότι ο Θεός μας έλυσε το πρόβλημα και ότι μας ευεργέτησε με άπειρεςευεργεσίες. Η φιλαυτία και ο ατομισμός μαζί με το πνεύμα επιδίωξης των ανέσεώνμας κατάντησαν ξερό και άγονο χώμα, χωρίς πνευματικούς χυμούς και ψυχική δροσερότητα.Φίλαυτες και εγωιστικές ψυχές είναι αδύνατο ν’ ανοίξουν χώρο μέσα τους για ναφυτρώσει, να ανθίσει και να καρποφορήσει η ευγνωμοσύνη προς τον Θείον Ευεργέτη.
Τοίδιο δυστυχώς κάνουμε κάποτε και προς τους ευεργέτες μας ανθρώπους. Κτυπούμετην πόρτα τους μόνο όταν τους έχουμε ανάγκη. Μόλις όμως πετύχουμε αυτό πουθέλουμε, γινόμαστε ψυχροί και αδιάφοροι και κάνουμε πως δεν τους γνωρίζουμε.Αυτοί στέκονται δίπλα μας και με θυσίες ακόμη κι εμείς δεν γνωρίζουμε να τουςπούμε ούτε ένα ευχαριστώ. Παρερμηνεύουμε τα γεγονότα και καταπιέζουμε τααισθήματα. Δεν θέλουμε να ταπεινωθούμε και να αναγνωρίσουμε τηναξία τους. Αυτό που θα πρέπει να κάνουμε είναι να μιμηθούμε τον πρώην λεπρό στοδρόμο της επιστροφής. Νααναγνωρίσουμε τις ευεργεσίες που μας γίνονται και να εκδηλώσουμε τηνευγνωμοσύνη μας γι’ αυτές. Όχι επιτελώντας ψυχρά ένα καθήκον, αλλά εκδηλώνονταςμια ανάγκη της ψυχής μας και μέσα από τα βάθη της καρδιάς μας να ευχαριστούμετους ευεργέτες μας.
Αλήθεια,σκεπτόμαστε κάποτε, πόσο μας ευεργετεί πλουσιοπάροχα πάνω σε καθημερινή βάση ο Δωροδότης Θεός; Κάθε αγαθό που έχουμε από Αυτόνπροέρχεται. Πλέουμε μέσα στις ευεργεσίες Του. Το φώς, ο ήλιος, ο αέρας, οιομορφιές της γης και του Ουρανού. Αλλά και η υγεία και τα χαρίσματα που έχουμε.Πόσες φορές μας έχει γλιτώσει από μεγάλους κινδύνους; Πόσα θαύματα έκαμε στηζωή μας; Σε μια βαριά αρρώστια, σε μια δύσκολη εγχείρηση, όταν κινδυνέψαμεστους δρόμους, όταν υποφέραμε πάλι από άλλα προβλήματα. Αλλά πολύ περισσότερο χρωστούμε ευγνωμοσύνηστο Θεό της απείρου αγάπης, γιατί άφησε το ύψος του ουρανού, κατέβηκε στη γη και έγινε άνθρωπος καισταυρώθηκε για τη δική μας σωτηρία. Δυστυχώς δεν εκτιμούμε τις μεγάλες δωρεέςΤου. Τις έχουμε συνηθίσει και σχεδόν θεωρούμε πως ο Θεός είναι υποχρεωμένος ναμας ευεργετεί και ότι εμείς, δικαιωματικά απολαμβάνουμε αυτές τις ευεργεσίες.
Αδελφοίμου. Βρισκόμαστε στις πρώτες μέρες του νέου Έτους. Έχουμε επομένως έναεπί πλέον λόγο, να ευγνωμονούμε Εκείνο που μας χαρίζει και τούτο το έτος. Ας εμπνευσθούμε,λοιπόν, από τον αξιοζήλευτο ευγνώμονα Σαμαρείτη και ας ποθήσουμε να γίνουμεμιμητές Του. Η ευγνωμοσύνη είναιπράξη. Είναι αγώνας κατά της αμαρτίας, την οποία τόσο αποστρέφεται ο Θεός.Αγώνας, να υποστούμε για χάρη Του ακόμη και αδικίες, δοκιμασίες, διωγμούς καιθυσίες. Όλα δηλαδή αυτά που δοκιμάζουν τηγνησιότητα των αισθημάτων μας προς τον Θεό. Ας γίνουμε λοιπόν άνθρωποι μελεπτότητα αισθημάτων και ευγένεια ψυχής. Ας γίνουμε κι εμείς άνθρωποι τηςευγνωμοσύνης.
†Ηγούμενος Χρυσορροϊατίσσης κ. Διονύσιος –Μητρόπολη Πάφου
