ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑ
«Ἔτι ἕν σοι λείπει»
Δὲν εἶχε εὐτυχῆ κατάληξη ἡ συνάντηση τοῦπλούσιου ἐκείνου νεανίσκου μὲ τὸν Κύριο, τὴν ὁποία µᾶς περιγράφει τὸ σηµερινὸἱερὸ Εὐαγγέλιο. Ἔφυγε λυπηµένος ὁ νέος, ὅταν ὁ Κύριος τοῦ ζήτησε νὰ ἀποχωριστεῖαὐτὸ τὸ ἕνα ποὺ κρατοῦσε αἰχµάλωτη τὴν ψυχή του: τὸ χρῆµα.
Γιατί ὅµως νὰ συµβεῖ ἔτσι; Γιατί ὁ Κύριοςνὰ µὴ δεχθεῖ κοντά του τὸν πλούσιο νέο, ἔστω μὲ αὐτὴν τὴν ἀδυναµία ποὺ εἶχεστὸν πλοῦτο; Μὰ ὁ Κύριος δὲν θέλει οἱ µαθητές του νὰ Τὸν ἀκολουθοῦν µὲἐπιπολαιότητα ἀλλὰ µὲ σταθερότητα καὶ ἀπόφαση θυσίας. Θέλει νὰ ἀγωνίζονται,ὥστε νὰ µὴν ὑστεροῦν σὲ τίποτε. Νὰ γίνονται τέλειοι! Αὐτὸς εἶναι ὁ τελικὸςστόχος γιὰ κάθε χριστιανό.
Ἂςδοῦµε λοιπὸν πῶς κι ἐµεῖς µποροῦµε νὰ ἐπιτύχουµε αὐτὴν τὴν τελειότητα.
1. Μὲαὐτογνωσία καὶ ἀγῶνα
Πρῶτον, ὀφείλουµε νὰ ἀποκτήσουµε καλὴ γνώσητοῦ ἑαυτοῦ µας. Νὰ ἀνακρίνουµε τὴν ζωή µας καὶ νὰ βαθµολογήσουµε τὴν σχέση µαςµὲ τὸν Κύριο Ἱησοῦ Χριστό. Ὁ πλούσιος νέος τοῦ σηµερινοῦ Εὐαγγελίου νόµιζε ὅτιεἶναι καλὸς ἐπειδὴ τηροῦσε τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ. Ὅπως ἀποδείχθηκε ὄµως, ἡθρησκευτικότητά του ἦταν µᾶλλον τυπικὴ καὶ ἐξωτερική. Νόµιζε ὅτι ἡ σχέση του µὲτὸν Θεὸ καθορίζεται ἀπὸ ἕνα σύνολο καλῶν πράξεων. Ἀπέφευγε τὶς σοβαρὲςπαραβάσεις τοῦ νόµου καὶ περίµενε νὰ µάθει ἂν χρειάζεται καὶ κάτι ἄλλο νὰ κάνειγιὰ νὰ εἶναι τελείως ἐντάξει. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ρώτησε «τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιονκληρονοµήσω;» δηλαδή: Τί πρέπει νὰ κάνω γιὰ νὰ κληρονοµήσω τὴν αἰώνια ζωή;
Τὸἴδιο λάθος ἐπαναλαµβάνουν πολλοὶ ἄνθρωποι σήµερα. Σκέπτονται µὲ ἀφέλεια: «Ἐγὼδὲν ἔχω σκοτώσει κανένα, δὲν κλέβω, δὲν λέω ψέµατα, δὲν ἔχω βλάψει κανέναἄνθρωπο. Τί χρειάζεται λοιπὸν νὰ ἐξοµολογηθῶ;». Τὰ πράγµατα ὅμως δὲν εἶναιἔτσι. Κάθε ἄνθρωπος, ἂν ἐρευνήσει βαθιὰ µέσα στὴν ψυχή του, θὰ ἀνακαλύψει πολλὰἀγκάθια ποὺ οὐσιαστικὰ τὸν κρατοῦν µακριὰ ἀπὸ τὸν ἅγιο Θεό. Ἀγκάθια ποὺ ἂν δὲντὰ ξεριζώσει, µεγαλώνουν λίγο-λίγο καὶ καταπνίγουν κάθε καλὸ σπόρο, κάθε καλὴδιάθεση καὶ προσπάθεια.
Ἂςκάνει λοιπὸν ὁ καθένας µας τὴν αὐτοκριτική του µὲ εἰλικρίνεια καὶ εἰς βάθος.Ὄχι ἐπιφανειακά. Ὄχι µόνο τί κάνουµε, ἀλλὰ καὶ τὸ τί σκεπτόµαστε, τίἐπιθυµοῦµε. Ἂς ἐξετάζουµε σὲ κάθε µας ἐνέργεια ἂν εἶναι καθαρὰ τὰ κίνητρά µας.Μήπως αὐτὸ ποὺ ἔκανα κρύβει κάποια ζήλεια ἢ θυµό; Μήπως ἔχω µεγάλη ἰδέα γιὰ τὸνἑαυτό µου; Μήπως ἐσωτερικὰ κατακρίνω ἢ ἀδικῶ τοὺς ἄλλους;
Ἔτσιθὰ ἐντοπίσουµε ὅτι ὄχι µόνο «ἓν» ἀλλὰ πολλά, πάρα πολλὰ µᾶς λείπουν γιὰ νὰεἴµαστε τέτοιοι ποὺ µᾶς θέλει ὁ Θεός. Καὶ ἑποµένως θὰ πρέπει νὰ ἀγωνιστοῦµε,ὥστε νὰ ἀπαλλαγοῦµε ἀπὸ τὶς πολλὲς ἀδυναµίες καὶ τὰ πάθη µας. Καὶ µάλιστα νὰἀγωνιστοῦµε πολύ, διότι τὸ κακὸ εἶναι ριζωµένο βαθιὰ µέσα µας καὶ µᾶς κρατάειὑποδουλωµένους, µᾶς χωρίζει ἀπὸ τὸν Χριστό.
2. Μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ
Ὑπάρχει ὅμως καὶ ἕνα δεύτερο ἀπαραίτητοστοιχεῖο, γιὰ νὰ γίνουµε τέλειοι καὶ πιστοὶ µαθητές του: ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ. Ὁδρόµος τῆς χριστιανικῆς ζωῆς, ὁ δρόµος γιὰ τὴν τελειότητα δὲν εἶναι εὔκολος.Ἀπαιτεῖ θυσίες καὶ αὐταπάρνηση. Γιὰ τὸν πλούσιο ὁ Κύριος εἶπε ὅτι εἶναιεὐκολότερο νὰ περάσει µία καµήλα ἀπὸ τὴν µικρὴ τρύπα ποὺ ἀνοίγει ἡ βελόνα, παρὰνὰ εἰσέλθει ὁ πλούσιος στὴν Βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Κι ὅταν οἱ µαθητὲς ρώτησαν μὲἔκπληξη «τότε λοιπὸν ποιός µπορεῖ νὰ σωθεῖ;», ὁ Κύριος ἀπάντησε: «Τὰ ἀδύναταπαρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν». Δηλαδή: Ἐκεῖνα ποὺ εἶναι ἀδύνατον νὰγίνουν µὲ τὶς ἀσθενικὲς δυνάµεις τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι κατορθωτὰ µὲ τὴν χάρη καὶτὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ.
Κι ἐµεῖς λοιπὸν ἂς καταφεύγουµε στὴν βοήθειατοῦ Θεοῦ μὲ τὴν προσευχὴ µας καὶ τὴν συµµετοχή µας στὰ ἱερὰ Μυστήρια τῆςἘκκλησίας µας. Εἰδικὰ στὸ Μυστήριο τῆς ἱερᾶς Ἐξοµολογήσεως ἔχουµε τὴν εὐκαιρίανὰ ἐκδηλώσουµε τὴν εἰλικρινῆ µας µετάνοια καὶ νὰ καταθέσουµε στὸν Κύριο ὅ,τινοµίζουµε ὅτι στέκεται πρόσκοµµα στὸν δρόµο γιὰ νὰ Τὸν ἀκολουθήσουµε. Νὰ Τοῦἐµπιστευθοῦµε τὶς ἀδυναµίες µας καὶ μὲ τὶς εὐχὲς καὶ συµβουλὲς τοῦ πνευµατικοῦ µαςκαὶ μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ νὰ συνεχίσουµε τὸν πνευµατικό µας ἀγώνα. Τὸν ἀγώνα γιὰτὴν τελειότητα.
«Ἔτιἕν σοι λείπει», µᾶς λέει ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός. Μπορεῖ νὰ εἶσαι καλὸςἄνθρωπος, ἀλλὰ αὐτὸ δὲν ἀρκεῖ. Ὁ Κύριος δὲν µᾶς θέλει ἁπλῶς «καλοὺς ἀνθρώπους»ἀλλὰ πιστοὺς καὶ ἀφοσιωµένους µαθητές του. Θέλει νὰ γίνουµε τέλειοι, διότιαὐτὲς εἶναι οἱ προδιαγραφὲς ποὺ µᾶς ἔδωσε, ὅταν µας δηµιούργησε. Μᾶς ἔπλασε«κατ᾽ εἰκόνα» καὶ «καθ᾽ ὁµοίωσίν» του. Ἔχουµε λοιπὸν τὴν δυνατότητα γιὰ πολὺπερισσότερα. Ἔχουµε τὶς προϋποθέσεις ν᾽ ἀνεβοῦµε ψηλότερα. Ἀρκεῖ νὰἀνακαλύψουµε αὐτὸ τὸ «ἓν» ποὺ µᾶς χωρίζει ἀπὸ κοντά του καὶ νὰ τὸ ξεπεράσουµεµὲ τὴν χάρη καὶ τὴν βοήθειά του. Τότε θὰ εἴµαστε ἄξιοι µαθητές του!
«Ο ΣΩΤΗΡ», 15/11/2011
