ΑποστολικόΑνάγνωσμα: (Α΄ Κορ. ΣΤ΄ 12-20)
ΔΟΥΛΟΣ Η ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ;
«Κάνε ὅ,τιθέλεις· ὅ,τι ἀγαπᾶ ἡ καρδιά σου!» «Ξέχνα τὰ ‘‘μὴ’’ καὶ τὰ ‘‘ὄχι’’ καὶ ζῆ σε ἐλεύθερος!» Δελεαστικὰ ἀκούγονται αὐτὰ τὰσυνθήματα τοῦ κόσμου, ποὺ καλοῦν τὸν ἄνθρωπονὰ ζήσει ἐλεύθερος ἀπὸ ἠθικὲς δεσμεύσεις καὶ περιορισμούς. Εἶναι ὅμως πραγματικὰἐλεύθερος ὅποιος κάνει ὅ,τι θέλει;
Στὸ ἐρώτημααὐτὸ ἀπαντᾶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα: «Πάντα μοι ἔξεστιν,ἀλλ᾿ οὐ πάντα συμφέρει· πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ᾿ οὐκ ἐγὼ ἐξουσιασθήσομαι ὑπότινος», λέει. Δηλαδή, ὅλα ἔχω ἐξουσία νὰ τὰ κάνω, δὲν συμφέρουν ὅμως ὅλα‧ ὅλα εἶναιστὴν ἐξουσία μου, ἀλλὰ ἐγὼ δὲν θὰ ἐξουσιαστῶκαὶ δὲν θὰ γίνω δοῦλος σὲ τίποτε.
Ὁθεόπνευστος αὐτὸς λόγος τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου μᾶς δίνει τὴν ἀφορμὴ νὰ δοῦμε, πρῶτον,γιατί ἡ ἐλευθερία ὅπως τὴν ἐννοεῖ ὁ κόσμος, στὴν οὐσία εἶναι ὑποδούλωση, καὶ δεύτερον, πῶς μποροῦμε νὰ ζοῦμε ἀληθινὰ ἐλεύθεροι.
Ὅσο κιἂν φαίνεται παράξενο, ἡ ἀποδέσμευση ἀπὸ τοὺς ἠθικοὺς φραγμοὺς καταλήγει τελικὰστὴν ὑποδούλωση! Ἂς θυμηθοῦμε τὸν ἄσωτο υἱὸ τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς. Ἔφυγε ἀπὸ τὸ πατρικὸσπίτι γιὰ νὰ ζήσει ἐλεύθερος, καὶκατέληξε νὰ γίνει δοῦλος. Ἔφτασε μάλιστα σὲ τέτοια φτώχεια καὶ ἐξαθλίωση, ὥστεκινδύνευε νὰ πεθάνει ἀπὸ τὴν πείνα! Αὐτὸ εἶναι τὸ τραγικὸ κατάντημα κάθε ἀνθρώπουποὺ νομίζει ὅτι ἐλευθερία σημαίνει ζωὴ ἀχαλίνωτη. Θέλει, γιὰ παράδειγμα, ὁ ἄνθρωποςνὰ εἶναι ἐλεύθερος γιὰ νὰ διασκεδάζει, νὰ ξενυχτᾶ, νὰ πίνει, νὰ καπνίζει καὶγενικὰ νὰ παραδίδεται στὶς κατώτερες ἐπιθυμίες του χωρὶς ἠθικὲς ἀναστολές. Καθὼςὅμως ἀπολαμβάνει τὴ δῆθεν ἀνεξαρτησία του, ἁλυσοδένεται μὲ νέες ἐξαρτήσεις, μὲ ἁμαρτωλὲςσυνήθειες καὶ ἄνομα πάθη. Ὑποδουλώνεται στὶς ἐπιταγὲς τῆς μόδας, τοῦ κόσμου, τῶνπαθῶν. Ὁ ἀπόστολος Πέτρος γράφει ὅτι πολλοὶ μιλοῦν γιὰ ἐλευθερία ἐνῶ οἱ ἴδιοι ἔχουνγίνει σκλάβοι τῆς διαφθορᾶς καὶ τῆς ἁμαρτίας. Διότι στὸ πάθος ποὺ ἔχουν νικηθεῖ,σ’ αὐτὸ ἀκριβῶς ἔχουν ὑποδου λωθεῖ: «Ἐλευθερίαν αὐ τοῖς ἐπαγγελλόμενοι, αὐτοὶ δοῦλοιὑπάρ χοντες τῆς φθορᾶς· ᾧ γάρ τις ἥττηται, τού τῳ καὶ δεδούλωται» (Β΄ Πέτρ. β΄ 19).
Καὶκάτι ἀκόμη: Ὁ ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ ποτὲ νὰ ἀπολαύσει τὴν ἐλευθερία του, ὅτανκαταπατεῖ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, διότι ἔχει τὴ συνείδηση ποὺ διαρκῶς τὸν ἐλέγχει.Ὅπως εἶναι γνωστό, ἡ συνείδηση ἀποτελεῖ τὴ φωνὴ τοῦ Θεοῦ μέσα μας. Ὅ,τι καὶ νὰκάνει λοιπὸν ὁ ἄνθρωπος, ἂν αὐτὸ δὲν εἶναι σύμφωνο μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, θὰ τὸνκυνηγοῦν οἱ τύψεις καὶ δὲν θὰ βρίσκει ποτὲ γαλήνη καὶ ἠρεμία στὴν ψυχή του.
Πῶςλοιπὸν μποροῦμε νὰ ζοῦμε ἀληθινὰ ἐλεύθεροι; Μόνο μὲ τὸ νὰ ἐγκαταλείψουμε τὴδουλεία τῆς ἁμαρτίας καὶ νὰ γίνουμε δοῦλοι τοῦ Χριστοῦ. Ὅσο παράδοξο κι ἂν ἀκούγεταιαὐτό, εἶναι ὅμως ἀληθινό. Ὁ ἄνθρωπος γιὰ νὰ ζήσει πραγματικὰ ἐλεύθερος, ὀφείλεινὰ γίνει δοῦλος. Δοῦλος τοῦ Θεοῦ, πιστὸς καὶ ὑπάκουος, ποὺ θὰ ἀγωνίζεται νὰτηρεῖ τὶς ἐντολές του. Μᾶς τὸ εἶπε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος: «Ἐάν... ὁ υἱὸς ὑμᾶς ἐλευθερώσῃ,ὄντως ἐλεύθεροι ἔσεσθε» (Ἰω. η΄36).
Πραγματικὰἐλεύθεροι θὰ γίνετε, ἂν σᾶς δώσει τὴν ἐλευθερία ὁ μονογενὴς Υἱὸς τοῦ Θεοῦ.Πράγματι! Μόνον ὅσοι ἀκολουθοῦν τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ μποροῦν νὰ ζήσουν ἐλεύθεροικι ἀδέσμευτοι ἀπὸ τὴ δουλεία τῶν παθῶν, τὴν ἐπιρροὴ τοῦ κόσμου καὶ τὴνκυριαρχία τοῦ διαβόλου.
Καὶ στὸσημεῖο αὐτὸ μᾶς διδάσκει ἡ Παραβολὴ τοῦ ἀσώτου. Πότε ὁ ἄσωτος ἔζησε τὴν ἀληθινὴἐλευθερία; Ὅταν ἐπέστρεψε στὸ σπίτι μὲ τὴ διάθεση νὰ μείνει ὡς ὑπάκουος καὶπειθαρχικὸς δοῦλος τοῦ πατέρα του. Καὶ μάλιστα τότε ὁ πατέρας του μὲ τὴν ἀγαθότητακαὶ τὴν ἀγάπη του δὲν τὸν δέχθηκε ὡς δοῦλο ἀλλὰ ὡς τὸ ἀγαπημένο του παιδί. Νάλοιπὸν ποὺ ὁ ἄσωτος ἔγινε πραγματικὰ ἐλεύθερος!
Αὐτὴ εἶναιἡ ζωὴ μέσα στὴν Ἐκκλησία. Ζωὴ ὑπακοῆς καὶ ἐλευθερίας μέσα στὸ σπίτι τοῦ ΘεοῦΠατέρα. Καὶ δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι διαφορετικὰ, διότι «οὗ (=ὅπου) τὸΠνεῦμα Κυρίου,ἐκεῖ ἐλευθερία» (Β΄ Κορ. γ΄17).
Ὅταν ὁπανάγαθος Θεὸς ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο, τοῦ χάρισε ἕνα ἀτίμητο δῶρο: τὴν ἐλευθερίατου. Ἐπειδὴ ὅμως ὁ ἄνθρωπος ἔκανε κακὴχρήση αὐτῆς τῆς δωρεᾶς κι ἀπομακρύνθηκε ἀπὸ τὸν Δημιουργό του, τώρα δρέπει τοὺςκαρποὺς τῆς ἀποστασίας του. Ὁ δρόμος λοιπὸν γιὰ τὴν ἀληθινὴ ἐλευθερία εἶναι ἕνας:ἡ μετάνοια καὶ ἡ ἐπιστροφὴ στὸ σπίτι τοῦ Θεοῦ Πατέρα!
«Ο ΣΩΤΗΡ» 1-02-2012