Συζυγίακαι αγιότητα
Γράφει ο π. Βασίλειος Καλλιακμάνης
α) Ο χριστιανικός γάμος έχειυποστεί διαχρονικά έντονη εκκοσμίκευση. Παράλληλα απαξιώθηκε σε μανιχαϊκούς,εγκρατητικούς, γνωστικιστικούς ή άλλους παλαιούς και νέους κύκλους.
Τόση ισχυρή ήταν η τάση αυτή στηνιστορία της εκκλησίας, ώστε ανάγκασε τους αγίους Πατέρες να συζητήσουν το θέμααυτό στο πλαίσιο τοπικών αλλά και Οικουμενικών Συνόδων και να εκδώσουν ιερούςκανόνες. Οι σχετικοί κανόνες καταδικάζουν όσους υποτιμούν τη δημιουργία τουΘεού, δεν δέχονται τη βιβλική αλήθεια ότι ο Θεός "άρσεν και θήλυ εποίησεντον άνθρωπον" και απέχουν από το γάμο όχι για λόγους άσκησης, αλλά διότιπροέρχεται δήθεν από το Σατανά!
β) Η αποϊεροποίηση του γάμου ήτανπιο έντονη στο δυτικό χριστιανικό κόσμο. Αυτό φαίνεται τόσο από την καθιέρωση τηςυποχρεωτικής αγαμίας του κλήρου όσο και από το γεγονός ότι στις λαϊκές τάξεις ογάμος θεωρούνταν βέβηλη πράξη. Γι' αυτό, όπως έχει αποδείξει με τις έρευνές τουο γάλλος ακαδημαϊκός G. Duby, στη Δύση καλούσαν τον ιερέα να αγιάσει τη νέαοικία και τη συζυγική κλίνη, όχι όμως και να ευλογήσει το γάμο των νεονύμφων.Κι όταν ο ιερέας καλούνταν για ευλογία, απλώς επικύρωνε τη συμφωνία των συζύγωνπου είχε συναφθεί ενώπιον δύο ή τριών μαρτύρων.
γ) Στη θεολογία της ορθόδοξηςχριστιανικής παράδοσης μπορεί να προκρίνεται η παρθενία, αλλά σε καμιάπερίπτωση δεν υποτιμάται ο γάμος, που έχει μυστηριακό χαρακτήρα. Ο βιολογικόςδεσμός και η συζυγία ανάμεσα στον άνδρα και τη γυναίκα καθαγιάζεται καιπροσλαμβάνει πνευματικές διαστάσεις. Η διδασκαλία του Αποστόλου Παύλου πουεμφανίζει το γάμο ως σύμβολο ενώσεως Χριστού και Εκκλησίας είναι λίανχαρακτηριστική (βλ. Εφεσ. 5, 23 κ.ε.). Γι' αυτό και σε ορισμένα μέρη τηςΕλλάδος υπάρχει η πεποίθηση ότι εκείνος που συμβάλλει στο χωρισμό ενόςανδρογύνου και τη διάλυση μιας οικογένειας μοιάζει με εκείνον που γκρεμίζει μιαεκκλησία.
δ) Είναι γεγονός αναντίρρητο ότι ογάμος διέσωζε καλύτερα την ιερότητά του, όταν συναρθρωνόταν με το μυστήριο τηςθείας Ευχαριστίας. Στις μέρες μας με την εισαγωγή νεότερων κοινωνικώναντιλήψεων, που προσέλαβαν νομική ισχύ, ο γάμος και η συζυγία απαξιώνονται καιτείνουν να εκφυλισθούν. Από την άλλη καλλιεργείται η εντύπωση ότι αγιότητα καισυζυγία δεν συμβιβάζονται. Η αντίληψη αυτή όχι μόνο δεν είναι σύμφωνη με τηχριστιανική παράδοση, αλλά διαψεύδεται και από τους βίους των αγίων.
ε) Και γράφονται αυτά, διότι στις13 Φεβρουαρίου η Εκκλησία τιμά ένα ζευγάρι αποστόλων, που ήταν στενοίσυνεργάτες του Αποστόλου Παύλου. Πρόκειται για τον Ακύλα και την Πρίσκιλλα, οιοποίοι έπαιξαν καθοριστικό ρόλο και βοήθησαν σημαντικά στο ιεραποστολικό έργοτων πρώτων χριστιανικών χρόνων. Όπως αναφέρεται στις Πράξεις των Αποστόλων,όταν ο Απ. Παύλος αναχώρησε από την Αθήνα και έφθασε στην Κόρινθο, εκεί βρήκεέναν Ιουδαίο από τον Πόντο, που τον έλεγαν Ακύλα. Αυτός είχε έρθει πρόσφατα απότην Ιταλία με τη γυναίκα του Πρίσκιλλα εξαιτίας ενός διωγμού. Μετά τη συνάντησηο Παύλος, "διά το ομότεχνον είναι, έμενε παρ' αυτοίς και ειργάζετο· ήσανγάρ σκηνοποιοί τη τέχνη" (Πραξ. 18, 3).
στ) Κι όπως αναφέρει ο όσιοςΝικόδημος Αγιορείτης στο Συναξαριστή, "τόσον δε πολλά ηγάπησεν τους δύοτούτους ο Απόστολος και διά την αρετήν των και την εις Χριστόν πίστιν, ώστεαναφέρει δι' αυτούς εις τρεις επιστολάς του". Είναι χαρακτηριστικό ότι οΠαύλος δεν μνημονεύει μόνο τον Ακύλα, σύμφωνα με τις αντιλήψεις της εποχής πουδεν έδιναν σημασία στις γυναίκες. Εκφράζεται θερμά και για τη σύζυγό τουΠρίσκιλλα, ενώ στην προς Ρωμαίους Επιστολή την προτάσσει έναντι του συζύγουτης. "Ασπάσασθε Πρίσκιλλαν και Ακύλαν τους συνεργούς μου εν Χριστώ Ιησού, οίτινεςυπέρ της ψυχής μου τον εαυτόν τράχηλον υπέθηκαν" (Ρωμ. 16,3-4). Οι δύοαυτοί συνεργάτες του Αποστόλου Παύλου μετέτρεψαν το σπίτι τους σε "κατ'οίκον εκκλησίαν", και όπως σημειώνει ο άγιος Νικόδημος, "με τοιαύτηνπολιτείαν ευηρέστησαν οι μακάριοι ούτοι εις τον Χριστόν και εις τον μακάριονΠαύλον και εποίησαν πολλά θαύματα. ΄Υστερον δε συλληφθέντες από τους απίστουςαπεκεφαλίσθησαν και ούτω διέβησαν από την γην εις τους ουρανούς".
ζ) Στους δύσκολους καιρούς πουζούμε, η οικογένεια αποδεικνύεται ότι αποτελεί τον πιο ισχυρό και σταθερό θεσμότης κοινωνίας. Κι ίσως χρειάζεται όλοι εκείνοι που συνέβαλαν στο ξεθεμελίωματης παραδοσιακής ελληνικής οικογένειας να ανανήψουν. Η οικογένεια μπορεί νααπορροφήσει τους κοινωνικούς κραδασμούς που γεννούν η ανεργία, ο αποκλεισμός, ηφτώχεια και η ανέχεια. Κι όταν μάθουν οι άνθρωποι να μοιράζονται τη ζωή τους μεέναν, δύο, τρεις ή και περισσότερους ανθρώπους, καταρχήν τους οικείους, τότεμπορούν να γίνονται ευρύχωροι και να ανοίγονται φιλάδελφα σε κάθε άνθρωπο. Τότεκάνουν το σπίτι τους "κατ' οίκον εκκλησία", αγιάζονται εν Χριστώ καιαγιάζουν τον κόσμο.
