Quantcast
Channel: ΑΚΤΙΝΕΣ
Viewing all 37996 articles
Browse latest View live
↧

Λάμπρος Κ. Σκόντζος, Άγιος Αθανάσιος ο Αθωνίτης: Ο θεμελιωτής του αγιορείτικου κοινοβιακού μοναχισμού

July 8, 2018, 8:00 am
$
0
0

Αποτέλεσμα εικόνας για ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Ο ΑΘΩΝΙΤΗΣ

ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Ο ΑΘΩΝΙΤΗΣ: Ο ΘΕΜΕΛΙΩΤΗΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΟΥ ΚΟΙΝΟΒΙΑΚΟΥ ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΥ
ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου - Καθηγητού
     Το Άγιο Όρος αποτελεί την κιβωτό του ορθόδοξου μοναχισμού εδώ και χίλια χρόνια. Αποτελεί δε δημιούργημα ενός μεγάλου άνδρα της Εκκλησίας μας, του αγίου Αθανασίου του Αθωνίτου. Αυτός υπήρξε ο πρώτος κτήτορας κοινοβιακής μονής στον Άθωνα, της σεβάσμιας Μονής της Μεγίστης Λαύρας. 
      Γεννήθηκε το 930 μ. Χ. στην Τραπεζούντα του Πόντου από γονείς που είχαν έρθει από τη μακρινή Αντιόχεια. Δυστυχώς πέθαναν νωρίς. Ο πατέρας του πριν γεννηθεί ο Αθανάσιος και λίγο καιρό αργότερα η μητέρα του. Πριν πεθάνει η μητέρα του βάπτισε το νεογέννητο αγόρι και του έδωσε το όνομα Αβράμιος. Μια ευσεβής φίλη της και μοναχή, ανάλαβε να μεγαλώσει το ορφανό. Το φρόντιζε σαν δικό της παιδί και του ενέπνευσε την πίστη στο Θεό, την ευσέβεια και την αγάπη για το μοναχικό ιδεώδες. Όμως και αυτή, όταν ήταν επτά χρονών το παιδί, αρρώστησε και πέθανε. Κάποιοι άλλοι συγγενείς το περιμάζεψαν και το φρόντισαν ώσπου να ενηλικιωθεί. Τον έστειλαν μάλιστα να σπουδάσει στα ονομαστά σχολεία της περιοχής.

      Περί το 950 ήρθε στην Κωνσταντινούπολη για να συμπληρώσει τις σπουδές του, τον οποίο φιλοξένησε και φρόντισε μια πλούσια εξαδέλφη του, σύζυγος ανωτέρου αξιωματικού του βυζαντινού στρατού, Ζεφινεζέρ. Σπούδασε στη σχολή του ονομαστού φιλοσόφου και δασκάλου Αθανασίου. Μάλιστα ήταν τέτοια η επίδοσή του, ώστε μετά την αποφοίτησή , ανάλαβε καθήκοντα διδάσκοντος στη σχολή. Εκεί είχε την ευκαιρία να γνωρισθεί με έναν άγιο άνθρωπο, τον όσιο Μιχαήλ Μαλεΐνο,  ηγούμενο της μονής Κυμινά της Βιθυνίας στη Μικρά Ασία. Ο Μιχαήλ διέκρινε ότι στην ψυχή του νεαρού Αβράμιου ήταν κρυμμένος ο πόθος της μοναχικής ζωής και ασκήσεως. Γι’ αυτό και του δίδαξε τους κανόνες της μοναχικής ζωής. Αλλά την ίδια περίοδο είχε και μια άλλη γνωριμία, η οποία θα έπαιζε σημαντικό ρόλο στην κατοπινή του πορεία, τον ανεψιό του μοναχού Μιχαήλ, Νικηφόρο Φωκά, τον μετέπειτα αυτοκράτορα του Βυζαντίου.
       Ο Αβράμιος ακολούθησε τον Μιχαήλ στη Μονή του, όπου εκάρη μοναχός και έλαβε το μοναχικό όνομα Αθανάσιος. Έδειξε δε μεγάλο ζήλο για τη μοναχική ζωή και απέκτησε πλούσια πνευματική καρποφορία. Μετά από τέσσερα χρόνια αποσύρθηκε στην έρημο, για μεγαλύτερη άσκηση, κάθαρση και πνευματικό αγώνα. Μόνο που ο ηγούμενος Μιχαήλ τον όρισε ως πνευματικό πατέρα και καθοδηγητή του Νικηφόρου Φωκά. Ύστερα από λίγο καιρό, πλήθος ανθρώπων από τη γύρω περιοχή έτρεχε στο ερημητήριό του για να εξομολογηθεί και να ζητήσει τις πνευματικές του συμβουλές και να πάρει την ευλογία του.
      Αυτό όμως δεν άρεσε στον ασκητή Αθανάσιο, διότι, λόγω της ταπεινότητάς του, δεν πίστευε ότι ήταν ικανός για μια τέτοια πνευματική ακτινοβολία. Η κοσμική φήμη τον αρρώσταινε. Γι’ αυτό πήρε τη μεγάλη απόφαση να καταφύγει στον απομονωμένο τότε Άθωνα, σε κάποιο μοναστήρι, του Ζυγού, όπου συστήθηκε ως μοναχός Βαρνάβας. Αλλά ύστερα από λίγο καιρό έγινε γνωστή η ταυτότητά του. Μάλιστα μαθεύτηκε η νέα του διαμονή και ως την Κωνσταντινούπολη, στον Νικηφόρο Φωκά, ο οποίος έχασε τον πολύτιμο πνευματικό του πατέρα. Μετέβηκε μάλιστα στον Άθωνα για να τον συναντήσει και να του εκμυστηρευτεί την επιθυμία του να γίνει και εκείνος μοναχός κοντά του. Δεν είχε γίνει ακόμη αυτοκράτορας, ήταν ανώτερος αξιωματικός (δομέστικος) του στρατού. Το 960 του ανατέθηκε να εκστρατεύσει εναντίον των Αράβων, οι οποίοι είχαν καταλάβει την Κρήτη και έσφαζαν τον εκεί πληθυσμό. Ένα χρόνο αργότερα, αφού νίκησε τους εισβολείς και απελευθέρωσε το νησί, γύρισε με πλούσια λάφυρα, μέρος των οποίων έδωσε στον Αθανάσιο για να κτίσει μοναστήρι στον Άθωνα.  
      Το 963, τη χρονιά που ο Νικηφόρος έγινε αυτοκράτορας, αρχίζει η ανοικοδόμηση του τεραστίου συγκροτήματος της Μονής Μεγίστης Λαύρας, της οποίας έγινε ηγούμενος ο Αθανάσιος. Στον άλλοτε έρημο εκείνο τόπο κτίσθηκε τώρα μια μικρή πολιτεία. Γύρο από το καθολικό της Μονής κτίσθηκαν κελιά, μαγειρείο, τράπεζα, νοσοκομείο, ξενώνες, εργαστήρια, αποθήκες, νερόμυλος, υδραγωγείο, κλπ. Πολλοί μοναχοί και ερημίτες της περιοχής ήρθαν να επανδρώσουν το λαμπρό μοναστήρι. Ο άγιος Αθανάσιος, με βάση τους μοναχικούς κανόνες της αρχαίας Εκκλησίας, σύνταξε νέους κανονισμούς κοινοβιακού μοναχισμού, οι οποίοι θα αποτελέσουν κατόπιν τη βάση του αγιορείτικου μοναχισμού. Έτσι ο άγιος Αθανάσιος θεωρείται ο θεμελιωτής του.
      Ποίμανε τη Μονή για σαράντα περίπου χρόνια και ευτύχησε να φτάσει ακόμα και τους χίλιους μοναχούς. Ο Νικηφόρος Φωκάς είχε εκδηλώσει την  επιθυμία να αφήσει το θρόνο και να ντυθεί το μοναχικό σχήμα στη Μονή του Αθανασίου, όμως τον πρόλαβε η φρικτή δολοφονία του το 969 από τον ανεψιό του Ιωάννη Τσιμισκή.
      Περί το 1004, κατά διάρκεια οικοδόμησης κάποιου παρεκκλησίου της Μονής, κατέρρευσε ένα μέρος του τρούλου και καταπλάκωσε τον Αθανάσιο, ο οποίος λίγες μέρες μετά, κοιμήθηκε εν ειρήνη. Η μνήμη του εορτάζεται στις 5 Ιουλίου.
      Είναι πολύ σημαντικό να προβάλλονται στις μέρες μας μορφές της Εκκλησίας μας, σαν τον άγιο Αθανάσιο τον Αθωνίτη, διότι αποτελούν πρότυπα ζωής για τον σύγχρονο αποπροσανατολισμένο πνευματικά άνθρωπο.  Άγιοι, σαν τον άγιο Αθανάσιο, βίωσαν με συνέπεια την ασκητική του ορθοδόξου μοναχικού ιδεώδους, η οποία είναι το μοναδικό αντίδοτο στον δικό μας καταναλωτικό βαρβαρισμό, ο οποίος ευθύνεται πρωτίστως για την σύγχρονη παγκόσμια οικονομική (και όχι μόνο) κρίση. Ειδικά ο αγιορείτικος κοινοβιακός μοναχισμός, τον οποίο θεμελίωσε ο άγιος Αθανάσιος, αποτελεί το νοητό πνευματικό φάρο και την ελπίδα για μια καλλίτερη και ανθρωπινότερη κοινωνία, στα πρότυπα του ορθοδόξου τρόπου ζωής και  πολιτείας.
↧
Search

Κερκύρας Νεκτάριος: Το μυστήριο της ανομίας ήδη συντελείται στην πατρίδα μας και σκοπό έχει να καταστρέψει την ελληνική οικογένεια…

July 8, 2018, 9:00 am
$
0
0


Την Κυριακή 8 Ιουλίου 2018 ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων νήσων κ. Νεκτάριος ιερούργησε στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό του Αγίου Προκοπίου, στο ομώνυμο χωριό της μέσης Κέρκυρας.
Στον λόγο του ο Σεβασμιώτατος ανέλυσε την Αποστολική περικοπή της ημέρας, σημειώνοντας τις πνευματικές προτροπές του Αποστόλου Παύλου προς τον μαθητή του Τιμόθεο. Του λέγει ο Απόστολος των Εθνών να διδάσκει στην Έφεσο τον Εσταυρωμένο και Αναστάντα εκ νεκρών Ιησού Χριστό και κανείς δεν θα πρέπει να αγνοεί την νεότητα του Τιμόθεου και τον ζήλο του για τον Κύριο. Η περικοπή αυτή συνδέεται με το πρόσωπο που σήμερα εορτάζει η Αγία μας Εκκλησία, τον Άγιο Μεγαλομάρτυρα Προκόπιο. Ο Νεανίας όπως ονομαζόταν στην αρχή, ήταν αξιωματικός του Ρωμαϊκού στρατού στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Κάποια στιγμή του δόθηκε η εντολή να επιτεθεί κατά των Χριστιανών. Στον δρόμο όμως, όπως ακριβώς και με τον Απόστολο Παύλο, εμφανίστηκε ο Κύριος με τον Τίμιο Σταυρό και τον ρώτησε γιατί τον διώκει. Αμέσως ο Νεανίας μετανόησε και έλαβε από τον Χριστό το όνομα Προκόπιος. 
Η πίστη και η αγάπη για τον Ιησού Χριστό ήταν τόσο δυνατή στην καρδιά του Αγίου Προκοπίου, όπου ακόμα και τα φρικτά βασανιστήρια, στα οποία τον υπέβαλαν, δεν τον λύγισαν. Ομολόγησε με παρρησία τον Τριαδικό Θεό και αρνήθηκε να θυσιάσει στα είδωλα. Το γεγονός αυτό είχε ως αποτέλεσμα να παραδώσει μαρτυρικά το πνεύμα του, δι’αποκεφαλισμού.
Ο Μητροπολίτης Κερκύρας τόνισε ακόμη ότι η εποχή μας μοιάζει πολύ με εκείνην που έζησε ο Άγιος Προκόπιος. Και σήμερα οι κρατούντες διώκουν τον Χριστό και επιβάλλουν στο σύνολο της κοινωνίας μας, οποιαδήποτε διαστροφή και ανωμαλία μπορεί να γεννήσει ο ανθρώπινος νους,επιδιώκοντας ταυτοχρόνως την αυτοπροβολή και τον αυτοθαυμασμό (νεοειδωλολατρία). Έφθασε στο τραγικό σημείο η Ορθόδοξη Ελλάδα να “βαπτίζει” υπερηφάνεια τον ηθικό ξεπεσμό και τις παρά φύσιν καταστάσεις.Το μυστήριο της ανομίας ήδη συντελείται στην πατρίδα μας και σκοπό έχει να καταστρέψει την ελληνική οικογένεια, το κύτταρο εκείνο που κράτησε όρθιο το Έθνος μας δια μέσου των αιώνων.
Κλείνοντας ο κ. Νεκτάριος ζήτησε από τους πιστούς να οπλιστούν με πνεύμα ανδρείας και αντιστάσεως κατά του πειρασμού και της αμαρτίας, δια πρεσβειών του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Προκοπίου.
agiosspyridoncorfu

↧
↧

Λάμπρος Σκόντζος, Άγιος ιερομάρτυς Βλάσιος ο Ακαρνάν και οι συν αυτώ μαρτυρήσαντες

July 8, 2018, 12:12 pm
$
0
0

Αποτέλεσμα εικόνας για ιερομάρτυς Βλάσιος ο Ακαρνάν
ΑΓΙΟΣ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΣ ΒΛΑΣΙΟΣ Ο ΑΚΑΡΝΑΝ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝ ΑΥΤΩ ΜΑΡΤΥΡΗΣΑΝΤΕΣ
ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού       
        Η δισχιλιόχρονη ζωή της Εκκλησίας είναι συνυφασμένη με το μαρτύριο. Κι’ αυτό διότι ο αντίδικος διάβολος προσπαθεί να την καταστρέψει, στρέφοντας εναντίον της τα επί γης όργανά του. Ουδέποτε υπήρξε εποχή που να μην χύνεται αίμα χριστιανικό. Γι’ αυτό είναι καταγραμμένα στα συναξάρια μυριάδες μαρτύρια. Ένα από αυτά είναι και το μαρτύριο του αγίου ενδόξου ιερομάρτυρα Βλασίου του Ακαρνάνα και των συν αυτώ μαρτυρησάντων πατέρων και πολλών ανδρών, γυναικών και παιδιών.
       Έζησε στα τέλη του  10ουκαι αρχές του 11ουαιώνα. Κατάγονταν πολύ πιθανόν από το χωριό Σκλάβαινα Ξηρομέρου Ακαρνανίας, όπου βρέθηκε το 1923 ο τάφος του και τα τίμια λείψανά του και όπου αναφέρεται η χρονολογία 1006, έτος του μαρτυρίου του. Δυστυχώς δε γνωρίζουμε σχεδόν τίποτε για την ζωή του, παρά μόνο για το ένδοξο μαρτύριό του.
       Ακολούθησε τη μοναχική ζωή και μόνασε στην Ιερά Μονή Εισοδίων Θεοτόκου στην παλιά Κιάφα – Σκλάβαινα της Ακαρνανίας, της σημερινής επαρχίας Βονίτσης και Ξηρομέρου. Με τον καιρό έγινε ηγούμενος της Μονής, την οποία ποίμαινε θεοφιλώς. Φαίνεται πως είχε τη φήμη αγίου και ενάρετου άνδρα και γι’ αυτό συνέρρεαν στη Μονή χιλιάδες πιστοί από τις γύρω περιοχές.

       Αλλά έζησε σε εποχή δύσκολη, διότι την περιοχή της Δυτικής Ελλάδος, λυμαίνονταν φοβερές συμμορίες πειρατών. Έχοντας ως ορμητήρια τις χώρες της βορείου Αφρικής έκαναν επιδρομές σε όλη τη Μεσόγειο, όπου λήστευαν, σκότωναν και κατέστρεφαν ό, τι έβρισκαν μπροστά τους. Ιδιαίτερα προτιμούσαν τις περιοχές της Δυτικής Ελλάδος και κυρίως την περιοχή του Ξηρομέρου,διότι ήταν από τις λιγότερο φυλασσόμενες από τους Βυζαντινούς. Το χωριό του αγίου Σκλάβαιναπήρε το όνομά του από το γεγονός ότι σε κάποια επιδρομή οι μπαρμπαρέζοι πειρατές, αφού άρπαξαν ό, τι πολύτιμο υπήρχε, πήραν μαζί τους και πολλούς χωριανούς ως σκλάβους!
       Μια από τις πολλές επιδρομές, οι Αγαρηνοί πειρατές προχώρησαν στην ενδοχώρα της Ακαρνανίας και έφτασαν στα Σκλάβαινακαι έβαλαν στο μάτι το μοναστήρι των Εισοδείων της Θεοτόκου, όπου μόναζε ο άγιος Βλάσιος με τη συνοδεία του. Όταν έφτασαν στη Μονή τελούνταν Θεία Λειτουργία και είχαν προσέλθει πολλοί προσκυνητές. Οι βάρβαροι Αγαρηνοί δεν σεβάστηκαν ούτε την ιερότητα του χώρου ούτε  την ιερότητα του χρόνου. Όρμισαν σαν μανιασμένα θηρία στη Μονή και άρχισαν να αρπάζουν ό, τι πολύτιμο έβρισκαν. Κατόπιν πήγαν στο καθολικό της Μονής όπου τελούνταν η Θεία Λειτουργία. Μπήκαν με αλαλαγμούς και φοβέρες στο ναό και άρχισαν να λεηλατούν το χώρο και να αρπάζουν τα πολύτιμα λατρευτικά σκεύη. Όταν ο άγιος Βλάσιος αντιστάθηκε τον σκότωσαν. Τον αποκεφάλισαν, αφού έμπηξαν πριν για βασανισμό, πέντε καρφιά στο σώμα του και το έριξαν στη φωτιά να το κάψουν, αλλά αυτό δεν κάηκε! Μαζί του σκότωσαν άλλους δύο ιερομονάχους και τρεις μοναχούς. Κατόπιν σκότωσαν και πολλούς προσκυνητές, οι οποίοι περιμάζεψαν τα λείψανα και τα έθαψαν στον περίβολο της Μονής. Άλλους τους πήραν αιχμαλώτους να τους πουλήσουν δούλους στην Αραπιά! Όσοι σώθηκαν έθαψαν σε ομαδικό τάφο τους σκοτωμένους προσκυνητές. Τέλος έβαλαν φωτιά και κατέστρεψαν ολοσχερώς τη Μονή, αφήνοντας ερείπια και έφυγαν. Ήταν 19 Δεκεμβρίου του 1006, ημέρα Κυριακή. 
       Το φρικτό αυτό γεγονός έμεινε βαθειά χαραγμένο στη μνήμη των κατοίκων της περιοχής. Για πολλούς αιώνες θυμούνταν και τιμούσαν τον άγιο ιερομάρτυρα Βλάσιο και τους άλλους μάρτυρες της φοβερής εκείνης σφαγής. Όμως με την πάροδο των
αιώνων και τις  εθνικές περιπέτειες το γεγονός έγινε αμυδρή ανάμνηση, ένας μακρινός θρύλος, που τον διηγούνταν οι παλιοί σαν ένα παραμύθι. Για εννιακόσια χρόνια ο άγιος έμεινε στην αφάνεια. Άλλωστε και η πληθυσμιακή αλλοίωση ενέτεινε τη λησμονιά. Επίσης ο χώρος της Μονής, με τον καιρό μπαζώθηκε και στη θέση της στήθηκαν ποιμνιοστάσια. 
      Αυτά μέχρι τις αρχές του 20ουαιώνα. Ο άγιος άρχισε να αποκαλύπτει το μαρτυρικό βίο, το δικό του και των άλλων μαρτύρων, καθώς και τον τάφο του, σε πολλούς ενάρετους ανθρώπους, κληρικούς, μοναχούς και λαϊκούς. Από το 1915και εξής, άρχισε ο άγιος να κάνει αισθητή τη παρουσία του στους κατοίκους της περιοχής και ιδιαίτερα των Σκαλαβαίνων. Παρουσιάζονταν σε όνειρα ως επιβλητικός ρασοφόρος, τους οδηγούσε σε συγκεκριμένο τόπο και τους έλεγε το στερεότυπο: «Είμαι ο Άγιος Βλάσιος. Να σκάψετε στο σημείο αυτό και να βγάλετε τα λείψανα μου». Εκείνοι έντρομοι πήγαιναν στον τόπο που τους υποδείκνυε ο άγιος, αλλά εκεί ήταν στάνες και μαντριά και δεν υπήρχε κάποιο στοιχείο που να τους βεβαιώνει ότι εκεί μπορεί βρίσκεται τάφος αγίου. Οι κάτοικοι απορούσαν για τα όνειρα και το μόνο που μπόρεσαν να κάμουν ήταν να χτίσουν εικόνισμα του αγίου Βλασίου, του γνωστού επισκόπου Σεβαστείας. Μετά από αυτό οι εμφανίσεις του αγίου έγιναν πιο συχνές και εντονότερες, όμως οι κάτοικοι έπαψαν να δίνουν σημασία.
       Τη νύχτα, στις 23 Αυγούστου του 1923, ο άγιος εμφανίστηκε ζωντανός στην ευλαβή γερόντισσα Ευφροσύνη Κατσαρά, κάτοικο του χωριού, η οποία φρόντιζε την ετοιμοθάνατη κόρη της, που έπασχε από τυφοειδή πυρετό. Ξαφνικά τα μεσάνυχτα ακούστηκε ένας δυνατός κρότος, άνοιξαν τα πορτοπαράθυρα και ένα εκτυφλωτικό φως μπήκε στο σπίτι της. Μέσα από το φως πρόβαλε ένας ιερέας, ντυμένος τα ιερατικά του άμφια, εγκόλπιο και κρατώντας την ποιμενική του ράβδο. Η ευσεβής γυναίκα φοβήθηκε και σάστισε από το παράδοξο συμβάν. Τότε ο ιερωμένος της είπε ότι είναι ο Άγιος Βλάσιος και της ζήτησε να την ακολουθήσει, για να της υποδείξει τον ακριβή χώρο που βρισκόταν τα λείψανά του. Εκείνη του είπε ότι της ήταν αδύνατο, διότι από ώρα σε ώρα περίμενε να πεθάνει η κόρη της. Τότε εκείνος  σταύρωσε με το εγκόλπιό του την ασθενή κόρη και διαβεβαίωσε την Ευφροσύνη ότι δεν θα πάθει τίποτε εν τη απουσία της. Πράγματι η γραία τον ακολούθησε και ο άγιος την οδήγησε στο σημείο που είχαν ανεγείρει το εικονοστάσι οι χωριανοί και της παράγγειλε να σκάψουν για να βρουν τα λείψανά του. Μετά από αυτό, οδήγησε την Ευφροσύνη στο σπίτι της και έγινε άφαντος. Η γυναίκα, γεμάτη δέος και φόβο, μπήκε στο σπίτι της και βρήκε την κόρη της εντελώς θεραπευμένη!
     Το άλλο πρωί διηγήθηκε το περιστατικό στον εφημέριο του χωριού και μια ομάδα χωριανών άρχισαν το σκάψιμο. Έσκαβαν τρεις μέρες, χωρίς να βρουν κάποιο στοιχείο και ήταν έτοιμοι να τα παρατήσουν, ώσπου μια αξίνα χτύπησε σε μια πέτρα. Όταν την ανέσυραν βρήκαν τα τίμια λείψανα και πέντε καρφιά και μια άρρητη ευωδία ξεχύθηκε από αυτά. Η ευσεβής γερόντισσα τα περιμάζεψε με ευλάβεια και τα μετέφερε στο ναό του χωριού. Κατόπιν η ίδια με δικές της δαπάνες έχτισε ναό στο σημείο εκείνο. Παράλληλα το θαυμαστό γεγονός μαθεύτηκε και άρχισαν να μαρτυρούνται πολλά θαύματα.
     Στις 6-12-1978παρουσιάστηκε ξανά ο άγιος σε όραμα στον ευλαβή κληρικό αρχιμανδρίτη Αρσένιο Τσαταλιόκαι επίσης παρουσιάστηκε στον ευλαβέστατο μοναχό π. Παΐσιο, τον σημερινό άγιο, το 1980, ο οποίος τιμούσε ιδιαίτερα τον άγιο Βλάσιο.
     Η αγιοκατάταξη του αγίου Βλασίου έγινε το 2016 και η μνήμη του ορίστηκε να τιμάται στις 7 Ιουλίου.
↧

Καλώς ήλθατε στο Ελλαδιστάν

July 8, 2018, 7:00 pm
$
0
0
Η Ελλάδα των ανοιχτών συνόρων θα πάρει τη θέση της Αφρικής, επιδοτώντας τη λαθρομετανάστευση

Από τον Ναπολέων Λιναρδάτο,Τραπεζικό στη Νέα Υόρκη
Η Βρετανίδα τουρίστρια στη Ζάκυνθο είχε χάσει τον προσανατολισμό της και ζήτησε οδηγίες για να επιστρέψει στο ξενοδοχείο της. Ομως, για κακή της τύχη έπεσε σε Πακιστανό, ο οποίος την οδήγησε «σε παρακείμενο παράπηγμα όπου έμενε με ομοεθνείς, τους οποίους και προφανώς ενημέρωσε τηλεφωνικά, καθόσον, όπως κατήγγειλε η Βρετανίδα, την περίμεναν γυμνοί. Στην προσπάθειά τους να της αφαιρέσουν τα ρούχα και να αποπειραθούν να τη βιάσουν κατάφερε να τους σπρώξει και να φύγει τρέχοντας φτάνοντας στον κεντρικό δρόμο, οπότε βρήκε μπροστά της έναν οδηγό ταξί και του ζήτησε να ειδοποιήσει την Αστυνομία».
Γιατί κάποιος να μην μπορεί να επισκεφθεί την Ελλάδα και να πάρει μια γεύση πολυπολιτισμικότητας. Το μόνο πρόβλημα είναι πόσο γρήγορα θα μπορέσουμε να προσαρμοστούμε στα ήθη και στα έθιμα των εκατομμυρίων μουσουλμάνων που θα εγκατασταθούν στην Ελλάδα. Πήραμε μια πρώτη γεύση από την υπερασπιστική γραμμή που πήρε η δικηγόρος του Αχμέτ Βακάς, του Πακιστανού που άφησε ανάπηρη τη 15χρονη Μυρτώ στην Πάρο. Η δικηγόρος του Αχμέτ Βακάς καταρχάς προσπάθησε να εξαιρεθούν δύο γυναίκες από τους κληρωθέντες ενόρκους, ώστε οι ένορκοι να είναι όλοι άνδρες. Μετά χρησιμοποίησε το γεγονός ότι, όταν ο Αχμέτ επιτέθηκε στη Μυρτώ, «διανύαμε τη μεγάλη νηστεία του Ραμαζανιού, η οποία απαγορεύει στους μουσουλμάνους όχι μόνο να τρώνε, αλλά και να συνουσιάζονται και να αυνανίζονται, οπότε ο Αχμέτ ήταν στερημένος». Επίσης, η συνήγορος ζήτησε επιείκεια γιατί ο Αχμέτ «μεγάλωσε στα βουνά του Πακιστάν, όπου οι άνθρωποι είναι σκληροί και δεν έχουν σε μεγάλη υπόληψη τις γυναίκες, τις οποίες θεωρούν αναλώσιμες».
Αν δεν το έχετε συνειδητοποιήσει ακόμα, είναι η Ελλάδα που θα πρέπει να προσαρμοστεί στις πολιτισμικές και τις θρησκευτικές συνήθειες και αρχές όσων καθημερινά καταπατούν τα ελληνικά σύνορα. Και η φερόμενη ως ελληνική κυβέρνηση στην Αθήνα κάνει ό,τι είναι δυνατόν προκειμένου ο οποιοσδήποτε θέλει να μπορεί να γίνει Ελληνας πολίτης. Στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως δημοσιεύθηκε η απόφαση του υπουργού Δικαιοσύνης κ. Κοντονή, έτσι από εδώ και μπρος λαθρομετανάστες που εγκληματούν θα έχουν το δικαίωμα να γίνουν «Ελληνες» πολίτες.
«Γλιτώσαμε τον κίνδυνο να επιστρέφουν οι μετανάστες στην Αφρική» είπε ο κ. Τσίπρας μετά τη συμφωνία που έκλεισε με τους Ευρωπαίους για να επιστρέφονται όλοι οι λαθρομετανάστες στην Ελλάδα. Η Ελλάδα θα πάρει τη θέση της Αφρικής συνεχίζοντας να έχει ανοιχτά σύνορα, επιδοτώντας τη λαθρομετανάστευση με επιδόματα και δωρεάν διαμερίσματα, και χρηματοδοτώντας ακροαριστερές μη κυβερνητικές οργανώσεις, όπως αυτές του κ. Σόρος, που βασικό σκοπό έχουν την εξαφάνιση του ευρωπαϊκού πολιτισμού και της ευρωπαϊκής ταυτότητας. Θέλουν την Ελλάδα Ελλαδιστάν.
dimokratianews09.07.2018

↧

Φώτης Μιχαήλ, Η Ελληνορθόδοξη οικογένεια στο στόχαστρο του οικουμενισμού

July 8, 2018, 7:53 pm
$
0
0

Αποτέλεσμα εικόνας για Φώτης Μιχαήλ
Ἡ Ἑλληνορθόδοξη οἰκογένεια στό στόχαστρο τοῦ οἰκουμενισμοῦ
Γράφει ὁ Φώτης Μιχαήλ,ἰατρός
1ον). Οἰκουμενισμός σημαίνει πανθρησκεία: ‘’Ὅλες οἱ θρησκεῖες εἶναι ὁδοί σωτηρίας’’(1), εἶχε δηλώσει ὁ σημερινός προκαθήμενος τοῦ Σεπτοῦ μας Πατριαρχείου.
Ὅταν ἡ Ἑλληνορθόδοξη οἰκογένεια, ὑπακούοντας στά κελεύσματα τοῦ οἰκουμενισμοῦ, στήν θέση τοῦ Εὐαγγελίου τοποθετήσει τό κοράνι, στή θέση τῆς Φιλοκαλίας βάλει τό Ταλμούδ, στήν θέση τοῦ γαμπροῦ καί τῆς νύφης κληθοῦν νά καθίσουν ἄθεοι καί ἀβάπτιστοι, στή θέση τοῦ παπα-Γιώργη σταθεῖ ὁ καρδινάλιος ἤ ὁ πάστορας, τότε ποιό θά εἶναι τό περιεχόμενό της καί ποιό τό μέλλον της;

2ον). Ὁ οἰκουμενισμός εἶναι συνώνυμος μέ τήν ἐκκοσμίκευση:
Τήν ἁγνότητα τήν εἰρωνευόμαστε. Τίς προγαμιαῖες σχέσεις τίς ἀθωώνουμε. Τήν πολυτεκνία τήν περιφρονοῦμε. Τήν ἐγκράτεια τήν ποδοπατᾶμε. Στούς γάμους φερόμαστε χολυγουντιανά. Στίς βαπτίσεις μιμούμαστε προτεστάντικες και παπικές πρακτικές.
Ὅταν ἡ Ἑλληνορθόδοξη οἰκογένεια ἐκκοσμικευθεῖ, δηλαδή, πετάξει ἀπό πάνω της τό ἔνδυμα τῆς Ὀρθοδόξου Πατερικῆς ἀσκητικῆς καί τήν ἱερότητα τῶν δεσμῶν τοῦ γάμου, τότε τί θά μείνει;
3ον). Οἰκουμενισμός σημαίνει ἀνακάτεμα ὅλων τῶν θρησκειῶν στήν ἴδια σκάφη.
Μέχρι τώρα στήν Ρωμηοσύνη, γάμος Ὀρθοδόξου μέ αἱρετικόν ἤ ἀλλόθρησκο ἀποκλειόταν ρητῶς. Γιά νά πραγματοποιηθεῖ ἕνας τέτοιος γάμος, θά ἔπρεπε πρῶτα ὁ αἱρετικός ἤ ὁ ἀλλόθρησκος νά κατηχηθεῖ καί νά βαπτισθεῖ Ὀρθόδοξος.
Ἡ ταυτότητα Πίστεως τοῦ ζεύγους ἐθεωρεῖτο ἀπό τούς Ἁγίους Πατέρες ὡς πρωταρχική προϋπόθεση τῆς ἑνότητας καί τῆς σταθερότητας τοῦ γάμου καί κατ’ ἐπέκταση τῆς οἰκογένειας.
Νά, ὅμως, πού ἔρχεται ἡ παναίρεση τοῦ οἰκουμενισμοῦ στήν σύνοδο τῆς Κρήτης καί μέ τίς ὑπογραφές δικῶν μας Πατριαρχῶν καί Ἐπισκόπων, φέρνει τά ἄνω, κάτω: Καταργεῖ τά ἰσχύοντα ἀπό αἰῶνες ἁγιοπατερικά καί ἱεροκανονικά κωλύματα τῶν μεικτῶν γάμων, ἀναγνωρίζει ὡς ἰσχύον τό βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν καί ἐπιτρἐπει, ἐντελῶς ἀπροϋπόθετα, κάθε γαμικό συνδυαμό ἀνάμεσα σέ Ὀρθοδόξους καί αἱρετικούς.
Μετά ἀπό ὅλα αὐτά, στούς μεικτούς γάμους, πού ὅλο καί πληθαίνουν, τί θά ἔχει ἀπομείνει σέ λίγο, πού νά θυμίζει τήν οἰκογένεια τῆς Ρωμηοσύνης, δηλαδή, τήν οἰκογένεια πού σώζει;
4ον). Οἰκουμενισμός σημαίνει θεομίσητος συμβιβασμός μέ τήν φιλοδοξία καί τήν φιληδονία:
Τό ’’ὁμόδοξον’’, δηλαδή, ἡ κοινή Πίστη τῶν συζύγων, ἦταν ἡ δύναμη ἐκείνη, πού κανοναρχοῦσε θεοπρεπῶς ἐπί αἰῶνες τήν ἑνότητα καί τήν ἁρμονία τῆς παραδοσιακῆς μας οἰκογένειας.
Στό Κολυμπάρι, γιά νά ἱκανοποιηθεῖ ἡ Λατινική φιλοδοξία, τό ’’ὁμόδοξον’’ τῆς παραδοσιακῆς συζυγίας περιφρονήθηκε ὑβριστικῶς ἀπό τούς οἰκουμενιστές καί πετάχτηκε στά ἄχρηστα.
Τό χρυσάφι ἀντικαταστάθηκε τώρα μέ τά μπακίρια. Τό ‘’ὁμόδοξον’’ μᾶς φάνηκε παλιομοδίτικο. Τό ἀντικαταστήσαμε τώρα μέ τά περιβόητα ἀνθρώπινα δικαιώματα, μέ τίς ἐπιταγές τοῦ σαβουάρ βίβρ, μέ τίς ἀποφάσεις τῆς κουρελοῦς τοῦ διαβόλου (ἔτσι ἔλεγε ὁ ἀγαπημένος μας Ἅγιος Παΐσιος τό ΠΣΕ).
Μέ μία φράση, τό ὁμόδοξον, ὡς τό ἀσάλευτο θεμέλειο τῆς οἰκογενειακῆς ἑνότητας, ἀντικαταστάθηκε μέ τίς ἀπαιτήσεις τοῦ συναισθήματος καί τῆς σάρκας. Ἡ σάρκα καί τό συναίσθημα, ὅμως, σώζουν;
5ον). Καί τό χειρότερο ὅλων: Ὁ οἰκουμενισμός, δυστυχῶς, διδάσκεται καί προωθεῖται ἀπό ἀξιωματούχους τῆς Ἐκκλησίας, γι’ αὐτό καί δέν κινεῖ ὑποψίες, ὥστε νά κρατήσει κανείς ἀποστάσεις καί νά φυλαχτεῖ. Δρᾶ ὕπουλα: Δηλαδή, χωρίς νά ἀπορρίπτει ἀνοιχτά τίς Ἀλήθειες τῆς Πίστεως, τίς νοθεύει καί τίς παραποιεῖ.
Ἔλεγε ὁ μακαριστός π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος: ‘’Φορεῖς σήμερα τῆς παναιρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ εἶναι πατριάρχες, ἀρχιεπίσκοποι, ἐπίσκοποι κ.ο.κ. ... Φιλοδοξεῖτε νά σωθεῖτε; Ἐάν ναί, πρέπει νά ἔχουμε ἐγρήγορση... Ἀλλοίμονο σὲ κεῖνον ποὺ δὲν θὰ ἀντιδράσει’’(2).
__________________________________________________
(1) .http://aktines.blogspot.gr/2016/12/bulliying.html#more,
Ὀρθόδοξος Τύπος 11-9-2009,
Ἀδέσμευτος Τύπος (Μήτση) 21-9-2004.
(2) http://aktines.blogspot.com/2018/06/blog-post_772.html
7.7.2018
↧
↧

Σαράντος Καργάκος, «Τί δέον γενέσθαι»

July 9, 2018, 5:50 am
$
0
0

Εικόνα: Σαράντος Ι. Καργάκος
«Τί δέον γενέσθαι»
Η διπλωματία δεν πρέπει να υπηρετεί κομματικούς, πρέπει να υπηρετεί εθνικούς σκοπούς
Από τον Σαράντο Ι. Καργάκο, Ιστορικό - συγγραφέα
Γνωστός μου παλαιός διπλωμάτης μοῦ διατύπωσε μομφή γιά τά ἐπικριτικά πού ἔγραψα σέ προηγούμενο ἄρθρο μου γιά τή διπλωματία μας. Ὡς πρός τόν ἑαυτό του καί ἄλλους διπλωμάτες πού τιμῶ, ἔχει δίκιο, ἀλλ’ ἐγώ μίλησα γιά μιά διπλωματία ὑποταγμένη στήν κομματαρχία. Ἡ διπλωματία δέν πρέπει νά ὑπηρετεῖ κομματικούς, πρέπει νά ὑπηρετεῖ ἐθνικούς σκοπούς, τούς ὁποίους ὀφείλει νά ὑπηρετεῖ καί κάθε πολυμεττερνίχος πού ἀναλαμβάνει –συχνά χωρίς προσόντα– τό ὑπουργεῖο Ἐξωτερικῶν. Δυστυχῶς ἡ ρευστότητα θέσεων, ἀπόψεων, ἀντιλήψεων, ἰδεολογιῶν καί ἄλλων θεωρητικῶν «μαϊντανῶν» δέν μᾶς ἐπέτρεψε νά ἔχουμε μιά σταθερή γραμμή στά ἐθνικά θέματα. Συχνά ἴσχυσε τό «Ἀπόψε αὐτοσχεδιάζουμε». Θυμίζω τίς δύο θλιβερές νύχτες τῶν Ἰμίων καί τῆς συλλήψεως τοῦ Ὀτσαλάν. 

Ἀπό τή σύσταση τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους μέχρι τό 1922, ὑπό τήν ἐπήρεια τῶν ἰδεῶν τοῦ Ρήγα, ἡ Μεγάλη Ἰδέα ἦταν ἡ κατευθυντήρια γραμμή καί τῆς παιδείας καί τῆς ἐξωτερικῆς μας πολιτικῆς. Μέ αὐτή πετύχαμε πολλά, ἔστω κι ἄν χάσαμε πολλά. Μέ τήν μετέπειτα πολιτική μας, παρότι χύσαμε αἷμα πολύ, δέν πετύχαμε τίποτα. Μέ τό ζόρι πετύχαμε τήν ἐνσωμάτωση τῆς Δωδεκανήσου. Ἀλλά καί γιά τό κατοχικό δάνειο δέν φροντίσαμε ἐγκαίρως. Μελλοντικά θά εἰσπράξουμε τεμάχια ... ἀέρος. Ἴσως κοπανιστοῦ!
Ὁ φίλος διπλωμάτης μοῦ παρατήρησε, καί πολύ σωστά, ὅτι εἶναι εὔκολο νά κρίνεις καί νά ἐπικρίνεις, ἀλλά δύσκολο νά προτείνεις. Προσωπικά στή μακρά ἀρθρογραφική μου πορεία δέν ὑπῆρξε ἐπίκριση, ἄν δέν ὑπῆρχε μιά ἀντιπρόταση. Περισσότερο σέ θέματα παιδείας. Καί ἔρχομαι στό θέμα τῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς. Θεωρῶ ἐσφαλμένη τήν πολιτική τῆς δῆθεν φιλίας μέ τήν Τουρκία. Παρά τήν διατυμπανισθεῖσα Συνθήκη Φιλίας Βενιζέλου – Ἰνονοῦ (1930), παρά τή μεγαλειώδη ὑποδοχή πού ἐπεφύλαξε στόν πρῶτο ὁ Κεμάλ στήν Ἄγκυρα, ὑποδοχή πού δέν ἔτυχε κανένας ξένος πολιτικός, ἡ Τουρκία δέν ἔπαυε συστηματικά νά μᾶς ἐπιβουλεύεται. Στή διάρκεια τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ἐπιβουλευόταν τά νησιά τοῦ Ἀρχιπελάγους, τά ὁποῖα ἐπιβουλεύεται καί τώρα.
ἈκολούθωςλειτούργησεὡςὄργανοτῶνἌγγλωνγιάνάμήἑνωθεῖἡΚύπρος–τόπιόἑλληνικόνησί– μέτήλοιπήἙλλάδα, καίμέτίςἀγριότητεςτοῦ 1955 καί 1964-1965 ἐξεδίωξεὅλοσχεδόντόνἙλληνισμότῆςΠόλης, τῆςΠροποντίδας, τῆςἼμβρουκαίτῆςΤενέδου. Καί ἔκτοτε μᾶς ἀπειλεῖ διαρκῶς, δημιουργώντας γύρω μας ἕναν κλοιό μέ τήν Ἀλβανία καί τά Σκόπια. Προσθέτω ἀκόμη καί τούς χιλιάδες πρόσφυγες πού καθημερινῶς μᾶς στέλνει «πεσκέσι». Πρέπει νά τό χωνέψουμε: μέ τήν Τουρκία φιλία δέν γίνεται. Κάποιες συμφωνίες ἴσως. Ἡ μισή ἱστορία τοῦ Ἑλληνισμοῦ εἶναι μιά σύγκρουση μέ τούς Μωαμεθανούς. Ἀπό τή μάχη τοῦ Μαντζικέρτ τό 1071 εἴμαστε σέ συνεχῆ ἀντιπαράθεση μέ τούς Τούρκους. Ἡ ἱστορία δέν ξεγράφεται. Σήμερα ἡ ἀπειλή τῆς Τουρκίας εἶναι πιό ἔντονη ἀπό κάθε ἄλλη φορά. Ἀλίμονό μας ἄν κλείσει θριαμβευτικά γιά τούς Σκοπιανούς ὁ νέος διαπραγματευτικός γῦρος. Ἄν δείξουμε σθένος, οἱ ξένοι –ἔστω κι ἄν τούς κακοφανεῖ– θά μᾶς σεβαστοῦν. Ἕως πότε θά ἀγνοοῦν τήν ἱστορία καί τή γεωγραφία; Ὁ κύριος χῶρος τῶν Σκοπίων ἦταν ἡ Μυσία.
Ἀλλά τί πρέπει νά κάνει στίς παροῦσες περιστάσεις ἡ Ἑλλάς; Τό ἔχουμε γράψει συχνά, θά τό ἐπαναλάβουμε καί τώρα. Στόν Δ΄ τόμο τῆς «Ἱστορίας τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου» πού θά ἐκδοθεῖ ἐντός τῶν προσεχῶν ἡμερῶν γράφουμε τά ἀκόλουθα:
«Ὁ Τίτο (μέ τή λήξη τοῦ πολέμου), μέ σιδερένια πυγμή, θέλησε, πέτυχε τήν περιστολή τῶν ἐθνοφυλετικῶν ἀντιθέσεων. Ἀποσυνδέθηκε ἀπό τήν ἡγεμονική πολιτική τοῦ Στάλιν, ἔγινε πρωτοπόρος τῶν οὐδετέρων, ἀλλά παρά τίς «φιλικές» σχέσεις μέ τήν Ἑλλάδα ὑπέθαλψε τήν κατασκευή τοῦ «Μακεδονικοῦ»/Σκοπιανοῦ μορφώματος, ἔχοντας μελλοντικές βλέψεις κατά τῆς Ἑλλάδος καί τῆς Βουλγαρίας. Μετά τόν θάνατό του ἡ γιουγκοσλαβική ὁμοσπονδία διαλύθηκε, οἱ λαοί της ἔζησαν ἕνα νέο φρικτό ἐμφύλιο πόλεμο πού, παρά τήν κατάπαυσή του, πιθανῶς ἐντός τῶν προσεχῶν ἐτῶν νά ἐπαναληφθεῖ. Διότι τώρα στίς ποικίλες ἀντιθέσεις θά προστεθεῖ καί τό θρησκευτικό στοιχεῖο. Ἡ Τουρκία καί ἡ Σαουδική Ἀραβία ἔχουν καταστήσει τά Σκόπια καί τό Κοσσυφοπέδιο κέντρα ἰσλαμικῶν σπουδῶν καί προπαγάνδας, κάτι πού μελλοντικά θά τροφοδοτήσει διάφορα κινήματα μουσουλμανικά ἐντός τῶν εὐρωπαϊκῶν χωρῶν καί, φυσικά πρῶτα στά πρώην γιουγκοσλαβικά κράτη. Ἀκολούθως στήν Ἑλλάδα καί Βουλγαρία. Αὐτό ἴσως κάνει μελλοντικά τίς Σερβία, Ἑλλάδα καί Βουλγαρία νά συνάψουν, ὅπως τό 1912, μυστική ἤ φανερή στρατιωτική συμμαχία». (σ. 41)
Οἱ συνθῆκες ὡρίμασαν γιά μιά τέτοια συμμαχία. Θά μοῦ πεῖτε ὅτι θά ἀντιδράσει τό ΝΑΤΟ. Ἀλλά πότε τό ΝΑΤΟ δέν ἦταν ... νά ’το, ὅταν κατεδαφίζονταν τά ἐθνικά μας δίκαια; Οὔτε μᾶς εἶναι ἐπιθυμητό, χάριν τοῦ ΝΑΤΟ, νά ἐμπλακοῦμε σέ κάποια περιπέτεια σάν αὐτή τῆς Κριμαίας (1919).
dimokratianews09.07.2018

↧

Καλαβρύτων Αμβρόσιος: Οι άγιοι αποδοκιμάζουν τις αποφάσεις στο Κολυμπάρι!

July 9, 2018, 5:51 am
$
0
0
Αποτέλεσμα εικόνας για Καλαβρύτων Αμβρόσιος
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΠΟΔΟΚΙΜΑΖΟΥΝ ΤΙΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΣΤΟ ΚΟΛΥΜΠΑΡΙ!
Η ΔΗΘΕΝ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ
ΣΤΟ ΚΟΛΥΜΠΑΡΙ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ (2016)

_______Για τη Σύνοδο των Ορθοδόξων στο Κολυμπάρι της Κρήτης έχουν γραφή πολλά, πάρα πολλά! 
________Αμφισβητείται τό όνομα «ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ» Σύνοδος! Διότι «Μεγάλη» ήταν, αλλά ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΣ!   Τέσσερες Τοπικές Εκκλησίες αρνήθηκαν να συμμετάσχουν!
________Αλλά καί «Αγία» επίσης ΔΕΝ ΗΤΑΝ! Διότι οι Αποφάσεις της ισοπέδωσαν τήν Ορθοδοξία με τον Ρωμαιοκαθολικισμό και τους Προτεστάντες! Ωνόμασαν ως «Εκκλησίες» αυτούς που με δική τους Απόφαση απεκόπησαν από το Δένδρο, που ονομάζεται «ΕΚΚΛΗΣΙΑ», δηλ. από τον κορμό της Μίας, Αγίας, Καθολικής  καί Αποστολικής Εκκλησίας και αυτονομήθησαν! Ως εκ τούτου  επρόδωσαν τήν Αγία Ορθοδοξία μας! 
_________Όταν οι Ηγέτες της Εκκλησίας, φερόμενοι ως άτομα, ενεργούν πράξεις Προδοσίας, το γεγονός μας πληγώνει μεν, αλλά δεν έχει την δέουσα σοβαρότητα! Προεχόντως πλήττει αυτά τα ίδια τα πρόσωπα καί όχι την Εκκλησίαν ως θεσμόν! Όταν π.χ. ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης μας κ. Βαρθολομαίος γονατίζει εις τόν Πανάγιον Τάφον του Κυρίου μας στα Ιεροσόλυμα και συμπροσεύχεται με τον Πάπα της Ρώμης, τότε προεχόντως ζημειώνει τήν ψυχή Του!  Όχι όμως και την Εκκλησία, αφού εμείς οι άλλοι καταδικάζουμε την συμπροσευχή τους! 
_______'Οταν όμως οι Προκαθήμενοι της Ορθοδοξίας, συναθροιζόμενοι στο Κολυμπάρι, Συνοδικώς παίρνουν Αποφάσεις ΠΡΟΔΟΤΙΚΕΣ για την Αγία Ορθοδοξία μας, τότε η ζημιά είναι μεγάλη, ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗ! Είναι πολύ μεγάλη, διότι προκαλεί αναταράξεις στον εκκλησιαστικό χώρο και οδηγεί, αναποφεύκτως σε νέο σχίσμα μεταξύ των πιστών των Τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών!
_______Πολλές φορές μέχρι σήμερα έχουμε εκφρασθή και για τον Πάπα και για τους Παπικούς. Σήμερα κάνουμε ένα ακόμη βήμα. Οι Ρωμαιοκαθολικοί ή Παπικοί ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΔΕΚΤΟΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΟΜΗΤΟΡΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, τόν ΄Ιησούν Χριστόν!
______ Έχουμε ουράνια σημάδια και θεοσημεία, τά οποία το πιστοποιούν. Όπως π.χ. το γεγονός, ότι τό Άγιον Φώς αναδύεται εκ του Παναγίου Τάφου και προσφέρεται ΜΟΝΟΝ ΣΤΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ!
______Σήμερα θα σας προσφέρουμε  δύο ακόμη αποδείξεις!
 Η πρώτη είναι ένα Πατριαρχικό Γράμμα του έτους 1701, διά του οποίου ξεκαθαρίζονται τα πράγματα κατά τρόπο αδιαμφισβήτητο. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Καλλίνικος απαντά σε συγκεκριμένες ερωτήσεις και απορίες του Μητροπολίτου Λαρίσης Παρθένιου.  
 Η δεύτερη απόδειξη προέρχεται από τήν συμπεριφορά του Αγίου Σπυρίδωνος, πολιούχου Κερκύρας, ο Οποίος όχι μόνον απέτρεψε την κατασκευήν αγίας Τραπέζης (την ονομάζουν βωμό ἤ αλτάριον) των Ρωμαιοκαθολικών στο Ναό Του εκεί στην Κέρκυρα, αλλά και θανάτωσε 1.000 περίπου Παπικούς στρατιώτες και τον Καθολικό Διοικητή της νήσου, προκειμέ- νου να προστατεύσει αμώμητη την Ορθοδοξία μας στην νήσο Του, την Κέρκυρα! Καί ὄχι μόνον εθανάτωσε τόν Καθολικό Διοικητή της Κέρκυρας, (ο οποίος ηγείτο για την εγκατάσταση του βωμού των Λατίνων στον Ναό του Αγίου Σπυρίδωνος, αλλά και ΚΑΤΕΣΤΡΕΨΕ (ο Άγιος)  με κεραυνό το σπίτι  του, στη Βενετία!!!!
________Η διήγησις προέρχεται από τόν Ορθόδοξο Συναξαριστή! Παρακαλώ να την μελετήσετε στοχαστικά.
________Εν συμπεράσματι θα μπορούσαμε να πούμε χωρίς φόβο, ότι η «ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟΣ» της Κρήτης έδρασε κατά τρόπο ΑΝΤΙΘΕΤΟ με την στάση του Αγίου Σπυρίδωνος έναντι των Παπικών!  Με άλλα λόγια καί με δύο μόνο λέξεις: Η ΣΥΝΟΔΟΣ ΣΤΟ ΚΟΛΥΜΠΑΡΙ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ΕΒΛΑΨΕΝ ΑΝΕΠΑ-ΝΟΡΘΩΤΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ μας! 
Αἴγιον,  9 Ιουνίου 2018
+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
********************
1. Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ
 EΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΛΑΡΙΣΗΣ ΠΑΡΘΕΝΙΟ[1]
Καλλίνικος, ελέω Θεού Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης και Οικουμενικός Πατριάρχης
Λάβαμε το γράμμα της Αρχιεροσύνης σου, με το οποίο ερωτάς για κάποια ενδεχόμενα να συμβούν. Δηλαδή, εάν ζητηθεί από τους Λατίνους που διαμένουν στον ίδιο τόπο - τόσο Παπικούς όσο και Λουθηρανούς και Καλβινιστές - κανένα εκκλησιαστικό μυστήριο θα μπορούσε να τους επιτραπεί ή όχι;
Κατά πρώτον· εάν ζητήσει κάποιος Καθολικός που βρίσκεται σε κίνδυνο και πνέει τα λοίσθια να μεταλάβει των Αχράντων Μυστηρίων είναι δυνατόν να του δοθεί η Θεία Κοινωνία;
Στο ερώτημα αυτό θα παίρνατε την απάντηση εκείνη, που είναι σε όλους γνωστή και εφικτή, ότι δηλαδή, εάν θελήσει να απαρνηθεί τη λατινική δοξασία, το λατινικό φρόνημα και να αποδεχτεί την πίστη της Ανατολικής Εκκλησίας, τότε ανεμπόδιστα μεταλαμβάνει των Αχράντων Μυστηρίων· εάν όμως ζητήσει να μεταλάβει, παραμένοντας στη δική του θρησκεία, είναι αδύνατον, γιατί το ίδιο Ποτήριο θέλει αυτούς που κοινωνούν να έχουν το ίδιο φρόνημα  και όχι να είναι ξένοι με εχθρότητα· διότι τα αλλότρια είναι ακοινώνητα.
Δεύτερον, ερωτάς, αν τυχόν πεθάνει κάποιος από αυτούς και ζητήσουν ιερείς για να τον ενταφιάσουν τι πρέπει να γίνει; Στο ερώτημα αυτό η απάντηση είναι να μην δοθούν καθόλου ιερείς για τον ενταφιασμό του αιρετικού· γιατί πώς θα αξίωναν να παρακαλούν οι ιερείς για κάποιον που τελεί υπό ανάθεμα, ώστε να τον κατατάξει ο Θεός μαζί με τα δίκαια πνεύματα;
Για το ότι αυτοί βέβαια είναι αιρετικοί δεν χωράει αμφιβολία· και εκείνοι ομολογουμένως έχουν σύνοδο, όπου μας αναθεματίζουν για αιρετικούς κι έτσι το ομολογούν κι έτσι το διακηρύττουν. Εμείς δε καθόλου λιγότερο αλλά πολύ περισσότερο τους έχουμε για αιρετικούς και επιφορτισμένους με το ανάθεμα πολλών Οικουμενικών Συνόδων, οι οποίες αναθεματίζουν αυτούς που αθετούν τα δόγματα της Ανατολικής Εκκλησίας, καθώς αυτοί ούτε για Εκκλησία δεν την υπολογίζουν.
Εφόσον λοιπόν οι «πολιτικοί» νόμοι των χριστιανών αποφασίζουν ότι είναι αιρετικός όποιος αθετήσει έστω και ένα μόνο δόγμα πώς να μην είναι αιρετικοί αυτοί, οι οποίοι κανένα δόγμα δεν άφησαν χωρίς να το μετατρέψουν;  Επομένως «Ὁ μή ὤν μετ᾽ ἐμοῦ κατ᾽ ἐμοῦ ἐστι, καί ὁ μή συνάγων μετ᾽ ἐμοῦ σκορπίζει»[2]. (Στη Νεοελληνική: «Αυτός που δεν είναι μαζί μου είναι εναντίον μου και αυτός που δεν μαζεύει μαζί μου, σκορπίζει»).
Και επειδή ξεχώρισαν από την Ανατολική Εκκλησία και έκαναν άλλη δική τους τερατώδη, ανόμοια και σε όλα διαχωρισμένη από την Ανατολική Εκκλησία, χωρίς καμία αμφιβολία είναι αιρετικοί και αναπολόγητοι και δεν μπορούν να κοινωνούν μαζί με εμάς, διότι τα ενωμένα δεν είναι διαιρεμένα, ενώ τα διαιρεμένα δεν είναι ενωμένα και ας ματαιολογούν όσο θέλουν. Συνεπώς ιερείς Ορθόδοξοι είναι αδύνατον να ενταφιάζουν νεκρούς αιρετικούς.
Τρίτον, ερωτάς - καθώς έτυχε να γεννήσει η γυναίκα του αξιωματούχου των Εγγλέζων, η οποία είναι Ορθόδοξη Χριστιανή  και ζητά να βαπτίσει το νήπιο, κάνει δε ανάδοχο (νονό) τον αξιωματούχο του Φράντζα - εάν είναι δυνατόν να γίνει αυτό. Για το συγκεκριμένο ερώτημα ισχύει η απάντηση ότι δεν πρέπει να γίνει, εάν έχει ανάδοχο ετερόδοξο ή Παπιστή ή Λουθηρανό και πρόσεχε να μην συναινέσεις να συμβεί κάτι τέτοιο.
Και για να μην έχεις κάποια ενόχληση από αυτούς στα πολιτικά προσπάθησε να τους πείσεις με ειρηνικό τρόπο, χωρίς φιλονεικίες, λέγοντας ότι δεν μπορούμε να κάνουμε εκείνα τα οποία εμποδίζει η Εκκλησία μας και να μην συμπληρώσεις τίποτε άλλο.
Αυτά λοιπόν σχετικά με όλα τούτα· η δε Χάρη του Θεού ας είναι μαζί με την Αρχιεροσύνη σου.
25 Νοεμβρίου 1701


[1] . Μ. Γε δ ε ώ ν Καν. Διάταξις Ι, 80 – 82.

2 . Ματθ. 12,30.

2. Η ΣΤΑΣΙΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ
          Το 1715 μ.Χ. ο καπουδάν Χοντζά πασάς, αφού κατέκτησε την Πελοπόννησο κατά διαταγή του σουλτάνου προχωρεί για να καταλάβει και τα Επτάνησα. Και πρώτα - πρώτα βαδίζει προς την Κέρκυρα, που τόσο αυτή, όσο και τα άλλα νησιά βρισκόντουσαν κάτω από την Ενετική κυριαρχία.
1.                             Ένα πρωί της 24ης Ιουνίου 1716 μ.Χ. η τουρκική στρατιά με επίκεφαλής τον σκληρό στρατηγό της επέδραμε και πολιόρκησε την πόλη κι απ'την ξηρά κι από τη θάλασσα. Επί πενήντα μέρες το αίμα χυνόταν ποτάμι κι από τις δύο μεριές. Οι υπερασπιστές Έλληνες και Βενετσιάνοι αγωνιζόντουσαν απεγνωσμένα για να σώσουν την πόλη. Τα γυναικόπαιδα, μαζεμένα στον ιερό ναό του αγίου μαζί με τους γέρους κι όσους δεν μπορούσαν να πάρουν όπλα προσεύχονται στα γόνατα και με στεναγμούς λαλητούς εκζητούν του προστάτη αγίου τη μεσιτεία. Σαν πέρασαν οι πενήντα μέρες οι εχθροί αποφάσισαν να συγκεντρώσουν όλες τις δυνάμεις τους και να κτυπήσουν με πιο πολλή μανία την πόλη. Κερκόπορτα ζητούν κι εδώ οι εχθροί για να τελειώσουν μια ώρα γρηγορώτερα το έργο τους. Απ'την Κερκόπορτα δεν μπήκαν κι οι προγονοί τους και κατέκτησαν τη Βασιλεύουσα; Γι'αυτό και προβάλλουν δελεαστικές υποσχέσεις, για να πετύχουν κάποια προδοσία.
         Το επόμενο πρωινό ένας Αγαρηνός με τηλεβόα κάνει προτάσεις στους μαχητές να παραδοθούν, αν θέλουν να σωθούν. Την ίδια ώρα όμως αραδιάζει κι ένα σωρό απειλές στην περίπτωση, που οι υπερασπιστές δεν θα δεχόντουσαν τη γενναιόδωρη πρόταση του.
             Περνούν οι ώρες. Η αγωνία κι ο φόβος συνέχει τις ψυχές. Οι Αγαρηνοί ετοιμάζονται για το τελειωτικό κτύπημα, όπως λένε. Μα κι οι υπερασπιστές εμψυχωμένοι από τις προσευχές τόσο των ίδιων, όσο και των ιδικών τους μένουν αλύγιστοι κι ακλόνητοι στις θέσεις τους. Η πρώτη επίθεση αποκρούεται με πολλά τα θύματα κι από τις δύο μεριές. Η πόλη της Κέρκυρας περνά τρομερά δύσκολες στιγμές. Η θλίψη, όμως, των στιγμών εκείνων «υπομονήν κατεργάζεται, η δε υπομονή δοκιμήν, η δε δοκιμή ελπίδα, η δε ελπίς ου καταισχύνει» (Ρωμ. ε', 3-5). Η ελπίδα στον Θεό ουδέποτε στ'αλήθεια ντροπιάζει ή διαψεύδει αυτόν που την έχει. Κι ο λαός ελπίζει και προσεύχεται. Προσεύχεται και πιστεύει πώς ο ακοίμητος φρουρός και προστάτης άγιος του, δεν θα τον εγκαταλείψει.
         Στον ιερό ναό οι προσευχές του άμαχου πληθυσμού συνεχίζονται θερμές κι αδιάκοπες.
          Ξημέρωσε η 10η Αυγούστου. Κάτι ασυνήθιστο για την εποχή παρατηρείται την ήμερα αυτή από το πρωί. Ο ουρανός είναι σκεπασμένος με μαύρα πυκνά σύννεφα. Από στιγμή σε στιγμή ετοιμάζεται να ξεσπάσει τρομερή καταιγίδα. Και να! Πολύ πριν από το μεσημέρι μια βροχή, καταρρακτώδης, βροχή κατακλυσμιαία αρχίζει να πέφτει στη γη. Μοναδική η περίπτωση. Νύχτωσε κι ακόμη έβρεχε. Σαν αποτέλεσμα της κακοκαιρίας αυτής καμιά επιθετική προσπάθεια δεν αναλήφθηκε εκείνη την ήμερα. Η νύχτα περνά ήσυχα. Περί τα ξημερώματα της 11ης Αυγούστου συνέβη κάτι το εκπληκτικό, το αναπάντεχο. Μια Ελληνική περίπολος που έκαμνε αναγνωριστικές επιχειρήσεις, για να εξακριβώσει από που οι εχθροί θα επιτίθεντο, βρήκε τα χαρακώματα των Τούρκων γεμάτα νερό από τη βροχή και πολλούς Τούρκους στρατιώτες πνιγμένους μέσα σ'αυτά. Νεκρική σιγή βασίλευε παντού. Στό μεταξύ ξημέρωσε για καλά. Οι χρυσές ακτίνες του ήλιου πέφτουν στη γη και χαιρετούν την άγρυπνη πόλη. Οι τηλεβόες σιγούν. Οι εχθροί δεν φαίνονται. Μήπως κοιμούνται; Τι να συμβαίνει άραγε;
        Μα δεν το είπαμε; Η ελπίδα στον Θεό «ου καταισχύνει». Δεν ντροπιάζει ποτές εκείνο που την έχει. Και να!
          Όλη τη νύχτα ο θαυματουργός εκείνος υπερασπιστής της νήσου, ο άγιος Σπυρίδωνας της Κύπρου με ουράνια στρατιά συνοδεία κτύπησε άγρια τους Αγαρηνούς, και τους διέλυσε και τους διεσκόρπισε. Αυτά ομολογούσαν οι ίδιοι οι Αγαρηνοί το πρωί που έφευγαν «χωρίς διώκον τος». Σωρεία τα πτώματα στην παραλία. Τα απομεινάρια της τούρκικης στρατιάς μαζεμένα στα λίγα πλοία που απέμειναν, φεύγουνε ντροπιασμένα για την Κωνσταντινούπολη. Αληθινά! «Τον ελπίζοντα επί Κύριον έλεος κυκλώσει». Και «αυτή εστίν η νίκη η νικήσασα τον κόσμον, η πίστις ημών». (Α'Ίωάν. ε', 4). Δηλαδή αυτή είναι η δύναμη που νίκησε τον κόσμο, η πίστη μας.
         Η Κέρκυρα πανηγυρίζει. Ο πιστός λαός, μαζεμένος στην εκκλησία του αγίου, δοξολογεί τον Θεό και ψάλλει με δυνατή φωνή: «Δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ... δόξα τω ενεργούντι δια σου... Ναι! δόξα στον Παντοδύναμο Χριστό, που σε δόξασε. Δόξα και σε σένα άγιε, που με τη χάρη Του ενεργείς τα τόσα θαύματα σου».
         Η ανέλπιστη σωτηρία της νήσου από την εκστρατεία των Τούρκων ανάγκασε κι αυτή την αριστοκρατία των Ενετών, να αναγνωρίσει ως ελευθερωτή της Κέρκυρας τον άγιο Σπυρίδωνα. Και ως εκδήλωση ευγνωμοσύνης να προσφέρει στον ναό μια ασημένια πολύφωτη κανδήλα, και να ψηφίσει ώστε το λάδι που θα χρειαζόταν κάθε χρόνο για το άναμμα της κανδήλας αυτής, να προσφέρεται από το Δημόσιο. Με ψήφισμα της πάλι η Ενετική διοίκηση καθιέρωσε την 11 Αυγούστου, σαν ημέρα εορτής του αγίου και λιτανεύσεως του ιερού Σκηνώματός Του. Ο αρχιναύαρχος του Ενετικού στόλου και διοικητής της νήσου Κερκύρας, Ανδρέας Πιζάνης, θέλοντας κατά ένα τρόπο πιο φανερό και πιο θεαματικό να εκδηλώσει την ευγνωμοσύνη του στον άγιο για τη σωτηρία, αποφάσισε να στήσει στον ναό ένα θυσιαστήριο ακόμη. Ένα θυσιαστήριο για να γίνεται επάνω σ'αυτό το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας κατά το Λατινικό δόγμα. Το θυσιαστήριο, αλτάριο κατά τους Λατίνους, θα κτιζόταν δίπλα στην Αγία Τράπεζα των Ορθοδόξων κι εκεί θα γινόταν από Λατίνο ιερέα η θεία Λειτουργία. Στή σκέψη του αυτή πολύ ενισχύθηκε ο Ενετός διοικητής και από ένα θεολόγο Λατίνο σύμβουλο του, κάποιο Φραγκίσκο Φραγγιπάνη. Ο τελευταίος θεώρησε την ευκαιρία μοναδική για να τοποθετήσει στο ναό του αγίου αλτάριο, δηλαδή αγία Τράπεζα φράγκικη και να τελείται μέσα στον ορθόδοξο ναό του αγίου η θεία Λειτουργία με άζυμα, κατά το δικό τους το δόγμα. Μετά τη γνωμοδότηση, που πήρε από τον σύμβουλο του ο διοικητής Ανδρέας Πιζάνης, κάλεσε τους ιερείς του Ναού και τους ανακοίνωσε τον σκοπό του και ζήτησε κατά κάποιο τρόπο από αυτούς και τη συγκατάθεση τους. Εκείνοι, όπως ήτο φυσικό, αρνήθηκαν κι υπέδειξαν, πως αυτό θα ήταν μια καινοτομία ασύγγνωστη και επιζήμια και γι'αυτό δεν έπρεπε να γίνει. Στην άρνηση των ιερέων να συγκατατεθούν στην τοποθέτηση του αλταρίου, ο διοικητής τους απείλησε κι αποφάσισε να προχωρήσει στην εκτέλεση του σχεδίου του χωρίς την άδεια τους. Οι ιερείς στην επιμονή του κατέφυγαν με δάκρυα στον άγιο τους και ζήτησαν με θερμή προσευχή, τη βοήθεια και την προστασία του. Ο διοικητής με το δικαιωμα που του έδινε η εξουσία, προσπάθησε ανεμπόδιστα να προχωρήσει στην εκτέλεση της παράνομης επιθυμίας του. Αλλά και ο άγιος, για να προλάβει μια τέτοια απαράδεκτη πράξη, παρουσιάστηκε δύο κατά συνέχεια νύκτες στον ύπνο του με το ένδυμα ορθόδοξου μονάχου και του συνέστησε να παραιτηθεί από την απόφαση του, διαφορετικά θα το μετάνοιωνε πολύ πικρά. Τρομαγμένος ο διοικητής κάλεσε τον σύμβουλο του και του φανέρωσε και τις δύο φορές την απειλή του αγίου. Ο θεολόγος σύμβουλος γέλασε και τις δύο φορές κι υπέδειξε πώς δεν έπρεπε αυτός ένας μορφωμένος άρχοντας να βασισθεί στα όνειρα, που είναι έργο, όπως του είπε, του διαβόλου και που σκοπό έχουν να παρεμποδίσουν και να ματαιώσουν ένα καλό και θεάρεστο έργο.
2.            Τα λόγια του συμβούλου διασκέδασαν τον φόβο του διοικητού, ο οποίος μάλιστα την επομένη ήμερα 11 Νοεμβρίου 1718 μ.Χ. ακολουθούμενος από τη συνοδεία του πρωί-πρωί ξεκίνησε για την εκκλησία του αγίου για να προσκυνήσει τάχατες το λείψανο και να ανάψει το καντήλι του. Ουσιαστικά όμως πήγε εκεί για να καταμετρήσει το μέρος που θα κτιζόταν το αλτάριο και να καθορίσει και τις διαστάσεις του, μήκος, πλάτος και ύψος.
        Εκεί στον ναό για μια ακόμη φορά αγωνίστηκαν οι ιερείς με κάθε τρόπο, να τον αποτρέψουν από του να εκτελέσει το σχέδιο του. Άδικα, όμως. Ο άρχοντας, όχι μόνο δεν μεταπείσθηκε, αλλά και με σκληρό και βάναυσο τρόπο τους απείλησε πώς, αν του ξαναμιλούσαν γι'αυτό το θέμα, θα τους έστελλε φυλακή στη Βενετία.
         Έφυγε ο διοικητής με τη συνοδεία του, με την απόφαση την επομένη το πρωί, δηλαδή στις 12 του Νοέμβρη, οι άνθρωποι του να ερχόντουσαν να. αρχίσουν το έργο. Οι ιερείς κι ένας αριθμός πιστών έμειναν εκεί, συνεχίζοντας με δάκρυα τις παρακλήσεις τους μπροστά στην ανοικτή λάρνακα, που περιείχε το σεπτό λείψανο.
         Πέρασε η μέρα. Νύχτωσε. Κοντά στα μεσάνυχτα, όπως μας διηγείται ο υπέροχος χρονικογράφος Αθανάσιος ο Πάριος, στο βιβλίο του «ΟΥΡΑΝΟΥ ΚΡΙΣΙΣ», βροντές και κεραυνοί συνταράζουν την πόλη. Ο σκοπός, που βρισκόταν στην είσοδο του φρουρίου κοντά στην πυριτιδαποθήκη βλέπει κάποιο μοναχό να προχωρεί μ'ένα δαυλό αναμμένο στο χέρι και να μπαίνει στο Φρούριο. Πρόφτασε και του φώναξε: «Ποιός είσαι; Πού πάς»; Μια φωνή του απήντησε. «Είμαι ο Σπυρίδων».
           Την ίδια ώρα τρείς φλόγες βγήκαν από το καμπαναριό της εκκλησίας ενώ ένα χέρι άρπαξε τον σκοπό και τον πέταξε στην άλλη μεριά του κάστρου. Ο σκοπός έπεσε όρθιος χωρίς να πάθει τίποτα. Ταυτόχρονα μια δυνατή, εκκωφαντική έκρηξη ακούστηκε. Και το φρούριο τινάχτηκε στον αέρα με όλα τα γύρω σπίτια. Η καταστροφή υπήρξε τρομερή. Χίλια περίπου πρόσωπα σκοτώθηκαν. Ο διοικητής Ανδρέας Πιζάνης βρέθηκε νεκρός με τον τράχηλο ανάμεσα σε δύο δοκάρια. Και ο θεολόγος σύμβουλος του, νεκρός έξω από το τειχόκαστρο μέσα σε ένα χαντάκι, στο οποίο έτρεχαν τα ακάθαρτα νερά των αποχωρητηρίων της πόλεως. Το ασημένιο πολύφωτο κανδήλι, που έκανε δώρο ο άρχοντας στην εκκλησία του αγίου, κατέπεσε με αποτέλεσμα να καταστραφεί η βάση του. Το κανδήλι κρεμάστηκε πάλι στο ίδιο μέρος, όπου βρέθηκε πεσμένο. Έτσι με αλάλητη φωνή μαρτυρεί ως σήμερα τη συμφορά, που έγινε. Και στη Βενετία, εκεί μακρυά στη Βενετία, την ίδια στιγμή έπεσε κεραυνός στο μέγαρο του Ανδρέα Πιζάνη, τρύπησε τον τοίχο κι έκαψε το πορτραίτο του άρχοντα. Την εικόνα του. Μόνο την εικόνα του.
        Η τιμωρία παραδειγματική. Και το δίδαγμα από το περιστατικό μοναδικό. Η Ορθοδοξία δεν μπορεί να συγχέεται με τον παπισμό. Η Ορθοδοξία είναι φως, αλήθεια, ζωή. Ο παπισμός είναι σκοτάδι, αίρεση, πλάνη.
        Την άλλη μέρα, μετά από αυτά που συνέβησαν, ο Λατίνος επίσκοπος διέταξε να σηκώσουν τα υλικά, που μετέφεραν από μπροστά στην εκκλησία και να ματαιώσουν το έργο που σκέφθηκαν να εκτελέσουν. Την ίδια μέρα ο λαός της Κέρκυρας, μαζεμένος στον ιερό ναό του αγίου ψάλλει με αγαλλίαση και χαρά στον ακοίμητο προστάτη της νήσου:
«Ως των Ορθοδόξων υπέρμαχον, και των κακοδόξων αντίπαλον, Παμμακάριστε Σπυρίδων, ευφημούμεν oι πιστοί και υμνούμέν σε, και δυσωπούμέν σε, φυλάττειν τον λαόν και την πάλιν σου, πάσης κακοδοξίας και επιδρομής βαρβάρων απρόσβλητον».
mkka

↧

Λάμπρος Σκόντζος, Ο άγιος Νεομάρτυρας Μιχαήλ Πακνανάς, ο κηπουρός

July 9, 2018, 5:52 am
$
0
0


ΑΓΙΟΣ ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ ΜΙΧΑΗΛ ΠΑΚΝΑΝΑΣ Ο ΚΗΠΟΥΡΟΣ
ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ  Θεολόγου – Καθηγητού
       Στη μεγάλη ομάδα των Νεομαρτύρων εξέχουσα θέση κατέχουν τα νέα παιδιά, αγόρια και κορίτσια, τα οποία προτίμησαν να υποφέρουν, να χύσουν το αίμα τους και να χάσουν τη ζωή τους για την πίστη τους στο Χριστό. Ένας από αυτούς τους καλλίνικους Μάρτυρες υπήρξε και ο άγιοςΝεομάρτυρας Μιχαήλ Πακνανάς ο Κηπουρός.
       Γεννήθηκε στην σκλαβωμένη από τους τούρκους Αθήνα, περί το 1751από φτωχούς, αλλά ευσεβείς γονείς. Η απάνθρωπη καταπίεση από τους αλλόθρησκους δυνάστες, μα και η μεγάλη φτώχεια των γονέων του δεν του επέτρεψαν να μάθει γράμματα. Όμως μορφώθηκε πνευματικά εν Χριστώ από τους απλοϊκούς γονείς του, οι οποίοι του ενέπνευσαν την προσήλωσή του στην Ορθοδοξία, ως την μόνη αληθινή πίστη. Έμεινε με τους γονείς του, βοηθώντας τους στην καλλιέργεια ξένων κήπων. Μετά από λίγα χρόνια πέθανε ξαφνικά ο πατέρας του. Ο Μιχαήλ αγόρασε ένα γαϊδουράκι και περιόδευε τις γειτονιές της Αθήνας πωλώντας κοπριά για τους κήπους των Αθηναίων. Συχνά έκανε και το μεταπράτη, κουβαλώντας προμήθειες από την πόλη στους χωρικούς της Αττικής. Η εργασία του ήταν κοπιαστική και επικίνδυνη, μα εκείνος δοξολογούσε καθημερινά το Θεό, που έβγαζε το ψωμί του τίμια και ήταν ορθόδοξος χριστιανός. 

         Στην εποχή του βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη γιγάντια επιχείρηση εξισλαμισμού των υποδούλων Χριστιανών από την οθωμανική εξουσία. Κι αυτό διότι οι εξισλαμισμένοι, μαζί με την πίστη τους, έχαναν και την εθνική τους συνείδηση. Ο Μιχαήλ, δεκαοχτώ χρονών παλικάρι, είχε γίνει στόχος των τουρκικών αρχών. Κάποια μέρα που ο Μιχαήλ έμπαινε στην πόλη με το ζωντανό του, συνάντησε ένα απόσπασμα χωροφυλάκων, ανθρώπων του τοπικού Βοεβόδα (τοπάρχη). Τον είχαν βάλλει στο μάτι από καιρό με σκοπό να τον αναγκάσουν να εξισλαμισθεί. Αγράμματος και απλοϊκός, όπως ήταν, πίστευαν ότι θα τον έπειθαν. Σκάρωσαν μια δαιμονική σκευωρία για να τον συλλάβουν. Τον συκοφάντησαν ότι δήθεν μεταφέρει με το ζώο του μπαρούτι στους αρματωμένους κλέφτες Έλληνες των γύρω βουνών. Τον συνέλαβαν και τον έκλεισαν σε μπουντρούμι. Τον επισκέπτονταν καθημερινά και προσπαθούσαν με κολακείες και απειλές να «τουρκέψει». Να ανταλλάξει το Ευαγγέλιο με το Κοράνιο, το Χριστό με το Μωάμεθ. Όμως εκείνος στεκόταν αμετάπειστος. Η ορθόδοξη πίστη είχε βαθιές ρίζες στην ψυχή του και δεν ήταν εύκολο για εκείνους να την ξεριζώσουν.
       Πέρασε πολύς καιρός, χωρίς να επιτύχουν το στόχο τους. Ο Μιχαήλ δεν υπέκυπτε. Τότε άρχισαν τις φοβέρες, λέγοντάς τους ότι η υπομονή τους είχε εξαντληθεί και ότι θα τον θανάτωναν αν δεν ασπασθεί το Ισλάμ. Κάποιος πιστός Χριστιανός, ονόματι Γεώργιος, φοβούνταν ότι ο δεκαοχτάχρονος Μιχαήλ θα λύγιζε και θα αλλαξοπιστούσε. Δωροδόκησε λοιπόν τους φύλακες και ζήτησε να τον επισκεφτεί. Τον βρήκε, όχι πανικόβλητο, αλλά ήρεμο και γονατιστό να προσεύχεται με δάκρυα και να ψέλνει τροπάρια της Εκκλησίας. Έπιασε συζήτηση μαζί του και προσπαθούσε να τον στηρίξει και να του εμβαθύνει την πίστη στο Χριστό. Να τον ενθαρρύνει να δεχτεί το μαρτύριο και να μην δειλιάσει μπροστά στα βασανιστήρια και το θάνατο. Ο Γεώργιος αγκάλιασε τον Μάρτυρα, τον ασπάστηκε και έφυγε.
       Οι βασανισμοί συνεχίζονταν καθημερινά. Τον χτυπούσαν αλύπητα για ώρες και εκείνος φώναζε με όλη τη δύναμη της ψυχής του: «δεν τουρκίζω, δεν τουρκίζω· είμαι χριστιανός»! Τον παρουσίασαν στον Βοεβόδα. Εκείνος άρχισε να του τάζει αξιώματα, τιμές και πλούτη αν αλλαξοπιστούσε. Ο Μιχαήλ επαναλάμβανε την στερεότυπη άρνησή του:  «δεν τουρκίζω, δεν τουρκίζω· είμαι χριστιανός»! Μετά
άρχισαν οι φοβέρες, αλλά αυτός έμεινε εδραίος στην πίστη του στο Χριστό. Όταν είδε ο Βοεβόδας ότι δεν μπόρεσε να τον μεταπείσει, τον παρέδωσε σε έναν θηριώδη άνθρωπο, τον Καλοπασσιάαπό τα Γιάννενα, ο οποίος βρισκόταν εκείνες τις μέρες στην Αθήνα. Ο αιμοδιψής εκείνος άνθρωπος ήταν ο φόβος και ο τρόμος των φυλακισμένων. Έλπιζε πως και μόνο η θέα του, θα μπορούσε να κάμψει την άρνησή του να αλλαξοπιστήσει. Ο Μιχαήλ στάθηκε μπροστά του με ασυνήθιστο θάρρος. Αγνόησε επιδεικτικά τα ταξίματα και τις φοβέρες του και φώναζε με όλη τη δύναμή του, να ακουστεί όσο μακριά γινόταν: «δεν τουρκίζω»!
        Μετά από αυτό τον οδήγησαν στον τούρκο δικαστή για να δικαστεί. Αλλά και σ’ αυτόν η μόνη του απολογία ήταν η φράση του: «δεν τουρκίζω»! Εκείνος γεμάτος οργή και θυμό έβγαλε την απόφαση: θάνατος δι’ αποκεφαλισμού! Ο Μιχαήλ άκουσε με πρωτόγνωρη ηρεμία τη θανατική του καταδίκη! Τον άρπαξαν οι οπλισμένοι δήμιοι και τον έσυραν στον τόπο της εκτέλεσης. Εκείνος τους ακολουθούσε με χαρά, λες και πήγαινε σε πανηγύρι! Απέβαλλε κάθε ίχνος φόβου και αγωνίας, διότι ήξερε ότι λίγες στιγμές τον χώριζε από τη συνάντησή του με το Δεσπότη Χριστό. Στο δρόμο όποιους Χριστιανούς συναντούσε τους έλεγε: «συγχωρέστε με, αδέλφια, κι ο Θεός να σας συγχωρέσει»! Εκείνοι τον κοίταζαν φοβισμένοι, εξαιτίας της παρουσίας των τούρκων, αλλά με το βλέμμα τους του έδιναν κουράγιο.
       Όταν έφτασαν στον τόπο της εκτέλεσης, ο Μιχαήλ γονάτισε και προσευχήθηκε θερμά. Κατόπιν έσκυψε το κεφάλι του και περίμενε το φονικό σπαθί. Όμως ο άπιστος δήμιος τον άρπαξε από τα μαλλιά και του έβαλε το σπαθί στο λαιμό, πιστεύοντας ότι ο Μάρτυρας θα δείλιαζε, μπροστά στο θάνατο και θα αρνούνταν το Χριστό. Όμως εκείνος του φώναζε:«Χτύπα για χάρη της πίστης»!  Ο δήμιος άρχισε να κόβει αργά και βασανιστικά το λαιμό του, ελπίζοντας ότι την ύστατη στιγμή θα μεταπείθονταν. Το αίμα έτρεχε ποτάμι και ο πόνος ήταν φρικτός, αλλά εκείνος φώναζε ακόμα δυνατότερα: «Χτύπα για την πίστη μου»! Ο θηριώδης δήμιος γεμάτος αγανάκτηση, με ένα δυνατό χτύπημα, έκοψε την τίμα κεφαλή του και η ψυχή του φτερούγησε στα ουράνια! Ήταν 6 ή 30 Ιουνίου του έτους 1770, ή 1771, σύμφωνα με διαφορετικές πηγές. Η μνήμη του εορτάζεται στις 30 Ιουνίου.   
↧
Search

Ο Σύλλογος Θεολόγων Νομού Τρικάλων στηρίζει και συμμετέχει στο Συλλαλητήριο για τη ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ

July 9, 2018, 5:57 am
$
0
0

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΕΝΩΣHΘΕΟΛΟΓΩΝ
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Ν. ΤΡΙΚΑΛΩΝ
email: theologoitrikkis@gmail.com
Τρίκαλα 08   Ιουλίου  2018
Αριθ. Πρωτ. 2
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
       Την Τετάρτη 11 Ιουλίου 2018, ο Λαός της περιοχής των Τρικάλων, διαδηλώνει κατά της υπογραφείσας συμφωνίας Κοτζιά-Ντιμιτρόφ. Το Παράρτημα της Πανελληνίου Ενώσεως Θεολόγων Νομού Τρικάλων στηρίζει την προσπάθεια των υγιώς σκεπτόμενων Ελλήνων, που έχουν γαλουχηθεί  με τα νάματα του ελληνορθόδοξου πολιτισμού κι έχουν μάθει να υπερασπίζονται πάντοτε την Πατρίδα, τον Πολιτισμό, την Ιστορία, την Πίστη και την Αλήθεια.
      Η λεγόμενη Συμφωνία των Πρεσπών (17 Ιουνίου 2018),  προσβάλλει την Ιστορία μας και την εθνική μας αξιοπρέπεια. Περιφρονώντας το αίμα χιλιάδων Ελλήνων που αγωνίσθηκαν για την ελληνικότητα της Μακεδονίας και αγνοώντας τη βούληση της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων, η κυβέρνηση παραχωρεί όνομα, ταυτότητα, γλώσσα στους Σκοπιανούς.
     Την ελληνικότητα της Μακεδονίας μαρτυρούν αναρίθμητα μνημεία με ελληνικές επιγραφές. Το μαρτυρούν τα ελληνικά ονόματα των κατοίκων της, όπως Αλέξανδρος, Φίλιππος, Ολυμπιάδα κ.λπ.. Το μαρτυρεί ἡ συμμετοχή των Μακεδόνων στους Ολυμπιακούς αγώνες, όπου γίνονταν δεκτοί μόνο Έλληνες. Το μαρτυρούν επίσης και οι επιστολές του  αποστόλου των Εθνών Παύλου προς Μακεδόνες αποδέκτες (Θεσσαλονικείς, Φιλιππησίους), που είναι γραμμένες στα ελληνικά. Το τονίζει και ο αρχαίος Έλληνας γεωγράφος Στράβων λέγοντας “Ἔστι μὲν οὖν Ἑλλὰς καὶ ἡ Μακεδονία”( Γεωγραφικά, Ζ' 9). 

       Πρόσφατα, η Ιερά Επιστασία του Αγίου όρους εξέδωσε Ανακοίνωση, στην οποία πολύ εύστοχα μεταξύ άλλων υπογραμμίζει, σχετικά με τη Συμφωνία των Πρεσπών, ότι: «δεν είναι δυνατόν, η επίλυσις αυτού του μείζονος εθνικού προβλήματος να επιχειρήται με προχείρους, αδιαφανείς και συνοπτικάς διαδικασίας, με την υιοθέτησιν θέσεων αντιθέτων προς την επιστημονικήν αλήθειαν, την ιστορικήν πραγματικότητα και την ιστορικήν μνήμην, με τρόπον ο οποίος προσβάλλει την εθνικήν συνείδησιν του ελληνικού λαού...»
       Παρόμοιο πρόβλημα διαστρέβλωσης της αλήθειας αντιμετωπίζει εδώ και καιρό  και το ορθόδοξο μάθημα των Θρησκευτικών με τα γραμμένα με επιμελημένη «δημιουργική ασάφεια» Νέα Προγράμματα Σπουδών.  Προσπαθούν μάλιστα να τα επιβάλουν κατηγορώντας όποιον αντιδρά για σκοταδισμό και οπισθοδρόμηση. Οι κυβερνώντες παρά τις διαδηλώσεις και τα συλλαλητήρια και παρά τις δύο αποφάσεις (660/2018, για το Δημοτικό και το Γυμνάσιο και η 926/2018, για το Λύκειο) του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ)  αρνούνται να εφαρμόσουν τη θέληση της πλειοψηφίας.
      Το  Παράρτημα της Πανελληνίου  Ενώσεως Θεολόγων Νομού Τρικάλων συναισθανόμενο τη δική του ευθύνη, ενώνει τη φωνή του με τη φωνή όλων των όπου γης Ελλήνων, οι οποίοι με κάθε τρόπο διατρανώνουν την κάθετη αντίθεσή τους στην εκχώρηση για οποιονδήποτε λόγο, του ονόματος και της εθνότητας της Μακεδονίας στο σλαβικό κρατικό μόρφωμα των Σκοπίων και δηλώνει ότι:
1.            Καταγγέλλει, ως μια νέα εθνική ταπείνωση, τη Συμφωνία των Πρεσπών γιατί είναι πασιφανές ότι οι εξελίξεις επιβλήθηκαν από ξένες χώρες, χάριν των δικών τους και μόνο συμφερόντων.
2.            Απορρίπτει, οποιαδήποτε χρήση του ονόματος της Μακεδονίας ή παραγώγου του για την ονομασία του σλαβικής προέλευσης Κράτους των Σκοπίων, καθώς αποτελεί πλήρη εκχώρηση της ιστορίας, του πολιτισμού και της κληρονομιάς μας.
3.            Συντάσσεται με την απόφαση της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, για το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων, σύμφωνα με την οποία δεν γίνεται δεκτή καμία αναφορά του όρου «Μακεδονία», ως συστατικού ονόματος άλλου Κράτους.
4.            Καλεί τον ελληνικό λαό σε δυναμική εγρήγορση και κινητοποίηση για την προάσπιση των δικαίων του Ελληνισμού και των Ιερών του Γένους μας υπέρ των οποίων μυριάδες Ελλήνων μέχρι σήμερον μαρτύρησαν, προσφέροντας κάθε αγαθό και προπάντων τη ζωή και το τίμιο αίμα τους. 
Το ΔΣ της ΠΕΘ ΤΡΙΚΑΛΩΝ

↧
↧

« Χριστιανικός» Περσοναλισμός ή Θεανθρωποκεντρισμός; (Ιερά Μητρόπολη Πειραιώς)

July 9, 2018, 10:07 am
$
0
0
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 9η Ιουλίου 2018
«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ» ΠΕΡΣΟΝΑΛΙΣΜΟΣ Ή ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΚΕΝΤΡΙΣΜΟΣ;
       Είναι προφανώς ασυγχώρητο λάθος να θεωρούμε ότι ο παπισμός δεν είναι αίρεση, αλλά σχίσμα, όπως τεχνηέντως πλασάρουν την άποψη οι θιασώτες της λεγομένης «Οικουμενικής Κινήσεως». Στη χειρότερη περίπτωση, θεωρούν τις δεκάδες κακοδοξίες του, ως δήθεν «διαφορετικές απόψεις», για τις οποίες δεν αποφάνθηκε Οικουμενική Σύνοδος και άρα «μπορούν να μας είναι ανεκτές», μέχρι να αποφανθεί κάποια μελλοντική Σύνοδος!  

Επί τη ευκαιρία, είναι ανάγκη να τονίσουμε πως ο παπισμός, αφότου αποκόπηκε από την μία και αδιαίρετη Εκκλησία του Χριστού, (το 1054), άρχισε, ευθύς αμέσως να διατυπώνει αυθαίρετες και καινοφανείς διδασκαλίες, οι οποίες, πολλές από αυτές, έρχονται σε σύγκρουση με την διδασκαλία της Εκκλησίας, όπως αυτή διατυπώθηκε από τους μεγάλους Πατέρες και διδασκάλους Της και επικυρώθηκε από τις Άγιες Συνόδους. Αυτή την τακτική την ανήγαγε σε νέο «δόγμα» του και την ονόμασε «συνεχή ανάπτυξη της θεολογίας»! Δεν είναι υπερβολή να το συσχετίσουμε με την εξωφρενική διδασκαλία των Μαρτύρων του Ιεχωβά, οι οποίοι πλασάρουν τις νέες κακοδοξίες τους ως «νέο ζωηρότερο φως»!
       Επιγραμματικά, τονίζουμε πως ο παπισμός, όπως διαμορφώθηκε μετά το «σχίσμα» του 1054, λογίστηκε από τους Πατέρες της Ανατολής ως αποκοπή από την Εκκλησία και έκπτωση από την ορθόδοξη πίστη. Μεγάλες Σύνοδοι, όπως αυτές του 879-880, 1347, 1351, 1484, 1755, 1848, κλπ, και μεγάλοι Πατέρες, όπως ο Μ. Φώτιος, ο Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο Γεώργιος Σχολάριος, ο Ιωσήφ Βρυένιος, ο Μάρκος ο Ευγενικός, ο Κοσμάς ο Αιτωλός, ο άγιος Νεκτάριος, ο άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς,κ.α. έχουν αποφανθεί και αποδείξει περίτρανα ότι ο παπισμός αποτελεί έκπτωση από την Εκκλησία και την αλήθεια της. Είναι σαφέστατα αίρεση, ή μάλλον σύστημα αιρέσεων!
     Δεν είναι μόνο το φιλιόκβε, η κτιστή χάρις, τα άζυμα, η ιεροκρατία, το αλάθητο και το πρωτείο του πάπα, το καθαρτήριο, οι αξιομισθίες των αγίων, η μαριολατρία, η ικανοποίηση της θείας δικαιοσύνης και δεκάδες άλλες πλάνες, τις οποίες ανήγαγε σε δόγματα πίστεως ο παπισμός, αλλά και άλλες δευτερευούσης σημασίας. Μια από αυτές είναι και ο περσοναλισμός ή προσωποκεντρισμός, για την οποία θα κάνουμε λόγο στην παρούσα ανακοίνωσή μας.
     Αφορμή πήραμε από σχετικό δημοσίευμα στην εφημερίδα των εν Αθήναις Ρωμαιοκαθολικών «ΚΑΘΟΛΙΚΗ» (15-5-2018), άρθρο του παπικού «κληρικού» Ιωάννη Μαραγκού, με τίτλο: «ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ, Χριστιανικός προσωποκεντρισμός (Περσοναλισμός)». Διαβάζοντας με προσοχή το άρθρο, διείδαμε ότι αυτό υποκρύπτει μια σοβαρή πλάνη, την οποία βεβαίως υιοθέτησε ο νεώτερος «ευρωπαϊκός ουμανισμός» και την έκανε παντιέρα του. Ποια είναι αυτή; Η αποθέωση του προσώπου, το οποίο βεβαίως κατανοείται ως άτομο, ως αυτόνομη μονάδα. Φαίνεται ότι η ρίζα του ευρωπαϊκού περσοναλισμού βρίσκεται στον παπισμό και, όπως θα αναπτύξουμε στη συνέχεια, αποτελεί την πεμπτουσία της αποθέωσης του ανθρώπου και την μήτρα της σύγχρονης αθεΐας, διότι τη θέση του Θεού πήρε ο «θεός» άνθρωπος!
      Ο αρθρογράφος παπικός «κληρικός», θέλοντας να παρουσιάσει την κοινωνική διδασκαλία της «καθολικής εκκλησίας», προσπαθεί στο άρθρο του να τονίσει την ξεχωριστή θέση του ανθρώπου στη γη. Αναφέρει απόσπασμα από ραδιομήνυμα (24-12-1944) του πάπα Πίου ΧΙΙ (1939-1958), ο οποίος τόνισε: «Ο άνθρωπος, για κανένα λόγο δεν πρέπει να λογίζεται ως αντικείμενο ή ένα παθητικό στοιχείο της κοινωνικής ζωής, είναι και πρέπει πάντα να είναι και να παραμένει, το υποκείμενο, το θεμέλιο και ο σκοπός της». Για να καταλάβουμε ποιος είναι  αυτός ο «ανθρωπιστής», υπενθυμίζουμε ότι είναι ο πάπας, ο οποίος ανέχτηκε προκλητικά τα τέρατα του φασισμού και του  ναζισμού, αν δεν τα στήριξε! Είναι γνωστή η σύναψη «του λεγόμενου “Reichskonkordat” με τη Ναζιστική Γερμανία. Η Παποσύνη του (άλλωστε)κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμουεξακολουθεί να είναι θέμα ιστορικής αντιπαράθεσης» (https://el.wikipedia.org). Είναι ο πάπας, ο οποίος τήρησε σιγή ιχθύος, όταν ο στενός του φίλος Μπενίτο Μουσολίνιεκστράτευσε κατά της Ελλάδος και έδωσε εντολή να μην  πειραχτούν οι εν Ελλάδι παπικοί από τους ιταλικούς βομβαρδισμούς. Είναι ο πάπας ο οποίος ανέχτηκε, αν δεν διέταξε, τη φοβερή γενοκτονία των 880.000 Ορθοδόξων Σέρβωναπό τους παπικούς ουνίτες Κροάτες Ουστάσι,κατά το χρονικό διάστημα 1941-1945, με τις «ευλογίες» του ψευδοαγίου του Βατικανού Καρδιναλίου Αλουισίου Στέπινατς, και ο οποίος μετά τον πόλεμο έκρυψε και έδωσε άσυλο στα σκοτεινά άδυτα του Βατικανού, στους παπικούς δολοφόνους. Πρωτίστως και προκλητικότατα έκρυψε τον επικεφαλής και αρχηγό των εξολοθρευτών φασιστών Κροατών, τον Άντε Πάβελιτς, για δύο χρόνια στο Βατικανό, κατόπιν τον έντυσε «καλόγερο», του εξέδωσε πλαστό διαβατήριο και τον έστειλε στην «καθολική» Αργεντινή, να ζήσει ανενόχλητος και πάμπλουτος!
      Προφανώς ο «πατήρ» Ιωάννης Μαραγκός, όταν προσπαθεί στο άρθρο του να αποθεώσει γενικά τον άνθρωπο, δεν εξαιρεί τις περιπτώσεις ανθρώπων, οι οποίοι διαδραμάτισαν αρνητικό ρόλο στην ιστορία. Ανθρώπους, οι οποίοι ευθύνονται για ανείπωτα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και την εμπόδισαν να συνειδητοποιήσει την ανάγκη να προστατευθεί ο άνθρωπος από την καταπίεση, τη βία, τους βασανισμούς, την υποδούλωση, την εκμετάλλευση, το δικαίωμα της ελευθερίας και της ζωής. Δεν κάνει λόγο για το αμαρτωλό παρελθόν και το παρόν της «καθολικής εκκλησίας»του, η οποία ευθύνεται για τις πλέον ακραίες μορφές εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας. Θέλει να ξεχνά τη φοβερή γενοκτονία των εκατομμυρίων ορθοδόξων δυτικών από τους βάρβαρους και ανελέητους κατακτητές Φράγκους, οι οποίοι κατάκτησαν, δια του ξίφους, την ορθόδοξη Ευρώπη, και μαζί τον σεβάσμιο θρόνο της Ρώμης (1049). Θέλει να ξεχνά τα εκατομμύρια θυμάτων της εφιαλτικής «Ιερής Εξετάσεως», τις χιλιάδες των νεκρών της «Νύχτας του Αγίου Βαρθολομαίου», τα εκατομμύρια των θυμάτων των σταυροφοριών, τους απροσδιόριστους νεκρούς από τους «θρησκευτικούς πολέμους», τα μυριάδες εγκλήματα των παπικών ουνιτών σε όλη την Ορθόδοξη Ανατολή, τους χιλιάδες νεκρούς Ορθοδόξους Σέρβους από τα νατοϊκά στρατεύματα τη δεκαετία του 1990, κ.α.Όλοι αυτοί, τα εκατομμύρια των νεκρών, δεν ήταν άνθρωποι, οι οποίοι εξοντώθηκαν από την παπική «εκκλησία», στο όνομα του Θεού; Γιατί δεν καταδικάζει ο παπικός «κληρικός» τα διαχρονικά εγκλήματα της «εκκλησίας» του και γιατί δεν στηλιτεύει τους πρωταγωνιστές των; Για ποιο λόγο;
      Είναι πασιφανές πως ο νυν πάπας κ. Φραγκίσκος, προσπαθεί να παρουσιάσει την «καθολική εκκλησία»ως «κοινωνική»και «φιλάνθρωπο», ως «μοντέρνα», ως «φιλελεύθερη», για να αποκομίσει τα οφέλη του σύγχρονου ηγέτη. Προφανώς το πνεύμα του «πατρός» Ιωάννου Μαραγκού κινείται σε αυτή την κατεύθυνση. Αλλά η «μεταρρυθμιστική»τακτική του κ. Φραγκίσκου όζει υποκρισίας, διότι δεν έχει την τόλμη, ή τη διάθεση της καταδίκης του αμαρτωλού παρελθόντος του παπισμού. Ουδέποτε ακούστηκε η παραμικρή δήλωση για στηλίτευση του εγκληματικού ενεργητικού των προκατόχων του τα τελευταία χίλια χρόνια. Ουδεμία λέξη μετάνοιας ακούστηκαν από τα χείλη του! Άρα οι όποιες «μεταρρυθμιστικές» του προσπάθειες δεν έχουν τη σφραγίδα της γνησιότητας, αλλά είναι απλά διπλωματικοί ελιγμοί.
     Ο παπικός «κληρικός» και αρθρογράφος ορίζει ότι η Κοινωνική Διδασκαλία της Εκκλησίας «οικοδομείται πάνω σε τέσσερις αξίες, ακρογωνιαίους λίθους της: Αλήθεια, Δικαιοσύνη, Αγάπη – Φιλανθρωπία, Ελευθερία».Συμφωνούμε ότι πάνω σε αυτές τις αξίες στηρίζεται και δομείται η Κοινωνική Διδασκαλία της Εκκλησίας του Χριστού. Όμως διερωτήθηκε ο ίδιος αν αυτές τις αξίες τις εγκολπώθηκε και τις εφάρμοσε η δική του «εκκλησία»; Τον προκαλούμε να διερευνήσει να δει στην ιστορία της, κατά πόσον ο παπισμός σεβάστηκε την αποκεκαλυμμένη αλήθεια, την ευαγγελική δικαιοσύνη, το σεβασμό της ανθρώπινης ζωής, την ελευθερία. Πότε εφάρμοσε την ευαγγελική αγάπη προς όλους, και προς τους εναντίους της «εκκλησίας» του! Εμείς οι Ορθόδοξοι νοιώσαμε, τα τελευταία χίλια χρόνια, τι εστί «παπική αγάπη»!  
       Επανερχόμαστε στη νέα κακοδοξία, που πλασάρει ο παπισμός, τον περσοναλισμό, δηλαδή την προσωποκρατία. Για την Εκκλησία του Χριστού ο άνθρωπος δημιουργήθηκε ως εικόνα του Θεού (Γεν.1,26), δηλαδή πρόσωπο. Στο δικό του πρόσωπο αντικατοπτρίζεται ο Θεός και όλα τα ανθρώπινα πρόσωπα. Ο άνθρωπος ως πρόσωπο διακρίνεται από την αγελαία ζωή των κτηνών, δημιουργώντας την κοινωνία των προσώπων, τα οποία είναι ισότιμα μεταξύ τους. Όμως το τραγικό γεγονός της πτώσεως και της υποδουλώσεως του ανθρώπου στην αμαρτία «αμαύρωσε»το πρόσωπο και ως επακόλουθο διέλυσε τον κοινωνικό ιστό. Η διαχρονική κακοδαιμονία του ανθρώπου και η αιτία του κοινωνικού προβλήματος είναι η παρουσία της αμαρτίας και του κακού στον κόσμο. Ο πτωτικός άνθρωπος ένοιωσε την ανάγκη να εξάρει την έννοια του ανθρώπου, τον οποία ανήγαγε σε αξία. Στην αρχαία ελληνική σκέψη τον συναντάμε ως «μέτρον πάντων χρημάτων άνθρωπος», δηλαδή ως μέτρο σύγκρισης των πάντων. Αλλά δυστυχώς ο «άνθρωπος ως μέτρον πάντων χρημάτων»ήταν ο πτωτικός άνθρωπος, ο φορέας των παθών και της κακότητας και για τούτο δεν μπόρεσε να προαχθεί η ανθρώπινη κοινωνία, η οποία απαρτίζονταν από πρόσωπα της πτώσεως. Αλλά ήρθε ο Χριστός στον κόσμο, γενόμενος άνθρωπος, ο αληθινός άνθρωπος, το μοναδικό πρότυπο ανθρώπου, ο Θεάνθρωπος, προς το οποίο οφείλουμε να τείνουμε, για να αποκτήσουμε και εμείς την ανθρώπινη γνησιότητα. Ο νέος εν Χριστώ ανακαινισμένος άνθρωπος είναι ο άγιος. Και φυσικά άγιος δε μπορεί να γίνει με την κτιστή χάρη, που κηρύσσει ο παπισμός!
       Όμως ο διάβολος καραδοκούσε για να εδραιώσει το δικό του δαιμονικό κράτος, το οποίο απαρτίζουν ανθρώπινα όντα, που αρνούνται να ανακαινιστούν από το Χριστό. Είναι ο«κόσμος»κατά τον απόστολο Παύλο, ο οποίος αντίκειται στο λυτρωτικό και ανακαινιστικό έργο του Χριστού. Οι αιρέσεις ακριβώς αυτό το σκοπό υπηρέτησαν και υπηρετούν. Ο παπισμός, αφότου αποκόπηκε από την Εκκλησία του Χριστού, έγινε «κόσμος»,κρατική οντότητα, αναβίωση της ειδωλολατρικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Έπαψε να είναι Εκκλησία. Ο Χριστός εξοβελίστηκε στον ουρανό και τη θέση του πήρε ο «αντιπρόσωπός του στη γη» ο πάπας. Ο Θεάνθρωπος αντικαταστάθηκε από τον άνθρωπο πάπα. Ήρθε ξανά στην επιφάνεια η αρχαιοελληνική θεώρηση «μέτρον πάντων χρημάτων άνθρωπος», δηλαδή ο οιοσδήποτε άνθρωπος, ακόμα και ο πλέον αμαρτωλός. Γι αυτό και οι πράξεις του, εφόσον εξυπηρετούν την παπική «εκκλησία», όσο αμαρτωλές και αν είναι, «εξαγιάζονται»με το βασικό παπικό δόγμα «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα»! Τα εκατομμύρια διαχρονικά εγκλήματα του παπισμού στηρίχτηκαν «θεολογικά» πάνω σε αυτό το δαιμονικής εμπνεύσεως δόγμα! Οι διαβόητοι ιεροεξεταστές, όταν καταδίκαζαν τους «αιρετικούς»στην δια της πυράς θάνατον, είχαν τη βεβαιότητα ότι επιτελούν το πλέον θεάρεστο έργο και για τούτο έχαιραν υπέρτατης εκτιμήσεως από τους παπικούς υπηκόους του «κράτους του Θεού»! Οι περισσότεροι από αυτούς είναι «άγιοι» της παπικής «εκκλησίας»!  
      Δυστυχώς αυτού του είδους τον «ανθρωπισμό» πήρε και ο άθεος ευρωπαϊκός ουμανισμός, ο οποίος αποθέωσε και αποθεώνει τον εχθρό του Θεανθρώπου, τον άνθρωπο!
     Όσο και αν ψάξαμε στο κείμενο του «πατρός» Ιωάννου Μαραγκού δεν μπορέσαμε να βρούμε μια έστω αναφορά ότι ο Θεάνθρωπος είναι το μέτρο σύγκρισης του ανθρώπου. Ότι ο αμαρτωλός άνθρωπος έχει βεβαίως την αξία του, αλλά βρίσκεται σε κατάσταση «αχρειώσεως», ο οποίος καλείται σε μετάνοια, για να βρει την αυθεντική θέση του στον κόσμο. Αντίθετα μάλιστα κάνει λόγο για προσωποκρατία, για περσοναλισμό, δίχως να τον συνδέει με το πρότυπο Χριστός! Ούτε λέξη για τον θεανθρωποκεντρισμό της Εκκλησίας, τον αληθινό και γνήσιο ανθρωπισμό. Τυχαίο;
     Κλείνοντας την ανακοίνωσή μας, θέλουμε να εκφράσουμε πραγματικά τη λύπη μας, βλέποντας τους πλανεμένους αδελφούς μας, δυτικούς χριστιανούς, να μένουν πεισματικά κολλημένοι στα πτωτικά σχήματα του κόσμου. Να μην έχουν τη διάθεση να δουν την καθάρια ευαγγελική και αγιοπατερική διδασκαλία της Εκκλησίας μας, η οποία λειτουργεί ως ζύμη στον κόσμο (Γαλ.5,9) και προσπαθεί να επαναφέρει το ανθρώπινο γένος στις αυθεντικές του διαστάσεις. Παρατηρούμε ότι οι αδελφοί μας, παγιδευμένοι στον αιρετικό παπισμό, παραμένουν αμετανόητοι σε σχήματα του παρελθόντος, τα οποία αποθεώνουν τον πτωτικό άνθρωπο.
    Αντί άλλου επιλόγου παραθέτουμε τη γνώμη ενός κορυφαίου θεωμένου ανθρώπου, του νεοφανούς Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς, για την κατάπτωση του ευρωπαϊκού ουμανισμού, του περσοναλισμού, και τη σχέση του με τον παπισμό: «Όλοι οι ευρωπαϊκοί ανθρωπισμοί, από του πλέον πρωτογόνου μέχρι του πλέον λεπτού, από του φετιχιστικού μέχρι του παπικού, βασίζονται επί της πίστεως εις τον άνθρωπον, όπως είναι αυτός μέσα εις την δεδομένην ψυχοφυσικήν του εμπειρικήν κατάστασιν και ιστορικότητα. Πράγματι, όλη η ουσία του κάθε ουμανισμού είναι ο άνθρωπος = homo. Συνοψιζόμενος εις την οντολογίαν του κάθε ουμανισμός δεν είναι άλλο τι παρά χομινισμός (homo - hominis). Ο άνθρωπος είναι η ανωτάτη αξία, η παναξία. ο άνθρωπος είναι το ύψιστον κριτήριον, το παγκριτήριον: “μέτρον πάντων άνθρωπος”. Αυτό είναι, in nuce, κάθε ουμανισμός, κάθε χομινισμός. Εντεύθεν όλοι οι ουμανισμοί, όλοι οι χομινισμοί, εν τελευταία αναλύσει, είναι ειδωλολατρικής, πολυθεϊστικής προελεύσεως. Όλοι οι ευρωπαϊκοί ουμανισμοί, από τους προ της Αναγεννήσεως, της Αναγεννήσεως και περαιτέρω, οι προτεσταντικοί, φιλοσοφικοί, θρησκευτικοί, κοινωνικοί, επιστημονικοί, πολιτιστικοί και πολιτικοί, επεδίωκον εν γνώσει ή εν αγνοία και αδιακόπως επιδιώκουν, ένα πράγμα: να αντικαταστήσουν την πίστιν εις τον Θεάνθρωπον με την πίστιν εις τον άνθρωπον, να αντικαταστήσουν το Ευαγγέλιον του Θεανθρώπου με το ευαγγέλιον κατ’ άνθρωπον,την φιλοσοφίαν κατά Θεάνθρωπον με την φιλοσοφίαν κατ’ άνθρωπον, την κουλτούραν κατά Θεάνθρωπον με την κουλτούραν κατ’ άνθρωπον. με μίαν λέξιν, να αντικαταστήσουν την ζωήν κατά Θεάνθρωπον με την ζωήν κατ’ άνθρωπον. Και ταύτα συνέβαινον επί αιώνας, έως ότου τον παρελθόντα αιώνα, το 1870, εις την Α΄ Σύνοδον του Βατικανού, όλα αυτά συνεκεφαλαιώθησαν εις το δόγμα του αλαθήτου του πάπα. Έκτοτε το δόγμα αυτό απέβη το κεντρικόν δόγμα του παπισμού. Δια τούτο επί των ημερών μας εις την Β΄ Σύνοδον του Βατικανού τόσον επιμόνως και επιδεξίως συνεζητήθη και υπεστηρίχθη το απαραβίαστον και το αναλλοίωτον αυτού του δόγματος. Το δόγμα τούτο έχει κοσμοϊστορικήν σημασίαν δι’ όλην την τύχην της Ευρώπης, μάλιστα δε δια τους αποκαλυπτικούς καιρούς της, εις τους οποίους έχει ήδη εισέλθει. Δια του δόγματος αυτού όλοι οι ευρωπαϊκοί ανθρωπισμοί απέκτησαν το ιδεώδες και το είδωλόν των: ο άνθρωπος ανεκηρύχθη υπερτάτη θεότης, πανθεότης. Το ευρωπαϊκόν ουμανιστικόν πάνθεον απέκτησε τον Δία του» (Από το βιβλίο του Άνθρωπος και Θεάνθρωπος). Δυστυχώς ο διαχρονικός παπισμός αποτελεί την βάση και την πηγή των διδαγμάτων του ευρωπαϊκού ουμανισμού! Εν προκειμένω: ο παπισμός «θεοποίησε» τον πάπα, ο άθεος ουμανισμός «θεοποίησε» τον άνθρωπο! Και στις δύο περιπτώσεις ο άνθρωπος αντικαθιστά το Θεό! Είναι άραγε τυχαίο, το ότι ο σύγχρονος άνθρωπος – «θεός» διεκδικεί το «δικαίωμα» να αμαρτάνει και να αντιτάσσεται στο Θεό, με τους πλέον χυδαίους και ασεβείς γνωστούς τρόπους;
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

↧

Μητροπολίτης Προύσης Ελπιδοφόρος: «Προ των πυλών η παραχώρηση αυτοκεφαλίας στην Ουκρανική Εκκλησία»

July 9, 2018, 7:42 pm
$
0
0
Μητροπολίτης Προύσης Ελπιδοφόρος: «Προ των πυλών η παραχώρηση αυτοκεφαλίας στην Ουκρανική Εκκλησία»
Ο Μητροπολίτης Προύσης κ. Ελπιδοφόρος και Ηγούμενος της Μονής της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης δήλωσε στο ΑΠΕ – ΜΠΕ ότι θεωρεί ως πιθανότερη εξέλιξη στο αμέσως προσεχές διάστημα την παραχώρηση αυτοκεφαλίας στην Ουκρανική Εκκλησία, από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως. 

Ο Μητροπολίτης Ελπιδοφόρος σε ό,τι αφορά στο αυτοκέφαλο της Ουκρανικής Εκκλησίας, είναι κατηγορηματικός, κρατώντας αποστάσεις ακόμη και από παλαιότερες συμβιβαστικές θέσεις του Φαναρίου, που προϋπόθεταν και την συγκατάθεση των άλλων ορθοδόξων Εκκλησιών για ένα τέτοιο βήμα: «η απονομή αυτοκεφάλου σε μια τοπική εκκλησία ανήκει επί σχεδόν 1350 χρόνια στη δικαιοδοσία και την αρμοδιότητα αποκλειστικά του Οικουμενικού Πατριάρχη και της Συνόδου της Κωνσταντινουπόλεως. Ωστόσο, το Οικουμενικό Πατριαρχείο, παρ’ όλο, που έχει το δικαίωμα να απονέμει μόνο του το αυτοκέφαλο, όπως αυτό μαρτυρείται στην μέχρι τώρα πορεία της Εκκλησίας, δεν αγνοεί και τις άλλες τοπικές Εκκλησίες. 
Στην περίπτωση της Ουκρανίας, μάλιστα, με ειδική αντιπροσωπεία, που περιοδεύει και πραγματοποιεί συναντήσεις με τους Προκαθημένους των Ορθοδόξων Εκκλησιών, επιχειρεί να δώσει την πραγματική εικόνα του ζητήματος και ασφαλώς να διασκεδάσει τις παραπλανητικές πληροφορίες και διαστρεβλωμένες ειδήσεις οι οποίες διαδίδονται. Κριτήριο και στόχος του Οικουμενικού Πατριαρχείου δεν είναι το αυτοκέφαλο αυτό καθεαυτό. Ούτε φυσικά το αυτοκέφαλο αποτελεί αυτοσκοπό της Μητρός Εκκλησίας. Απλά προκρίνεται εκκλησιαστικώς ως η καλύτερη και κανονικότερη λύση στη δεδομένη στιγμή διότι μόνο αυτό θα λειτουργήσει υπέρ της ενότητας του ορθοδόξου λαού της Ουκρανίας που όπως ξέρετε, είναι τελείως διχασμένος».
«Η λύση του εκκλησιαστικού ζητήματος, πρόσθεσε ο κ. Ελπιδοφόρος, δεν θα επιδεινώσει την ήδη χειρίστη κατάσταση, που υπάρχει αυτή την στιγμή, στην Ουκρανία, ακριβώς το αντίθετο, πιστεύω ότι θα συμβάλει στην ειρήνευση, στην ένωση και στον καταλαγιασμό των θρησκευτικών παθών». Ενώ παράλληλα σχετικά με το αίτημα αυτοκεφαλίας από τον πρόεδρο της Ουκρανίας τόνισε ότι «θα πρέπει να διευκρινιστεί ότι το αίτημα που κατέθεσε ο πρόεδρος του κράτους δεν είναι αίτημα προσωπικό. Αδικούμε την όλη υπόθεση όταν αναφερόμαστε κατ’ αυτό τον τρόπο στο ζήτημα. Ο πρόεδρος της Ουκρανίας μετέφερε το αίτημα του Ουκρανικού λαού στο Φανάρι, μετά από συντριπτική πλειοψηφία υπέρ του αυτοκεφάλου στη Βουλή. Δεν αποτελεί επομένως προσωπική επιθυμία του προέδρου το αυτοκέφαλο», και συνέχισε:
«Όταν κάποιος είναι αντικανονικός, δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Το ότι χαρακτηρίζεται σχισματικός δεν του αφαιρεί το δικαίωμα να ζητήσει την αποκατάστασή του και τη ρύθμιση της εκκρεμότητάς του από την Εκκλησία του και αν θεωρήσει ότι η Εκκλησία του τον αδίκησε να προσφύγει στον Οικουμενικό Πατριάρχη. Πρόκειται για το λεγόμενο “έκκλητο”. Ακριβώς, λοιπόν, επειδή υπάρχουν σχισματικοί και μη κανονικοί στην Ουκρανία, οι οποίοι προσέφυγαν στην εκκλησιαστική τους δικαιοδοσία και δεν αντιμετωπίστηκαν, κατά την κρίση τους, δίκαια, μπορούν να προσφύγουν στο Οικουμενικό Πατριαρχείο ζητώντας την εκδίκαση της υποθέσεώς τους και την αναψηλάφηση της περιπτώσεως τους για τελεσίδικη απόφαση. 
Προς το παρόν, βέβαια, το Πατριαρχείο δεν επιλήφθηκε της εκδικάσεως, της εκκλήτου, προσφυγής κανενός από την Ουκρανία. Ίσως στο μέλλον το Πατριαρχείο μελετήσει υποθέσεις εκκλήτου που έχουν κατατεθεί. Σχετικά με το αίτημα αυτοκεφαλίας όμως από κανονική Εκκλησία νομίζω ότι δεν πρέπει να υπερτονίζουμε αυτό το επιχείρημα. Θα ήθελα να θέσω το ζήτημα διαφορετικά: Μπορεί η κανονική Εκκλησία στην Ουκρανία σήμερα, ακόμη κι αν το θέλει, να καταθέσει αίτημα αυτοκεφαλίας; Όλοι γνωρίζουμε τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν τα πράγματα στο Πατριαρχείο Μόσχας. Όποιος τολμήσει να κάνει μία τέτοια κίνηση θα βρεθεί εκτός Εκκλησίας με συνοπτικές διαδικασίες».
Ο κ. Ελπιδοφόρος αναφέρθηκε και στις σχέσεις με την εκκλησία της Μόσχας και την απουσία της από την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο της Κρήτης:
«Το Οικουμενικό Πατριαρχείο είναι πεπεισμένο ότι όσες περισσότερες δυσκολίες υπάρχουν, τόσο περισσότερη ανάγκη έχουμε να κάνουμε συνόδους, να κάνουμε συναντήσεις, διάλογο, για να μπορούμε με την επιφοίτηση και την βοήθεια του Αγίου Πνεύματος και του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, να υπερβούμε αυτές τις δυσκολίες», είπε στις δηλώσεις του στο ΑΠΕ-ΜΠΕ και πρόσθεσε ότι θεωρεί στοιχείο θεολογικής και εκκλησιολογικής ελλειμματικότητας την απουσία της Μόσχας από την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Χαρακτήρισε παράλληλα «δορυφόρους της Μόσχας» τις Εκκλησίες, που αποφάσισαν τελικά να μη συμμετάσχουν, εξαιρώντας μόνον την Αντιόχεια, δίνοντας επιχειρήματα στην «ειλημμένη εκ των προτέρων», απόφαση της Ρωσικής Εκκλησίας να δράσει διασπαστικά. «Είναι γεγονός πανθομολογούμενο ότι η απουσία της Μόσχας και των άλλων Εκκλησιών δεν βασίζεται σε θεολογικά και εκκλησιαστικοκανονικά επιχειρήματα».
Την ίδια στιγμή ο μητροπολίτης Ελπιδοφόρος έκανε την εκτίμηση ότι «δεν έχουν κοπεί τα σκοινιά, ούτε έχουν καταργηθεί τα κανάλια επικοινωνίας, απλά θα πρέπει η εκκλησία της Ρωσίας να προσπαθήσει λίγο περισσότερο, τόνισε, για να ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη όχι μόνο του Οικουμενικού Πατριαρχείου, αλλά και των δέκα ορθοδόξων εκκλησιών, οι οποίες ενοχλήθηκαν με την παρασκηνιακή δραστηριότητα της προκειμένου να απουσιάσουν και άλλες Εκκλησίες από τη Σύνοδο. Είναι μια πολυπληθής εκκλησία, που το Οικουμενικό Πατριαρχείο μοίρασε μαζί της σε δύσκολες εποχές την πορεία των Ορθόδοξων λαών και δεν είναι ώριμο να δρα τώρα παρασκηνιακά.»
zougla.gr10 Ιουλίου 2018

↧

Τα κέρδη των ελίτ από την απαξίωση της εργασίας με το τέλος της αστικής τάξης και της εθνικής ταυτότητας

July 10, 2018, 5:47 am
$
0
0
Ο ΝΕΟΦΑΣΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ
Τα κέρδη των ελίτ από την απαξίωση της εργασίας με το τέλος της αστικής τάξης και της εθνικής ταυτότητας

Από τον Αλκιβιάδη Κ. Κεφαλά
Πρόσφατα, ο υπουργός Εσωτερικών της Ιταλίας Ματέο Σαλβίνι απαγόρευσε στα πλοία των ΜΚΟ που μεταφέρουν εκατομμύρια μεταναστών στην Ευρώπη να προσεγγίζουν τα ιταλικά λιμάνια, δηλώνοντας ότι «η Μαφία και οι ΜΚΟ αποτελούν τα ίδια περιττώματα». Εκτός της αναφοράς στη γνωστή πλέον συνεργασία μεταξύ του οργανωμένου εγκλήματος και των ΜΚΟ που τεκμηριώνει και την εμπλοκή της πολιτικής στο σύστημα διακίνησης των μεταναστών, η προσεκτική ανάγνωση των λεχθέντων του Σαλβίνι είναι δυνατόν να ανιχνεύσει τη «σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού» των ΜΚΟ.
Πράγματι, οι δηλώσεις Σαλβίνι δημιουργούν εύλογα ερωτήματα για την οικονομική διάσταση του φαινομένου των ΜΚΟ. Ετσι, δεν μπορεί να ερμηνευτεί λογικά το γεγονός ότι οι ΜΚΟ είναι σε θέση να κατέχουν μεγάλα πλοία, καθώς και τεχνογνωσία επιχειρησιακής ικανότητας μεταφοράς μεταναστών στην Ευρώπη, χωρίς να έχουν πολιτική στήριξη. Η άλλη εύλογη απορία έχει να κάνει με τις πηγές χρηματοδότησής τους επειδή τα πλοία κοστίζουν αρκετά εκατομμύρια ευρώ. Προβληματισμό επίσης προκαλεί και ο βαθμός ικανότητας βιοπορισμού των δεκάδων χιλιάδων εθελοντών που δραστηριοποιούνται σε αυτές τις επιχειρήσεις, ώστε να μπορούν να συντηρούνται και αυτοί και οι οικογένειές τους.
Τα ανωτέρω ερωτήματα μπορεί να απαντηθούν εύκολα αν αναλογιστούμε ότι μέσα στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης και της κατάργησης των εθνικών ταυτοτήτων και συνόρων οι ευρωπαϊκές οδηγίες προς τα κράτη-μέλη περί θεσμοθέτησης του νομικού πλαισίου των ΜΚΟ υπήρξαν μια συνειδητή πολιτική πράξη, που είχε ως στόχο τη μαζική μεταφορά πληθυσμών στην Ευρώπη από άλλες ηπείρους με σκοπό την άνευ ορίων οικονομική εκμετάλλευση μιας νέας, αταυτοποίητης και ψυχολογικά χαμένης παγκόσμιας κοινωνικής και φυλετικής μάζας. 
Με το σχέδιο του ελέγχου της ανθρώπινης εργασίας, των ομαδικών συμπεριφορών και των κοινωνικών ταυτοτήτων, οι παγκόσμιες οικονομικές ελίτ, με πρωταγωνιστή τον κερδοσκόπο Τζορτζ Σόρος, προσέδωσαν τις ιδιότητες της φιλανθρωπίας, του αντιρατσισμού και της δικαιοσύνης στο οργουελικό εγχείρημα, θέλοντας να γευθούν το απόλυτο οικονομικό κέρδος από την απαξίωση της εργασίας, πετυχαίνοντας την εξουδετέρωση των κοινωνικών αντιδράσεων με την ενεργοποίηση του θετικού κοινωνικού θυμικού μέσω της ψευδούς επίκλησης της φιλανθρωπίας και του δικαίου. Η πρώτη μαζική εκμετάλλευση της εργασίας στην ανθρώπινη ιστορία πραγματοποιήθηκε την εποχή που οι αρχικά ελεύθεροι τροφοσυλλέκτες-κυνηγοί μετασχηματίστηκαν σε δούλους-καλλιεργητές για να αποθησαυρίζει μια ολιγάριθμη ομάδα το προϊόν του μόχθου τους. Σήμερα η βίαιη μείξη των λαών που υλοποιούν οι ολιγάριθμες οικονομικές ελίτ αποτελεί τη δεύτερη μαζική, πάγια και δυστυχώς μη αναστρέψιμη κοινωνική κατάσταση μαζικής εκμετάλλευσης της ανθρωπότητας από ελάχιστους ολιγάρχες. 
Οπως η αποθήκευση, η καταγραφή και η φύλαξη των προϊόντων στις πρώτες οργανωμένες ανθρώπινες κοινωνίες δημιούργησαν την ενδιάμεση τάξη των γραφειοκρατών, τοποθετούμενη μεταξύ των εκμεταλλευτών και των εκμεταλλευομένων, έτσι και σήμερα η μεταπρατική τάξη των πολιτικών αποτελεί την εξέλιξή της, ένθα, αντί ενός καλού μισθού, η πολιτική τάξη έχει αναλάβει να υλοποιήσει την απαξίωση της εργασίας εξυπηρετώντας αποκλειστικά τα συμφέροντα των οικονομικών ελίτ μαζί με τα δικά της. Για να το πετύχει, δρομολογεί την υιοθέτηση νέων κοινωνικών προτύπων, την καταστροφή της αστικής τάξης, καθώς και την απαλοιφή των εθνικών ταυτοτήτων και των εθνικών χαρακτηριστικών. Ο σκοπός των ελίτ και της πολιτικής τάξης μέσω της παγκοσμιοποίησης είναι να πατάξουν την προσωπική ελευθερία, να ελέγξουν την ατομική συνείδηση, να καταρρακώσουν την προσωπικότητα με τον καθημερινό εξευτελισμό, να εδραιώσουν τον φόβο μέσω της κατάσχεσης της περιουσίας, αλλά κυρίως να ενθαρρύνουν την απώλεια της συλλογικής και της ατομικής αυτοπεποίθησης μέσω επαχθών πράξεων, όπως αυτή της χορήγησης του ονόματος της Μακεδονίας στα Σκόπια, κατ’ απαίτηση των Γερμανών και των Αμερικανών. 
Στον 21ο αιώνα η οικονομική ολιγαρχία χρειάζεται μια νέα ιδεολογική κάλυψη, ένα νέο είδος κοινωνικού ιδεολογικού συμβολαίου με τις εξαθλιωμένες μάζες, ώστε να μπορέσει να νομιμοποιήσει τις πράξεις της. Συνεπώς έχει αντικαταστήσει τις ολοκληρωτικές φασιστικές ιδεολογίες του παρελθόντος με μια νέα καταναγκαστική ιδεολογία, οριοθετούμενη εντός των πλαισίων του αντιρατσισμού και της παγκοσμιοποίησης.
Ομως, την ίδια στιγμή που η Ευρώπη αρχίζει να ξυπνά από τον εφιάλτη της, είναι δυστύχημα το γεγονός ότι στην Ελλάδα οι αρρωστημένες πολιτικές ιδεοληψίες και ο χαμηλός πολιτικός βαθμός αντίληψης του πολιτικού προσωπικού καθώς και η φιλαυτία του αποτελούν το όχημα της επιβολής του φασιστικού αφηγήματος των οικονομικών ελίτ στους Ελληνες, με αντάλλαγμα βεβαίως ένα καλό πολιτικό μεροκάματο.
*Διδάκτωρ Φυσικής του πανεπιστημίου του Manchester, UK, δ/ντής Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών
dimokratianews10.07.2018

↧

Ο Ερντογάν εγκαινιάζει το μεγαλύτερο τζαμί της Ανατολικής Μεσογείου

July 10, 2018, 5:57 am
$
0
0
Ο Ερντογάν εγκαινιάζει το μεγαλύτερο τζαμί της Ανατολικής Μεσογείου
Ο Ερντογάν εγκαινιάζει το μεγαλύτερο τζαμί της Ανατολικής Μεσογείου
Αντιδράσεις και από Τουρκοκύπριους στην επιχείρηση ισλαμοποίησης των Κατεχομένων

Χασαπόπουλος Νίκος
Ο τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν φθάνει την Τρίτη στην κατεχόμενη Κύπρο για να εγκαινιάσει το νέο τζαμί ύψους 60 μέτρων και χωρητικότητας 3.000 ατόμων στην κατεχόμενη από τον Αττίλα Μια Μηλιά. Είναι η πρώτη επίσκεψή του εκτός Τουρκίας μετά την ορκωμοσία του ουσιαστικά ως «σουλτάνου».
Το τζαμί αυτό (που θεωρείται το μεγαλύτερο της Ανατολικής Μεσογείου) έχει ιδιαίτερο συμβολισμό που προκαλεί ανάμεικτες αντιδράσεις στις κατεχόμενες περιοχές. Το χτίσιμο του επιβλητικού κτιρίου χρηματοδοτήθηκε αποκλειστικά από την Τουρκία. Έλαβε την ονομασία του από τον Umm Haram, συγγενή του προφήτη Μωάμεθ, ο οποίος σκοτώθηκε στην Κύπρο όταν έπεσε από μουλάρι κατά τη διάρκεια μουσουλμανικής στρατιωτικής εκστρατείας τον 7ο αιώνα. 
Το τζαμί Hala Sultan αποτελεί το επίκεντρο μιας σειράς έργων που χρηματοδοτούνται από την Τουρκία στην ίδια περιοχή στα προάστια του κατεχόμενου μέρους της Λευκωσίας, περιλαμβανομένου ισλαμικού γυμνασίου, αρκετών πανεπιστημίων και προγραμμάτων στέγασης σπουδαστών, πολλά από τα οποία προέρχονται από την Τουρκία. 
Το πλέον εντυπωσιακό βεβαίως είναι ο αριθμός των ιδιωτικών πανεπιστημίων που λειτουργούν στα Κατεχόμενα που συνεχώς αυξάνεται όπως και ο αριθμός των ξένων (κυρίως Ευρωπαίων) φοιτητών που φοιτούν σε αυτά. Όλα τα πανεπιστήμια επιχορηγούνται απευθείας από την Άγκυρα και έτσι μπορούν να προσφέρουν μειωμένες τιμές σε σχέση με εκείνες των ιδιωτικών πανεπιστημίων στην ελεύθερη Κύπρο. 
Πάντως η κατασκευή του συγκεκριμένου τζαμιού στην κατεχόμενη Κύπρο προκάλεσε αντιδράσεις στις τάξεις μεγάλης μερίδας Τουρκοκυπρίων που δεν βλέπουν με καλό μάτι τις θρησκευτικές και πολιτικές παρεμβάσεις της Άγκυρας, κάτι που σηματοδοτεί των έλεγχο όλων των πτυχών της ζωής τους. 
Συγκεκριμένα:
«Η Τουρκία ακολουθεί την πολιτική του Χρηματοδοτώ για να υπακούτε» ανέφερε ο Cemal Ozyigit, ο ηγέτης του μικρού αριστερού Κομμουνιστικού Κόμματος, ο οποίος αντιδρά κυρίως επειδή ανησυχεί για την αύξηση επιρροής της Τουρκίας στα Κατεχόμενα. Ο ίδιος αναφέρει χαρακτηριστικά ότι στο παρελθόν ο σκληρός εθνικισμός και ο μιλιταρισμός ήταν οι παραδοσιακοί μηχανισμοί ελέγχου. «Τώρα, έχει προστεθεί η θρησκεία».
Ο τουρκοκύπριος «υπουργός» Παιδείας Ozdemir Berova δικαιολογείται λέγοντας ότι το υπουργείο του ενεργεί έτσι ώστε να ανταποκριθεί στο αίτημα πολλών γονιών που ζητούν θρησκευτική εκπαίδευση για τα παιδιά τους. Χαρακτηρίζει την κριτική υπερβολική, ότι ασκείται μόνο από την Αριστερά και ότι οι συνδικαλιστές ηγέτες των εκπαιδευτικών δεν μπορούν να δουν πιο πέρα.
tovima.gr-
Το τζαμί που θα εγκαινιάσει 9 Ιουλίου ο Ερντογάν κατεχόμενα
sigmalive.com
Η 9η Ιουλίου αποτελεί ημερομηνία σταθμό, αλλά και φάρο αντίστασης του κυπριακού ελληνισμού απέναντι στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, αφού κατά την ημέρα αυτή απαγχονίστηκε ο Αρχιεπίσκοπος Κυπριανός, όπως και άλλοι Επίσκοποι. 
Ο Ερντογάν επέλεξε την 9η Ιουλίου, προκειμένου να παραστεί στα εγκαίνια του μεγαλύτερου Τζαμιού στα κατεχόμενα στην περιοχή Μία Μηλιά.
 Υπολογίζεται ότι το τεράστιο τζαμί είναι 37 χιλιάδες τετραγωνικά μέτρα και διαθέτει 4 μιναρέδες, ύψους 76,2 μέτρων και θα μπορούν να προσευχηθούν σε αυτό περισσότεροι από 10 χιλιάδες μουσουλμάνοι. Τελευταία προστέθηκε και ο μεγάλος τρούλος.
Δείτε το βίντεο από την κατασκευή του τζαμιού.
Το συγκεκριμένο τζαμί είναι κλασικού οθωμανικού ρυθμού και εντάσσεται στην ευρύτερη προσπάθεια της Τουρκίας για ισλαμοποίηση των κατεχομένων. Τα τελευταία 15 χρόνια, τουλάχιστον 39 τεμένη έχουν κτιστεί στα κατεχόμενα εδάφη, την ώρα που οι κατοχικές αρχές απαγορεύουν συχνά την τέλεση χριστιανικών γιορτών στους χριστιανικού ναούς.
↧
↧

Χρήστος Λιβανός, Από το Κολυμπάρι εις τους Ψαράδες

July 10, 2018, 8:01 am
$
0
0

Από το Κολυμπάρι εις τους Ψαράδες
Του κ. Χρήστου Κ. Λιβανού, Αρθρογράφου – Συγγραφέως
Κολυμπάρι και Ψαράδες. Δυο ελληνικά χωριά, ελάχιστα γνωστά πριν απασχολήσουν την σύγχρονη ελληνική επικαιρότητα με τα γεγονότα που εφιλοξένησαν, γεγονότα βαρυσήμαντα και καθοριστικά για το μέλλον της Ορθοδοξίας και της Ελλάδος. Στο νότιο άκρο της Πατρίδος μας και σε μία γραφική παραθαλάσσια τοποθεσία κτισμένο το πρώτο, μόλις 15 χιλ. μακριά από τα Χανιά, στη βόρεια άκρη της Ελλάδος, στις όχθες της λίμνης «Μεγάλη Πρέσπα», πολύ κοντά στη Φλώρινα ευρισκόμενο το δεύτερο.

Το πρώτοχωριό εφιλοξένησε τον Ιούνιο του 2016 την «Αγία και Μεγάλη» (κατά τους διοργανωτές της), κακόδοξη, όμως, και ληστρική (κατά την εκκλησιαστική συνείδηση) ψευδοσύνοδο αρχιερέων, η οποία απεφάνθη ότι όλες οι αιρετικές κοινότητες αποτελούν χριστιανικές εκκλησίες! Πρόκειται περί της μεγαλυτέρας αιρέσεως που εκήρυξαν συνοδικώς (!) «γυμνή τη κεφαλή» ορθόδοξοι (όπως νομίζουν) επίσκοποι. Μονον αίρεση; Εσχάτη θεολογική και εκκλησιολογική προδοσία ήταν, εάν θέλουμε να ακριβολογήσουμε.
Το δεύτεροχωριό εφιλοξένησε προσφάτως την ιστορική (κατά τους διοργανωτές), προδοτική, όμως, (για την Αντιπολίτευση και την συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού λαού) τελετή υπογραφής της περιβόητης Συμφωνίας Ελλάδος και ΠΓΔΜ για την παράδοση ουσιαστικώς στους Σκοπιανούς του ονόματος «Μακεδονία» με ο,τι αρνητικό για την Χωρα μας αυτό συνεπάγεται! Εκκλησιαστικό ζήτημα το ένα, εθνικό το άλλο. Και όμως, αμφότερα εντάσσονται στο ίδιο σχέδιο, αυτό της πάση θυσία ενοποίησης της ανθρωπότητος! Ένωση εκκλησιών ονομάζουν το πρώτο. Ευρωπαϊκή ενοποίηση το δευ­τερο. Αμφότερα γεγονότα εχαρακτηρίσθησαν από πολλούς προδοσίες και μάλιστα έσχατες! Να είναι άραγε υπερβολικός και άδικος αυτός ο χαρακτηρισμός;
Εμείς συμφωνού­με ότι «σκληρός εστιν ο λόγος» (Ιωάν. 6:60), δίχως, όμως, να μας προκαλή απορία η κατά­πληξη, διότι μ’ αυτόν εκπληρώνεται μία ακόμη προφητεία της Γραφής. Δεν προείδε και προείπε ο θεόπνευστος Απόστολος ότι «εν εσχάταις ημέραις ενστήσονται καιροί χαλεποί», κατά τους οποί­ους οι άνθρωποι, μεταξύ των άλλων κακών χαρακτήρων, θα είναι και προδόται (Β  Τιμ. 3:4); Δυστυχώς, στις ημέρες μας, ενώ οι ήρωες σπανίζουν, οι πάσης φύσεως προδότες πλεονάζουν. Τα δε πρόσφατα γεγονότα μας ωθούν να προβούμε σε κάποιες επιβεβλημένες σκέψεις και συγκρίσεις.
1. Η Ψευδοσύνοδος του Κολυμπαρίου, το 2016, μετέτρεψε την χαρά της Πεντηκοστής σε Μεγαλοβδομαδιάτικο πένθος. Η Εκκλησία, την χαρμόσυνη ημέρα των Γενεθλίων της, θρηνούσε. Στους δε Ψαράδες των Πρεσπών, όταν «έπεφταν» στην απαράδεκτη Συμφωνία οι υπογραφές εν μέσω κερασμάτων και χειροκροτημάτων, στο κοντινό Πισοδέρι κτυπούσαν πένθιμα οι καμπάνες των εκκλησιών! Σε όλη την Ελλάδα έπρεπε να συμβή αυτό. Γιατί μόνο στο Πισοδέρι; Με όσα αντιχριστιανικά, ανθελληνικά και αμοραλιστικά συμβαίνουν γύρω μας, εάν είχαμε συνειδητοποιήσει το μέγεθος του κακού που συντελείται, οι καμπάνες θα μπορούσαν να κτυπούν πένθιμα σε όλη την Ελλάδα καθημερινώς! Μια σκέψη εκάναμε. Μη φοβείσθε, δεν πρόκειται να υλοποιηθή, ώστε να χαλάση το κέφι πολλών και πλήξη τον ολοένα αυξανόμενο τουρισμό μας.
2. Ενώ η συντριπτική πλειονότητα του ελληνικού λαούωμιλούσε περί εσχάτης προδοσίας, οι Νεοταξίτες και παγκοσμιοποιητές συμπεριελάμβαναν τον Αλέξη Τσίπρα στους υποψηφίους για το επόμενο βραβείο Νομπελ ειρήνης! Οποία τιμητική διάκρισι για την Ελλάδα! Τους είμεθα ευγνώμονες. Ελπίζουμε η οποιαδήποτε συμφωνία με την Αλβανία, που οραματίζονται οι κυβερνήτες μας, να μη γίνη αιτία να κτυπήσουν πένθιμα οι καμπάνες και στην Κονιτσα…
3. Ονοματολογικό ήταν το ζήτημα της Μακεδονίαςκαι επιλύθηκε με την υποχώρησι των Ελλήνων. Ονοματολογικό ήταν και το ζήτημα των «εκκλησιών» στο Κολυμπάρι και οι οικουμενισταί εβάπτισαν τις αιρέσεις εκκλησίες! Ονοματολογικό ήταν, εκτός των άλλων, και το ερώτημα της ορθοδοξότητος των μονοφυσιτών, αλλά, χάριν της «ειρήνης μεταξύ των χριστιανών», οι Ορθόδοξοι αποδεχθήκαμε να ονομάζωνται οι αναθεματισμένοι από τέσσαρες Οικουμενικές Συνόδους μονοφυσίτες «Ορθόδοξοι» (όπως τώρα οι Σκοπιανοί ονομά­ζονται Βορειομακεδόνες)!
4.Σημερα, οι συγκυβερνώντες την Πατρίδαμας, εν καιρώ ειρήνης (είναι σημαντικό αυτό), παρέδωσαν με ανεξήγητη ευκολία το ένδοξο και ελληνικότατο όνομα της Μακεδονίας στους Σκοπιανούς! Το 1453, ολίγες ώρες προ της αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως και ενώ η πολιορκία της από τις βάρβαρες μουσουλμανικές ορδές ευρίσκετο στο απόγειο, τα δε ισχυρά τείχη της γκρεμίζονταν μαζί με τις ολιγοστές ελπίδες από τους ανελέητους των εχθρών κανονιοβολισμούς, ο Κωνσταντίνος ΙΑ  Παλαιολόγος, αντί να παραδώση την Πολι, απάντησε στον θρασύ Πορθητή ως εξής:«Το δε την πόλιν σοι δου­ναι, ούτ’ εμόν εστίν ούτ’ άλλου των κατοικούντων εν ταύτη• κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών» (Μτφρ: «Το να σου παραδώσω την Πολι ούτε δικό μου δικαίωμα είναι ούτε κανενός άλλου από τους κατοίκους της• γιατί όλοι, με μια ψυχή, προτιμούμε να πεθάνουμε με τη θέλησή μας και δε λυπόμαστε για τη ζωή μας»). Μνημειώδης απάντηση, ανταξία του «Μολών Λαβέ» του Λεωνίδα! Ποσο εύκολα παραδόθηκε στις ημέρες μας του Αλεξάνδρου η χώρα! «Βελούδινη» παράδοση! Τον Λεωνίδα και τον τελευταίο Βυζαντινό Αυτοκράτορα χειροκροτούν οι αιώνες. Σημερα, ποίοι χειροκροτούν την Συνθήκη ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και ΠΓΔΜ και γιατί; Προφανώς, οι γνωστοί άγνωστοι και αδίστακτοι έμποροι των εθνών. Το «γιατί;» ας απαντήση (με η χωρίς γραβάτα) ο Πρωθυπουργός. Παρεμφερές ήταν και το ερώτημα που έθεσε στον Αλέξη Τσίπρα και ο Μικης Θεοδωράκης. Ας το ενθυμηθούμε: «Καποτε πίστευες και διαδήλωνες με το “Κατω οι δολοφό­νοι των Λαών”. Τι σου λέει άραγε η Λογική σου, όταν όλοι αυτοί σε συγχαίρουν; Ποιό είναι το κακό που έκανες, για να σε επαινούν ομαδικώς με τόσο μεγάλη θέρμη;».
5.Βλέποντας στους τηλεοπτικούς δέκτες τους πανηγυρισμούς στις Πρέσπες, η εικόνα των δύο Πρωθυπουργών να υψώνουν ενωμένα τα χέρια τους, μας ενθύμισαν μία άλλη του παρελθόντος πανομοιότυπη σκηνή, εκείνη του πατριάρχου Βαρθολομαίου και του πάπα Βενεδίκτου ΙΣΤ‘ να «ποζάρουν» θριαμβευτικώς την 30.11.2006 με ενωμένα και υψωμένα χέρια στον εξώστη του Πατριαρχείου! Και στις δύο περιπτώσεις η κοινή αυτή χειρονομία είχε θριαμβευτικό χαρακτήρα και το μήνυμα, που έδιδε, ήταν το εξής: «Νενικήκαμεν, υπερίσχυσε η αγάπη, η ειρήνη και η αδελφοσύνη, επιτύχαμε εις όσα απέτυχαν οι προκάτοχοί μας, δοξάστε μας!». Φυσικά, άλλοι τους κατηγορούν για θρησκευτική αποστασία και εθνική προδοσία και τους αποδοκιμάζουν, άλλοι δε, οι αρχιτέκτονες (η λέξη έχει διπλή σημασία) του πολιτικού και θρησκευτικού Οικουμενισμού τους συγχαίρουν και δοξάζουν. Είναι και αυτό ένα από τα χαρακτηριστικά σημεία των Καιρών μας: Η διαστροφή και ακολασία στους δρόμους να υπερηφανεύωνται και η προδοσία να θριαμβολογή και να δοξάζεται! Όχι, όμως, από εμάς.
ΟρθόδοξοςΤύπος
↧

Ο Όσιος Σισώης ενώπιον του τάφου του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην Ορθόδοξη αγιογραφία

July 10, 2018, 11:00 am
$
0
0
Αποτέλεσμα εικόνας για Όσιος Σισώης ενώπιον του τάφου του Μεγάλου Αλεξάνδρου
Ο  ΟΣΙΟΣ ΣΙΣΩΗΣ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΤΑΦΟΥ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ
ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΑ
Βασίλειος Γ. Βοξάκης, Θεολόγος καθηγητής
Πρόλογος

            Η εικονογράφηση του Οσίου Σισώη ενώπιον του τάφου του Μεγάλου Αλεξάνδρου αποτελεί μία παράσταση της μεταβυζαντινής αγιογραφίας. Στο παρόν άρθρο προσπαθούμε να κάνουμε μία εικονογραφική, θεολογική και ιστορική εξέταση του θέματος. Ενώ, κυρίως στην τελευταία ενότητα, αναφερόμαστε στη σημασία της ως ένα από τα μυριάδες στοιχεία της ελληνικότητας της Μακεδονίας.
Περιγραφή της εικονογραφικής παραστάσεως
            Ο Όσιος Σισώης αγιογραφείται σε γεροντική ηλικία με λευκά μαλλιά και λευκά σχετικά κοντά, αλλά πλατιά γένια1. Είναι ενδεδυμένος  χιτώνα και μανδύα με το μοναχικό κουκούλιο μόλις να διακρίνεται πίσω από την κεφαλή του. Φοράει  μπροστά του το μοναχικό του σχήμα, και το εξωτερικό του ένδυμα συγκρατεί στο ύψος του στήθους κυκλικό κομβίο. Κάποιες φορές στο στήθος του Αγίου κρέμεται μικρός σταυρός. Συνήθως βρίσκεται γονυπετής μπροστά σε ανοιχτό τάφο. Σπανιότερα βρίσκεται όρθιος ή με ημικεκαμμένα τα γόνατα. Οι παλάμες του είναι ανοικτές σε στάση δεήσεως, αλλά προπαντός εκπλήξεως και αμηχανίας ενώπιον της θέας του τάφου και του ανθρωπίνου σκελετού. Σε κάποιες περιπτώσεις οι παλάμες είναι σε μια διερωτητική χειρονομία θέλοντας να τονισθεί το μέγεθος της δυσκολίας του κάθε ανθρώπου να κατανοήσει το μυστήριο του θανάτου. Το βλέμμα του είναι στραμμένο προς το εσωτερικό του τάφου, που φαίνεται ανοιχτός μπροστά του. Το πρόσωπό του εκφράζει θλίψη και περίσκεψη με τόση εκφραστικότητα, έτσι ώστε να αντανακλά όλα όσα είναι γραμμένα στην επιγραφή. Ο αγιογράφος προσπαθεί να αποδώσει στην όψη του ασκητού την έκφραση εκείνη που θα αντικατοπτρίζει την περισυλλογή του πάνω στη ματαιότητα των εγκοσμίων και τον πρόσκαιρο χαρακτήρα της κοσμικής δόξας, όσο λαμπρή και ένδοξη κι αν φαίνεται προσωρινά. Η κεφαλή του Αββά Σισώη περιβάλλεται φυσικά από το φωτοστέφανο της αγιότητας και είναι ημιεστραμμένη προς τα δεξιά και άλλοτε προς τ'αριστερά, αναλόγως της κατεύθυνσης που έχει "τοποθετήσει"ζωγραφικά ο αγιογράφος το κρανίο του νεκρού Μεγάλου Αλεξάνδρου.
            Ο τάφος αποτελεί μια παραλληλογράμμου σχήματος μαρμάρινη σαρκοφάγο. Μέσα της βρίσκεται ανθρώπινος σκελετός, που ανήκει, σύμφωνα με την επιγραφή, στον Μέγα Αλέξανδρο. Το εσωτερικό του τάφου χρωματίζεται μαύρο, για να δηλώσει τον Άδη. Σπάνια πάνω από το κρανίο του νεκρού ζωγραφίζεται βασιλικό στέμμα, για να τονίσει το βασιλικό αξίωμα που κατείχε ο νεκρός, ή εξωτερικά υπάρχουν περικεφαλαία και ασπίδα, για να υπενθυμίσει το ότι υπήρξε μέγας στρατηλάτης. Το κρανίο είναι συνήθως - στις πιο επιτυχημένες εξ αυτών αγιογραφίες - ελαφρά στραμμένο προς τον ατενίζοντα την εικονογραφική αυτή παράσταση σαν να τον κοιτάζει2. Αξιοσημείωτη εξαίρεση αποτελεί η περίπτωση μιας φορητής εικόνας του 17ου αιώνα με ελληνική επιγραφή, όπου ο σκελετός του βασιλέως Αλεξάνδρου είναι σε στάση σαν να προσπαθεί να ανασηκωθεί, το δε κρανίο του κοιτάζει τον Όσιο και το στόμα του είναι ανοικτό σαν να διαλέγεται μαζί του3.  Επίσης άλλη μία αξιοσημείωτη εξαίρεση παρουσιάζεται σε μια μόνο τοιχογραφία - αυτή που βρίσκεται εξωτερικά του δυτικού τοίχου του παρεκκλησίου του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στη Μονή της Παναγίας της Μαυριώτισσας στην Καστοριά4-   μέσα στη λάρνακα μαζί με το σκελετό του Μεγάλου Αλεξάνδρου υπάρχουν άλλοι δύο, ένας δεξιά του κι ένας αριστερά του, ίσως για να τονισθεί το "χρέος το κοινό"του θανάτου.
            Το φόντο πίσω από τις μορφές είναι συνήθως κενό και χρωματισμένο σε σκούρους χρωματισμούς  μπλε, πράσινο, μαύρο. Συνήθως στις φορητές εικόνες το φόντο είναι χρυσό. Άλλοτε όμως περιλαμβάνει άγρια βραχώδη βουνά ή εντελώς γυμνά ή με ξερούς κορμούς δέντρων5.
Το θεολογικό της μήνυμα
            Ο Κύριος στην επί του Όρους Ομιλία Του μας επισημαίνει: "Ζητείτε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού" (Μτθ.6,32). Ο άνθρωπος πλάσθηκε από τον Θεό "κατ'εικόνα"Του με στόχο να επιτύχει το "καθ'ομοίωσιν", τη θέωση. Περαστικός είναι ο άνθρωπος από την επίγεια ζωή και τίποτε πιο βέβαιο συμβάν δεν υπάρχει σ'αυτήν από τον σωματικό θάνατο. "Τι ουν παράδοξον, ει απέθανεν ο θνητός;"αναρωτιέται ο Μέγας Βασίλειος6. Δυστυχώς όμως τα διάφορα θέλγητρα της ζωής, ως άλλες ομηρικές "σειρήνες", αποσπούν την προσοχή του ανθρώπου από τη Βασιλεία των Ουρανών και "αλυσοδένουν"τον άνθρωπο στη γη και στην υλική πραγματικότητα. Έτσι ενεργούν οι περισσότεροι σαν να μη υπάρχει τίποτε το πνευματικό, ούτε ψυχή, ούτε Θεός, ούτε κόλαση και παράδεισος. Ο άνθρωπος ζαλισμένος από το εναγώνιο κυνηγητό της δόξας, του πλούτου, των τιμών, των ηδονών θέλει να ζει σαν να μην υπάρχει θάνατος. Λησμονεί ότι ο χρόνος κυλά. Αντί να τον αξιοποιεί, για να τρέξει προς τη Ζωή και την Ανάσταση, δηλαδή τον Χριστό, τρέχει προς τον θάνατο, δηλαδή τον πνευματικό θάνατο. Και όμως μας ρωτάει με παράπονο ο Χριστός: "Τι γαρ ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδήση τον κόσμον όλον, αλλά ζημιωθή την ψυχήν αυτού;" (Μρκ.8,36)
            Ο πραγματικός Χριστιανός οφείλει να διατηρεί και να καλλιεργεί "μνήμη θανάτου". Ο παρών βίος πρέπει να είναι μελέτη θανάτου, μας συμβουλεύει ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος7. Γιατί; Τι θα με ωφελήσει να έχω τέτοιες σκέψεις, θα μπορούσε να ρωτήσει κάποιος. Γιατί "ουδείς μνήμην θανάτου εγνωκώς δυνήσεται αμαρτήσαι ποτέ"απαντάει ο Άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης8. Στην εφήμερη ζωή, όπως μας διδάσκουν και οι Ευαγγελικές παραβολές του κρυμμένου θησαυρού (Μτθ.13,44) και του πολύτιμου μαργαρίτη (Μτθ.13,45 - 46), πρέπει να ιεραρχούμε σωστά τις επιδιώξεις μας. Διότι, όπως μας τονίζει κι ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός: "Πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα όσα ουχ υπάρχει μετά θάνατον.  ου παραμένει πλούτος, ου συνοδεύει η δόξα.  επελθών γαρ ο θάνατος, πάντα ταύτα εξηφάνισθαι…"9. Ο δε φωστήρ της Καισαρείας, ο Άγιος Βασίλειος, μας νουθετεί σχετικά: "Καυχάσαι για τα πλούτη σου και υπερηφανεύεσαι για τους προπάτορές σου; Και χαίρεσαι για την πατρίδα σου και για τη σωματική σου ομορφιά και για τις τιμές που σου αποδίδουν όλοι; Να προσέχεις τον εαυτό σου, γιατί είσαι θνητός, διότι είσαι χώμα και θα επιστρέψεις στο χώμα."10    
            Η Εκκλησία μέσα από την εικονογραφία της - αυτό "το οπτικό Ευαγγέλιο"και τα "βιβλία των αγραμμάτων" - διδάσκει, ποιμαίνει και καθοδηγεί ψυχές. Στην εικονογραφική παράσταση του Οσίου Σισώη, ο οποίος σκεπτικός και θλιμμένος ατενίζει τον γυμνό σκελετό του βασιλέως των Ελλήνων Μεγάλου Αλεξάνδρου, συνοψίζεται με τον χρωστήρα του αγιογράφου όλη η παραπάνω Ευαγγελική και Πατερική διδασκαλία. Ο άνθρωπος που βλέπει τη συγκεκριμένη εικόνα καλείται μαζί με τον ερημίτη Άγιο να αναλογισθεί πάνω στο μεγαλύτερο όλων των ανθρωπίνων προβλημάτων, αυτό του θανάτου. Και παράλληλα να προβληματισθεί πάνω στο φευγαλέο της δόξας, του πλούτου, της νεότητας, της ομορφιάς και της γενναιότητας.
Όλα αυτά τα είχε ο Μέγας Αλέξανδρος, αλλά δε στάθηκαν ικανά να τον εξαιρέσουν από την κοινή μοίρα όλων των ανθρώπων, τον σωματικό θάνατο. Πολύ δίκαια ονομάσθηκε ο βασιλεύς της Μακεδονίας και "στρατηγός αυτοκράτωρ"των Ελλήνων, Αλέξανδρος ο Γ΄ (336 - 323 π.Χ.), από την ιστορία Μέγας, τόσο για τη στρατηγική του μεγαλοφυΐα, ιδίως όμως για το εκπολιτιστικό του έργο. Αλλά και γιατί έγινε όργανο της θείας Πρόνοιας στο σχέδιο της θείας οικονομίας11.  Μέγας λοιπόν ο Αλέξανδρος, αλλά Μέγας και ο Σισώης και μάλιστα Μέγας για τα κατά Θεόν κριτήρια. Συνεπώς η αγιότητα έχει το προβάδισμα.
            Το όλο μήνυμα της εικόνας δεν είναι ούτε απαισιόδοξο, ούτε μοιρολατρικό, ούτε νοσηρό. Το αντίθετο μάλιστα, καθώς ο φόβος για τον θάνατο δεν αρμόζει στον Χριστιανό.  Είναι για "τους μη έχοντας ελπίδα" (Α΄ Θεσ. 4,13). Όπως πολύ παραστατικά γράφει ο μακαριστός Στέργιος Σάκκος : "Ένα πέρασμα σοβαρό αλλάόχι καταλυτικό είναι οθάνατος. Είναι, όπως λέγει οΜέγας Αθανάσιος, ένα ξεδοντιασμένο φίδι. Έχασε τοδηλητήριό του από την ώρα που πέρασε τοκατώφλι του οΙησούς Χριστός. Ημνήμη του είναι οκαλύτερος οδηγός γιαμία ζωή συνετή, ταπεινή αλλά καιγεμάτη ελπίδα."12
             Ίσως ένα από τα καλύτερα ερμηνευτικά σχόλια που υπάρχουν για την συγκεκριμένη εικόνα είναι τα παρακάτω λόγια του Φώτη Κόντογλου: "Τον καιρό που πλάκωσε το γένος μας η μαύρη σκλαβιά του Τούρκου … Τότες ζωγραφίσανε για πρώτη φορά τον Αββά Σισώη μπροστά στον τάφο του Μεγ'Αλέξαντρου, να στέκεται εξεστηκώς, με τα χέρια του ανοιχτοπάλαμα, με δάκρυα στα μάτια, θρηνώντας για την καταδίκη που έχει απάνω του ο άνθρωπος να πιεί το πικρό ποτήρι του θανάτου, όποιος κι αν είναι, βασιλιάς ή στρατιώτης, πλούσιος ή φτωχός, δίκαιος ή αμαρτωλός. Κυττάζει μέσα στον τάφο το φριχτό σκέλεθρο π'απόμεινε από τον Μεγ'Αλέξαντρο, τον βασιλέα τον κοσμοξακουσμένον για την αντρεία του, για τη διάνοιά του, για την ομορφιά του, που ήτανε στολισμένος με κάθε χάρη της ψυχής και του κορμιού. Λοιπόν, αυτό το σιχαμερό σκιάχτρο απόμεινε απ'όλη κείνη τη δόξα που προσκυνούσε ο κόσμος! Αυτά τα κιτρινισμένα κόκκαλα ήτανε τυλιγμένα στη διαμαντοκέντητη πορφύρα, αυτά φορούσανε τα χρυσά τ'άρματα! Τούτη η νεκροκεφαλή με τις βαθειές ματότρυπες που βγαίνανε από μέσα τους τα σκουλήκια, φορούσε τη βασιλικά κορώνα της οικουμένης! Ω! Φοβερή είναι η κατάρα του θανάτου κι η μονάχη ελπίδα είναι η πίστη του Χριστού!"13
Που την συναντούμε
            Η εικονογραφική αυτή παράσταση ως επί το πλείστον συναντάται σε τοιχογραφίες, κυρίως στο νάρθηκα των εκκλησιών14, όπου βρίσκονται και τα παραπλήσια θέματα, όπως το Προπατορικό αμάρτημα, η παράσταση της Δευτέρας Παρουσίας, η ρίζα Ιεσσαί κλπ. Με βάση την έρευνα που κάναμε και η οποία στηρίχθηκε στη βιβλιογραφία που ήταν σε μας προσβάσιμη, σε πληροφορίες από το διαδίκτυο, καθώς και σε επιτόπιες επισκέψεις  - η οποία σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να θεωρηθεί ολοκληρωμένη - συναντήσαμε την εν λόγω αγιογραφία σε 21 ναούς και 2 μοναστηριακές τράπεζες, με χρονολογίες αγιογραφήσεως που εκτείνονται από τον 16ο αιώνα έως και τις αρχές του 19ου αιώνα. 15
            Από τα στοιχεία που συλλέξαμε φαίνεται να είναι πιο συχνή η παρουσία της στα Καθολικά των Μονών. Γεγονός εντελώς συμβατό, αν αναλογισθούμε ότι ο μοναχός αποτάσσεται κάθε εγκόσμια δόξα, εγκολπώνεται την αρετή της ακτημοσύνης και πρέπει να διατηρεί ισοβίως μνήμη θανάτου. Συνεπώς ο κάθε δόκιμος, ο κάθε μικρόσχημος ή μεγαλόσχημος μοναχός με τη θέα της αγιογραφικής αυτής σκηνής υπομιμνήσκεται διαρκώς τα διδάγματα του προ αυτού ασκήσαντος τη μοναχική πολιτεία Αββά Σισώη. Αλλά και σε ευάριθμες περιπτώσεις την εντοπίζουμε σε ενοριακούς ναούς, καθώς και εξωκκλήσια σε πόλεις και χωριά σε όλο τον ελλαδικό και κυπριακό χώρο, αφού ο διδακτικός και ηθοπλαστικός της χαρακτήρας απευθύνεται εξίσου και στους λαϊκούς.
            Όμως παρουσιάζεται και στις μοναστηριακές Τράπεζες, δηλαδή στο χώρο της καθημερινής εστιάσεως των μοναχών στα κοινόβια μοναστήρια. Οι μοναχοί λαμβάνουν εκεί την υλική τροφή τους, η οποία συνοδεύεται από την ακρόαση πνευματικών αναγνωσμάτων. Αυτά, σε συνδυασμό και με την θέαση τοιχογραφιών - όπως αυτή του Αγ. Σισώη - παρακινούν τον μοναχό να μην μένει προσκολλημένος στα υλικά αγαθά, τα οποία παρέρχονται με τον θάνατο, και ν'αποφεύγει τα ψυχοκτόνα πάθη, όπως αυτό της γαστριμαργίας.
            Αλλά και σε φορητές εικόνες συναντούμε ακριβώς την ίδια εικονογραφική παράσταση, όπως και αυτή των τοιχογραφιών με την ίδια διάταξη και τις ίδιες μορφές, όπως προαναφέραμε, μηδέ της σχετικής επιγραφής παραλειπομένης. 16
            Στη σχετική έρευνά μας εντοπίσαμε τη σπάνια περίπτωση της ύπαρξης της εξεταζόμενης εικονογραφικής παραστάσεως και σε Βημόθυρα. Αυτή βρίσκεται στο κάτω δεξιό τμήμα βημοθύρων της Ωραίας Πύλης προερχόμενα από το κατεδαφισμένο σήμερα εκκλησάκι του Αγίου Προκοπίου του 1548 στη Μονή Γουβερνέτου στην Κρήτη. Η περίοπτη θέση της δικαιολογείται από τη χρήση του ναΐσκου ως κοιμητηριακού.17
            Φυσικά η εν λόγω αγιογραφία συνέχισε να ιστορείται και στα κατοπινά χρόνια (19ος αιώνας με αρχές του 20ού αιώνα), αν και κάπως αραιότερα και εν πολλοίς με δυτικότροπη τεχνική. Αξίζει ν'αναφέρουμε από τις νεώτερες, τις υπέροχες τοιχογραφίες που αγιογράφησε ο αναβιωτής της βυζαντινής αγιογραφίας, ο Φώτης Κόντογλου, όπως αυτή του 1951 στον Ναό της Ζωοδόχου Πηγής στην Παιανία, δίνοντας έτσι το έναυσμα και σε σύγχρονους αγιογράφους να τον ακολουθήσουν και να τη συμπεριλάβουν ξανά στον ιστορικό εικονογραφικό κύκλο τοιχογραφήσεως των ναών από τον οποίο είχε σχεδόν λησμονηθεί.
Οι επιγραφές της
            Πάντοτε στο φόντο - βάθος της τοιχογραφίας ή της φορητής εικόνας υπάρχει και σχετική επιγραφή, η οποία περιέχει τους λόγους που αναφώνησε κατά την παράδοση ο Όσιος Σισώης στη θέα του τάφου. Ενδεικτικά αναφέρουμε το κείμενο μερικών επιγραφών:
            Α) Η  παρακάτω επιγραφή τοιχογραφίας  του Αγίου Σισώη, βρίσκεται στην εξωτερική επιφάνεια του δυτικού τοίχου στο παρεκκλήσιο του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στη  Μονή της Παναγίας Μαυριώτισσας στην Καστοριά. Είναι αγιογραφημένη  το 1522 από τον ιερέα και πρωτονοτάριο Ευστάθιο, έχει λευκά γράμματα στο κυανό φόντο της τοιχογραφίας  και αναγράφει  τα ακόλουθα :
+ ος ουδέποτε εωρακώς άν(θρωπον) /νεκρόν συμβιωτευούσης μόνης / εv τη ησύχω καί μακαρίας ερήμου, δι'ο /λοκλήρου της ζωής αυτού, /κατά δε συγ /- κυρίαν οι /κονομικής /τυχών ηρίον, εν ω άν(θρωπ)ος τέθαπτο. Ιδών γούν /και εκπλαγείς και έκθαμ/βος γεγονώς, έφη: + ΟΡΩ CE ΤΑΦΕ ΔΕΙΛΙΩ (C)OY ΤΗΝ ΘΕΑΝ ΚΑΙ ΚΑΡΔIOCTA|ΛΑΚΤΟΝ ΔΑΚΡΥΟΝ ΧΕΩ/ΧΡΕΟC ΤΟ ΚΟΙΝΟΝ ΦΡΙ/ΤΤΩΝ2 EIC ΝΟΥΝ ΛΑΜΒΑ /ΝΩ ΠΩC ΓΑΡ ΔΙΕΛΘΩ ΠEPAC BABAI /τοιούτον αι αι/θάνατε, τις δύναται φυγείν σε: — 18
            Β) Η επιγραφή στην παράσταση του Αγίου Σισώη, που βρίσκεται στον δυτικό τοίχο της λιτής - εσωνάρθηκα της Μονής Βαρλαάμ Μετεώρων, αγιογραφημένη το 1566 από τον ιερέα και σακελάριο Θηβών Γεώργιο και τον αδελφό του Φράγκο Κονταρή, αναγράφει τα ακόλουθα:
Ο ΑΓΙΟΣ ΣΙΣΩΗΣ.
ΟΡΩΝ Ο ΜΕΓ(ΑΣ) ΕΝ ΑΣΚΗΤΑΙΣ / ΣΙΣΩΗΣ ΑΤΑΦΟΥ ΤΟΥ ΒΑΣΙ / ΛΕΩΣ ΕΛΛΗΝ(ΩΝ) ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ / ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙ ΛΑΜ / ΨΑΝΤ(ΟΣ) ΕΝ ΔΟΞΗ ΦΡΙΤΤΕΙ / ΚΑΙ ΤΟ ΑΣΤΑΤΟΝ ΤΟΥ ΚΑΙΡΟΥ ΚΑΙ Τ(ΗΣ) ΔΟΞΗΣ ΤΟΥΤΩΝ / ΠΡΟΣΚΑΙ(ΡΩΝ) ΛΥΠΗΘΕΙΣ, ΙΔΟΥ ΚΛΑΙΕΙ: ΑΙ, ΑΙ / ΘΑΝΑΤΕ, ΤΙΣ ΔΥΝΑΤΕ ΦΥΓΕΙΝ ΣΕ ;
            Γ) Η επιγραφή της τοιχογραφίας  του Αγίου Σισώη, που βρίσκεται στον ναό του  Αγίου Νικολάου της  Θεολογίνας, στην συνοικία Μουζαβίκη της  Καστοριάς, ιστορημένη το 1663 από άγνωστο αγιογράφο, με λευκά κεφάλαια γράμματα στο κυανό φόντο αναφέρει τα ακόλουθα:
Ο ΑΓΙΟΣ ΣΙΣΩΗΣ. ΟΡΩ ΣΕ ΤΑ(ΦΕ) ΔΕΙΛΙΩ ΣΟΥ ΤΗ(Ν) (Θ)ΕΑΝ. ΚΑΙ ΚΑΡΔ(ΙΟ)ΣΤΑΛΑΚΤΟΝ  ΔΑΚΡΥΟΝ  ΧΕΩ. ΧΡΕΟΣ ΤΟ ΚΟΙΝΟΝ ΦΡΙΤΤΩΝ.  ΕΙΣ ΝΟΥΝ ΛΑΜΒΑΝΩΝ. ΠΩΣ ΓΑΡ ΔΙΕΛΘΩ ΠΕΡΑΣ ΒΑΒΑΙ ΤΟΙΟΥΤΟΥ. ΑΙ ΑΙ ΘΑΝΑΤΕ ΤΙΣ ΔΥΝΑΤΕ ΦΥΓΑΝ ΣΕ."
            Δ) Η επιγραφή της τοιχογραφίας του Αγίου Σισώη που βρίσκεται στον καθολικό της Ι. Μονή Αγίου Ιωάννου Προδρόμου Ρογκοβού, στον Βίκο του Ζαγορίου ιστορημένη το 1765 από τον αγιογράφο Αναστάσιο και τους γιους του Ιωάννη και Γεώργιο από το Καπέσοβο , με λευκά  γράμματα περιλαμβάνει τα εξής :
Ο ΑΒΒΑΣ ΣΙΣΩΗΣ. ορώ σε τάφε διληώ σου την θέαν και καρδιοσταλάκτους όμβρους εκχέω.
            Ε) Η επιγραφή της τοιχογραφίας του Αγίου Σισώη που βρίσκεται στον ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκουστο Κουκούλι Ζαγορίου, ιστορημένη το 1788 - 1796 από Καπεσοβίτες αγιογράφους, με λευκά κεφάλαια γράμματα στο κυανό φόντο περιλαμβάνει τα εξής :
Ο ΟΣΙΟΣ ΣΙΣΩΗΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΤΑΦΟΝ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ  "ΟΡΩΝ ΣΕ ΤΑΦΕ ΔΗΛΗΩ ΣΟΥ ΤΗΝ ΘΕΑΝ ΚΑΙ ΚΑΡΔΙΟΣΤΑΛΑΚΤΟΥΣ  ΩΜΒΡΟΥΣ  ΕΚΧΕΩ ΧΡΕΟΣ ΤΟ ΚΟΙΝΟΝ ΦΛΗΚΤΟΝ  ΕΙΣ ΝΟΥΝ ΛΑΜΒΑΝΩ ΠΩΣ ΓΑΡ ΔΗΕΛΘΩ ΠΕΡΑ ΣΕ ΒΑΒΑΙ ΠΕΡΑΣ ΤΙΟΥΤΟΥ. Ω ΘΑΝΑΤΕ Ω ΘΑΝΑΤΕ ΤΙΣ ΔΗΝΑΤΕ ΦΗΓΕΙΝ ΣΕ."
            ΣΤ) Η επιγραφή φορητής εικόνας του Αγίου Σισώη, που ανάγεται στα τέλη  του 17ου αιώνα και προέρχεται από τον μη υπάρχοντα σήμερα Ναό του Αγίου Αντωνίου στο Ποτάμι Ζακύνθου αναγράφει σε μικρό λευκό πλαίσιο τα εξής :
"Ορώ σε τάφε, δειλιώ σου (την) θέαν
κ(αι) καρδιοστάλακτον δάκρυον
χέω. χρέος το κ(οι)νόφλητον εις νουν
λαμβάνω. πώς γαρ [μέλλω διελ]θείν πέρ(ας)
τοιούτον, αι αι [θάνατε, τις δύναται] φυγ[είν σε];"
            Και εξωτερικά στο δεξιό χείλος της λάρνακας : "Τάφος Αλεξ[άνδρου] του βασιλέ[ως]." 19
            Ζ) Η επιγραφή της εικόνας του Αγίου Σισώη, που βρίσκεται στο εξωκκλήσι της Παναγίας Καστριανής στη Νάξο περιλαμβάνει το εξής λαϊκό αυτοσχέδιο δίστιχο:
"Δεν δύνουντ'όλα τ'άρματα του κόσμου και τα πλούτη,
να ξεγλυτώσουν όποιον μπει στην κατοικίαν ετούτη."20
            Όπως γίνεται αντιληπτό, το κείμενο της επιγραφής σε κάθε μία από τις παραπάνω περιπτώσεις δεν έχει πάντοτε την ίδια έκταση, ούτε ακριβώς το ίδιο περιεχόμενο. Άλλοτε μεν παρουσιάζεται να συμπληρώνεται από στίχους που προστίθενται, προκειμένου να δοθούν περισσότερα πληροφοριακά στοιχεία στον πιστό για την εικόνα και άλλοτε να συντομεύεται με την παράλειψη λέξεων ή ακόμα και στίχων. Προφανώς αυτό γινόταν ανάλογα με τα "ανθίβολα"που είχε στην κατοχή του ο αγιογράφος ή την ανάλογη τοιχογραφία που είχε δει σε άλλο ναό και την είχε ως πρότυπο, αλλά και τις όποιες θεολογικές και γραμματικές γνώσεις του. Σ'αυτές τις τελευταίες οφείλονται και οι παραφθορές λέξεων, καθώς και τα ορθογραφικά και συντακτικά λάθη αυτών των κειμένων. Οι επιγραφές είναι πάντοτε στην ελληνική γλώσσα, άλλοτε με μεγαλογράμματη και άλλοτε με μικρογράμματη γραφή, κάποιες δε φορές και μικτές. Σε κάποιες περιπτώσεις, όπως στη Ζ επιγραφή, είναι εντελώς αυτοσχέδιο κείμενο, προϊόν της λαϊκής σοφίας.
Ο Βίος του Οσίου Σισώη ως βάση για την σύνθεση της εικονογραφικής παραστάσεως και η ιστορική πορείας της
            Αλλά ας προσπαθήσουμε να ιχνηλατήσουμε ποια στοιχεία του βίου του Αγίου Σισώη έδωσαν την αφορμή και την έμπνευση στους αγιογράφους για τη σύνθεση της εδώ εξεταζόμενης εικονογραφικής παραστάσεως.
Ο  Όσιος Σισώης κατέστη "της ερήμου πολίτης"21,  αφού από τη νεαρή του ηλικία ακολούθησε τη μοναχική πολιτεία, ασκητεύοντας στην έρημο της Αιγύπτου από τα μέσα του 4ου αιώνα μέχρι την Κοίμησή του το 429 μ. Χ. . Έφθασε σε ύψος αγιότητος αντίστοιχο αυτού του Μεγάλου Αντωνίου, έτσι ώστε δικαίως η Εκκλησία μας να τον ονομάσει και αυτόν Μέγα. Ο ίδιος ήταν τόσο ταπεινός, ώστε θεωρούσε τον εαυτό του τον τελευταίο και τον πλέον ανάξιο από τους μοναχούς. Την ώρα δε της Κοιμήσεώς του παρακαλούσε τους αγγέλους, που θα παραλάμβαναν την ψυχή του, να περιμένουν λίγο για να μετανοήσει, θεωρώντας - από ταπείνωση - τον εαυτό του αμαρτωλό και πιστεύοντας όπως είπε στους παρευρισκόμενους μαθητές του: "δεν έχω βάλει ακόμη αρχή"στη μετάνοια.
Σύμφωνα με τον Συναξαριστή του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου: "Eπειδή δε έγινε ταπεινός εις το άκρον, διά τούτο έλαβε χάριν παρά Kυρίου να ανασταίνη νεκρούς"22. Μνεία αυτού κάνει και η ορθόδοξη υμνογραφία σε Κανόνα του Όρθρου της 6ης Ιουλίου, εορτής του Αγίου Σισώη, ψάλλοντας: "Νεκρώσας της σαρκός σου το φρόνημα, Θεοφόρε, νεκρούς εξανέστησας, τη συνεργεία της χάριτος"23. Ο Όσιος μεταξύ των άλλων ασκητικών του παλαισμάτων προς κατάκτηση των αρετών δεν έπαυε να καλλιεργεί και "μνήμη θανάτου", έτσι ώστε να μην αποσπάται η προσοχή του από οτιδήποτε εγκόσμιο, αλλά να παραμένει επικεντρωμένη στον τελικό στόχο που δεν ήταν άλλος από το να επιτύχει την ομοίωση με τον Θεό, τη θέωση, τη συνάντηση με τον Χριστό: "….και μνήμην θανάτου, διηνεκώς εμμελετών, τα Θεία Πάτερ επαυξανόμενος, μεγίσταις αναβάσεσι, προς εφετών το ακρότατον.όθεν όντως κατήντησας επ'αυτήν την ακρώρειαν"24.  "Ο Άγιος Σισώης ήταν άνθρωπος της θερμής προσευχής. Όταν προσευχότανε, η καρδιά του ήταν, σαν και να την έκαιε φωτιά. Γι’ αυτό οι μαθητές του τον ήκουαν, που συχνά αναστέναζε βαθειά"25.
Όλα λοιπόν τα παραπάνω σίγουρα έδωσαν το καθένα κι από ένα στοιχείο:
α) η χάρη του Θεού ν'ανασταίνει νεκρούς ο Αββάς Σισώης,
β) η πλήρως ασκητική ζωή του και η απάρνηση κάθε εγκοσμίου,
γ) η θερμή προσευχή του που συνοδευόταν από δάκρυα και στεναγμούς,
δ) η καλλιέργεια της μνήμης θανάτου, που αποτελεί ουσιώδες στοιχείο της
    χριστιανικής Παραδόσεως και ιδίως του μοναχικού βίου,
ώστε πάνω σε αυτά να βασισθεί η σύνθεση της γνωστής εικονογραφικής παραστάσεως.
        Όμως ένα καίριο ερώτημα είναι: γιατί ο Αββάς Σισώης ζωγραφίζεται πάντοτε μπροστά στον τάφο του Μεγάλου Αλεξάνδρου και όχι κάποιου άλλου σπουδαίου ιστορικού προσώπου, αρχαιότερού του ή και της εποχής του; Σύμφωνα με διήγηση, ο Όσιος Σισώης βρέθηκε κάποτε μπροστά στον τάφο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, όπου βλέποντας το λείψανο του ενδοξότερου των Ελλήνων και μέγιστου εκπολιτιστή και στρατηγού, θρήνησε για τη ματαιότητα των εγκοσμίων. Κάποιοι αμφισβητούν την ιστορικότητά της, αντιτείνοντας ότι αυτή δημιουργήθηκε με βάση την αντίστοιχη εικονογραφική παράσταση. Ο καθηγητής Γ. Γούναρης πιστεύει ότι αρχικά η εικόνα περιλάβανε τον Άγιο Σισώη να στέκεται μπροστά σε τάφο που περιείχε το σκελετό ή τους σκελετούς κάποιων άγνωστων ανθρώπων, χωρίς να γίνεται καμία μνεία στο όνομα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Αργότερα κάποιος αγιογράφος θεώρησε ότι θα γινόταν πιο εύληπτο το μήνυμα της εικόνας, αν ανέγραφε στη δική του τοιχογραφία το όνομα του Μακεδόνα βασιλιά που "η παράδοση τον παρουσιάζει ως δείγμα του ευμετάβλητου της τύχης"26   και έτσι από τότε καθιερώθηκε, όταν αγιογραφείται αυτή η εικόνα, ο Όσιος Σισώης να στέκεται μπροστά στον τάφο του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
        Όπως όμως κι αν έχει το ζήτημα της ιστορικής πορείας της διαμόρφωσης αυτής της εικόνας, καθόλου δεν παραβλάπτεται το θεολογικό μήνυμά της προς τον κάθε άνθρωπο, έτσι ώστε αυτός να κάνει καλή χρήση του χρόνου του, ώστε να εγκολπωθεί τη σωτηρία που του προσφέρει η Εκκλησία. Διότι ας μην ξεχνάμε: αυτή είναι η βασική αποστολή των εικόνων, το να διδάσκουν και να φρονηματίζουν τους πιστούς. Το αν πράγματι ο Άγιος Σισώης βρέθηκε ενώπιον του νεκρού του Μεγάλου Αλεξάνδρου, είναι αντικείμενο που πρέπει να εξιχνιάσει η ιστορική επιστήμη και ειδικότερα η εκκλησιαστική ιστορία.
            Σύμφωνα με τον Γεώργιο Γούναρη: "Η παράσταση του ερημίτη αγίου μπροστά στον τάφο είναι συχνή μετά τον 15ο αιώνα."27 Αλλά πότε ακριβώς πρωτοαγιογραφήθηκε και από ποιον αγιογράφο, παραμένει άγνωστο. Η παλαιότερη γνωστή και χρονολογημένη  τοιχογραφία με αυτό το θέμα φαίνεται να είναι αυτή του 1522, στο παρεκκλήσιο του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, στη  Μονή Παναγίας Μαυριώτισσας στην Καστοριά.
            Αντιθέτως οι αγιογραφίες, στις οποίες ο Άγιος Σισώης παριστάνεται μόνος του, είτε ολόσωμος είτε σε στηθάριο, είναι περιορισμένες σε αριθμό και οι περισσότερες χρονολογούνται πριν από τον 15ο αιώνα. Όμως συνεχίζει ν'αγιογραφείται μεμονωμένα και μετά την καθιέρωση και γενική επικράτηση της παραστάσεώς του ενώπιον του τάφου του Μεγάλου Αλεξάνδρου, αλλά σπανίως πλέον. Χαρακτηριστική μεταβυζαντινή τοιχογραφία αυτού του αρχικού τύπου είναι η ευρισκόμενη στη λιτή - εσωνάρθηκα του καθολικού της Ι. Μονής Διονυσίου Αγίου Όρους του 16ου αιώνα.
            Υποστηρίζεται από κάποιους ότι η εικονογραφική παράσταση Άγιου Σισώη και Μεγάλου Αλεξάνδρου έχει τις ρίζες της και αντλεί την έμπνευσή της από τη θρησκευτική ζωγραφική της Δυτικής Ευρώπης28. Είναι γεγονός ότι ιδίως στην  Ιταλία κατά τον 13ο - 15ο αιώνα ζωγραφίζεται σε ρωμαιοκαθολικούς ναούς τοιχογραφία με θέμα "Η συνάντηση των τριών ζωντανών και των τριών νεκρών", όπου τρεις ιππείς ευγενείς - ιππότες συναντούν τρεις νεκρούς μέσα σε ανοικτούς τάφους. Ένας ανώνυμος ασκητής - κάποιες φορές ταυτίζεται με τον Άγιο Μακάριο Νιτρίας - στέκεται δίπλα στους τάφους. Όλη η σκηνή αποπνέει ως μήνυμα την ματαιότητα των εγκοσμίων και το βραχύ του βίου. Είναι φανερό λοιπόν ότι υπάρχουν κάποια κοινά στοιχεία με την μεταβυζαντινή αγιογραφία του Αββά Σισώη, όμως αυτά είναι κοινοί τόποι, αφού και οι δύο παραστάσεις έχουν εν μέρει κοινό δίδαγμα. Συνάμα δεν αποκλείεται - χωρίς να είναι και βέβαιο - κάποιοι Ορθόδοξοι αγιογράφοι να είχαν δει δυτικές χαλκογραφίες με την προαναφερθείσα ιταλική εικόνα και άλλα παραπλήσια θέματα και να επηρεάσθηκαν σε κάποια επουσιώδη στοιχεία. Παραδείγματος χάριν ο ιερεύς Ευστάθιος, ο αγιογράφος του παρεκκλησίου του Αγίου Ιωάννου στην Μαυριώτισσα της Καστοριάς, ίσως να είχε δει μια τέτοια δυτική χαλκογραφία, γι'αυτό να ζωγράφισε στον τάφο του Μεγάλου Αλεξάνδρου άλλους δύο σκελετούς. Ίσως όμως και να ήθελε - κι αυτό πιστεύω ότι είναι το πιθανότερο - να τονίσει το "κοινό χρέος"του θανάτου, που καταργεί κάθε ανθρώπινη δόξα. Όμως αφού υπάρχουν, όπως προαναφέραμε, τόσα στοιχεία από τον ίδιο τον βίο του Αγίου Σισώη, που θεμελιώνουν ιστορικά και θεολογικά τη δημιουργία από την μεταβυζαντινή αγιογραφική τέχνη αυτής της εικόνας, κατά την ταπεινή μας άποψη, δεν υπάρχει λόγος να τη θεωρήσουμε δυτικής εμπνεύσεως. Εξάλλου συνολικά τα διαφορετικά στοιχεία της Ορθόδοξης αυτής εικόνας είναι πολύ περισσότερα από τα όμοια με αυτά της δυτικής.
            "Του βασιλέως των Ελλήνων Αλεξάνδρου"
            Με την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως το 1453 πολλοί νόμισαν ότι οι αλυσίδες της πικρής σκλαβιάς θα κρατήσουν για πάντα δέσμιους τους Έλληνες μέχρι την παντελή εξαφάνισή τους από προσώπου της γης. Το όνομα Ελλάς πίστεψαν ότι θα συναντιόταν πλέον μόνο σε αραχνιασμένους παλαιούς χειρόγραφουςκώδικες, που θα διηγούνταν "περασμένα μεγαλεία". Όμως το Ελληνικό Έθνος συσπειρώθηκε γύρω από τη μητέρα του την Ορθόδοξη Εκκλησίακαι διεσώθη κάτω από την σκέπη της. Μέσα από τα καθημερινά βάσανα της εξουθενωτικής Τουρκικής τυραννίας, ο Ελληνισμόςπάλεψε και πέτυχε να διατηρήσει την εθνική του συνείδηση.
            Μέσα στα πλαίσια της εθνικής και θρησκευτικής αυτής προσπάθειας ένα "λιθαράκι"ήταν και η σταδιακή διαμόρφωση αυτής της εικόνας, του Αγίου Σισώη ενώπιον του τάφου του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Μεγάλη η σημασία της για την τότε εποχή, αλλά εξίσου σημαντική και σήμερα για το εθνικό θέμα της ελληνικότητας της Μακεδονίας. Η ίδια η μορφή του Μ. Αλεξάνδρου και οι επιγραφές των εικόνων αυτών, αποτελούν πολύτιμα ιστορικά τεκμήρια, που βρίσκονται κυριολεκτικά μπροστά στα μάτια μας, χωρίς όμως να αξιοποιούνται και να προβάλλονται όσο πρέπει. Ας αναφέρουμε λοιπόν ποια είναι αυτά τα αδιάψευστα ιστορικά στοιχεία που μπορούν να αντληθούν από αυτή την εικονογραφική παράσταση:
1) Από τις 23 παραστάσεις αυτής της τοιχογραφίας, που επισημάναμε στη μικρή έρευνά μας, οι 9 βρίσκονται διασκορπισμένες σε διάφορα σημεία στο χώρο της Μακεδονίας.
2) Όλες αυτές έχουν ελληνικές επιγραφές, αφού γράφονταν από Έλληνες και θα διαβάζονταν από Έλληνες.
3) Καλύπτουν ένα ευρύτατο χρονικό διάστημα 6 αιώνων από τον 15ο αιώνα και εντεύθεν.
4) Προβάλλουν το πρόσωπο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ονομάζοντάς τον μάλιστα σε κάποιες από αυτές και βασιλέα των Ελλήνων.
Όλα τα παραπάνω λοιπόν αποτελούν μια τρανή μαρτυρία για την εθνική συνείδηση των ντόπιων κατοίκων, που δεν ήταν άλλη παρά η ελληνική.
            Αλλά για να μην γενικολογούμε, ας φέρουμε συγκεκριμένα παραδείγματα:
Η επιγραφή στην παράσταση του Αγίου Σισώη, που βρίσκεται στον εσωνάρθηκα της Μονής Βαρλαάμ Μετεώρων, όπως προαναφέραμε αναγράφει τα ακόλουθα:
ΟΡΩΝ Ο ΜΕΓ(ΑΣ) ΕΝ ΑΣΚΗΤΑΙΣ  ΣΙΣΩΗΣ ΑΤΑΦΟΥ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΕΛΛΗΝ(ΩΝ) ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ
Και μήπως είναι η μόνη ; Ζωγραφισμένος τον 16ο αιώνα σε σκηνή της Δευτέρας Παρουσίας στην Τράπεζα της Αγιορείτικης μονής της Μεγίστης Λαύρας βρίσκεται έως σήμερα ο Μέγας Αλέξανδρος. Είναι καθισμένος επάνω σε μαξιλάρι, σε ξυλόγλυπτο κάθισμα - θρόνο, ενδεδυμένος ως βυζαντινός αυτοκράτορας. Δίπλα στην κεφαλή του η επιγραφή γράφει : Ο ΒΑCΙΛΕΥCΕΛΛΗΝΩΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟC.
            Για τον Έλληνα της Τουρκοκρατίας - είτε αυτός κατοικούσε στη Μακεδονία είτε σε άλλη περιοχή του ελληνισμού - αρχαία Ελλάδα, ελληνοχριστιανική αυτοκρατορία του Βυζαντίου και νεώτερος Ελληνισμός ήταν τρεις περίοδοι της ιστορίας του ελληνικού Έθνους29. Ένιωθαν υπερηφάνεια γι'αυτό που υπήρξε και που ήταν τότε ο Ελληνισμός και δεν ντρέπονταν ούτε φοβόταν να το εκφράσουν. Γι'αυτούς ο Μέγας Αλέξανδρος, αυτός ο Μακεδόνας βασιλιάς, ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας τους, της παράδοσής τους, της ζωής τους. Σάρκα από τη σάρκα τους και αίμα από το αίμα τους. Δεν είχαν αμφιβολίες γι'αυτόν, ούτε για το πόσο ελληνική ήταν η ιστορία της Μακεδονίας, όπως έχουν σήμερα κάποιοι αξιοθρήνητοι και αδαείς. Μέσα στα μαύρα χρόνια της μαρτυρικής σκλαβιάς του Οθωμανού κατακτητή, χωρίς να λογαριάσουν αν θα εκνεύριζαν τους ισχυρούς της εποχής, ζωγράφιζαν με εθνική υπερηφάνεια τον δοξασμένο πρόγονό τους, τον βασιλιά Αλέξανδρο τον Μέγα, και δεν δίσταζαν να γράφουν δίπλα του αυτό που ήταν γι'αυτούς: ο βασιλεύς των Ελλήνων.
            Η εθνική αφύπνιση που συντελούνταν στον τουρκοκρατούμενο ελληνισμό στα μαύρα χρόνια της οθωμανικής σκλαβιάς τροφοδοτούνταν με αναγνώσματα, όπως η "Φυλλάδα του Μεγαλέξανδρου". Γραμμένη στην απλή ελληνική τον 18ο αιώνα, βασισμένη όμως στο βυζαντινό κείμενο του 13ου αιώνα της "Ριμάδας του Μεγάλου Αλεξάνδρου", έγινε ένα από τα πλέον αγαπητά αναγνώσματα των Ελλήνων, αλλά και δια μέσου των προφορικών διηγήσεων ακούσθηκε και από τους αναλφάβητους, που αποτελούσαν και την πλειοψηφία τότε. Ένα δε απόσπασμά της, που αποτελεί ουσιαστικά ένα επιτυχημένο σχόλιο στην αγιογραφία του Αββά Σισώη μπροστά στον τάφο του Μεγαλέξανδρου, αναφέρει ότι, όταν ο Μακεδόνας βασιλιάς άκουσε τον ιατρό του να του λέει ότι του απομένουν μόλις τρεις ημέρες ζωής, είπε τα εξής: "Ω ψεύτη και μάταιε κόσμε και άτυχη δόξα μου, που φάνηκες για λίγο μόνον καιρό, γιατί τώρα, μπαίνω στη γη, όπως ο κάθε άνθρωπος … σας παραγγέλλω να μην είσθε πλεονέκτες, να διατηρήσετε δικαιοσύνη, να δείχνετε αγάπη στους φτωχούς και να μην κάνετε αδικίες, γιατί θα πεθάνετε χωρίς να έχετε κερδίσει τίποτα, όπως εγώ σήμερα … κάναμε κατορθώματα σαν να ήμασταν αθάνατοι, χωρίς να σκεφθούμε τον θάνατο. Να τώρα, όμως, που πεθαίνω και τίποτα απ'όσα έκαμα δεν παίρνω μαζί μου"30.      Βλέποντας λοιπόν τη σχετική τοιχογραφία ακόμα και ο πλέον εγγράμματος, αλλά και ο πιο αγράμματος μοναχός ή λαϊκός σίγουρα θα του ερχόταν στη μνήμη τα παραπάνω που θα είχε διαβάσει ή ακούσει. Σε συνδυασμό με την επιγραφή, που πάντα την συνόδευε, δεν άφηνε πολλά περιθώρια για δυσκολία στην κατανόηση του περιεχομένου της. Από την μια ο Έλληνας  κατηχούνταν στα διδάγματα της Ορθόδοξης πίστης του και απ'την άλλη αισθανόταν εθνικά υπερήφανος, έχοντας τέτοιους προγόνους σαν τον Μέγα Αλέξανδρο.
            Ο Τουρκοκρατούμενος Ελληνισμός, αν και για αιώνες αλυσοδέθηκε, ταπεινώθηκε, βασανίστηκε, περιφρονήθηκε από έναν κατακτητή ανάλγητο και μισαλλόδοξο, ποτέ δεν έχασε την ελπίδα ότι κάποτε με τη βοήθεια του Θεού θα έρθει η Σωτηρία και η Ανάσταση και δεν διαψεύσθηκε.  Καλό όμως θα ήταν και σήμερα αρκετοί "ιστορικοί", διπλωμάτες, πολιτικοί, δημοσιογράφοι κ.ά., Έλληνες και ξένοι, να σταθούν με περίσκεψη και ταπείνωση μπροστά σ'αυτές τις τοιχογραφίες, οι οποίες από το βάθος των αιώνων εξακολουθούν να βοούν και στην εποχή μας την ιστορική αλήθεια για την ελληνικότητα της Μακεδονίας.Μακάρι και εμείς οι σημερινοί Έλληνες να είχαμε την ίδια ζωντανή πίστη στον Χριστό και τους Αγίους Του, το ίδιο θάρρος και την ίδια γνώση της ελληνικής ιστορίας σαν και αυτών, που τα χέρια τους κρατούσαν τα πινέλα και αγιογραφούσαν τον Αββά Σισώη μπροστά στον τάφο του Βασιλέως Αλέξανδρου, αυτού του Μεγάλου Έλληνα!
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1.Διονυσίου του εκ Φουρνά, Ερμηνεία της ζωγραφικής τέχνης, Αγία Πετρούπολη
    1909, σελ. 294.
2.Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η τοιχογραφία του Αγίου Σισώη, που
    βρίσκεται στον δυτικό τοίχο της λιτής - εσωνάρθηκα της Μονής Βαρλαάμ
    Μετεώρων, αγιογραφημένη το 1566.
3. Η φορητή αυτή εικόνα του 17ου αιώνα με την ελληνική επιγραφή που βρέθηκε
    φέτος στο Ντύσσελντορφ της Γερμανίας προς δημοπράτηση από γνωστό οίκο.
4.Γούναρης Γεώργιος, Οι τοιχογραφίες του Αγ. Ιωάννη Θεολόγου της
    Μαυριώτισσας στην Καστοριά, Μακεδονικά 21 (1981), σελ. 60 και υποσ.1,
    πιν.25β.
5.Μονή Γενέσεως Θεοτόκου Αρέθα Αμφιλοχία, Μονή Βύλιζας Ματσουκίου
    Ιωαννίνων.
6.Μεγάλου Βασιλείου, Προς την ομόζυγον Νεκταρίου 2, ΕΠΕ 2, 350.
7.Αγίου Γρηγορίου Θεολόγου, Επιστολή 31, PG 37,68 C.   
8.Αγίου Ιωάννου Σιναΐτου, Κλίμαξ, PG88,797 Α. 
9.Αγίου Ιωάννου Δαμασκηνού, Ιδιόμελο νεκρωσίμου ακολουθίας.
10.Μεγάλου Βασιλείου, Εις το πρόσεχε σεαυτώ, PG 31,209 C. 
11.Ζήση Θεοδώρου π., Επόμενοι τοις θείοις Πατράσι, Θεσσαλονίκη 1993, σελ. 81.
12.  Σάκκου Ν. Στέργιου, Μνήμη θανάτου.
13.Κόντογλου Φώτη, Μυστικά Άνθη, Αθήνα 2001 5, σελ. 324 και 326. 
14.Ίσως η μοναδική περίπτωση, που η τοιχογραφία του Αββά Σισώη  βρίσκεται στο
      χώρο του Ιερού Βήματος, είναι αυτή του ερειπωμένου ναού της Μεταμορφώσεως
      του Σωτήρος, στο χωριό Κελεφά της Μάνης, όπου ο αγιογράφος την ιστόρησε σε
      μια μικρή κόγχη στο χώρο του Διακονικού.
15.
ΝΑΟΣ ΟΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΒΒΑ ΣΙΣΩΗ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΤΑΦΟΥ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ
ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΑ ΑΓΙΟΓΡΑΦΗΣΕΩΣ
ΑΓΙΟΓΡΑΦΟΣ
Παρεκκλήσιο Αγίου Ιωάννου Θεολόγου, Μονή Παναγίας Μαυριώτισσας, Καστοριά
1522
Ευστάθιος ιερεύς και πρωτονοτάριος
Ι. Μονή Βαρλαάμ, Μετέωρα
1566
Ιερεύς και σακελάριος  Θηβών Γεώργιος Κονταρής και ο αδελφός του Φράγκος Κονταρής
Ι. Μονή Αγίου Νικολάου, Βελβεντό, Κοζάνη
πριν από το 1588

Ναός Αντιφωνητή, Καλογραιά, Κύπρος
16ος αι.

Άγιος Γεώργιος Περαχωρίτης, Κακοπετριά, Κύπρος
16ος αι.

Τράπεζα Ι. Μονής Μεγίστης Λαύρας, Άγιον Όρος
16ος αι.

Ι. Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου - των Πατέρων, απέναντι από το χωριό Λίθινο, Ζίτσα, Ιωάννινα.
1631,ίσως και λίγο αργότερα.

Εξωκκλήσι Αγίου Ιωάννου Πέλικα , Μαρούσι, Αθήνα
1662
Δημήτριος ιερεύς
Άγιος Νικόλαος Θεολογίνας, συνοικία Μουζαβίκη, Καστοριά
1663

Ι. Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου, Ρεντίνα, Άγραφα
17ος αι. ;
Άγνωστος "μαθητής"της σχολής Φράγκου Κατελάνου
Ι. Μονή Βύλιζας Ματσουκίου, Ιωάννινα
1710 - 1720

Άγιος Ιωάννης Πρόδρομος, συνοικία Απόζαρι, Καστοριά
1727
Λαυρέντιος
Τράπεζα Ι. Μονής Δουσίκου, Θεσσαλία
1727

Ι. Μονή Γενέσεως Θεοτόκου, Αρέθα, Αμφιλοχία
1742 (ανακαίνιση του ναού)

Ι. Μονή Αγίου Ιωάννου Προδρόμου Ρογκοβού, Βίκος, Ζαγόρι
1765
Αναστάσιος και οι γιοι του Ιωάννης και Γεώργιος από το Καπέσοβο
Ι. Μονή Παμμεγίστων Ταξιαρχών, Μηλιές, Πήλιο
1774

Ι. Μονή Ξηροποτάμου, Άγιον Όρος
1783

Κοίμηση Θεοτόκου, Κουκούλι, Ζαγόρι
1788 - 1796
Καπεσοβίτες
Ι. Μονή Αγίου Γεωργίου Βουνού, Μεγίστη - Καστελόριζο
18ος αι.

Ι. Μονή Αγίας Τριάδος στο Βυθό, δίπλα στο χωριό Πεντάλοφος, Δυτική Μακεδονία
1802
Ο Χιοναδίτης ζωγράφος Μιχάλης
Καθολικό Αγίας Τριάδος , Σκήτη  Καυσοκαλυβίων,  Άγιον Όρος
1820
Μοναχός Μητροφάνης από την  Βιζύη της Θράκης
Ερειπωμένος ναός Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, Κελεφά, Μάνη









Εξωκκλήσι Παναγίας Καστριανής, Νάξος



16.Ενδεικτικά αναφέρουμε τις παρακάτω φορητές εικόνες με παράσταση του Αββά
      Σισώη μπροστά στον τάφο του Μεγάλου Αλεξάνδρου:
α - β)δυο φορητές εικόνες του Βυζαντινού και Χριστιανικού Μουσείου Αθηνών η
πρώτη του 16ου αιώνα και η δεύτερη των τελών του 18ου με αρχές του 19ου αιώνα,
γ)αυτή του πάλαι ποτέ ναού του Αγίου Αντωνίου στο Ποτάμι Ζακύνθου των τελών του 17ου αιώνα, ευρισκόμενη τώρα στην Πινακοθήκη του Μητροπολιτικού Μεγάρου Ζακύνθου (βλπ. άρθρο π. Παναγ. Καποδίστρια, Μπροστά στο αρχέτυπο κάλλος ή ο αββάς Σισώης ενώπιον των λειψάνων του Μεγάλου Αλεξάνδρου),
δ)σε αμφιπρόσωπη εικόνα στην Ι. Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου (των Πατέρων) στην Ζίτσα Ιωάννινων,
ε-στ)ως συμπληρωματικό εικονίδιο στο κάτω μέρος εικόνας με την Κοίμηση του Αγίου Εφραίμ : σε εικόνα του 16ου αιώνα της συλλογής Εμπειρίκου και σε εικόνα του Τζανφουρνάρη του 16ου αιώνα,
 ζ)φορητή εικόνα κρητικής τέχνης του 17ου αιώνα με ελληνική επιγραφή στο Μουσείο Ερμιτάζ της Αγίας Πετρούπολης,
η)εικόνα του 17ου αιώνα με ελληνική επιγραφή στο Ντύσσελντορφ της Γερμανίας προς δημοπράτηση από γνωστό οίκο.
17.Στα βημόθυρα αυτά προτιμήθηκαν θέματα σχετικά με την Κοίμηση και την
      Ανάσταση, όπως η Ανάσταση του Λαζάρου, η Κοίμηση του Αγίου Ιωάννου του
      Ερημίτου και ο Αββάς Σισώης, παραμερίζοντας τα εκ της Παραδόσεως
      συνηθισμένα, όπως ο Ευαγγελισμός και οι Ιεράρχες.
18.Γούναρης Γεώργιος, Οι τοιχογραφίες του Αγ. Ιωάννη Θεολόγου της
      Μαυριώτισσας στην Καστοριά, Μακεδονικά 21 (1981), σελ. 60.
19.Άρθρο π. Παναγ. Καποδίστρια, Μπροστά στο αρχέτυπο κάλλος ή ο αββάς
      Σισώης ενώπιον των λειψάνων του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
20.Κόντογλου Φώτη, Μυστικά Άνθη, Αθήνα 2001 5, σελ. 326. 
21.Απολυτίκιο Αγίου Σισώη, Ωρολόγιον το Μέγα υπό Βαρθολομαίου
      Κουτλουμουσιανού, Βενετία 1832, σελ.354. 
22.Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου , Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού,
      εκδ. Βενετίας 1819 σελ168 , και εκδ. Αθηνών 1868 σελ. 249,καθώς και εκδ.
      Δόμος 2005, τόμος Γ´6η Ιουλίου. Επίσης αναφορά στις αναστάσεις νεκρών από
      τον Άγιο Σισώη γίνεται και στην P.G. 117,525 καθώς και στο Synaxarium
      Constantinopolitanum, 6η Ιουλίου, στ. 801.
            Είναι γνωστό από τον βίο του Οσίου το ακόλουθο περιστατικό: Πατέρας και γιος ταξίδευαν μαζί, κι ενώ περνούσαν κοντά από την περιοχή που ασκήτευε ο Άγιος Σισώης, έτυχε να πεθάνει ο γιος. Ο πατέρας γνωρίζοντας τη χάρη που είχε από τον Θεό ο Όσιος, παρουσιάσθηκε σ'αυτόν υποβαστάζοντας τον νεκρό γιο του και έβαλαν μετάνοια μπροστά του. Εκείνος δεν αντιλήφθηκε ότι το παιδί ήταν νεκρό και του ζήτησε να σηκωθεί και τότε αυτό αναστήθηκε. Ο Όσιος όμως που είχε γνήσιο ταπεινό φρόνημα στεναχωρήθηκε, γιατί δεν ήθελε να δίνονται αφορμές για να δοξάζεται από τους ανθρώπους. Έτσι οι μαθητές του ζήτησαν από τον πατέρα να μην αποκαλύψει τίποτε για το θαύμα μέχρι να πεθάνει ο Γέροντάς τους.
23.Κανόνες του Όρθρου της 6ης Ιουλίου, Μηναίον Ιουλίου, Βενετία 1845, σελ. 28.
24.Στιχηρά προσόμοια Εσπερινού, Μηναίον Ιουλίου, Βενετία 1845, σελ. 27.
25.Ψαριανού Λ. Διονυσίου, Μητροπ. Σερβίων και Κοζάνης, Εικόνες Έμψυχοι,
      σ. 240-241.
26.Γούναρης Γεώργιος, Οι τοιχογραφίες του Αγ. Ιωάννη Θεολόγου της
      Μαυριώτισσας στην Καστοριά, Μακεδονικά 21 (1981), σελ. 60.  
27.Γούναρης Γεώργιος, Οι τοιχογραφίες του Αγ. Ιωάννη Θεολόγου της
      Μαυριώτισσας στην Καστοριά, Μακεδονικά 21 (1981), σελ. 60.
28.R. Stichel, Studien zum Verhältnis von Text und Bild spät- und
      nachbyzantinischen Vergänglichkeits­ darstellungen, Wien 1971, σ. 83-112.
29.Βλέπε περισσότερα για το θέμα στο βιβλίο του ομότιμου καθηγητή ΑΠΘ
      Καραθανάση Αθανάσιου, Η τρίσημη ενότητα του Ελληνισμού, Θεσσαλονίκη
      1991. 
 30.Μαντουβάλου Μαρία, Ο Μέγας Αλέξανδρος στη διαχρονική συνείδηση των
       Ελλήνων, Πειραϊκή Εκκλησία, τεύχος 301 - Μάρτιος 2018, σελ. 26.

↧
Search

Πρωτοπρ. Άγγελος Αγγελακόπουλος, Δογματικές διαφορές Ορθοδοξίας και Παπισμού

July 10, 2018, 7:00 pm
↧

Φώτης Μιχαήλ, Μέχρι πότε θά φιμώνονται οἱ παπάδες μας;

July 10, 2018, 8:17 pm
$
0
0
fimwsi-tou-tupou-sto-onoma-tis-krisis-kai-tis-ethnikis-asfaleias
Μέχρι πότε θά φιμώνονται οἱ παπάδες μας;
Γράφει ὁ Φώτης Μιχαήλ, ἰατρός
Ἐδῶ καί δυό χρόνια περίπου, ὅσοι ἀπό τούς ἱερεῖς μας εἶναι φιλότιμοι, εὐλαβεῖς καί καθαρόαιμοι Ὀρθόδοξοι, βιώνουν ὁμολογουμένως ἕνα ἰδιάζον καί πρωτόγνωρο γι’ αὐτούς βασανιστήριο: Τούς ἔχει φορεθεῖ μέ τό στανιό φίμωτρο διπλῆς ραφῆς, μή τυχόν καί ξεθαρρέψουν καί μιλήσουν ἀπό ἄμβωνος γιά τά δεινά τῆς Ὀρθοδοξίας μας, γιά τήν ἀπροκάλυπτη παραποίηση τῶν Ἀληθειῶν τῆς Πίστεώς μας.

Ἀπό τό Κολυμπάρι καί μετά, δηλαδή, ἀπό τήν Πεντηκοστή του 2016 καί ἐντεῦθεν, ὅσοι ἱερεῖς μας τολμοῦν καί πορεύονται δίπλα στό ποίμνιό τους ὡς ‘’ἑπόμενοι τοῖς Ἁγίοις ἡμῶν Πατράσι’’ καί ὅχι ὡς ‘’πειθόμενοι τοῖς ρήμασι τοῖς αἱρετικοῖς’’, περνᾶνε δύσκολες ἡμέρες.
Στά κατάβαθα τῆς ψυχῆς τους ζοῦν διαρκῶς μία ἐξόχως βασανιστική σύγκρουση, ἡ ὁποία μέρα μέ τήν ἡμέρα γίνεται ὅλο καί πιό ὀδυνηρή.
Τό συγκρουσιακό δίπολο, ἰσχυρότατο μέν, ἀλλά ὄχι καί ἀκαταμάχητο, ξεκινάει ἀπό τήν αὐτονόητη ἐπιθυμία τῶν παραδοσιακῶν μας παπάδων νά ὑπακούσουν στήν προτροπή τοῦ Ἀπ. Πέτρου ‘’πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἤ ἀνθρώποις’’.
Ἀπό τήν μιά μεριά, λοιπόν, οἱ βουλές τοῦ Θεοῦ: ἡ ζῶσα ἐκκλησιολογική τους συνείδηση προσπαθεῖ νά τούς κρατήσει ὅρθιους καί δυνατούς πάνω στίς ἐπάλξεις τῆς Ὀρθοδοξίας καί τῆς ὀρθοπραξίας. Ἀπό τήν ἄλλη, τό θέλημα τό ἀνθρώπινο: οἱ δυνάμεις τοῦ μισόκαλου, καμουφλαρισμένες μέ μίτρες καί πατερίτσες χρυσοποίκιλτες, κάνουν τό πᾶν, ὥστε νά ἀλλοιώσουν τό Ὀρθόδοξο Ἐκκλησιολογικό τους φρόνημα καί νά γκρεμίσουν μέσα τους κάθε σωτήριο ὀχυρό νηπτικῆς Πατερικῆς Παραδόσεως.
Οἱ καριερίστες Ἡρακλειδεῖς τοῦ Κολυμπαρίου, πειθόμενοι τοῖς ρήμασι τοῖς Λατινικοῖς καί μπροστά στόν κίνδυνο ἐπανάστασης τῶν κολλήγων, ἀποφάσισαν νά ξαναφέρουν σέ χρήση τήν περιβόητη κλίνη τοῦ Προκρούστη: Ὅποιος παραδοσιακός καί φιλόθεος παπάς σηκώσει τό ἀνάστημά του ἀπέναντι στόν ὀλετῆρα τῆς παναιρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ καί τολμήσει νά ἀμφισβητήσει τό ‘’ἀλάθητο’’ τοῦ ὅποιου αἱρετίζοντος ἐπισκοπικοῦ θρόνου, καταλήγει δεσποτικῷ δικαιώματι ἐνώπιον τοῦ κολαστηρίου. Τό μπόϊ τοῦ τολμητία παπά καθηλώνεται ἐπί τῆς Προκρούστειας κλίνης καί μέ διαδικασίες συνοπτικές κόβεται στά μέτρα, πού ὁρίζονται, τάχα συνοδικῶς, ἀπό τίς ἀποφάσεις τοῦ ληστρικοῦ Κολυμπαρίου.
Τό ξύλο τό δεσποτικό, πού ἔφαγε ὁ Ἅγιος Παπουλᾶκος, φυλακισμένος σέ μοναστηριακό μπουντρούμι τῆς Ἄνδρου τό 1826, ὠχριᾶ μπροστά στήν σκληρότητα τῆς σημερινῆς τρομοκρατίας, πού ἀσκεῖται ἀπό γνωστά οἰκουμενιστικά περιβάλλοντα σέ βάρος τῶν καλῶν μας παπάδων.
Πόσο ἔντιμο καί πόσο θεάρεστο εἶναι, ἁπλοί Ὀρθόδοξοι παπάδες μας, οίκογενειάρχες μέ ἕνα τσοῦρμο παιδιά, νά τρομοκρατοῦνται καί νά ἐκβιάζονται σέ θέματα Πίστεως ἀπό ἀλλοιθωρίζοντες πρός δυσμάς ἐκκλησιαστικούς ἀξιωματούχους; Ἤ μήπως θέλουν οἱ ἐν λόγῳ μιτροφόροι νά πιστέψουμε ἀφελῶς, ὅτι ἡ ἐξαγορά τῆς ἱερατικῆς σιωπῆς μέ ἐκφοβισμούς οἰκονομικῆς τάξεως (διακοπή μισθοδοσίας) εἶναι ἀποκλειστικῶς καί μόνον ἐπινόηση πολιτικῶν παραγόντων;
Καί ἐπίσης, πόσο Ὀρθόδοξο καί πόσο Πατερικό εἶναι, νά καταργοῦνται στήν οὐσία τά ἀντιαιρετικά γραφεῖα τῶν περισσοτέρων Μητροπόλεών μας καί στή θέση τους νά ἱδρύονται φιλοσοφικές ἀκαδημίες καί ἱερατικά φροντιστήρια ὑποχρεωτικῆς παρακολούθησης οἰκουμενιστικῆς προπαγάνδας;
Ἡ ἑωσφορική ρητορική τοῦ μασόνου καί λατινόφρονα πατριάρχη Μεταξάκη, πρίν ἀπό 100 χρόνια περίπου, φαντάζει ἀθῶο παιδικό διήγημα μπροστά στήν σημερινή διά ‘’συνόδου’’ ἐπιβληθεῖσα παραχάραξη τοῦ Δόγματός μας καί τῆς Πατερικῆς μας Ἱερᾶς Παραδόσεως.
Πόσο θεοφιλές καί πόσο ἀξιοπρεπές εἶναι, τό νά ἐπιβάλλεται στανικῶς στούς τιμίους καί ἐναρέτους παπάδες μας ἡ παρακολούθηση πολύωρων μαθημάτων ἐμπέδωσης τῶν ἀποφάσεων τῆς ληστρικῆς συνόδου τῆς Κρήτης; Πόσο Ὀρθόδοξο καί πόσο θεάρεστο εἶναι γιά κάποιους ἐπισκόπους μας, τό νά κλείνουν μέ ἀπειλές καί τρομοκρατία τά στόματα τῶν καλῶν μας παπάδων ἀπέναντι στίς ὀλέθριες συνέπειες τῆς παναιρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ;
Πάντως, ὅσοι ἀπό τούς αἱρετίζοντες ἐκκλησιαστικούς ἀξιωματούχους, πού συνωστίζονται στίς συμπροσευχές τῆς Μυτιλήνης, τῆς Σμύρνης, τοῦ Φαναρίου καί τοῦ Μπάρι, νομίζουν ὅτι μέ τήν τρομοκρατία, μέ τήν βία καί τήν προπαγάνδα θά κάμψουν τό ἀκραιφνές Ὀρθόδοξο φρόνημα τῶν λιγοστῶν ἔστω ἀπροσκύνητων παπάδων μας, πλανῶνται πλάνην οἰκτράν. Διότι ἁπλούστατα ἡ τελική Νίκη, ὅπως προεῖπεν ἄλλωστε καί ἡ ἀδιάψευστη φωνή τοῦ σπηλαίου τῆς Πάτμου, θά εἶναι Νίκη τοῦ Ἀρνίου καί ὄχι τῶν δυνάμεων τοῦ σκότους καί τῆς βδελυρᾶς πλάνης τῶν αἱρέσεων.
10.7.2018

↧
↧

Το Ράδιο Σκόπια εκπέμπει επισήμως μέσω των βραχέων εδώ και 3 μέρες ως ράδιο Μακεδονία.

July 11, 2018, 12:00 am
$
0
0
Το Ράδιο Σκόπια εκπέμπει επισήμως μέσω των βραχέων εδώ και 3 μέρες ως ράδιο Μακεδονία. Μιλάνε για Μακεδονική Μουσική και έχουν πρόγραμμα ελληνικό για τους Μακεδόνες της Ελλάδος.
 Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ σε όλο της το μεγαλείο! Ο Σταθμός που ακούγεται μέχρι Αυστραλία χρηματοδοτήθηκε με λεφτά κυρίως των Γερμανών και είναι δυναμικότητας 15000 κιλοβάτ.
(Takis Moussas https://www.youtube.com/watch?v=AEBH2vw3fb0)

↧

Παραλογισμός…..

July 11, 2018, 1:00 am
$
0
0
ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΣ...
της Ντόρης Βιτωράτου
Είσαι ομοφυλόφιλος;; Σεβαστό... Δεν είσαι όμως ομοφυλόφιλος, όταν παίρνεις μέρος σε prides, χωρίς ρούχα, με γελοία βαψίματα σε όλο σου το σώμα, με αναπαράσταση του τι κάνεις στο κρεβάτι σου κ βγάζοντας φωτογραφίες με τέτοια περιβολή δίπλα στον Εύζωνα για να τον γελοιοποιήσεις, επειδή ξέρεις πως δεν είναι σε θέση να αντιδράσει... Τότε είσαι ένας διεστραμμένος πόρνος, που προσβάλλει τους απανταχού ομοφυλόφιλους αλλά κ κάθε ανθρώπινη ύπαρξη..
Είσαι άθεος;; Επιλογή σου... Δεν είσαι άθεος όμως με το να προσβάλλεις σε κάθε ευκαιρία τα ιερά σύμβολα της δικής μου θρησκείας.. Με το να διοργανώνεις προκλητικά φανερά δείπνα κρεατοφαγίας τη Μ. Παρασκευή κ να γελοιοποιείς αγίους κ μάρτυρες.. Τότε είσαι ένας μισαλλόδοξος άνθρωπος που το μίσος σου για τη θρησκεία σού δίνει νόημα στην άχαρη ζωή σου..

Είσαι φαν του (αποτυχημένου) μοντέλου της παγκοσμιοποίησης;;Δεκτό.. Δεν είσαι όμως πολίτης του κόσμου με το να καις τη σημαία της χώρας σου, να αμφισβητείς την ιστορία της, να την αλλοιώνεις προς όφελος των εχθρών στα πλαίσια τάχα της ειρηνικής γειτνίασης.. Τότε είσαι εθνικός προδότης κ στη δύσκολη στιγμή θα είσαι ο πρώτος που θα ξεπουλήσει τη μάνα, τον πατέρα ακόμα κ το ίδιο το παιδί σου για να σώσεις το τομάρι σου..
Είσαι πρόσφυγας ή μετανάστης; Σε συμπαθώ για όσα πέρασες.. Όμως δεν είσαι τίποτα από αυτά, όταν στη χώρα μου απαιτείς να μην είμαι ελεύθερη στο να πιστέψω, να ντυθώ όπως προστάζει η κουλτούρα μου, να φάω ό,τι έχω συνηθίσει για να μην προσβληθείς εσύ... Και να φοβάμαι για τα παιδιά μου γιατί στη δική σου κουλτούρα είναι αναλώσιμα... Τότε είσαι επικίνδυνος άνθρωπος κ δεν έχεις καμία θέση στη χώρα που σου προσφέρει ασφάλεια κ φιλοξενία..
Κάποια στιγμή πρέπει να μπει τέλος στη δικτατορία της αμάθειας, της απαιδευσίας, της αλαζονείας.. Κάποια στιγμή πρέπει να αρχίσει η εκκαθάριση στις ιδέες, στα πιστεύω, στις αξίες.. Γιατί πλέον κυριαρχεί η παρανόηση κ ο παραλογισμός.
www.Press-Gr.compinelopitisithakis

↧

«Πειραματόζωο» τώρα (και) στο προσφυγικό!

July 11, 2018, 5:00 am
$
0
0
«ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΖΩΟ» ΤΩΡΑ (ΚΑΙ) ΣΤΟ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟ!
Ετοιμάζουν στην Ελλάδα καινούργιο... πακέτο. Το νέο πείραμα που αλλάζει την Ευρώπη άρχισε διά χειρός Βαυαρών και Ιταλών

Από τον Νίκο Ελευθερόγλου
Το ότι γίναμε «πειραματόζωα» της Ευρώπης για τα θέματα της οικονομίας, με τα Μνημόνια, το παραδέχονται πλέον όλοι, ακόμη και οι... αποτυχημένοι γιατροί των θεσμών. Η χώρα μας έγινε το μοντέλο για τη νέου τύπου κατοχή των χωρών του Νότου και αυτό δεν είναι άλλο από την ομηρία τους μέσω των χρεών.
Κοινοβούλια και δημοκρατικοί θεσμοί είναι πλέον παραδομένοι στα διευθυντήρια εξωθεσμικών οργάνων, που δεν έχουν καμία λαϊκή νομιμοποίηση. Ευρωπαϊκή Επιτροπή και Eurogroup πήραν εξουσίες που μετέτρεψαν την Ευρώπη των λαών σε Ευρώπη των πειραμάτων, με τη Γερμανία να κάνει «κουμάντο» είτε αυτοπροσώπως είτε μέσω αντιπροσώπων σε διάφορα όργανα, τους οποίους «φυτεύουν» και τους κάνουν τη «βρόμικη δουλειά».
Αποτέλεσμα, η Γερμανία να θησαυρίζει από την κρίση που έπληξε τη χώρα μας, όπως και άλλες χώρες του Νότου, αλλά και την ίδια ώρα να βάζει τέλος στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Που, δυστυχώς, αντί να επενδύσει στην ευρωπαϊκή πολιτική ολοκλήρωση, μετατράπηκε σε μια νομισματική ένωση που το μόνο που κατάφερε ήταν να κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους.
Δυστυχώς, ο μεγάλος ηττημένος αυτής της κρίσης, που άρχισε ως οικονομική και μετατράπηκε σε κρίση θεσμών και πολιτικών, είναι η Ευρώπη και ο κεντρικός πυλώνας της, που ήταν το κοινωνικό κράτος. Και, αντί να βλέπουμε κάποιοι να συνέρχονται από τα επίχειρα της μετατροπής της Ελλάδας σε πειραματόζωο των Μνημονίων, βλέπουμε να μας ετοιμάζουν με μαθηματική ακρίβεια και το επόμενο πείραμα. Αυτό του Προσφυγικού.
Η τακτική τους είναι ίδια. Πώς μας έδεσαν χειροπόδαρα στα Μνημόνια; Οι Ελληνες είστε τεμπέληδες, ανίκανοι, κομπιναδόροι, πίνετε ούζα και κάνετε διακοπές, και ζείτε με τα δανεικά που εμείς σας δώσαμε. Μας εκμεταλλεύεστε για να περνάτε εσείς καλά. 
Αυτή ήταν η μόνιμη επωδός τους. Τι κάνουν τώρα στο Προσφυγικό; Μία από τα ίδια. Εσείς οι Ελληνες φταίτε, γιατί δεν φυλάτε τα σύνορά σας. Τρώτε τα λεφτά που σας δίνουμε για υποδομές και δεν κάνετε τίποτε. Εσείς είστε υπεύθυνοι που περνάνε όλοι αυτοί στις χώρες μας. Αυτά δεν λένε;
Ακούσατε κουβέντα για τις μπίζνες και τα γεωπολιτικά παιχνίδια που παίζουν Αμερικανοί, Ρώσοι και λοιποί στην περιοχή, και είχαν ως αποτέλεσμα να ξεσπάσει το προσφυγικό ρεύμα που έπνιξε την Ελλάδα, την Ιταλία και άλλες χώρες; 
Λένε λέξη για τις ευθύνες της Frontex, που υποτίθεται ότι την έχουμε καλέσει μήνες τώρα για να βοηθάει στη φύλαξη των θαλάσσιων συνόρων μας; Ακούσατε να μιλούν για την Τουρκία -ουσιαστικά, όχι στα λόγια- που ανοίγει και κλείνει την κάνουλα κατά το δοκούν; Ή για τα όσα έπραξαν οι χώρες του Βίσεγκραντ, που ύψωσαν τείχη εντός της Ε.Ε. για να προφυλαχθούν;
Οχι, βέβαια, γι’ αυτά δεν λένε λέξη. Αρκούνται ως συνήθως να δείχνουν την ταλαιπωρημένη από τις δικές τους επιλογές Ελλάδα. Μια χώρα που εκεί που πάει να σηκώσει κεφάλι, οι τάχα μου δήθεν εταίροι τής ετοιμάζουν νέο... πακέτο, το Προσφυγικό. Εφτασαν στο σημείο να μας απειλούν πως αν δεν πούμε «ναι» στις διακρατικές συμφωνίες για τις επαναπροωθήσεις, να μας τους στέλνουν με το έτσι θέλω πίσω! Το νέο πείραμα που αλλάζει την Ευρώπη άρχισε διά χειρός των Βαυαρών και των Ιταλών. Αν κάτι σας λέει αυτό...
dimokratianews11.07.2018

↧
Viewing all 37996 articles
Browse latest View live
Search